Broodje eten in de supermarkt
Een tijdje geleden las ik in een ander topic (weet niet meer welk) dat een aantal mensen zich ergeren als kleine kinderen in de supermarkt een broodje eten nog voordat ze voorbij de kassa zijn. Een broodje dat nog niet betaald is dus.
Nu is dat iets dat ik van huis uit gewend ben om te doen. Als klein kind kreeg ik een broodje van mijn moeder tijdens het boodschappen doen. En nu ik zelf een dreumes heb geef ik het haar. Met het voordeel dat ze dan toch zo'n 10 min netjes in het zitje van de boodschappenkar blijft zitten. Het broodje scan ik al wel en wordt vanzelfsprekend op het eind gewoon afgerekend. Ik zie andere ouders dat ook doen.
Het is werkelijk nooit in me opgekomen dat dat asociaal zou zijn. Heb er eerder nooit bij nagedacht. Het was gewoon iets dat ik deed. Maar sinds ik het hier las moet ik er telkens aan denken. En vraag ik me af of het winkelende publiek zich met massaal aan mijn gedrag ergert. Dus nu maar eens een topic over dit zeer belangrijke onderwerp.
Peiling
Mag een dreumes/peuter een broodje eten in de supermarkt nog voordat het is afgerekend?
Gingergirl schreef op 29-05-2023 om 13:34:
[..]
Zo las ik het inderdaad niet!
Natuurlijk hongert niemand zijn peuter bewust uit om vervolgens in de supermarkt te moeten eten. Slaat nergens op. Aan de andere kunt is het ook niet nodig om perse te moeten eten in de supermarkt, zeker als dat ook nog eens niet mag. Als iedereen zijn eigen regeltjes gaat bepalen hierin wordt het ook een zooitje. Niks mis mee om je gewoon aan de huisregels te houden.
Ik erger me er op zich niet aan want ik let er ook niet echt op. Maar sommige dingen vallen op en ben ik weleens verbaasd over. Daarin valt voor mij wel op dat velen erg een ikke ikke mentaliteit hebben.
Nou, opgelost, gelukkig. Als een vergissing onderdeel van de discussie wordt, wordt het ingewikkeld.
Ik kan mij niet voorstellen dat mensen letten of kinderen van hun ouders een broodje krijgen in de super. Het valt mij op zodra bij de afbakafdeling (waar je zelf broodjes in een zak mag doen), een dreumes van zijn moeder een broodje mag graaien maar eerst een paar voelt. En owee dat je daar wat van zegt. Je mag er nauwelijks iets van vinden.
Dàt is het taboe, volgens mij: er wat van zeggen.
De vrijheid die iemand op de ene manier pakt, betekent een beperking voor een ander. Dan krijgt het een hoog gehalte ‘ik doe waar ik zin van heb en niemand mag daar iets van zeggen’.
Ik herinner me nog altijd de teleurstelling van mijn zus, toen we na een zwaar gesprek bij de longarts naar de supermarkt gingen om lunch te halen. Ze had erg zin in broodjes maar nadat ze zag hoe een oude man de broodjes stond te bevoelen, hoefde ze niet meer. Toen hebben we maar afbakbroodjes gekocht.
Tja, waarom zou je rekening houden met andere mensen.
Die tang is vies he. En je wil wel het lekkerste broodje uit het vak.
Persoonlijk heb ik het nooit gedaan... Maar ik vind het niet raar, zolang het bij de kassa betaald wordt 🙂
We hebben het nu al dagen over de publieke opinie over een broodje. Wat nou als je dit specifieke voorbeeld even loslaat en de vraag zou zijn: hoeveel waarde hechten jullie aan andermans huisregels?
In dit geval zijn het de huisregels van supermarkten. Maar je hebt ze natuurlijk overal. Van het zwembad tot bij mensen thuis. Het zijn geen wetten, maar het vriendelijke verzoek om je als gast op een bepaalde manier te gedragen: schoenen uit bij de BSO, geen telefoon in de sauna, niet eten in de klas.
In hoeverre houd jij je aan andermans huisregels? Doe je dat sowieso of bepaal je zelf welke regels je volgt? Maakt het voor jou daarbij uit of anderen zich aan de regels houden - stoor je je er wel/niet aan of zie je het misschien als reden om de regels zelf toch maar met een korreltje zout te nemen (want anderen kletsen ook in de stiltecoupé/nemen ook eigen eten mee naar de bios/etc)?
En tot slot: wat geef je je kinderen mee mbt huisregels?
yette schreef op 30-05-2023 om 13:20:
We hebben het nu al dagen over de publieke opinie over een broodje. Wat nou als je dit specifieke voorbeeld even loslaat en de vraag zou zijn: hoeveel waarde hechten jullie aan andermans huisregels?
Ik ben superhuisregeltrouw. Als ik het er niet mee eens ben, moet ik er niet heen gaan, opties/alternatieven genoeg. Ik zou ook niet weten welke huisregels ik moeilijk zou kunnen vinden. Kan me niet heugen ooit iets bewust gebroken te hebben. Behalve 1x tijdens een nogal oud en nieuwfeestje in Paradiso, net na het ingaan van het rookverbod (en ik nog rookte). Toen iedereen daar op de dansvloer stond te paffen, heb ik dat ook gedaan. Ik weet het nog steeds, want ik vond het erg raar, maar uiteindelijk won de trek in een sigaret icm ontremd zijn door wat alcohol.
De grap is dat ik persoonlijke autoriteit wel makkelijk in twijfel trek 
En wat voor regels ik kinderen meegeef? Wees geen eikel, let op anderen en jezelf en als er iets is (wat dan ook, ook als je je schaamt of het eigenlijk een beetje dom is), laat het me weten. Ik denk graag met je mee of help je met oplossen. Maar goed, dat zijn kinderen die over het algemeen niet in 7 sloten tegelijk lopen, redelijk weloverwogen in het leven staan en heus af en toe de randjes op zoeken, maar zichzelf genoeg straffen als dat slecht uitpakt. Zonder fouten leer je niet.
Hangt van de plek en het moment af. Als ik me niet kan vinden in de huisregel dan houd ik me er niet altijd aan. Zo sta ik wel eens mét schoenen op de trampoline en heb ik ook wel eens een boterham gegeten in de bus.
Zal ik beginnen maar? Edit; te langzaam
Het zal anderen mss verbazen, maar ik ben een ontzettende brave. Ik hou me eigenlijk altijd aan regels van locaties of bij anderen thuis. Ik heb ook wel dingen gewoon niet gedaan omdat ik niet wist of het mocht en vragen stom vond. Zoals eten tijdens een cursus. Inmiddels durf ik wel te vragen, maar ik zal dan nooit een discussie aangaan over andermans regels. Sommige regels overtreed ik wrs door onweten/onbewust bezig te zijn. Zoals het broodje in de supermarkt en zo neem ik ook een flesje water mee naar de bios, wist niet dat dat kennelijk verboden is. Kind hoort zich ook aan de regels te houden, maar met 18 maanden lukt dat nog niet altijd. Zo barste ze laatst midden in de bieb uit in gezang. Dan sssst ik wel en zeg dat dat niet de bedoeling is in de bieb. En dat dan nog 10x tijdens het bezoek. Want echt blijven hangen doet het nog niet en als ze enthousiast is (mooi boek, knuffel, versiering aan het plafond enz enz) dan vergeet ze het spontaan weer.
Me aan anderen storen doe ik alleen als ik last heb van het gedrag. Kletsen in de stiltecoupé, radio mee naar openbaar zwembad, dat soort dingen. Eten mee in de bios bijvoorbeeld niet, of ze dat nu daar gekocht hebben of elders, dat verschil merk ik niet.
yette schreef op 30-05-2023 om 13:20:
We hebben het nu al dagen over de publieke opinie over een broodje. Wat nou als je dit specifieke voorbeeld even loslaat en de vraag zou zijn: hoeveel waarde hechten jullie aan andermans huisre
En tot slot: wat geef je je kinderen mee mbt huisregels?
Ik hou me aan de huisregels als die er zijn. Ongeacht of dat in de supermarkt is of bij iemand thuis. Ik verwacht dit ook van anderen maar zal er echter zelden iemand op aanspreken die dat niet doet.
Zelf heb ik eigenlijk weinig huisregels.
yette schreef op 30-05-2023 om 13:20:
We hebben het nu al dagen over de publieke opinie over een broodje. Wat nou als je dit specifieke voorbeeld even loslaat en de vraag zou zijn: hoeveel waarde hechten jullie aan andermans huisregels?
In dit geval zijn het de huisregels van supermarkten. Maar je hebt ze natuurlijk overal. Van het zwembad tot bij mensen thuis. Het zijn geen wetten, maar het vriendelijke verzoek om je als gast op een bepaalde manier te gedragen: schoenen uit bij de BSO, geen telefoon in de sauna, niet eten in de klas.
In hoeverre houd jij je aan andermans huisregels? Doe je dat sowieso of bepaal je zelf welke regels je volgt? Maakt het voor jou daarbij uit of anderen zich aan de regels houden - stoor je je er wel/niet aan of zie je het misschien als reden om de regels zelf toch maar met een korreltje zout te nemen (want anderen kletsen ook in de stiltecoupé/nemen ook eigen eten mee naar de bios/etc)?
En tot slot: wat geef je je kinderen mee mbt huisregels?
Goede wending van het topic!
Ik houd mij aan de huisregels mits die mij bekend zijn (gemaakt) of zo algemeen zijn dat iedereen ze al kent. Mijn kinderen heb ik dat ook van kleins af aan geleerd.
Ik neem geen eten en drinken mee naar de bios, in de bibliotheek ben ik rustig, naar de kerk ga ik passend gekleed en bij mijn moslim kennissen trek ik mijn schoenen uit als ik binnen wordt gevraagd.
Mensen die mij in de eerste klas coupé in de trein die mij weg wilden sturen, omdat ik met kleine kinderen reisde, heb ik 15 jaar geleden vriendelijk gevraagd of ze die regel in de voorwaarden van de NS konden vinden.
De enige plek waar ik weleens tegen de regels inga is een camping en dan voornamelijk als het nut van de regel niet aan te tonen is. De camping waar ik ooit was waar iedereen de (voor)tent ter hoogte van de paaltjes moest hebben staan zodat de gazonnetjes voor de kampeermiddelen even groot waren en er nette laantjes ontstonden daar ben ik weggegaan toen ik niet dwars mocht staan om meer schaduw te hebben met de kleine kinderen. Meestal ga ik gewoon dwars staan en wordt het toch wel gedoogd. Zo'n regel was er niet voor de veiligheid. Bij een camping aan een rivier moet het soms, omdat ze dan bij plotseling opkomend water makelijk kunnen evacueren, dan schik ik mij naar de regels.
Ik hou me aan de huisregels.
Zelf heb ik mijn kinderen dus geleerd dat iets niet van jou is voor je hebt betaald, of pas nadat je het hebt gekregen van iemand. Ik leerde ze ook hun fatsoen te houden. In de trein bijvoorbeeld niet je benen met schoenen op de bank tegenover je te leggen, dat soort dingen.
Ik schreeuw niet in het openbaar en pas me aan.
De regels thuis... hmmm...niet veel. Ik heb liever geen schoenen in huis maar ik verlang niet van visite dat ze ze uitdoen en loop zelf ook wel eens binnen met schoenen dus niet erg strikt.
En ik wil niet dat er hier binnen gerookt wordt. Dat is het geloof ik.
O en storen doe ik me aan aso-gedrag. Voordringen, of hufterig gedrag in het verkeer bijvoorbeeld.
Ik heb mijn kinderen niet veel regels geleerd, geloof ik, kan ik me iig niet herinneren. Maar ze zijn veel meer van de regeltjes dan dat ik ben, dus ze corrigeren mij constant van kleins af aan
Zou ik gemerkt hebben dat ze zich niet conform mijn eigen normen gedragen zouden hebben dan had ik ze vast wel gecorrigeerd en/ of uitgedaagd overigens. Het gaat voor mij minder om huisregels (al denk ik dat we ons daar doorgaans wel aan houden, zolang ze redelijk zijn) maar wel om respect voor alle leven, natuur etc.
(Maar dat deden mijn kinderen eigenlijk altijd wel behoorlijk. Er worden hier altijd een hoop insecten in huis gevangen en netjes buiten gezet, daar word ik wel blij van.)
Het zijn rustige bedachtzame kinderen dus overlast bezorgen ze sowieso nooit.
Huisregels zijn prima mits ze in lijn zijn met mijn eigen normen en waarden. Zelf blijven nadenken of een regel ook wel klopt lijkt me wel van belang.
Zo ben ik ooit uit een café gestuurd omdat de stamgasten (dronken beesten sorry mannen) zich niet konden gedragen. Voor mijn eigen veiligheid ben ik toen vertrokken maar achter die ‘huisregel’ kan ik niet staan.
Ik zou het wel fijn vinden trouwens als er regels kwamen over het gebruik van parfum in openbare ruimtes/ natuur. Gatver zo’n stinkende walm in bos of zwembad! Alleen lekkere parfum of bescheiden gebruik ervan graag!
Leuke wending.
Over het algemeen houd ik me vrij keurig aan huisregels, mijn man vindt me zelfs wat overdreven daarin geloof ik. Vooral huisregels die bedoeld zijn om hinder voor anderen te beperken, of zoiets als bedekte schouders in een kerk.
Soms neem ik het iets vrijer. In de bioscoop hinder ik niemand als ik een rolletje drop uit mijn zak opeet, maar ze willen hun eigen peperdure snoep verkopen. Ik zal niet demonstratief een grote zak popcorn van de AH opentrekken maar ik voel me niet bezwaard om een eigen dropje te eten.
Mijn kinderen hebben wel eens broodjes of bananen gegeten in de supermarkt, zeker niet wekelijks, maar daarover stond niets in de huisregels. In ieder geval niet de gepubliceerde, want er hing alleen een bordje met dat een mandje of wagentje verplicht was. Over het algemeen houd ik me wel aan huisregels tenzij die heel vreemd zijn of ik het er echt niet mee eens ben. Daar heb ik dan even geen voorbeeld van.
De stiltecoupé vind ik een geval apart. Ik houd me er wel aan, want ik maak in het algemeen niet veel geluid, maar het stoort me totaal niet als er dan toch mensen praten. Het wordt pas irritant als zo’n Gerda die kletsers op luide toon tot de orde roept. Daar heb ik dan wel eens iets over gezegd 
Voor mij werkt het eigenlijk net zoals voor Meesje - afgezien dan van dat broodje, want die regel kende ik 
Over het algemeen vind ik huisregels ook logisch, dus dan gaat het vanzelf. Met minder logische regels heb ik wat meer moeite, maar als ik ze ken, dan hou ik me er wel aan. Dus dan trek ik braaf een nummertje bij de plaatselijke apotheek waar altijd hooguit 2 klanten voor me zijn 
Met betrekking tot de opvoeding, heb ik mijn kinderen uiteraard hetzelfde geleerd ... ik heb alleen een echtgenoot die het niet altijd wil snappen. Hij gaf de kinderen bijvoorbeeld ooit een hele zak uitdeelsnoep en wat Snickers mee op schoolreisje ('Kunnen ze in de bus uitdelen, leuk toch?') terwijl in de brief van school uitdrukkelijk werd verzocht om snoep en frisdrank binnen de perken te houden. Als hij ze naar school brengt, komen ze regelmatig te laat. Door hem. Ook thuis heeft hij soms moeite met de regels. Zelfs met regels die hij zelf heeft bedacht.
Gelukkig helpen de kinderen met de opvoeding: 'Geen telefoon tijdens het eten, pappa!'
