Baby naar voren laten kijken in de buggy?
In een ander topic las ik dat sommige moeders ervan overtuigd zijn dat het absoluut schadelijk is een baby/ dreumes naar voren te laten kijken in de buggy.
Wat vinden jullie daarvan? Ik heb mijn kinderen vanaf een maand of 9 naar voren laten kijken, omdat ze dat erg graag wilden. Ze zijn erg nieuwsgierig en kijken graag om zich heen. Ook op de fiets kijken ze naar voren en hebben we erg veel plezier, omdat we liedjes zingen en alles aanwijzen en benoemen.
Nu blijkt dus dat ik iets totaal fouts heb gedaan, of toch niet?
ook gedaan hoor
Ik heb die buggy na een maand of 9 ook gedraaid naar voren, daarvoor vond ik het zelf ook leuker om de kleine te zien, maar op een gegeven moment willen ze meer van de wereld zien dan alleen mama, ik denk dat dat heel gewoon is.
Nog steeds krijg ik graag voor me uit (in de trein bijvoorbeeld, als ik het kiezen kan ga ik in de stoelen die naar voren gaan zitten, dan heb ik het gevoel dat mijn uitzicht een stuk gevarieerder is dan andersom 
)
Hadden die moeders in het andere topic dan ook redenen benoemd waarom het absoluut schadelijk was? Want daar ben ik dan wel benieuwd naar
Lees
dit artikel maar eens, daarnaar werd verwezen in het andere topic:
https://www.theguardian.com/film/2008/nov/22/forward-backward-facing-baby-buggies
Ja hoor ook gedaan
Zeker toen ze echt begrip begonnen te krijgen van de wereld. Deden we "spelletjes". Wie het eerst een rode auto zag, een gele bloem, een hond of wat we maar konden bedenken.
Ik heb niet het idee dat het hun ontwikkeling geschaad heeft. Ze doen het goed op school en kunnen heel goed praten (te goed, het is geen moment stil)
buggy = alleen maar benen zien?
Het nadeel van de buggy is dat ze - vooral als het druk is - eigenlijk alleen maar benen zien. Ze zitten immers heel laag. En als er dan ook nog een kap/dakje op zit kun je immers helemaal niet zien wat ze zien of mee bezig zijn.
Ik had de kinderen zo lang mogelijk in het zitje van de kinderwagen. Dan konden ze ten minste echt wat zien. Voor het gemak keken ze dan eigenlijk altijd naar achteren. Dan kon ik gemakkelijker met ze praten.
snap 'm wel
Ok, ik ben het op zich wel eens met de uitleg in het artikel, uiteraard heb je geen oogcontact / contact met je kindje op deze manier, maar dat is toch alleen in de functie van even lopen van a naar b? Want inderdaad zou ik zo geen uren gaan wandelen, dat zou ik zelfs ongezellig vinden, dan gaat mijn kindje eruit en gaan we samen spelen, kletsen, zingen.
Zo vond ik op de fiets samen in het voorzitje hartstikke leuk, je ziet je kind, ziet waar hij/zij naar kijkt. Maar ja, op een gegeven moment worden ze te groot voor het voorzitje en moeten ze wel naar achter en heb je dat contact niet meer.
Wat ik dan erger vind is, wat ik nu steeds vaker zie, wandelende moeders met kinderwagentjes kijkend op hun mobiel, ook in de speeltuintjes, maar dat ik een discussie die je nu ook steeds vaker op tv ziet aangezwengeld worden.
Dat kon niet eens anders
Zowel de wandelwagen als de (goedkope) buggy konden alleen naar voren.
Ik zie de meerwaarde ook niet van naar mij kijken. Alsof er een scherm tussen mij en het kind zit waar ik niet doorheen kan praten, buigen of kijken? Je buigt eens voorover, stapt even opzij, en voilà, je ziet alles.
En hoe vaak zaten ze nu in de wandelwagen? Alleen bij het lopen naar de winkel of de school van de oudste, en dan kun je bij ieder kruispunt stoppen en ernaast staan. Als ze er al in wilden, want ik liet ze zoveel mogelijk lopen.
Toch denkt de wetenschap daar heel anders over
https://www.trouw.nl/opinie/laat-baby-in-buggy-naar-ouder-kijken~b9d802fa/
Hoe belangrijk de kijkrichting van kinderwagens en buggy's is blijkt uit een onderzoek van de Universiteit van Dundee. Uit observatie van meer dan 2700 wandelende (overwegend) moeders bleek dat kinderen die naar de moeder kijken meer dan twee maal zoveel lachen als kinderen die in de rijrichting kijken, en ook slapen zij veel vaker in de buggy, een teken van afwezigheid van stress.
Ouders blijken twee maal zo veel te praten tegen baby's die hen aankijken als tegen baby's met wie ze geen oogcontact hebben. De taalontwikkeling gaat makkelijker als moeder en kind naar elkaar kijken en zij met hem 'in gesprek' gaat, zodat hij klanken en woorden gaat herkennen en gaat imiteren, als eerste aanzet tot praten. Ook op het vlak van veiligheid en vertrouwen is naar moeder toe kijken de betere optie.
Aandacht
Met het gezicht van moeder af zal een kind veel dingen op zich af zien komen die het nog niet kent en waar het van schrikt, terwijl het dan niet snel ter geruststelling oogcontact met moeder kan maken. Denk bijvoorbeeld aan het langsrazende verkeer als moeder aan de stoeprand wacht tot ze kan oversteken.
Voor het kind is de kijkrichting van de buggy dus zeer belangrijk. En zouden ouders niet minder geneigd zijn om te appen of te bellen als ze samen met hun kind babbelen over wat ze onderweg zien?
In een Engelstalig artikel over hetzelfde onderzoek
'BABIES who are pushed in buggies facing away from their parents could face lasting psychological damage, scientists have claimed.
The wide-ranging study – the first into the psychological effects of buggies – found babies pushed in the more popular forward-facing models were left "emotionally impoverished". They appeared to suffer more stress than babies facing their parent.'
Als laatste
het onderzoek in Schotland is in Nieuw-Zeeland ook uitgevoerd, in 2014.
Suzanne Zeedyk schrijft erover...
http://www.suzannezeedyk.com/how-buggies-shape-babies-brains/
Een citaat
'Why should strollers matter so much? The stroller years are precisely those when human brains are developing more rapidly than they ever will again. Young brains are being shaped by every single tiny experience that a child has. If outward-facing buggies significantly decrease the amount of chat that a baby gets to have, that will inevitably be impacting on language development. If the world that the baby is looking out to is alarming, because it is full of loud traffic, shopping bags, and random adults’ knees, then the baby might end up a bit anxious. It’s understandably easy for busy parents to overlook that anxiety or the opportunity for chatter when they are feeling hassled, trying to negotiate all that traffic, and they can’t hear the baby or see his/her facial expressions.
Most adults have no idea just how tuned in babies’ brains are to the environment around them. That’s why I show all those video clips of young babies in my talks. I’m trying to help us to think about how human brains work, how connected babies are from birth, how emotionally dependent they are on the people around them. Babies need us grown-ups to pay attention to their emotional needs. Babies have immature brains that mean they can’t yet manage those emotions themselves. They depend on our help to learn how to do that.'
[youtube
http://www.youtube.com/watch?v=2OVYA3Qq_h4]
Dit stukje Floria, slaat precies op wat jij schrijft:
'So: every minute of a baby’s experience is having an impact on their brain development. This includes the time that we adults think of as ‘in between’ time. While we may think of the time in the buggy as ‘just nipping into the shops before we get home’, the baby doesn’t know that. The time in the buggy is as ‘real’ for him or her as any other time.'
Enfin, het is een vrij lange posting. Ze laat ook fimpjes zien en ze heeft het trouwens ook over autostoeltjes. Daarvoor geldt namelijk hetzelfde.
Ik heb de kap
altijd naar achteren geklapt en dan kan hij alles zien. Het is nooit zo druk dat hij alleen maar benen ziet.
Ach
Het kwaad is al geschied 
Het zal best, al lijkt me dat het ook sterk afhangt met hoe vaak je ze daar in zet.
Als ze naast je hobbelen kijk je ze ook niet aan en willen ze niet eens bij je blijven. Als je de hele dag met ze doorbrengt zal een half uurtje minder uitmaken dan als je de hele dag al weinig met ze doet.
Maar je kunt ook gewoon interactie hebben met een kind dat vooruit kijkt, dus ik vind het wat overdreven allemaal. Al zie ik ook wel mensen die bv het kind in de buggy iets te eten geven in de winkel zodat ze er geen last van hebben. Die kinderen lopen misschien meer risico.
Van die autostoeltjes dacht ik ook aan. Ik zat er altijd naast achterin.
Ik neem aan
dat het uitmaakt of je in een rustige omgeving wandelt, bijvoorbeeld in een bos, of dat je in het centrum van NY wandelt in een metrostation.
En het zal ook afhangen van het karakter van het kind, het ene kind is erg introvert en aanhankelijk, het andere kind extravert en houdt er juist van de wereld te bekijken en zelf op ontdekking uit te gaan.
Je kijkt altijd naar je kind neem ik aan en als moeder ben je echt wel in staat om signalen op te vangen en juist te interpreteren. Mijn oudste zoontje vond het vreselijk om met zijn gezicht naar mij toe te zitten, dan verrekte hij zijn nek omdat hij zo nieuwsgierig was. Mijn jongste is wat meer verlegen en introvert en die heb ik veel langer in de draagdoek bij me gehouden.
Ik vind het nogal wat om te stellen dat dit per definitie schadelijk zou zijn. Het gaat ook om ritjes van misschien een kwartier tot een half uur. De rest van de dag heeft je kind alle tijd om naar je gezicht te kijken en naar je mond als je praat.
Hoe moet je
het autostoeltje dan neerzetten? Die moet de eerste anderhalf jaar toch echt naar achteren gericht zijn vanwege de veiligheid.
Nou zeker
===Ik vind het nogal wat om te stellen dat dit per definitie schadelijk zou zijn. Het gaat ook om ritjes van misschien een kwartier tot een half uur. De rest van de dag heeft je kind alle tijd om naar je gezicht te kijken en naar je mond als je praat.===
Ik ging toen de kinderen klein waren iedere dag wel even naar buiten maar ze zaten echt geen uren in de kinderwagen/wandelwagen/buggy. Als we toch wel eens wat langer onderweg waren probeerde ik ze ook altijd een stuk te laten lopen.
Ik hield ze wel altijd in de gaten en als ze angstig waren voor een grote hond of voorbij razend verkeer straalden ze dat aan alle kanten uit (wapperende handjes, achterom kijken) en stond ik acuut naast of voor de wagen.
Sowieso snap ik de mensen niet die bij de zebra hun kind aan de stoeprand zetten en zelf achter de wagen blijven staan. Ik hield altijd flinke afstand, zodat het verkeer niet vlak langs de wagen bulderde.
Altijd naar mij toe
Ik heb de kinderen altijd naar mij toe laten kijken behalve toe ze in de buggy zaten toen ging dat niet meer. Ik vond het veel prettiger om zo tegen ze te kunnen praten en om dingen aan te wijzen en als we bij een wei of zo stonden dan draaide ik de wagen. Ook kon ik zien of ze sliepen (nooit) of moesten spugen. Oogcontact hebben is toch ook veel leuker, ook als je een broertje van school gehaald had dan konden we alledrie het gesprek volgen.
Vooruit natuurlijk
In de kinderwagen tijd zat onze kleine man meestal op de arm, er was zoveel te zien dus als hij niet sliep zat hij op de arm. Toen kwam een korte periode van de wandelwagen inzet daar zat hij ook vaak lekker naar voren te kijken als we met hem spraken dan gingen we naast hem staan, je kunt immers tijdens het wandelen niet rustig naar je kind staan staren en ook het verkeer nog in de gaten houden.
Rond de 10 een buggy aangeschaft voor de vakantie. Meneer zat op het puntje van de buggy stoel om alles mooi te kunnen overzien. Had veel contact met de mensen om zich heen. Overigens zat hij er niet heel vaak in want hij liep liever met ons mee. Met een maand of 20 was de buggy vooral een tassendrager geworden.
Mmm
Het gaat om één onderzoek hè. Een onderzoek dat we niet te lezen krijgen.
Ik vraag me een aantal dingen af. Men heeft het over babies maar welke leeftijd bedoelen ze eigenlijk? Ik had in de babytijd (tot 1 jaar zullen we maar zeggen) een kinderwagen waar de baby in lag, daarna maakte je er een soort buggy van met een zitgedeelte dat naar de duwer toegericht was. Pas later kwam er een echte buggy, maar toen was het al geen baby meer, en had mijn kind er geen behoefte meer aan om steeds naar mijn hoofd te kijken.
Verder is het volgens de onderzoekers essentieel om met de (correct geplaatste) baby te praten tijdens het rijden want anders raken ze “ emotionally impoverished “. Wat is dat voor term. Hoe meet je zoiets?
De babies vallen ook vaker in slaap omdat de mother-facing buggy veel rustgevender is voor het kind, maar met een slapend kind kun je niet meer communiceren dus dat lijkt me een gemiste kans.
Precies
Ik plaats ook mijn vraagtekens bij dat iedere minuut is van belang verhaal. Hoeveel druk leg je dan op de ouders als ze hun kind iedere minuut moeten stimuleren? Naar mijn idee is het heel natuurlijk dat een kind steeds afwisselend wordt gestimuleerd met praten, zingen, samen spelen en daarna weer even zelf op onderzoek uitgaat, daarna een tijdje rustig zit te kijken en wijzen en brabbelen, om daarna te gaan eten, slapen? Het lijkt me geen doen om iedere minuut van de dag met je gezicht erbij te zijn en alle uren in een dag gericht te zijn op communicatie en de juiste simulatie.
Draven we daarin niet juist door? Een kind moet ook de kans krijgen eens rustig te observeren, of zelf eens iets bedenken en opzoeken. Een juiste balans tussen verschillende activiteiten lijkt me hierin van belang.
Die mevrouw verdient geld met haar aanbevelingen (lezingen, boeken, dvd's). Ik denk dat ze net wat meer geld verdient als ze het wat verder uitwerkt dan 'gebruik je gezonde verstand en geef (de signalen van) je baby genoeg aandacht'.
Zet je baby niet urenlang eenzaam in een buggy zonder er aandacht aan te besteden, is de open deur. Maar ook in zo'n geval is niet de buggy de schuldige. Als je zo bent doe je dat ook met de box, de autostoel, de kinderstoel... Ik denk niet dat je dan alleen in de buggy de baby negeert.
Inderdaad
Er zal toch bijna niemand zijn die 24 uur per dag met de baby samen is en daar constant meer communiceert zodra de baby wakker is. Als kleine baby hadden mijn kinderen een wandelwagen waarin ze konden liggen en daarna een zitje. Dat stond in het begin naar mij toe maar al vrij vlug van mij af omdat ze dat gewoon leuker vonden, veel meer zien. En vanaf een jaar of 1 in een wat lichtere buggy die sowieso niet omgedraaid kon worden. Contact heb je uiteraard tussendoor heus wel, ook bij langere wandelingen.
