Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
jeetje TO. Wat zul je je rot voelen. Het zou me niet verbazen als man op dat feestje van iemand te horen heeft gekregen dat je er zo moe uit zag- en misschien wel op zijn kop gekregen heeft dat hij er wat aan moet doen. Alleen bedoelde diegene dan ongetwijfeld niet dat hij jou op je kop moest geven, maar meer moet helpen.
Volgens mij is het zaak om echt te stoppen met mooi weer spelen. Geen ontbijtjes, geen feestjes, alleen maar jij en de drie kinderen. Ook bij de pop poli gesprekken; niet doen alsof het goed gaat en die gesprekken helpen, maar vertellen wat het met jou doet. Maar ook dat je het lastig vindt om de grens te stellen, terwijl je eigenlijk al hartstikke duidelijk is dat je hem bereikt hebt. Dat je in die gesprekken de hoop hebt dat het doenbaar is, maar zodra je thuiskomt je er weer volledig en helemaal Alleen voorstaat.
Want dat is wat ik hier lees. Je leest alsof je het gevoel hebt op alle fronten te kort te komen. Alsof je je man niet kunt bereiken en ook echt niet meer weet hoe. Ook dat je dat wat je man doet niet meer ervaart als helpend maar juist als bewust tegenwerkend. Ik kan me zo goed voorstellen hoe eenzaam dat moet voelen. En ondertussen dender je maar door, waardoor mensen met een beperkte blik denken ja, maar ze doet het toch allemaal zelf- ze wilde toch zelf mee naar dat feestje/gaf baby niet aan mij/liet mij sporten?
Heb je nog nagedacht over wie wel in staat is om je te ontlasten? Om dingen voor je te doen waar je wat aan hebt? Want dat is volledig open kaart spelen, hulp vragen aan mensen die dat wel op jouw manier kunnen bieden. En wil je jezelf beloven dat je vanaf nu echt heel goed op je grenzen let? Zoveel prille moeders slaan dat soort feesten over (zeker in Corona tijd). Zoveel baby’s gaan er niet heen want prikkels en nog geen entingen enz. Dus jij bent echt geen uitzondering als je wél die rust pakt.
Zorg voor jezelf lieve To. En je baby en andere kinderen. Oefen met het beter bewaken van je grenzen en wil je stoppen met doen alsof het nog wel gaat.
Want je verdriet en wanhoop is zo voelbaar dat ik denk dat je dat punt allang voorbij bent.
Jeetje to, wat ontzettend pittig dit... Ik kan mij voorstellen dat deze constante teleurstelling in je man alles nog eens veel zwaarder maakt. Het is sowieso zwaar met een huilbaby natuurlijk, maar als je het echt alleen zou doen zit daar denk ik ook een soort berusting bij. Nu heb je wensen ten aanzien van je man die steeds niet waar worden gemaakt. Dat kost ook veel energie!
Maar wat ik zo bijzonder vind.. jullie hebben al twee kinderen! Hoe was hij als vader toen deze 2 net geboren waren? Als hij toen ook zo'n hork was, had je waarschijnlijk niet voor een derde gekozen lijkt mij. Ik snap dat dit geen huilbabies waren, maar huilen deden ze sowieso ook natuurlijk. En je had er (snachts) ook werk aan. En waarschijnlijk was je toen ook vermoeid. Hoe ging dit toen? Was hij toen wel een betrokken vader? Zo ja, wat is er veranderd? Waarom is hij zo omgeslagen?
Ik weet niet wat ik nog zeggen moet. Ik zie nog twee opties eigenlijk.
1. Je man zover krijgen om in relatietherapie te gaan. Een huilbaby doet zoveel met een relatie. Man en ik waren elkaar ook kwijt aan het raken en een goede relatietherapeut heeft met 2-3 sessies ons weer back on track gekregen. Juist veeeeeeel meer begrip voor elkaar en elkaars gedrag gekregen. Meer begrip voor waarom we ons gedragen zoals we ons gedragen. Veeeeel meer oog voor elkaars behoeften en hoe daaraan tegemoet te komen. Heel cliché hoor, maar we zijn er denk ik wel veel sterker uit gekomen.
2. Wil hij optie 1 niet, dan zou ik echt m'n eigen plan trekken. Zoveel mogelijk hulp van vrienden /familie inroepen zodat je zelf staande blijft in deze situatie. Forummers hier hebben al hulp aangeboden. Mocht na een aantal maanden alles met je baby een beetje rustiger worden, dan zou ik eens gaan overwegen of je nog met deze man verder wil.
Wat een ongelooflijke egoïstische hork jouw man zeg. Eerst is meneer onmisbaar op werk en vervolgens neemt hij zorgverlof op om te sporten. Daar is zorgverlof niet voor! Snapt hij nu echt niet dat hij nodig is thuis? Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe iemand zo kan zijn. Nogmaals: wat Lotte78 al zei; als jij omvalt heeft hij 100% van de zorg voor het hele huishouden en alle drie de kinderen. Als hij dat niet wil, moet hij NU veranderen, want volgens mij ben je al veel dichter bij dat punt dan hij denkt.
Feestjes zou ik nog even achterwege laten. Je bent niet in de feeststemming en je hebt er geen energie voor. Het geeft naar hem toe ook het beeld dat het allemaal wel gaat.
Ach Luna wat rampzalig allemaal. Dit gaat niet de goede kant op natuurlijk. Je mag ophouden je te schamen. Daar is echt geen enkele reden voor. Ik vind het heel erg dat jouw man suggereert dat je tekortschiet en je zou moeten schamen als je onder deze omstandigheden geen leuke gast bent op een familiefeestje. Wilde je daar zelf mee naartoe? Of vond hij dat je wel mee kon gaan?
Laat hij tijdens die gesprekken op de pop-poli zijn ware gezicht zien? Of is hij daar heel anders dan als je met hem thuis bent?
Is dit gedrag eigenlijk helemaal nieuw voor jou? Of is het eigenlijk altijd wel een beetje zo geweest dat je man bepaalt wat normaal is in jullie relatie? Ik vraag het omdat jij het zo vanzelfsprekend lijkt te vinden om je aan hem aan te passen. Zelfs terwijl wij buitenstaanders zijn gedrag echt heel buitensporig vinden.
Over buitenstaanders gesproken: waarom dek je zijn gedrag naar de buitenwereld toe af? Je neemt hem in bescherming. Maar hierdoor vergroot hij zijn greep op jou. Je raakt geïsoleerd van andere mensen. Het is wel heel goed dat je hier schrijft over wat je meemaakt trouwens! Je ziet hier dat niemand het gedrag van jouw man acceptabel vindt. Niemand vindt dat je man gelijk heeft. En niemand vindt dat hij jou goed behandelt. Weten ze bij de pop-poli alles, zoals je het hier vertelt? Of laat je daar ook veel weg?
Ben je bang voor je man?
ik sluit me aan bij de tips die gegeven zijn. Maar vooral wil ik je veel liefde geven
Even uit meelees stand om je een virtuele knuffel te geven 
Iemand vraagt hoe hij was met de twee oudere kinderen; die meiden waren heel anders. Die sliepen de hele dag. Sliepen ook vrij snel door en gingen gewoon mee in ons ritme. Dat is dus het tegenovergestelde van dit mannetje. Elke dag en nacht is anders. Wat deze ochtend werkt, werkt over een paar uur al niet meer. Het gaat het beste als je gewoon in zijn ritme mee gaat, maar dat kan natuurlijk niet altijd. Zeker niet als je elkaar niet afwisselt en er dingen gewoon echt moeten gebeuren. Die kinderen moeten naar school en terug en de hond moet ook gewoon uit. Dat is allemaal opeens een hele onderneming. Zelfs naar de wc gaan is dat al. In het begin deden we het wel aardig samen hoor; in de nachten ging man wel eens thee voor mij maken of een beschuitje smeren, maar op een gegeven moment werd hij moe en boos. Toen heb ik hem vaak ontlast en daarna was het helemaal mis. Het lijkt wel alsof hij dat allemaal vanaf die tijd heeft goedgepraat voor zichzelf, want vanaf die tijd komt hij met dingen als ‘ja maar vrouwen hebben hormonen waardoor ze met minder slaap kunnen, mannen hebben die niet’, ‘toch heerlijk als je de hele dag op de bank kan zitten met een baby’, ‘je hoeft toch eigenlijk verder niets te doen’. Daarmee praat hij het voor zichzelf goed, maar hij ontkent daarmee ook dat het voor mij zwaar is. Het heeft dus ook geen zin om constant mijn verhaal te doen bij hem, want hij is het gewoon niet eens. Hij vindt dat ik mij aanstel.
Ik ging voor man mee naar het feestje. Het was een belangrijke dag, eigenlijk een volledig weekend met slapen erbij ter ere van zoveel jaar getrouwd. Man had het idee dat hij al veel rekening met mij had gehouden door maar een middag en deel avond te gaan, maar dat is eigenlijk al geen doen in mijn staat. En ik had niet volledig mooi weer gespeeld; wel gezegd dat ik gewoon vreselijk gesloopt was. Gewoon veel moeite om niet in huilen uit te barsten de hele tijd, dus dan ging ik maar ergens apart zitten.
Ik denk net als Biebel dat hij erop aangesproken is dat jij er erg moe uit zag. Ongetwijfeld niet bedoeld als kritiek op jou maar om zorgen te uiten. Ik denk dat hij daarvan baalt omdat het voor hem een confrontatie is met zijn egoïsme.
Het is echt tijd om familie in te schakelen om zorg over te nemen. Ik weet niet wat er met hem aan de hand is maar het wordt alleen maar erger met hem. Ik vind dit zo verdrietig voor je.
En oh ja; man komt wel met oplossingen. Hij vindt bijvoorbeeld dat ik baby elke keer moet wegleggen als hij stil is. Ook dat ik hem langer moet laten huilen. Maar zoals ik al eerder zei; baby raakt dan over zijn toeren. Ik ben ook echt te moe om hem elke keer weg te leggen. Ik ben al lang blij als hij af en toe even stil is. Man zegt dan dat het toch het proberen waard is en dat zal best, maar ik moet het doen terwijl ik er helemaal niet achter sta.
Nog een oplossing van man; man in de nacht een flesje klaar laten maken en laten geven. Maaaaar man laat baby dan wel eerst bij mij liggen terwijl hij een flesje warm maakt. Dan ben ik dus ook gewoon al wakker en dan kan ik baby net zo goed zelf voeden.
Misschien moet je een weekend ergens anders slapen en het hem echt zelf laten oplossen. Je hebt echt slaap nodig.
Wasmachine schreef op 24-10-2021 om 12:42:
Misschien moet je een weekend ergens anders slapen en het hem echt zelf laten oplossen. Je hebt echt slaap nodig.
Én dan ziet man eens wat je doormaakt. Dat het niet 'lekker de hele dag op de bank zitten' is.
Het is tijd dat jij egoïstische keuzes gaat maken. Je bent afwachtend naar je man en gaat in kleine stapjes, maar laten we eerlijk zijn; je hebt geen ruimte voor kleine stapjes. Je zit aan je eind en als je niet NU op rem trapt knal je tegen de muur.
Ik snap het wel, hoor. Ik heb hetzelfde karakter en ik zou in dezelfde situatie hetzelfde handelen als jij. Maar juist daardoor weet ik ook hoe hard die muur is waar je onvermijdelijk op af raast.
Ga weg, geef jezelf een adempauze. Overleg niet met je man, maar deel het hem mee. Stellig en besluitvaardig.
Boek een hotel, zet je telefoon uit. Man is volwassen, die loopt niet in 7 sloten tegelijk. Zo leert man dat het wél zwaar voor je is en als iedereen nog leeft bij thuiskomst weet jij dat je best wat los kan laten.
♥️
Man legt baby in het meest verre kamertje te slapen. Misschien niet meteen, maar op een bepaald moment wel. Geen denken aan dat ik hem alleen laat een heel weekend 
Luna85 schreef op 24-10-2021 om 13:41:
Man legt baby in het meest verre kamertje te slapen. Misschien niet meteen, maar op een bepaald moment wel. Geen denken aan dat ik hem alleen laat een heel weekend
Zeg je hiermee dat je hem niet vertrouwt? Dat hij, ook al zou hij wat doen, het niet op jouw manier en dus fout doet?
Even heel bot omdat ik het echt met je te doen heb; hoe kun je verwachten dat je man je vermoeidheid en overbelasting serieus neemt, als je dat zelf niet eens doet. Waarbij je bovendien zijn oplossingen als verkeerd en niet goed voor de baby beschouwt.
Tijd om ook dát verschil van inzicht te bespreken. Desnoods tijdens de pop poli gesprekken. Kun je het daarnaast hebben over hoe jij je grenzen aangeeft en hoe hij je kan helpen om die grens zo aan te geven dat hij luistert. In een goede relatie zou hij je zelfs helpen om die grenzen te respecteren ipv er over te mopperen dat je ze weer bent overgegaan.
Ik kan me voorstellen dat het niet is wat je wil. Maar zoals het tot nu toe ging, dat is echt geen fijne weg. Dus zal er iets moeten veranderen. Behalve als je een toverstaf hebt, kun je een ander niet veranderen en houd je het daarom bij jezelf. Gooi het open, bij vrienden en familie en zeker de pop poli dat het niet goed gaat. Laat ze meedenken over waarom je mannetje huilt en met jou meedenken hoe je meer voor jezelf gaat zorgen. Wie weet hoe dat je man beïnvloedt, maar het kan jou zeker helpen.
Eerlijk gezegd zou ik dat ook niet aandurven in dit geval: zou absoluut geen seconde rustig zitten als man zo onaardig, ongeduldig en ongevoelig tegenover de baby was. Zeker vol met hormonen zou me dat niet lukken. Ik zou eerder man met de andere twee kinderen wegsturen en dan een oppas vragen of huren voor een paar uur. Iemand die wel jou instructies opvolgt en liefdevol doet naar de baby want je kan klinkt als een gevoelloze zak naar jou en de baby (hopelijk niet naar de oudste twee).
