Woedeaanvallen bij een kind

-knip-

-knip-

Negeer vooral de reacties van ananas. Driftbuien komen denk ik vaak door onbegrepen worden. Probeer niet boos te worden. Ik ging er vaak gewoon bij zitten. Zoek verbinding.

Ik hoorde laatst dat een woede/driftaanval bij een kind de manier is om opgebouwde stresshormonen af te voeren. Wat ze dus gedurende de dag hebben opgebouwd en bij een veilig persoon los kunnen laten. Vond ik wel een mooi inzicht.  Probeer er niet boos om te worden,  laat merken dat je er voor hem bent en dat jij het aankan. 

ananas7832 schreef op 17-11-2023 om 14:11:

-quote verwijderd-

Als je denkt dat je leuk bent heb je het mis. Ik heb je gerapporteerd.

Ananas, gaat het goed? Volslagen krankjorum advies.

Peuters hebben ook emoties. Die mogen er zijn. Maar je kunt een kind wel leren dat er verschil is in gradatie en in hoe je dat uit. Dat kost ook tijd. Je hoeft niet overal uitleg op te geven. Als een kind ontploft omdat het geen snoepje mag, zit het niet te wachten op een heel college hoe slecht snoep voor je tanden is. 
Als je een vaste structuur in je dag hebt, weet een kind ook wat het kan verwachten en wanneer. 

Erken op dat moment zijn gevoel en laat hem op een gecontroleerde manier uitrazen zodat hij zichzelf niet bezeerd en geen dingen stuk maakt.

Als hij rustig is praat dan met eenvoudige woorden met je kind. Samen met observeren van het gedrag kun je er dan hopelijk achter komen waardoor de driftbuien ontstaan en ze soms voor zijn.

Vanaf een jaar of 3 kun je praten over andere manieren om de boosheid te uitten.

Kan honger op deze momenten nog meespelen? Dochter schoot op die momentem dan wat eerder door in haar emoties...

Onze kleuter had er ook last van op die leeftijd en soms nog. Meestal is hij dan moe en / of gefrustreerd over iets en weet hij niet goed hoe hij zich moet uiten (of alles komt er in één keer uit). Wat hier het meestal goed werkt is om hem even te laten uitrazen op een veilige plek, even de emoties loslaten. Praten tegen of met hem heeft op zo'n moment nauwelijks effect. Als ik merk dat hij rustiger wordt ga ik bij hem zitten en kruipt hij vaak bij me voor een lange knuffel. Dat is vaak ook het moment dat praten wel zin heeft. Ik vraag dan of hij wil / kan vertellen waarom hij zo boos of verdrietig was. Meestal komt er dan wel iets uit en kunnen we er goed over praten en zoeken naar een oplossing. Dit is voor ons meestal de manier om er snel weer uit te komen. Misschien heb je er iets aan, maar ik realiseer me ook goed dat niemand hetzelfde is en wat voor de één werkt hoeft bij een ander niet te werken.

Wel wil ik je een hart onder de riem steken, want het is niet makkelijk en voor jou als ouder is het vooral vervelend, omdat in eerste instantie niets lijkt te helpen (hoe frustrerend) en het bewaren van je eigen rust en geduld veel energie kosten.

Als oma pas ik geregeld op mijn 2 jongste kleinkinderen. Ze zijn 15 maanden en 3,5j oud.
De oudste gaan we dan van school halen ( België hier) en dan is hij doodmoe. Toch is hij heel blij hier bij ons. Hij speelt veel, we spelen spelletjes zoals 'verstoppertje' en dat gaat prima. Tot.....mama of papa hem bij ons komt ophalen. 
Dan begint hij te huilen, krijgt woede-aanvallen, krijst...
De ouders beginnen dan tegen kleinkind te zeggen dat hij "niet lief is bij oma en opa" en dat helpt niks!
Wat ik dan doe: hem afleiden. 
Binnen de 2 minuten is de driftbui dan voorbij. 
Ik deed dat vroeger met mijn eigen kinderen ook; afleiden. 
Bv: " Oei, oma vindt haar telefoon niet meer (die ik vlug wegsteek onder het kussen van de bank). Kom je oma helpen zoeken"?
En ja, zo lukt het mij altijd om die driftbui te laten stoppen.  

Afleiden en de situatie doorbreken inderdaad: ik ‘stuurde’ mijn kind naar de trap en ging er dan zelf naast zitten. Dan ging ik bijvoorbeeld over iets heel anders praten of een liedje zingen. Toen hij wat ouder werd, moest hij van mij rondjes rennen, eerst om de auto, toen om het huis. Dat bracht ik luchtig en met humor waardoor het een hilarische toestand werd. Hij moest er zelf vaak ook erg om lachen. Ik moedigde hem bijvoorbeeld ook heel theatraal aan. Toen hij nog ouder werd, ging ik met hem wandelen tot hij afgekoeld was. 
Ik voorzag dat ook van ondertiteling: ‘Zo kunnen we niet praten, nadenken, hier uit komen. We gaan even wat anders doen.’ Dat werkte heel lang.

@ TO; probeer het eens met afleiden. Ook bij een 2-jarige zal dat zeker lukken hoor. 
Zeg bv: " wat hoor ik? Zou het een hondje zijn dat voor onze deur staat? Kom; we gaan samen eens kijken"!
Dan peuter bij de hand nemen, naar de voordeur stappen en......wedden dat de driftbui / woedeaanval gestopt is? 
Succes! 

Rottig is dat he. Mijn oudste kon ook verschrikkelijk driftbuien hebben, en eerlijk gezegd nog steeds wel eens, ook al is ze nu 7.

Wat mij heel erg hielp, is me realiseren dat dit niet over mij ging, maar dat het helemaal bij het kind ligt.

En ik heb how to talk to kids gelezen (en gevolgd op instagram), dat hielp mij ook met hoe ik hier mee om wilde gaan. Ik probeer tegenwoordig de emoties van mijn kind te erkennen en ook te vragen wat ze van mij nodig heeft en ook mijn eigen grenzen te bewaken, want ik ken weinig dingen die zo veel energie vragen als kinderen die driftbuien hebben.