Hoe overleef je een huilbaby
Hele dramatische titel, maar zo voel ik mij inmiddels ook wel een beetje. Ik hoop hier dus even mijn hart te kunnen luchten in de hoop dat dat een beetje helpt.
Ruim zes weken geleden ben ik bevallen van ons derde kindje. Onze zoon huilde vanaf het begin al flink en veel en bleek reflux te hebben. Het huilen is wel enigszins afgenomen door behandeling, maar nog steeds wel flink. Hij slaapt korte stukjes van maximaal een uur en wordt elke keer heel naar wakker. Daarna volgt een behoorlijke periode van enorm huilen. Vannacht bijvoorbeeld van half twaalf tot twee uur. Ik probeer er zoveel mogelijk voor hem te zijn; ik hou hem zoveel mogelijk bij mij en probeer hem (tevergeefs) te troosten. Ik wandel wat met hem af en dat valt niet mee; het is een hele flinke baby en ik ben maar een klein vrouwtje. Tussendoor probeer ik de andere kinderen te verzorgen en wat huishoudelijke taken te doen met de baby in de draagzak.
Mijn man doet al een poosje niet meer mee omdat hij niet tegen het gehuil kan. In de praktijk betekent dit dat hij gewoon gaat slapen (is ook weer aan het werk) en dat ik met baby beneden blijf op de bank. Rond half acht in de ochtend wisselen we van plek omdat mijn man nog voornamelijk thuis werkt. Hij werkt graag in de woonkamer en heeft veel vergaderingen, dus wij kunnen overdag niet op de benedenverdieping zijn. Daardoor voel ik mij eigenlijk ook behoorlijk opgesloten. De box en tv staan bij hem en deze kan ik dus ook niet gebruiken. Ik ben dus met de baby boven in de hoop dat hij nog een beetje slaapt, maar dat lukt meestal amper.
Ik slaap zelf al weken ontzettend slecht en dat breekt mij op. In de weekenden neemt man de baby wel eens een uurtje mee zodat ik even ongestoord kan slapen. Mijn ouders komen een keer in de week zodat ik dan even goed kan douchen en eten (dat schiet er helaas ook beide vaak bij in). Verder zit ik er toch zelf de hele tijd mee en probeer ik mij vast te houden aan ‘het is een fase en gaat echt wel weer voorbij’. Volgens de arts is de huilpiek ook met zes weken, dus moet het hierna langzaam beter gaan.
Zijn er mensen die zich herkennen in mijn verhaal? Hoe kom je een beetje goed door deze fase heen?
Mijn oudste was een jankerd..... Man deed de nacht.... ging vanaf 23 uur auto rijden, dan sliep baby, en dan kon ik even slapen. En ik had een hele lieve buurvrouw, die zelf een baby en 2 oudere kinderen had..
En zij nam onze zoon dan kon ik 2 uurtjes slapen.....En gelukkig werd onze baby na drie maanden het makkelijkste kind....
Maar je man mag een andere werkplek gaan vinden, de huiskamer is van iedereen
Misschien man tijdelijk het huis uit bonjouren?
Een weekje een huisje huren? Ja, dan heb je drie kinderen alleen, maar dat heb je nu ook al. Als man weg is kun je het hele huis gebruiken zoals jou blieft en hoef je niet op eierschalen te lopen.
Als man nu echt anders is dan voorheen kan hij die tijd gebruiken om te reflecteren op hoe het nu gaat en hoe hij dit kan verbeteren.
Uiteraard neemt hij de kinderen dan in het weekend, want hij kan doordeweeks genoeg tot rust komen, en kun jij het weekend in het huisje afsluiten om lekker 48 uur bij te slapen.
Jeetje wat heftig Luna, je schreef dat je net doet alsof het goed gaat als ik het goed heb begrepen. Ik denk dat het tijd is om eerlijk te zijn en hulp van de omgeving in te schakelen. Ik heb er ook zo alleen voor gestaan. Mijn kinderen waren niet zozeer huilbaby's maar doordat ze zorgenkinderen zijn sliepen ze erg slecht en hadden ze veel meer zorg dan gebruikelijk nodig. Omdat ik er ook 'beter' tegen weinig slaap kon en geduldiger was kwam de zorg vrijwel alleen bij mij terecht. Ik ben er aan onderdoor gegaan en hoop echt dat jij dit niet hoeft mee te maken. Het herstel is zwaar en ik ben eerlijk gezegd nooit meer de oude geworden. Ik verwacht dat als jij echt open bent mensen best willen helpen.
Ik denk ook dat het verstandig is om anderen jouw man aan te laten spreken. Dat maakte bij mijn man toch wat meer indruk. Hij had zich in zijn hoofd gehaald dat ik een zeurkous was.
Hebben de oudste twee kinderen straks Herfstvakantie? Is het een idee dat zij dan een paar dagen uit logeren gaan? Leuk voor hun en voor jou wat meer rust. Dan heb je alleen de kleine man. Scheelt weer. En jouw “grote” man, die zich gedraagt als een klein kind, moet ook maar even lekker weg gaan.
Ik moet veel aan je denken. Hopelijk heb je vannacht een redelijke nacht en kan je wat slapen.
Luna85 schreef op 13-10-2021 om 19:21:
Ik denk eigenlijk dat hij hartstikke overspannen of in de war is. Zo ken ik hem helemaal niet namelijk. Mijn man kan op sommige situaties heel apart reageren, maar het is geen slechte man. Zeker niet voor de geboorte van onze zoon. Misschien maakt het slaaptekort hem echt gek, of het gehuil. Maar hij moet dat zelf maar even uitzoeken.
Wat maakt dat je zijn moeilijkheden belangrijker vindt dan jezelf?
MoederBarberin schreef op 13-10-2021Uiteraard neemt hij de kinderen dan in het weekend, want hij kan doordeweeks genoeg tot rust komen, en kun jij het weekend in het huisje afsluiten om lekker 48 uur bij te slapen.
Ik ben nog niet zo ver ‘heen’ dat ik bij de kinderen weg wil. Ik voed ook zelf, dus voor langere tijd weg staat dat ook in de weg. Dan moet ik alsnog in de nachten eruit om te gaan kolven. Ik heb inderdaad wel afgesproken dat de meiden deze vakantie wat nachten gaan logeren.
Ik wil gewoon dat man me overdag wat uren ontlast en/of in de nacht soms een paar uur overneemt, zorg draagt dat ik even kan douchen en me af en toe wat te eten/drinken brengt. Dan wil ik best even de sterkste en de stoerste zijn totdat we een oplossing hebben voor deze (hopelijk) huilpiek.
Wat betreft het werken in de woonkamer, dat is ooknog echt gezeur. Dat begon als goedbedoeld (idee was dat hij zou gaan werken met baby in de box, zodat ik vaak handen vrij zou hebben), maar is inmiddels dus omgeslagen naar echt een last. Het is ook volledig onnodig, want we hebben zelfs een gastenhuisje waar je heerlijk rustig werken kan, zonder files en gewoon in de buurt. Maar ja, dan moet ‘ie zijn bureau verplaatsen en daar heeft hij geen zin in.
Vannacht was het weer echt bal helaas. Baby zal wel wat stress opmerken. Ik heb ook zere borsten en daardoor het idee dat ik niet genoeg produceer. Het zal wel meevallen, maar dat kon er ook nog wel even bij. Man is nog niet terug en heeft ook nog niets laten horen.
Wat vervelend dat jullie weer een rot nacht hebben gehad. Slaap je samen met de baby?
Dat je man te beroerd is om zijn bureau te verhuizen is niet jouw probleem dus ook niet doen alsof dat wel zo is. Overdag gewoon gebruik maken van de woonkamer, deze is tenslotte ook van jou.
Bedoel je dat man de hele nacht weg is geweest zonder hier contact over te hebben?
Jeetje, wat ontzettend pittig weer. Ik heb zo met je te doen. Ik zit er deze week ook een beetje doorheen met een baby die ‘s nachts af en toe clustert en een peuter die alleen maar mama wil (en dus vaak begint te krijsen als man het toch gewoon doet). Maar dus geen huilbaby èn een man die zijn deel doet.
Dit lijkt bij je man niet echt meer te gaan om het huilen. Alles is moeilijk, gedoe en tegen zijn zin. Natuurlijk kan het zijn dat hij overspannen is en daar moet hij dan zeker zo snel mogelijk wat mee, maar dat betekent niet dat jij dan dus maar jouw overspannenheid moet negeren. Jezelf groot houden is heel knap (respect dat het je nog zo goed lukt), maar dat gaat je probleem niet oplossen. Hulp vragen is de enige oplossing, aan familie, vrienden, de buurvrouw, maar vooral aan de huisarts. Het klinkt alsof je al tijden in een zombiemodus leeft en dat ga je niet lang meer trekken. En het is ook nog eens zo onnodig. Je krijgt echt van niemand een medaille als je het alleen doet (ook al voelt het soms zo dat je als moeder dit allemaal gewoon maar eventjes moet regelen).
Merk je verschil in je eigen belasting (kinderen, huishouden) nu hij even weg is? Misschien geeft het gevoel dat je het nu echt alleen doet wel een vorm van rust. Je hebt nu niet de ijdele hoop dat je man (on)gevraagd iets bijdraagt. Enig idee waar hij uithangt? Misschien in jullie gastenhuisje?
Bailey26 schreef op 14-10-2021 om 06:33:
Bedoel je dat man de hele nacht weg is geweest zonder hier contact over te hebben
Ik heb man dus gister weggestuurd zodat hij kan nadenken en uitrusten. Blijkbaar is hij daar nog niet klaar mee. Ik had verwacht dat hij gisteravond wel weer op de stoep zou staan, of in ieder geval even zou laten weten hoe en wat of dat hij even zou vragen hoe het thuis ging.
Baby slaapt inderdaad bij mij. Nu dus beneden omdat de oudere kinderen ook boven slapen.
BlauweVeer schreef op 14-10-2021 om 06:37:
Merk je verschil in je eigen belasting (kinderen, huishouden) nu hij even weg is? Misschien geeft het gevoel dat je het nu echt alleen doet wel een vorm van rust. Je hebt nu niet de ijdele hoop dat je man (on)gevraagd iets bijdraagt. Enig idee waar hij uithangt? Misschien in jullie gastenhuisje?
De keren dat hij toch op kantoor is vind ik altijd heel fijn omdat ik dan mijn eigen plan kan trekken. Hij heeft er ook een handje van om ‘tips’ en commentaar te leveren wanneer hij thuis is. Ik ben door dit hele gebeuren en de moeheid behoorlijk onzeker en angstig momenteel, dus ik ben daar nogal vatbaar voor. Maar nu is hij dus echt weg en ik weet niet waarheen. Dat is eigenlijk helemaal geen fijn gevoel.
En ook sterkte voor jou, BlauweVeer. Die tropenjaren vallen toch voor weinig mensen mee blijkt maar weer 
Ach Luna, dat je mij sterkte wenst terwijl je zelf in een veel onprettigere situatie zit, zegt veel over jou. Je klinkt als een echte topper!
Het klinkt alsof jullie echt samen hulp nodig hebben bij het herdefiniëren van wat normaal is. Het moederinstinct is er niet voor niks en daar mag je best op vertrouwen (zeker als het je derde is). Maar ja, nogal makkelijk gezegd natuurlijk dat je je niet onzeker moet laten maken door die opmerkingen van je man.
Heb je al een idee wat je gaat doen als je straks nog niks hebt gehoord? Heeft man zijn werkspullen mee en kan hij zijn Belangrijke Baan vandaag gewoon uitvoeren?
Ik herhaal het nog maar een keer: heb je de huisarts al ingeschakeld? Dit kan je echt niet zonder hulp van buiten meisje. Je man heb je nu even niks aan, en ooit, als deze crisis voorbij is, zullen jullie een ernstig gesprek moeten voeren over waarom hij opeens zo volledig uitcheckte. Maar nu komt het aan op overleven, en daar heb je hulp bij nodig. Weten je ouders precies hoe erg het is?
Ik vraag me toch af: is je man altijd al zo geweest en heb je er tot nu toe altijd omheen kunnen werken zodat alles altijd om hem draaide, of is dit echt nieuw? Heeft hij vaker moeite gehad met het wegvallen van structuur, en zich aanpassen aan omstandigheden?
Hoe dan ook: nogmaals sterkte, en vraag echt om hulp. Toen ik met een huilbaby zat en man overdag weer naar kantoor was heb ik weleens bij de buurvrouw op de stoep gestaan met baby in de Maxicosy omdat ik het echt niet meer trok. Was geen enkel probleem. Mensen willen graag helpen en een ochtendje op een krijsende baby passen is niet leuk, maar wel te doen.
AlisonH schreef op 14-10-2021 om 09:17:
Ik herhaal het nog maar een keer: heb je de huisarts al ingeschakeld? Dit kan je echt niet zonder hulp van buiten meisje. Je man heb je nu even niks aan, en ooit, als deze crisis voorbij is, zullen jullie een ernstig gesprek moeten voeren over waarom hij opeens zo volledig uitcheckte. Maar nu komt het aan op overleven, en daar heb je hulp bij nodig. Weten je ouders precies hoe erg het is?
Ik vraag me toch af: is je man altijd al zo geweest en heb je er tot nu toe altijd omheen kunnen werken zodat alles altijd om hem draaide, of is dit echt nieuw? Heeft hij vaker moeite gehad met het wegvallen van structuur, en zich aanpassen aan omstandigheden?
Je zou ook kunnen overwegen om haar antwoorden te lezen... Ipv jezelf te blijven herhalen. Ja, er is hulp; voor de baby (oa kinderarts) en voor to (pop-poli). Haar moeder is gisteren geweest, dus die zal er vanaf weten. En ook over man is het nodige geschreven.
Wat een ontzettend nalatige houding van je man. Ik word al boos als ik het lees. Ik vraag me dan wel af wat hij zou doen als jij bijvoorbeeld echt heel ziek zou worden of zelfs in het ziekenhuis zou belanden. Dan heeft hij alsnog drie kinderen waarvoor hij zorg moet dragen, zonder hulp en kan hij ook niet zomaar uitchecken. Hij doet moeilijk over dingen die helemaal niet moeilijk hoeven te zijn en waardeert niet wat je hem allemaal al uit handen neemt. Goed dat je hem hebt weggestuurd om na te denken en uit te rusten. Ik hoop wel dat hij snel weer terug is en het niet ziet als een excuus om een week vakantie te nemen.
Meesje schreef op 14-10-2021 om 09:33:
[..]
Je zou ook kunnen overwegen om haar antwoorden te lezen... Ipv jezelf te blijven herhalen. Ja, er is hulp; voor de baby (oa kinderarts) en voor to (pop-poli). Haar moeder is gisteren geweest, dus die zal er vanaf weten. En ook over man is het nodige geschreven.
Wat doe je lelijk? Is heb alles gelezen, en ik zie geen antwoorden op die vragen. Verder: twee posts is nauwelijks "Jezelf blijven herhalen". Er is een kinderarts en een poppoli, maar de huisarts zie ik nergens als betrokkene. Haar man gedraagt zich opeens totaal anders en ik probeer dat te begrijpen, want zo'n totaal uitchecken is best vreemd. Moeder weet ervan af, maar is ze daar helemaal eerlijk tegen geweest? Maar goed, TO kan kiezen om hier nog eens over na te denken of niet. Ik denk niet dat ze online geharrewar tussen wildvreemden nodig heeft.
