Angst

Eefje

Ik had het een keer met een studiegenoot hier over herinner ik mij toen mijn oudste die leeftijd had. Ze had ook een kind en zei, nee, dat heb ik nooit, maar misschien duw ik het ook wel weg.

Ik heb het met de andere twee kinderen niet meer zo sterk gehad. Ik had het ook niet een lange periode. Misschien had ik het te druk, had ik teveel afleiding.

Wat misschien helpt is bedenken dat je het kan zien als waarschuwingen die je je eigen brein geeft om voorzichtig te zijn. Het is een teken dat je een goede moeder bent. Dit bedenken zal je gedachten vast niet wegnemen. Maar misschien is het wel nodig dat het iets afzwakt, omdat je als je in de greep van die gedachten raakt, je belemmert wordt goed voor jezelf en je kindje te zorgen.

Heb het ook gehad

Als je kinderen hebt, zijn die je grote zwakke plek. Ik denk dat het heel normaal is dat je die angsten hebt ,maar ze moeten niet je leven gaan beheersen. Als je er niet meer van kan slapen is het tijd om aan de bel te trekken. Ik zou dan in eerste instantie naar de huisarts gaan denk ik.
Je zegt dat je er bijvoorbeeld in bed last van hebt. Dan hebben je gedachten natuurlijk ook alle ruimte om alle kanten op te gaan. Misschien kun je iets van mindfulness proberen, meditatie, muziek op je oren of een luisterboek of zo tot je ogen vanzelf dichtvallen. Dus jezelf afleiden.
Heb je het er wel eens met vriendinnen/zussen/buren over of die het ook hebben? Weten dat je niet de enige bent kan misschien ook al helpen.

ook als ze volwassen zijn

Helaas hou je die gedachten. Je moet maar bedenken dat je zoveel van hem houdt dat je hem niet kwijt wil.

Het is heel erg, maar bijna twee weken geleden werd hier vlakbij op een stadsstrand een jongen van 24 doodgeschoten. Ik was opgelucht toen ik na een uur mijn 24-jarige, die ook vaak daarheen gaat, aan de lijn kreeg. Meteen schaamde ik me, want die jongen heeft ook een moeder die juist een verschrikkelijke boodschap kreeg.

Zijn er akelige dingen in de stad, flitsen meteen mijn kinderen door mijn hoofd.

hebben jullie dan ook angst voor schuldgevoel

Ik heb ook kleine kinderen dus ik herken het een beetje. Ik heb het gelukkig nooit zo erg gehad dat ik er niet van kon slapen, het zijn meer een soort angstvlagen als ik te lang op de wc zit of sta te douchen. Bij mij is het ook alleen als ik zelf alleen thuis met ze ben, dus zonder andere volwassenen thuis. Ik denk dat het idee dat er door MIJN schuld/nalatigheid iets met ze gebeurt, het nog erger maakt. In zo'n situatie lijkt me dat schuldgevoel bovenop je verdriet echt een nachtmerrie.

Ik bedenk me altijd dat ik het vast niet meer zo zal ervaren als ze groot zijn, maar is dat ook zo (ouders van pubers/volwassenen)? Ja zorgen houd je altijd, maar ook die angst voor schuldgevoel dat er iets 'door jou' gebeurt?

Pleisters

Ik heb altijd in mijn achterhoofd 'je houd ze toch niet heel tot ze 18 zijn' Je doet je best maar ze vallen een keer van hun fiets, uit het klimrek of wat anders. Daar ga ik me niet schuldig over voelen.
Dat hoort bij het leven. Te beschermend is ook niet goed, daar worden ze geen zelfredzame en zelfstandige volwassenen van.

Dank!

Bedankt voor de reactie dames. Geeft me toch steun om te lezen dat ik niet de enige ben.
Dat schuldgevoel herken ik ook... hij is laatst van het bed gerold toen ik me even omdraaide om iets in de kast te leggen. Ik heb harder gehuild dan hij! Voelde me zo schuldig! Ik dacht wat ben ik nou voor een lakse moeder! Om me heen hoorde ik dat het bijna iedereen wel eens is overkomen, hoe goed ze ook opletten... maar toch voel ik me dan even de slechtste moeder ooit.
Mijn vriend en ik willen ooit graag een tweede, ik kan het nu al benauwd krijgen dat ik deze zorgen keer 2 ga krijgen! Hoe doe je dat met meer kinderen?!

Ook

Ik heb ook angst dat een gezinslid iets overkomt, al vanaf de geboorte van de oudste van onze vier kinderen, maar het heeft me gelukkig nooit belet om ze los te laten. Wel regelmatig in angst gezeten als ze later thuiskwamen dan afgesproken, ik haal dan altijd het ergste in m'n hoofd. Nu oudste z'n rijbewijs heeft valt het me wel mee met m'n angst, ik mag hem volgen via de iPhone, maar dat doe ik bijna nooit, soms even om te kijken hoever hij is ivm eten, maar verder niet.
Ik heb me ook vaak genoeg schuldig gevoeld, bij tweede die ik als baby uit mijn handen liet glippen na het badderen, hij vloog met zijn hoofd tegen de badrand, maar had verder niks. Vierde die meerdere keren uit de kinderstoel wist te vallen en ook uit haar ledikantje, elke keer met het hoofd op de grond en toen ze met haar mini fietsje over de kop vloog, waar ze nu nog steeds een raar litteken van heeft. En die keer dat ze in de nacht heel ziek werd, maar ik zo moe was dat ik haar zei dat ze moest gaan liggen, terwijl dit achteraf heel pijnlijk bleek te zijn. Maar tot nu toe is alles gelukkig goed gekomen en zijn het vooral muizenissen in mijn hoofd.

Logisch

Ik vind die angst wel logisch, het gaat toch om het meest dierbare in de hele wereld!
Wat schuldig voelen betreft blijft mij altijd bij de fietstocht met mijn 5 jarige dochter naar school (6,5km, ze fietste dat 2x per dag zelf). Nou kon ze vaker flink mopperen dus ik was niet heel begripvol toen ze weer eens losging: dat ze zo moe was en het zo zwaar ging enz. “Houd op met zeuren en fiets nou eens door!”, snauwde ik.

Vlak bij school pas kwam ik er achter dat ze twee (!) lekke banden had 😳 en dus echt nauwelijks vooruit kon komen.

Oeh ik vergeef het mijzelf nooit...

Maar goed, verder leer je leven met de angsten en onzekerheden. Denk maar: hoeveel erger zou het zijn als ik dat allemaal niet zou voelen 😊

haha, zoiets overkwam mij ook Jippox!

Maar dan als kind (en één lekke band).
Ik kwam niet vooruit en mijn moeder was zó geïrriteerd. Dat was ze wel vaker; wat een heeeerlijk gevoel dat ik nu eens zichtbaar 'gelijk' had dat ik er niets aan kon doen.

een tweede kind

kan positief werken omdat je ervaring hebt opgedaan met de eerste en daar kun je moed uit putten .
Nee zonder dollen, ik zou mee eens verdiepen in de bijzonder elegante, simpele theorie en oefeningen van RET: https://nl.wikipedia.org/wiki/Rationeel-emotieve_therapie.
Het geeft je inzicht in je denkwijze en praktische tips om te onderkennen waar je 'terecht' zorgen over maakt en waar je soms uit de bocht dreigt te vliegen - maar realiseer je dat je wel lief voor jezelf mag zijn (dus verwacht niet dat je opeens nooit meer angst hebt) en realiseer je dat je je angst onbewust ook uit kunt stralen en dat zou jammer zijn voor je omgeving én jezelf.
gr Angela

Moeizaam fietsen

Ik heb mijn dochter wel beschuldigd dat ik zo moeizaam fietste nog voor ze geboren was, want dat het allemaal zo zwaar ging kwam zeker omdat ik zwanger was. Bij een check-up van de fiets bleek het aan de rem te liggen die vastliep en ik dus fietste met de fiets op de rem. Toen dat gerepareerd was, ging het weer een stuk beter ...

Voorzichtig

Mijn ouders riepen altijd voorzichtig voorzichtig voorzichtig. Ik werd daar bangig van en als ik dan viel brak ik meteen wat, ik was denk ik wat onhandig door te weinig oefening. Met mijn zonen deed ik het dus anders en heb nog nooit bij een eerstehulppost gezeten.
Mijn tip: doe een ehbo cursus voor kinderen. Dan weet je wat je moet doen als je kind zich verslikt, valt, zich brandt enz enz. Ook gedaan en gelukkig nooit echt in de praktijk hoeven brengen, maar de kennis maakte wel wat zelfverzekerder.