Zwanger na sterilisatie...

Karin..

Ik heb geen ervaringsverhaal voor je , maar ik wil je even een hart onder de riem steken met de situatie waarin je zit ..succes meid !
parasol

Karin

Wat een rot situatie. Natuurlijk ben je hier niet blij mee, jullie hebben toch niet voor niets 4 jaar geleden die sterilisatie laten doen? Hoe ver ben je? Heb je nog tijd om goed de situatie te overdenken? Of weet je al of je deze zwangerschap wel of niet door wilt zetten?

In september ontdekte ik dat ik in verwachting was van nummer 5, ik was er helemaal niet blij mee. Ik heb de schok, de twijfels, de mogelijke opties ed allemaal hier op het forum gekwakt en mede op basis van de reakties ben ik tot een besluit gekomen. Mijn man wilde een abortus, ik heb na anderhalve week gepieker, gehuil etc besloten dat ik dat niet wilde. Gelukkig steunde mijn man me direct in mijn beslissing en ben ik inmiddels 30 weken zwanger. De eerste maanden waren emotioneel erg zwaar, nu ben ik er overigens wel blij mee.

Mijn keuze hoeft natuurlijk niet de jouwe te zijn, ik vond het ergens wel prettig dat er een keuze was en heb ook verhalen gehoord van vrouwen die anders besloten hebben, heel openhartige verhalen. Ik ben ze daar nog altijd zeer dankbaar voor. Ook een gesprek met onze huisarts heb ik als zeer waardevol ervaren.

Hoe staat je in man in deze situatie? Het is jouw lichaam, maar jullie kind. Wat is zijn reaktie? Praten jullie hier samen over?

Sterkte!

Risama

Karin

Wat een nare situatie voor jullie. Veel sterkte wens ik jullie.
Je schrijft dat je het kindje niet weg kunt laten halen. Een moedige beslissing vind ik. Maar hoe staat jouw man daarin? Ik hoop dat jullie daarin op 1 lijn zitten, want anders lijkt het me nog moeilijker. En het zal ongetwijfeld al zo moeilijk zijn. Ik hoop voor jullie dat je in de loop van de tijd echt de overuiging zult hebben dat jullie de goede beslissing hebben genomen.
Neem in ieder geval de tijd om alle gevoelens, ook de negatieve, te verwerken en probeer je daarover niet schuldig te voelen. Je hebt er niet om gevraagd in deze situatie te komen en je hebt tijd nodig om er mee om te kunnen gaan.
Tenslotte hoop ik ook dat het jullie zal lukken om ook dit kindje met veel liefde te ontvangen. Maar ook al kun je je daar nu nog vast niets bij voorstellen, het komt vast goed. Het is vast niet voor niets dat je het kindje nu niet meer weg kan laten halen.
Nogmaals: veel sterte
Dirkje

Karin

Onze derde was ook ongepland. Een hele verrassing. Ik heb ook heel lang met twijfels en zorgen gezeten. In mijn geval omdat mijn vriend en ik elkaar nog maar net kenden.
Wat mij op moeilijke momenten hielp was aan mijn oudste kinderen denken. Hoeveel ik van ze houdt. En me dan bedenken dat ik van dit nieuwe kindje net zoveel zou houden. Dat, hoe onwaarschijnlijk het nu misschien ook nog mocht lijken, dat gevoel van onvoorwaardelijke liefde voor dit onverwachte kindje precies hetzelfde zou zijn. En dat dat alle eventueel te overwinnen obstakels, zoals dat zware eerste jaar, meer dan moeite waard maakt.
Sterkte in je zorgen. Je zult zien dat ze gaandeweg minder worden en verdwijnen op het moment dat je je kindje in je armen sluit.
Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Groetjes Apekoppie

Karin

Apekoppie geeft een tip die bij mij ook goed werkte. Ik heb je al eerder gemeld dat wij in september ontdekten dat nummer 5 onderweg was. Hier waren we echt niet blij mee. In het piekerproces keek ik op een dag naar mijn jongste 2 kinderen (de oudste 2 zijn niet van mijn huidige man) en realiseerde ik me dat dit kindje net zoals hen is. En dat ik van dit kindje dus net zoveel zou gaan houden als ik van hen hou. Dat maakte de zwangerschap plots veel concreter. Ik ben nu ruim 31 weken zwanger en sinds een week of wat verheug ik me ook echt op de komst van dit jongetje. Dat heeft dus wel een poos geduurd. Sinds dit weekend zijn we ineens druk met voorbereidingen treffen. Man is aan het klussen geslagen en we werken nu echt positief naar zijn geboorte toe. Ik hoop dat het bij jullie ook zo gaan zal. Sterkte en gooi je emoties gewoon op het forum, het heeft mij indertijd heel erg geholpen.

Risama

Bedankt

Bedankt voor de lieve woorden allemaal.
Mijn man en ik zijn het er allebei over eens dat het kindje al te groot is om nog wel te laten halen, het was al een echt kindje op het scherm. Alleen het is lastig om er blij mee te zijn... We gaan daar de komende tijd ons best voor doen en ik ga ervan uit dat dat ook wel gaat lukken. Makkelijk is het niet.
We moeten ook nog laten onderzoeken hoe het kan dat na zoveel jaar na de sterilisatie ik toch nog zwanger ben geworden. Kan het na zoveel tijd nog aan elkaar groeien? Echt vreemd. Dat was ook de reactie van mijn man, gelukkig gelooft hij me echt wel dat het niet van een ander kan zijn. Ik wil geen ander en heb geen ander.
Ik denk niet dat ik veel op dit forum zal schrijven verder, ik wil wel graag in contact komen met mensen die het ook hebben meegemaakt maar die heb ik nog niet getroffen hier.
Maar wel bedankt voor de reacties!

Inbraakje van een meelezer

allereerst wil ik zeggen dat ik het heel dapper van je vind om toch het kindje te houden, ondanks je (jullie) het eigenlijk niet wilt...super keuze trouwens, had het zelf ook niet anders gedaan!

ook wilde ik nog zeggen dat mijn ouders zo'n soortgelijke situatie hebben gehad. mijn moeder was gesteriliseerd (klemmen op de eileiders gezet meen ik) althans dat was de bedoeling. nadat zij de operatie had gehad werd heel haar buik blauw, dus zij was ermee terug gegaan, maar het ziekenhuis beweerde dat dit heel normaal was en bij iedereen het weer anders was...

nog geen 1,5 maand later was ze zwanger van me zusje..
bleek dat de klemmen op weefsel waren gezet, ipv de eileiders!!
uiteraard het ziekenhuis aangeklaagd, want je zit er toch niet echt op te wachten (ze was toen 32 meen ik)
uiteraard heeft de rechter haar in haar gelijk gesteld en moest het ziekenhuis een x bedrag uitkeren berekend tot haar 18e jaar!
misschien heb je er wat aan, het is tenslotte wel een fout van het ziekenhuis, met name een tekortschieten aan nacontroles??

maar goed het belangrijkste is, dat jullie je lekker gaan concentreren op de geboorte van jullie kindje, broertje/zusje...

probeer er toch langzaam aan een beetje van te genieten, dat maakt het zoveel leuker!!

groetjes en veel liefs Kim
(mama ,25 jr, van een zoontje en over 24 dagen uitgerekend van de 2e)

Mama-kim (ot)

het is echt niet zo dat het falen van een sterilisatie altijd te wijten is aan nalatigheid van het ziekenhuis. In het geval van jouw moeder blijkbaar wel, omdat de klemmen niet op de eileiders waren geplaatst. Dan is een claim op z'n plaats.
Maar ook bij een goed uitgevoerde sterilisatie is er altijd een falingspercentage. Bij sterilistatie van de man is dat bijvoorbeeld 0,03%; 3 op iedere 1000 sterilisaties. Dat heeft niets te maken met tekort schieten van een nacontrole. Ook als bij de zaadcontrole na een maand of 3 geen sperma meer wordt aangetroffen in de zaadlozing en je dus zonder extra voorbehoedmiddelen kunt vrijen, is er nog een heel kleine kans dat zaadleiders zich weer herstellen. Dat merk je pas als het te laat is en er een zwangerschap is ontstaan. Hiervoor word je bij de sterilistatie gewaarschuwd en daar kun je het ziekenhuis of de arts dus niet voor aansprakelijk stellen.
Maar dit doet natuurlijk allemaal niets af van het akelige als je dit overkomt, dat lees je wel in Karins verhaal. Je houdt er natuurlijk na een goede zaadcontrole geen rekening meer mee.
Groetjes,
Carolien

Sperma gecontroleerd...

en er waren weer volop levende zaadcellen te zien... Waarschijnlijk zijn de zaadleiders toch weer aan elkaar gegroeid, of 1 daarvan, komt niet vaak voor maar kan wel werd ons verteld. Van fouten kunnen we niet spreken, mijn man heeft zelf de stukjes gezien die ze er toen hebben uitgehaald. We moeten het er gewoon mee doen en weer ons voorbereiden op een klein mensje erbij. Bij de vorige twee wilden we niet weten wat het zou worden, nu wil ik dat wel. Kan ik iets gerichter leven naar de komst.
Vrienden en familie weten het nu ook en zij leven mee. We krijgen alle steun en dat voelt goed. We gaan er voor dus!

Groetjes,
Karin

Hetzelfde verhaal

Ik ben op dit moment ook zwanger na sterilisatie. Ik ben nu 20 weken. Mijn man is vorig jaar mei geholpen en in december ben ik zwanger geraakt. Hij is uitvoerig getest, bij de eerste test zaten er nog zaadjes in en bij de 2de niets. Nu is hij in maart opnieuw getest en er zaten wel levende zaadcellen in. Weliswaar weinig (normaal zou je zowat alleen met IVF zwanger raken) maar genoeg om mij zwanger te maken.
Ook wij hebben verschrikkelijk moeten wennen. De wereld stond en staat nog af en toe op zijn kop. Ik was er wel meteen 'blij' mee, maar ik moest verschrikkelijk wennen. Mijn man was er niet blij mee en had het er nog moeilijker mee dan ik. Hij kreeg dan ook van de buitenwereld de aloude grapjes te horen of het dan wel van hem was! Dat is zeker, ik ben niet vreemd geweest. Maar ja, dat is mijn woord tegen de rest. Mijn man is er nu wel blij mee en we hebben ons neegelegd bij het feit dat er toch echt een derde kindje komt. Hij gelooft mij gelukkig dat het toch echt van hem is en dat vooral na de laatste test. Ik kan het hem niet eens kwalijk nemen, maar pijn doet het wel.
Ik kan het bijna niet uitleggen wat voor een raar gevoel deze zwangerschap geeft. Ik zou het ondertussen niet niet meer willen zijn, maar qua gevoel is het maar goed dat je 9 mnd zwanger bent.
We zitten nog volop in het onderzoek. Dokters doen vaag en houden elkaars hand boven het hoofd. Ze zeggen dat het aan elkaar gegroeid is, al is de kans klein na zo'n korte tijd. Ikzelf heb het idee dat het misschien nooit schoon is geweest. Het is en blijft een wonder.
Ik hoop dat je dit nog leest en er misschien wat aan hebt.
grz Lied.