Zwijmeldraadje

Die schopjes in mijn buik, vooral de eerste tijd is dat zo schattig en zo gezellig. Aan het einde vond ik het wel eens wat minder, maar ik heb ook gekneusde ribben opgelopen bij twee van de vier.

Al die

kleine kleren in de kast legen en die mooie bolle buik waar je zo lekker je handen op kunt leggen. Jammer dat man liever geen vierde wil, lijkt mij zo heerlijk om nog een keer zwanger te zijn.

Ik vond het vooral speciaal dat ik negen maanden zo'n kleintje bij me droeg en niemand anders die dat voor mij kon doen, dat vond ik erg bijzonder. Ook de kleine schopjes en de spanning/verwachting als de uitgerekende datum in zicht kwam. Maar ik vond er af en toe ook even helemaal niets aan, met allemaal kleine en grotere ongemakken.

Echt bijna alles

Ik vond zwanger zijn echt gewoon super. Tuurlijk had ik kwaaltjes en was het soms spannend, maar al met al vond ik het een magische periode. Het enige dat ik niet leuk vond was de bevalling zelf, maar ja daar moet je "even" doorheen hè voordat je iets anders heel leuks in je handen kunt houden.

Veel!

Ja, ik geniet erg van het zwanger zijn en probeer er op momenten ook bewust bij stil te staan, door contact te maken met de baby. Wat ik heerlijk vind:
- Het gevoel van verwachting en spanning. Vooral over hoe het babietje eruit zal zien, wat het karakter zal zijn en de vreugde die een nieuw kindje zal brengen.
- Het uitzoeken van de spulletjes, geleende spullen klaarzetten en nadenken over het kamertje (ik ben nu ruim 27 weken en er is nog geen sppor hier van een kamertje, omdat we nog gaan verhuizen, daar baal ik dan van!).
- Maar vooral geniet ik van dat alles minder belangrijk is en voelt, omdat ik gewoon dit kindje gezond op de wereld wil zetten. Ik kan wel opgeslokt worden door mijn werk, maar nu heb ik daar helemaal geen last van. Allemaal dingen waar ik me anders druk over zou maken glijden nu van me af. Ik zou graag altijd, dus ook als nietzwanger, wat rustiger in het leven willen staan.
En ik weet dat het glas halfvol is, maar toch even waar ik niet van geniet... Obstipatie, dikke voeten waardoor ik niet weet op welke schoenen ik de winter door moet komen, maagzuur, 's nachts wakker van 3 tot 5 uur en het opzien tegen de bevalling. Maar het gevoel overheerst dat ik het heel fijn vind om zwanger te zijn .

Niks

Bij de eerste 9 maanden misselijk (toen ik bijkwam uit de narcose na de keizersnee was mijn eerste gedachte: heee, ik ben niet meer misselijk ), bij de tweede grote zorgen omdat we wisten dat hij in mijn buik al behoorlijk ziek was en dat er zeker een couveuse-periode zou volgen). Ik was en ben hartstikke blij met ze maar zwanger zijn kan me gestolen worden!!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Het moment

Was voor mij dat ik zwanger bleek na de eerste ivf-poging,

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hasse

Wat naar! Zowel die misselijkheid als die angst, brrr. Net zoals jij kan zwanger zijn me gestolen worden. Ik word dan ook enorrrrm kriegel van mensen die roepen dat ik er wel van moet genieten (laatst nog de dame van het kraamzorgbureau). Hou op, schei uit. Er was ook een moeder bij Spruitje op school die zei: oh, weer een jongetje? Nou ja, misschien wordt de derde wel een meisje... Ik riep geloof ik iets te hard "nee hoor, ik wil echt niet nog een keer zwanger zijn!" Ze was een beetje in shock...

Ondanks dat ik me al acht maanden afschuwelijk voel, probeer ik toch van de kleine dingen te genieten: het wassen van die poppenkleertjes, het inrichten van het kamertje, hoe Spruitje zich probeert voor te stellen hoe hij gaat helpen ("ik kan dan een luier aangeven, he mamma.") Dat vind ik het mooiste tot nu toe: zien hoe hij nu al een beetje grote broer wordt, de schat.

Valkyre

Twee dingen

Ik vond zwanger zijn niet heel vreselijk, maar vooral op het eind vond ik het wel een gedoe. Dat is expres, zegt mijn moeder, anders liet je die baby rustig een paar jaar zitten .
Wat ik erg leuk vond: inderdaad die kleertjes wassen, strijken en in de commode arrangeren. Ik kon eindeloos die laatjes opendoen om naar de schattigste vestjes en rompertjes te kijken. En dat terwijl ik verder weinig interesse in kleding heb.
En het tweede: die momenten waarop ik heel bewust op het kind concentreerde. In de trein bijvoorbeeld, 's ochtends vroeg rond zeven uur, zaten dochter en ik vaak heel gezellig te communiceren door aaien en terugbewegen. Mijn verlof was beide keren maar twee weken (beiden zijn twee weken te vroeg geboren, wat ik prima vond), maar ik heb die twee weken dan wel ultrarelaxed doorgebracht met bankhangen en kindje voelen. Heerlijk.
En toch was het voor mij beide keren pas echt echt toen ik dat spartelende wezentje in mijn armen had.

Het kon me niet lang genoeg duren

Ik vind zwanger zijn heerlijk. Mijn man en ik vonden het leuk om het pas zo laat mogelijk wereldkundig te maken, heel bijzonder om samen zo'n mooi geheimpje te hebben. Lichamelijk voelde ik me na de eerste drie misselijke maanden beter, fitter en energieker dan ooit. Ik vond het ook mooi staan, zo'n ronde buik.

Ik voelde me best een beetje bekocht toen de eerste zich na 38 weken aandiende. Ik was eigenlijk van 41, 42 weken uitgegaan omdat iedereen om me heen riep dat ik daar maar op moest rekenen, dan kon het niet tegenvallen. Ik vond echt dat ik nog recht had op twee weken. De tweede kwam na 39 weken maar nummer drie en vier al na 33 weken. Ik ben voor vier kinderen maar 110 weken zwanger geweest, dat hadden er voor mij wel 168 mogen zijn.

skik

Ha skik

Mijn moeder leed aan allerlei gerelateerde chronische aandoeningen waarvan de symptomen verdwenen als ze zwanger was. De ziektes werden dan onderdrukt door de hormonen (ofzo, geen verstand van verder). Mijn moeder vond het alleen al daarom heerlijk om zwanger te zijn. Even pijnvrij door het leven. Zij was ook zo'n fitte zwangere die binnen zeven jaar zes kinderen kreeg en er stralend bij liep te rennen. Onvoorstelbaar. Moet je zien hoe ik me half-middelbaar, grijs en krom door het leven loop te chagrijnen met maar twee kinderen .

Skik

Ik ben wat langer zwanger geweest van onze vier kinderen, de oudste twee kwamen met 41 weken, bij nummer 3 miste ik al een week, zij kwam met 40 weken. En bij nummer 4 heb ik voor mijn gevoel werk 4 weken gemist, zij kwam met 37 weken. Die laatste speciale genietweken waren mij ook veel te snel voorbij.

Oh en

Ik maar aan het rekenen met skik haar 110 weken, je laatste twee zijn /is een tweeling

Ah, ik ben dus niet de enige

Als ik zo om me heen kijk lijkt het er op dat de meeste vrouwen zo snel mogelijk zwanger-af willen zijn. Ik kan me er dus niks bij voorstellen dat je met 20 weken zucht dat je het zat bent. Wel als je een zware zwangerschap met veel ongemakken of pijn hebt, maar niet als het allemaal gewoon redelijk normaal verloopt. Scheelt misschien ook dat mijn eerste twee huilbaby's waren en de tweeling (inderdaad Yaron, goed uitgerekend) ook niet echt relaxed. Ik keek echt niet uit naar die eerste maanden. In de buik zijn ze tenminste nog stil. Had best baby's van zes maanden oud willen krijgen. Zal wel een keizersnee hebben moeten worden dan...

Mea, ik kan me voorstellen dat je moeder veel kinderen heeft gekregen! Die hormonen zijn toch magische dingen. Ik heb van baby af aan eczeem gehad, met als piekperiode de puberteit, maar sinds ik moeder ben kan de triamcinolon in de la blijven. Een vriendin is voorgoed van haar slopende migraine af sinds ze kinderen heeft.

skik

Haha yaron

Dat gevoel had ik dus ook bij nummer 2 en 3 daar werden me zomaar een week of wat van de zwangerschap afgenomen. Vooral bij de laatst hakte dat er wel in. Ik was uitgegaan van 40 weken, maar dat werden er maar 37 en ik was eigenlijk pas net thuis. Ik was bijna zover dat ik nog wel een keertje zwanger zou willen zijn.

Haha nou ja

Misschien krijg je dan juist niet wat je zo graag wilt? Ik hoopte vurig op een iets te vroege bevalling, maar ging toch echt over de 40 weken heen (vooruit niet zo heel veel, 3 en 2 dagen resp.), maar ik was het zo beu, na die zwangerschappen met misselijkheid tot bijna aan mijn verlof aan toe, moeheid die maakte dat ik niks meer kon en bekkenklachten. Nee, ik zou graag nog een derde willen, maar zwanger zijn zo ik heel graag overslaan.

Lynn

Skik

Nou, ik was erg moe. Bij de eerste deden m'n rug en ribben erg pijn, waardoor ik alleen nog maar kon liggen zonder dat het pijn deed. (Maar dan kreeg ik last van maagzuur) Bij de tweede deed m'n bekken pijn, dus lopen en tillen (!) was niet leuk.
E ik heb heus wel genoten hoor, van de schopjes, de spulletjes uitzoeken. Maar ik vond het helemaal niet erg dat ze er uit kwamen. de oudste met 38w1d, en de tweede met 39w2d. Bij de eerste was ik er nog niet mee bezig dat hij al geboren zou kunnen worden, ik had nog plannen om voor die tijd te doen, maar ik was erg blij dat hij geboren werd. Bij de tweede duurde de laatste week erg lang, en ook daar was ik bij toen ze geboren was. Ook vanwege het niet meer zwanger zijn.

Tijgeroog

Kan ik me voorstellen, als je erg moe bent en pijn hebt, dat je blij bent als de baby geboren is. Maar ik voelde me zo topfit dat ik de eerste weken na de bevalling jaloers naar hoogzwangere vrouwen keek.

skik

Skik

ik keek ze soms met wat medelijden aan.
Nou klinkt het wel alsof ik het verschrikkelijk vond om zwanger te zijn, maar zo erg was het ook niet hoor. (Wel heb ik bij de oudste toen ik een maand of vijf zwanger was bewonderd lopen piekeren of vrouwen die het voor elkaar kregen om negen maanden zwangerschap vol te houden. Om me vervolgens te realiseren dat ik dat ook moest gaan doen. )
Maar zwanger zijn hoeft van mij niet meer. Een bevalling zou ik wel zo over doen, zeker de laatste. Dat deed ook wel pijn, uiteraard, maar was ook een geweldige ervaring.