Zwanger, vriend wil het kindje absoluut niet
Dag iedereen, hier mijn verhaal. Hopelijk kan ik op deze forum wel iets wijzer worden en een beetje rust vinden.
Mijn vriend en ik zijn bijna twee jaar samen en wonen sinds week twee al samen. Ik heb zelf een zoon van bijna 16, en mijn vriend heeft twee kinderen van 14 en 12 van eerdere relatie. Mijn zoon woont fulltime bij ons, zijn kinderen wonen bij hun moeder en komen weleens bij ons logeren( geen regelmaat in). Ik ben zelf 34 en mijn vriend is 49.
10 dagen geleden ben ik achter gekomen dat ik zwanger ben. Heb het een half uur later tegen mijn vriend verteld en ben enorm geschrokken van zijn reactie. " kutzooi", " wat een ellende" en totaal niks positiefs van zijn kant.
Het zwanger worden was niet gepland, met voor het zingen de kerk uit was de kans er wel duidelijk aanwezig. Ik heb vorig jaar zomer een spiraaltje laten plaatsen, maar had de hele tijd bloedingen en er was zich een soort van cyste ontwikkeld op de plaats waar de spiraaltje staat, dus heb ik op advies van de gynaecoloog mijn spiraaltje een maand geleden weg laten halen. Mijn vriend was daarvan op de hoogte, en ik had hem verteld dat de verantwoordelijkheid nu in zijn handen ligt. Nou moet ik vertellen dat ik zelf altijd een tweede kind heb gewild, maar hoe ouder mijn zoon werd, hoe groter de afstand werd naar die wens. Nog een keer in de luiers gaan, en de hele periode opnieuw meemaken leek me redelijkerwijs geen goed plan, terwijl ik al een BIJNA volwassen zoon heb. Maar mijn gevoel bleef het toch ergens hopen en ermee spelen. Mijn zoon heb ik gekregen toen ik 18 was, en als alleenstaande moeder heb ik heel veel opgeofferd in mijn jeugd. Maar ik had toentertijd simpelweg de keus niet. Mijn vriend weet dat het krijgen van mijn zoon toen niet mijn keus was en dat ik het heel moeilijk heb gehad( en eigenlijk nog, omdat mijn zoon een "gebruiksaanwijzing" heeft) Ik ben in mijn vorige relatie 10 jaar geleden gedwongen/gechanteerd geweest om een zwangerschap te eindigen. Dat is iets waar ik mij nooit overeen heb kunnen zetten. Daar weet mijn vriend ook van, en heeft altijd gezegd dat als ik zwanger zou raken, ook al is het per ongeluk/ ongepland dat we het kindje zouden houden. Maar nou dat puntje bij paaltje is gekomen, komt ie daarop terug. We hebben sindsdien al heel vaak over gehad, en iedere keer eindigt het in een ruzie. Hij komt bij mij keihard over, wil het kind absoluut niet en zegt dat we met een kind doodongelukkig worden. Hij zegt dat ie die periode al heeft gehad en niet meer wil. Dat ie nu eindelijk van het leven wil genieten en van mij, maar zonder ellende. Volgens hem is een kind alleen ellende en ondankbaarheid. Ik snap niet dat ie geen liefde heeft voor ons kindje. Tussen de tijd dat ie voor het eerst heeft gezegd dat we het kindje zullen houden, als het zou gebeuren en een maand geleden heb ik gemerkt dat ie eigenlijk geen kinderen wil. Ik heb ook meerdere malen tegen hem gezegd dat ie een knipje moest doen, als ie toch al weet dat ie dat niet wil. Toen zat ik al in de onderzoeken traject bij de huisarts/ gynaecoloog ivm die bloedingen en leek het al op dat het door de spiraaltje kwam. Er werd mij al begin van de zomer verteld dat ik erover moet nadenken, en wat voor opties we hebben over het eventuele voorkomen van een zwangerschap. De pil is voor mij geen optie. Ook toen heb ik hem gevraagd om te informeren naar een knipje, maar hij zei dat wetende dat ik misschien nog wel een kind wil dat niet gaat doen. Ook toen ik in oktober mijn spiraaltje moest verwijderen heb ik het hem gezegd, maar nog steeds geen actie. Nu is het een maand later zover en laat ie het afweten. Ik heb hem met al die keren geconfronteerd, en nu zegt ie dat ie erop terug moet komen, en dat een kind krijgen alleen voor ellende zorgt.
Ik heb zelf echt totaal geen idee wat ik hiermee moet, en weet dat dit hoe dan ook een grote verandering met zich meebrengt. Ik heb nooit een tweede kind gewild die ongewenst is, heb altijd van een kind gedroomd die als godsgeschenk zou worden ontvangen, omdat ik dat de eerste keer gemist heb. Dat was ook de reden dat ik mijn vorige zwangerschap heb beëindigd, mijn vriend had gezegd dat als ik door zou zetten er zelf voor moest zorgen. Dat is ook precies wat mijn vriend nu ook zegt. Dat het niks is en een hoopje cellen. En helemaal geen kindje. Als ie dat soort dingen roept, word ik enorm geraakt en verdrietig, en kan ik niet eens meer naar hem kijken. Ik ben bang dat ik een hekel aan hem ga krijgen. Of hij aan mij. Twee dagen geleden heb ik tegen hem gezegd dat ik het niet meer over wil hebben, dat ik zijn pijnlijke standpunt al meerdere malen heb gehoord( want keer op keer hoor ik precies hetzelfde) en dat ik/wij daar niks mee opschieten.
Dat was mijn warrige verhaal, ik hoop op enige advies van jullie.
Bedankt voor jullie tijd.
Kun je jezelf in de ogen kijken?
Je vriend kende de consequenties en wilde geen definitieve maatregelen bij zichzelf. Hij heeft altijd het standpunt gehad dat een ongelukje welkom zou zijn, waarschijnlijk om zelf geen definitieve maatregelen te hoeven nemen. Hij komt nu van dat standpunt terug.
Jij hebt al eens een abortus gehad en dat vind je nog vreselijk.
Kun jij jezelf recht in de ogen kijken als je nu een abortus zou laten plegen, wetend dat dit waarschijnlijk je laatste kans is op een tweede?
Kun jij eventueel zelf voor je twee kinderen zorgen als dit tot een breuk gaat leiden? Want dat is de consequentie die je moet kunnen nemen, als hij niet bijdraait.
Ga geen abortus doen als je er zelf niet achter kunt staan, daar krijg je psychische problemen mee.
Jou droom en zijn nachtmerrie.
Ik begrijp jullie reacties allebei wel.
Hij is bijna 50 en wil zo graag zonder verantwoordelijkheid voor een kind, gaan en staan waar hij wil samen met jou, iets waar hij ws al geruime tijd naar uitkijkt.
Jij bent 34, met een geheel andere achtergrond en oude pijn, kun je moeilijk indenken dat je vriend niet even gelukkig is met een kindje van jullie samen.
Het houden van elkaar staat hier los van, maar door de verschillende emoties en gevoelens kan dit zeer zeker een breuk bewerkstelligen.
Het wordt een keuze waar ik jullie veel wijsheid bij wens.
voor mij zou het simpel zijn
Als een kindje bij mij welkom zou zijn, dan zou het er komen. Ik zou me op geen enkele wijze een abortus voor kunnen stellen als ik voor een kindje zou kunnen zorgen.
pfff
Het is hier wel heel moeilijk want je partner heeft het echt duidelijk laten afweten door zo lang te roepen dat als er een kindje zou komen het wel goed zou zijn en potdorie de methode 'voor het zingen de kerk uit gaan' te gebruiken. Eén van de meest onzekere methodes die er is! Dit kan hij echt niet maken, hij geloofde er gewoon niet in dat je zwanger kon raken en net zoals zo veel mannen zijn ze bang voor een sterilisatie (kom niet aan mijn zakie!).
Verschrikkelijk maar je zult een beslissing moeten nemen: abortus of toch door gaan met dit kindje en dan bepaalt hij maar of dat met of zonder jou is. Hij heeft er nu niets meer mee te maken helaas.
lieve assepoester
Luister alsjeblieft naar jezelf! Je hebt nog steeds last van de abortus van toen, zou je het dan nu om dezelfde reden weer doen??
Hoewel ik best zijn punt begrijp, hij is inderdaad bijna 50, vind ik je man echt onredelijk. Grote risico's nemen en altijd zeggen dat een ongelukje welkom is, en dan ineens terugkomen op je standpunt en zo lelijk naar jou reageren. Hij is er zelf ook bij geweest hoor, dat lijkt hem te ontgaan.
Ik vind dat hij niet van jou mag vragen het kindje weg te laten halen. Hij kent je geschiedenis en wat hij zelf altijd gezegd heeft. Hoe durft hij het van je te vragen!!
Als hij er niet voor wil gaan, dan weet ik wel voor wie ik zou gaan, voor 100%. Dat kindje, dat in jouw hart zo enorm welkom is.
houdt deze man wel van jou?
dus: of jij laat tegen je wil in abortus plegen en krijgt psychische problemen en je leven lang boosheid naar je vriend toe waardoor jullie nog verder uit elkaar drijven.
of: je houdt het kindje en hij wil er niks van weten, dwz hij kiest het hazenpad.
Hoe dan ook sta je verschrikkelijk alleen. Kies dan ook wat JIJ wilt. Je bent 34 en nog hartstikke jong. Dat kindje kan er niks aan doen.
Je kon het toen je 18 was en je kan het nu ook!
Je bent nog maar net zwanger, dus er is ook nog kans dat het niet goed gaat. Maar houdt deze man wel van jou? Ik denk dat je er goed over na moet denken of je wel bij hem wil blijven.
Het kan ook de schrik zijn en dat hij bijdraait. Maar laat je niet dwingen tot iets wat je niet wilt. En zeker niet voor de tweede keer. En zeker niet als dit kindje bij jou welkom is.
assepoester?
Hoe is het nu met jullie?
Miskraam
Helaas heb ik het kindje verloren. Mijn vriend was destijds nog niet bijgedraaid. Misschien klinkt het wreed, maar ergens ben ik opgelucht dat het zo is gegaan, ik meende dat ik gek werd van verdriet. Maar ik wou het kindje toch graag houden... Misschien was dat wel mijn laatste kans... Het gaat zoals het gaat, we kunnen ons niet mengen in de zaken van moeder natuur helaas... 
(
