Omg het zijn tweelingen

wees blij zou ik zeggen, gefeliciteerd ermee.

ik herken je gevoel. Toen ik het hoorde bij de eerste echo overstroomde ik letterlijk van emotie. Kon alleen maar huilen. Kan niet eens precies duiden welke emotie ik op dat moment voelde, het was van alles door elkaar.

Herkenbaar. Ik heb er echt wel even van wakker gelegen toen ik erachter kwam dat ik een tweeling verwachtte. Ik zag alleen maar beren op de weg. Nare voorgeschiedenis na de eerste (depressie, huilbaby) en dan twee tegelijk!
Het duurde wel even tot ik blij was. Helaas zijn ze toen ik 20 weken zwanger was allebei overleden en daar heb ik me nog best schuldig over gevoeld: alsof ik ze weg had gewenst. Onzin natuurlijk maar ja. 
Jij wordt vast ook nog blij, maar even schrikken mag best. 

AlisonH schreef op 11-11-2021 om 18:32:

Herkenbaar. Ik heb er echt wel even van wakker gelegen toen ik erachter kwam dat ik een tweeling verwachtte. Ik zag alleen maar beren op de weg. Nare voorgeschiedenis na de eerste (depressie, huilbaby) en dan twee tegelijk!
Het duurde wel even tot ik blij was. Helaas zijn ze toen ik 20 weken zwanger was allebei overleden en daar heb ik me nog best schuldig over gevoeld: alsof ik ze weg had gewenst. Onzin natuurlijk maar ja.
Jij wordt vast ook nog blij, maar even schrikken mag best.

Wat verdrietig. Goed dat je inziet dat het niet jouw schuld was, maar ik kan me het schuldgevoel wel voorstellen. 

Dubbel gefeliciteerd TO, en 1 ding kan je van de papa-in-wording niet zeggen: dat hij zijn 'werk' niet goed doet.

Komt wel goed.

letterkoekje schreef op 11-11-2021 om 20:53:

Dubbel gefeliciteerd TO, en 1 ding kan je van de papa-in-wording niet zeggen: dat hij zijn 'werk' niet goed doet.

Komt wel goed.

Daar heeft de pappa heel weinig mee van doen.

Double the trouble, twice the fun. 

Ik snap wel dat je schrikt, maar een tweeling is niet het einde van de wereld. 
Wel fijn voor je tweeling, dan hebben ze elkaar. Mitst ze het goed met elkaar kunnen vinden. Ze schelen toch behoorlijk veel met je andere kinderen. 

Oh en niet onaardig bedoeld: het is één tweeling, niet "het zijn tweelingen". 

"De nog totaal onervaren stiefpapa word opeens voor het eerst papa maar wel opeens van 2"

Een groot deel van de tweelingen worden geboren bij ouders die allebei onervaren zijn Leuk zeg met twee grote broers, die kunnen er ook allebei eentje vast houden en jullie ook. Komt vast goed. 
Denk aan dat gezin van een Huis Vol wat nog een derde kindje wilde na twee dochters en vier dochters kregen. 

Jaaa dat wordt leuk, je grote kinderen met hun babytwinsisters/brothers... 
En dat is ook handig als je even weg wil en zij zijn thuis... 

Gefeliciteerd en een goede zwangerschap gewenst! Spannend hoor! En komt met je vriend als vader toch heus wel goed? Het zijn ook zijn kinderen.... Wat vindt hij ervan dat het 2 zijn? 

Wat leuk, van harte gefeliciteerd! Ik had zo graag een tweeling gehad, dat heeft me altijd al fantastisch geleken. Maar goed, misschien is het in mijn hoofd ook wel iets te idyllisch allemaal. Het zal voordelen en nadelen hebben. 

De komende maanden krijg je steevast de volgende opmerkingen: 
'Is het op de natuurlijke manier gegaan?'
'Dat is makkelijk, dan ben je in één keer klaar'
'Dubbel genieten'
'Ik had ik zo graag een tweeling gewild'

Maar een tweelingzwangerschap is zwaar en brengt extra risico's met zich mee en twee baby's is niet dubbel genieten, maar dubbel afzien. Het is natuurlijk fantastisch dat je lijf zoiets kan en je gaat ontzettend veel van ze houden, maar laten we realistisch blijven: Twee keer huilen, twee keer voeden, twee keer griepjes en tandjes, twee keer wortelhapjes die door de kamer vliegen, twee keer luiers en vieze was, twee keer dingen in neuzen en monden zodra ze gaan kruipen. 
En nee, het is niet hetzelfde als twee kinderen kort op elkaar, hoe vaak men dat ook beweert.

Ik miste enorm de rust om te genieten van het opgroeien. Waar je bij één baby uitgebreid de tijd hebt om te kijken naar zijn eerste lachje, sta je nu net op dat moment de luier van de ander te verwisselen. Mijn tip: schrijf alles op/maak veel foto's en filmpjes.

Ik wil je niet bang maken, maar je juist iets bieden wat ik miste.
De hele zwangerschap en daarna kreeg ik te horen hoe fantastisch iedereen het wel niet vond, waardoor ik begon te denken dat er iets mis met me was omdat ik het niet zo ervoer, waardoor ik niet om hulp durfde te vragen, terwijl het me eigenlijk af en toe te veel was. 

Maar zoals alle tweelingouders mij vertelden en wat ik nu ook zal herhalen: na twee jaar wordt het beter. Geen gedoe met verschillende dutjes tijden, ze zitten altijd in dezelfde fase qua ontwikkeling, dus je hoeft weinig te schakelen, het speelt relatief snel zelfstandig, ze hebben veel aan elkaar en ja, het is enorm schattig om ze samen bezig te zien 

MoederBarberin schreef op 12-11-2021 om 07:41:

De komende maanden krijg je steevast de volgende opmerkingen:
'Is het op de natuurlijke manier gegaan?'
'Dat is makkelijk, dan ben je in één keer klaar'
'Dubbel genieten'
'Ik had ik zo graag een tweeling gewild'

Vreemd ik hoor altijd dat ze zo vaak horen dat het vast heel zwaar zal zijn, leuk bij een ander, of rust nu maar goed uit want je krijgt het druk.

Suusje. schreef op 12-11-2021 om 07:47:

[..]

Vreemd ik hoor altijd dat ze zo vaak horen dat het vast heel zwaar zal zijn, leuk bij een ander, of rust nu maar goed uit want je krijgt het druk.

Nou, dat is niet mijn ervaring 😄

Later wel. Vanaf dat ze een jaar of 3 zijn hoor ik vaker 'poeh, een tweeling' terwijl het vanaf toen eigenlijk steeds makkelijker werd. 

Maar in de babyfase merkte ik dat veel mensen dan toch van die schattige Anne Geddis voorstellingen maken. Zeker mensen die nog geen kinderen hadden of er al even uit waren

Yep, tweeling hier. Allang 18 maar ik weet het nog als de dag van gisteren: het schokeffect na de ontdekking!

Mijn zwangerschap was ineens ‘risicozwangerschap’ en de volgende controles waren bij de gynaecoloog. Die steeds riep: “zeg maar als ik een ziekmelding op je werk moet regelen hoor!” Want tweelingmoeders waren naar zijn smaak veel te ‘stoer’. Het is wel dubbel zo zwaar hè. 

Het eerste jaar vond ik het zwaarst, ik wilde steeds weglopen van huis, ik zei steeds dat ik wel zou terugkomen als ze een jaar ouder waren. Toen ze eenmaal zelf konden lopen, ging het beter.

Je trekt veel bekijks maar om hulp moet je vragen. Doen hoor. Accepteren die hulp. En laat ze dan niet de ‘leuke babyklusjes’ overnemen maar vooral iets waar je zelf tegenop ziet.