Zwanger/bevallen na een ks
Dag allen,
Al een tijdje voel ik aan mijn biologische klok (en opspelende hormonen bij het zien van baby's, leuke babyspulletjes en zwangere buiken) dat ik graag een tweede kindje zou willen (los van of het lukt natuurlijk).
Ik merk dat angst voor wat er komen gaat, en met name angst voor de bevalling, me tegen houden om de pilstrip aan de kant te leggen. Graag hoor ik dus van jullie ervaringen, geruststellingen, mogelijke oplossingen... Vooral een luisterend oor, want in mijn directe omgeving merk ik weinig begrip (behalve van mijn man, maar die zegt dat ik vooral zelf een beslissing moet nemen, lief, maar niet heel erg helpend dus).
Even de achtergrond van mijn vraag.
In oktober 2010 ben ik bevallen van een zoon, na een vrijwel onbezorgde zwangerschap. De bevalling was, in mijn ogen, op zijn minst gezegd niet leuk. Het woord trauma valt hier op OOl naar mijn mening soms wat makkelijk, maar licht getraumatiseerd door de bevalling voel ik me wel. Zoon lag met 38 weken in een stuitligging, is uit zichzelf gedraaid en met 41 weken en een beetje is de bevalling vanzelf begonnen. Naar het ziekenhuis bij 6 cm ontsluiting vanwege een vermoedelijke stuitligging. In het zh werd geconstateerd dat zoon in aangezichtslichtsligging lag, maar de natuurlijke bevalling heeft zich gewoon doorgezet. Na 13 uur weeën, waarvan ruim 2 uur persweeën, en tussenkomst van de vk en gyn van het zh werd geconstateerd dat zoon door aangezichtsligging onvoldoende indaalde en dat een ks de enige mogelijkheid was. Naar de ok dus, waar in een vloek en een zucht zoon ter wereld kwam.
Als ik het terugdenk is voor mij met name het stuk van de persweeën ingrijpend geweest. Waarbij steeds andere mensen bij me kwamen kijken, de vk van het zh gilde dat ik door moest zetten, ik op de baarkruk moest, weeopwekkers kreeg, er allerlei gewroet van binnen was om te proberen zoon wat verder in te laten dalen, en ik uiteindelijk niet meer mocht persen omdat er te veel druk op zoons hoofd kwam, terwijl dat fysiek onmogelijk was omdat ik weeopwekkers had gekregen. Terugkijkend vond ik het allemaal echt echt echt echt niet leuk. Het cliche dat je alles vergeten zou zijn wanneer je je kindje bij je ligt, vind ik een van de meest niet kloppende.
De weken na de bevalling ben ik regelmatig emotioneel geweest over het hele gebeuren. Nu ik erover schrijf merk ik dat vooral het gevoel van machteloosheid en overgeleverd zijn aan anderen, me dwars zit.
In het nagesprek met de gyn heeft zij opgenomen dat ik bij een volgende bevalling alleen vaginaal 'hoef' te bevallen als ik hier zelf gemotiveerd voor ben. Is het een optie om vanaf het begin van een zwangerschap aan te geven dat ik dit niet nog een keer ga doen en ik een ks wil? Zijn er met ziekenhuizen goede afspraken te maken? sta ik zelf misschien bij een 2e bevalling sterker in mijn schoenen, waardoor ik beter kan bepalen wat ik wel of niet wil?
Tegelijkertijd zie ik alle risico's die een ks met zijn meebrengen en ik herinner me ook nog goed mijn tranen, terwijl ik alleen op de uitslaapkamer lag en ik moest wachten op iemand die mijn bed naar man en zoon ging toerollen. Het herstel van de ks vond ik op zich overigens niet tegenvallen. Maar misschien wil ik nog wel een 3e kindje en dan zijn twee operaties achter elkaar waarschijnlijk weer niet handig?
Ik ben al opgelucht dat ik dit hele verhaal hier heb neergezet, omdat het de laatste weken zo enorm in mijn hoofd zit. Ik wil gewoon niet nog een keer meemaken wat ik heb meegemaakt, maar wil ook graag een 2e kindje. Wat is wijsheid, met wie kan ik praten, wat kan ik doen??
alvast veel dank.
Mijn ervaring
Mijn zoon is in 1999 met net zo'n rampenscenario als bij jouw kind ter wereld gekomen.
Mijn idee voor een volgende was dan ook ofwel volledige ruggenprik (al werkte die bij de oudste niet om eerlijk te zijn) of geplande sectio.
Gyneacoloog stelde voor om het allemaal te proberen 'ruggenprik is zo gezet, keizersnede is ook zo georganiseerd'.
Waar de oudste 2 weken te laat kwam, kwam de jongste in 2002 iets meer dan 3 weken te vroeg. Tussen het voelen van de eerste wee en het moment dat ze op mijn buik lag zat iets meer dan 3,5 uur. De bevalling deed pijn. Maar de hele tijd herinnerde ik me de eerste bevalling en dan dacht ik dat het nog lang zo erg niet was als toen. En uiteindelijk als ik terugreken kan de tijd dat het ECHT pijn deed en ik riep dat ik NU METEEN een volledige narcose wilde niet langer dan een minuut of tien geduurd hebben.
Er op terugkijkend was het een pijnlijke, maar toch prettige ervaring, die heel veel van de dingen die bij de eerste keer misgingen geheeld hebben.
Na haar broers geboorte was mijn idee 'volgende adopteren we', na haar geboort was mijn idee 'zo wil ik er nog wel een stuk of vier' (die helaas nooit meer gekomen zijn).
Ga eens praten met je verloskundige
Bij ons kun je gewoon een afspraak maken met je verloskundige als je opziet tegen zwanger worden omdat je nooit meer zo'n bevalling wil meemaken. Onze vk doet nooit lullig dat het altijd erger had gekund (dat weet je zelf ook wel), maar heeft wel de ervaring hoe het over het algemeen gaat na een keizersnede. Bovendien wordt een verloskundige serieus genomen door een klinisch verloskundige, als patient moet je maar afwachten wie je treft. Mijn eigen vk heeft een paar keer de klinisch vk geinformeerd hoe ik normaal gesproken beval (sluimerend en zonder veel gedoe) en dat ze mij serieus moest nemen, dat heeft bij mij een vroeggeboorte afgewend, anders was ik zo weggestuurd.
Liever geen 2e kind dan nog een keer zo
te moeten bevallen als toen bij mijn eerste, mijn eerste bevalling was wel echt traumatisch, iets wat ik af en toe nu 9 jaar later nog wel merk. Alles wat er die nacht is gebeurd heeft mee gespeeld in de kinderwens, de bevalling van mijn 2e kind. Overigens, die bevalling van mijn 2e was weer 1 van de absolute hoogtepunten van mijn leven ook al ging het enorm rot (geplande keizersnede waarbij kind alsnog helemaal overdwars klem zat en er nogal veel moest gebeuren om haar eruit te krijgen, daarna flinke bloeding omdat de baarmoeder niet kromp, enfin, het was fantastisch ik voelde mij in goede handen en ik werd vol warmte begeleidt). ja die 2e bevalling was fantastisch, dat vindt mijn partner niet, die heeft weer doodsangsten uitgestaan.
Een geplande keizersnede kan je krijgen, belangrijk is dat je een goed gevoel krijgt bij het artsenteam. Je kan een bevallingsplan opstellen in overleg, hoever moeten ze doorgaan, wat wil je pertinent niet etc.
Je kan bijvoorbeeld afspreken dat als het na een afgesproken tijd niet vordert de ok voor je klaar staat voor een sectio. Of je kan afspraken maken over pijnstilling. Iig zal het gepland moeten gebeuren anders zit je alsnog midden in de nacht bij een team wat je niet kent en kans op herhaling.
Ga eens wat praten, je kan verschillende ziekenhuizen af. Hier in Haarlem liep ik tegen een muur, vreselijk kwaad werd ik en enorm verdrietig en bang. Ik ben in Hoofddorp wel goed geholpen, het was goed daar.
Fijn! plan de campagne...
Dank dirksmama, Fransien en Manda Rijn voor het reageren. Het stukje erkenning (dat ik niet gek ben ik dit niet nog een keer wil), doet me in elk geval al goed.
Ik merk dat er momenten zijn dat ik het meer kan relativeren (door te denken, in het slechtste scenario kan ik toch wel 3 uur dikke traumatische ellende aan, als dit me nog zo'n fantastisch leuk kind oplevert?). Mijn verstand zegt dan dat het een kwestie van doorbijten is, terwijl mijn gevoel enorm in opstand komt en ik de paniek voel opborrelen.
Sowieso vind ik het hele onderwerp bevalling moeilijk om rationeel te zijn. Ik merk dat ik, gelukkig alleen in stilte, nogal eens de neiging heb om bevallingen te vergelijken. Als iemand bijvoorbeeld zegt dat ze 'wel een uur' moest persen, wil ik eigenlijk zeggen dat ik ruim twee uur moest persen en dat het helemaal niet leuk was en en en... Gelukkig kan ik me tot nu toe altijd inhouden 
.
Ik ben blij om van jullie te horen dat het niet gek is om hierover contact te zoeken met de VK of gericht een ziekenhuis uit te kiezen. Vanmorgen heb ik de drempel genomen en de VK gebeld en gevraagd om een afspraak, als voorbereiding op een eventuele zwangerschap. Man wil ook graag mee, want die wil zo'n bevalling ook niet een tweede keer meemaken. De assistente vond het geen rare vraag, dus ik ben over twee weken ingepland.
En dan is het denk ik vooral een kweste van scenario's uitwerken en me orienteren op mogelijkheden in verschillende ziekenhuizen. Waarbij het voor mij vooral belangrijk is om duidelijke afspraken te maken. Hoe ik er nu insta zou ik best een natuurlijke bevalling willen proberen, maar dan wil ik wel de garantie dat er bij een gekke ligging, niet vorderende ontstluiting, etc, niet doorgemodderd wordt en naar mij geluisterd wordt. En oh ja, nog zwanger worden natuurlijk... Ik denk dat we na het gesprek bij de VK een beslissing kunnen nemen hierover.
Dank voor de input, ik zie het alweer wat zonniger in!
Wensje
Deze vraag leeft altijd weer op het forum.
Wij durfden niet eens sex te hebben (met spiraaltje), zo bang waren we voor nog een rampbevalling, en zijn daarom naar een gyn gestapt.
Ik heb mijn verhaal hier al vaak verteld. Vergelijkbaar met dat van Manda, maar waar Manda kwaad durfde te worden ben ik echt de psychische molen in geraakt van mijn eerste bevalling. Net als Manda heb ik een geplande ks gehad bij de tweede.
Dat heb ik pas tijdens de zwangerschap besloten.
Kijk anders eens in het archief, in Zwangerschap of Bevalling op "Theodora" of "keizersnede" of "geboorteplan".
Er is veel te vinden, zeker zo tussen 2003 en 2007 kwam het onderwerp vaak terug.
Overigens
Was ik ook zielsgelukkig dat ik me er niet van heb laten weerhouden om een 2de te krijgen.
Die dag zal ik nooit vergeten.
Goed
van je dat je voortijdig start met praten. Mij leverde het direct een hartverzakking op toen ik bij een gyn aanklopte om dit te bespreken, die wou niet en gaf mij een naam van een gyn die het wel deed (geplande sectio).
Iig wist ik dat een geplande sectio mogelijk was, ik moest er dan wel voor shoppen.
Overigens, beide kinderen hadden hier onmogelijk op de vaginale manier eruit gekunt, dus die geplande sectio van de 2e was alleen maar goed achteraf gezien. Ik heb overigens 3,5 liggen persen op weeenopwekkers met een onervaren co midden in de nacht terwijl er tegelijkertijd nog een vrouw met een niet vorderende bevalling bezig was (en we lagen naderhand, na de hel samen op een kamer, zij heeft 2 dagen naast mij liggen huilen waardoor ik mijn gevoel heb weggestopt, ik had geen trauma dacht ik, ik huilde niet, de klap kwam natuurlijk later wel keihard aan).
overigens, door de geplande sectio hebben ze de ligging in het ziekenhuis niet gecontroleerd (verdient geen schoonheidsprijs) en was er alsnog echt paniek op de ok, geen appeltje eitje dus.
ach weet je, wordt zwanger, ga die gesprekken aan, laat een ander artsenteam je verslag van de 1e bevalling lezen en dan komen er vast bemoedigende woorden voorbij. Het belangrijkste was bij mij de begeleiding bij de 2e, die was zo humaan, empatisch en goed. Dus ondanks de hele toestand was ik in en in gelukkig, ik heb liggen lachen van oor tot oor zo blij waws ik "ze komt zo, daar is ze dan eindelijk".
Ik heb 40 maanden nodig gehad om blijvend zwanger te worden van de 2e, ivf, 2e poging luktte. Door de eerste ram[pbevalling met slordige sectio is er dus ook wat kapot gemaakt, littekenweefsel waardoor ik niet meer normaal zwanger kon worden.
ze hoeven je niet aardig te vinden, dan ben jij maar gewoon die ene rotpatient, pech voor hen. Bescherm jezelf, als je de datum van bevalling ziet naderen dan komt er veel terug. Ik had het volste vertrouwen door de goede gesprekken in het ziekenhuis, daardoor was het goed en is er veel van het trauma van de 1e weggehaald.
zet hem op !!
4 keizersnedes gehad
Hallo Wensje,
Zelf heb ik 4 keer een keizersnede gehad. De eerste was een spoedkeizersnede vanwege schouderligging die ze van te voren niet hadden gecontrolleerd, terwijl ik wel weeënopwekkers kreeg. De sterke rugweeën werden niet geregistreerd en dus niet geloofd en pas toen ik èn de baby zo ongeveer bewusteloos waren kwam er actie. Pas achteraf besefte ik hoeveel risico ze met ons hebben gelopen.
Bij de tweede bevalling had ik een vaste gynaecoloog die in de 39ste week constateerde dat ook deze baby niet goed lag en raadde me aan om niet meer vaginaal proef te bevallen maar voor een geplande KS te gaan. Aangezien de zwangerschap zelf erg zwaar was geweest en ik zelf in een slechte conditie verkeerde greep ik die kans met beide handen aan en de volgende dag lag ik al onder het mes.
De derde baby draaide in de laatste week in de stuit, maar gezien mij vorige ervaringen was dat toch al als een KS gepland.
Pas bij de 4e baby heb ik alles precies zo georganiseerd als ik hebben wilden en net zolang geshopt totdat ik niet alleen een geplande KS kreeg, maar ook de soort verdoving die ik wilde en behandeling van moeder en baby na de bevalling volgens mijn wensen. Het is de enige bevalling waar ik met plezier op terug kijk. Juist omdat dat de enige bevalling is waarbij ik me niet overgeleverd voelde aan het ziekenhuis en doktoren en verpleegsters, maar waarbij de privékliniek alles precies volgens het bevallingsplan en mijn wensen deed. Dat was het beste kraamcadeau ooit. Niks alleen op de uitslaapkamer, maar gelijk mijn man erbij en vervolgens veel sneller door naar mijn eigen kamer waar gelijk de baby bij me kon zijn en de rest van mijn gezin.
Het herstel na de eerste KS vond ik veel zwaarder dan de drie erna. Ik denk dat dat komt omdat ik toen ook die hele fase van weeën vooraf heb meegemaakt èn omdat ik na de ks pas heel langzaam in beweging kwam. De techniek van snijden is er natuurlijk ook op vooruit gegaan in de tijd en ik heb gemerkt dat als ik maar snel uit bed kwam en alleen maar een beetje uitkeek om mijn buikspieren niet teveel te belasten ik veel sneller opknapte dan na de 1e ks.
Ik zal als ik jouw was nu niet denken over eventueel nog een derde bevalling. Eén zwangerschap tegelijk. Bekijk nu met welke opties je een tweede bevalling het prettigst ingaat en daarna zie je wel weer.
Groeten Primavera
Je bent zeker niet de enige!
Sterker nog, ik denk dat er heel veel vrouwen zijn die net als jij bij de eerste een min of meer traumatische bevalling hebben gehad en twijfels hebben bij de tweede. Zoals Theodora al schreef is er in het archief veel te vinden over de afwegingen en plannen die je kunt maken. Er bestaat ook nog zoiets als een doula, iemand die tijdens de bevalling bij je blijft om in de gaten te houden en te zorgen dat alles gaat zoals jij het wilt.
Mijn oudste kwam met een spoed KS ter wereld na 3 dagen niet vorderende ontsluiting, waarvan de laatste dag in het ziekenhuis aan het infuus. Zoonlief zakte weg, waardoor er niets anders opzat dan ingrijpen. Vreemd genoeg heb ik er geen nare herinneringen aan, integendeel, maar later realiseerde ik me wel dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Zwanger van de tweede kreeg ik een geplande KS niet voor elkaar. Ik had gekozen voor begeleiding door de VK en pas in week 36 overdracht naar het ziekenhuis. Daar iedere controle een andere gyn, dus ik werd daar niet heel vrolijk van. Uiteindelijk is het een heel zware maar ook heel mooie bevalling geworden. Zwaar omdat vanaf het begin de (rug)weeën heel pijnlijk waren en de bevalling uiteindelijk 24 uur, inclusief 2,5 uur persen (!), duurde. Mooi omdat het een zondagnacht was, met een storm windkracht 11, ik de enige was op de verlosafdeling, de gyn net weer begonnen was na haar eigen zwangerschapsverlof en dochter op de natuurlijk manier ter wereld kwam op het moment van de wintertijd. De tijd stond toen letterlijk een uurtje stil 
.
Moraal: bereid je goed voor, maar probeer het toch een beetje los te laten. Schep de goede voorwaarden voor zover mogelijk, maar ook hier geldt dat in het verleden behaalde resultaten geen garantie bieden voor de toekomst. Het kan zomaar een pracht van een bevalling worden!
Engeltje
Meld me even...
Fijn de reacties die nog zijn binnengekomen.
Theodora, ik heb in het archief gezocht en gelezen en stuitte op meer dramatische verhalen. Dank je voor het delen van je verhaal. Ergens is het voor mij goed om mijn gevoel van drama over mijn bevalling in perspectief te plaatsen en te proberen te relativeren, juist als ik merk dat de emotie met me op de loop dreigt te gaan.
Manda, voor zover ik weet verliep mijn ks volgens het boekje, dus ik hoop niet op allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen als gevolg van littenkenweefsel ergens. Weer iets om me zorgen te maken erbij .
Goed om te weten dat het zelfs mogelijk is om 4 keer een ks te ondergaan! Niet dat ik daar op zit te wachten natuurlijk, maar ik dacht dat meer dan twee sectio's een te groot gezondheidsrisico geeft. Misschien dat de artsen in NL hier anders mee omgaan?
Nou ja, eerst maar eens zwanger worden...
Nogmaals dank voor alle reacties!
