Zwanger, maar kinderwens is weg

vraag

hoe lang weet je nu al dat je zwanger bent?

Is het niet gewoon een soort angst/paniek over alle verandering die dit brengt? Juist als je altijd zo'n sterke wens hebt gehad, en nu is het op de valreep dan toch nog ze ver, kan ik mij wel voorstellen dat je even heel erg schrikt.

Het hangt er natuurlijk vanaf hoelang je zwanger bent, maar ik zou jezelf ten eerste even de tijd geven om aan het idee te wennen. Een goed adres om eventueel eens te gaan praten is het FIOM. Dat zou ik je ook aanraden.

Natuurlijk verandert het hebben van een kind je leven drastisch. Maar dat is natuurlijk niet allemaal alleen maar ten nadele En heel veel dingen gaan ook prima met kind, zeker wanneer een kind ouder wordt (en dat gaat best snel).

Ik vond (en vind) andere kinderen ook nooit zo heel leuk, maar ik heb er zelf 4 die ik voor geen goud zou willen missen! Ik denk dat je je geen zorgen hoeft te maken dat je niet van je kind zou kunnen houden. Dat heeft de natuur best wel goed geregeld.

Dilemma

Wat een lastig dilemma voor je. Allereerst vraag ik me af of je, nu je zwanger bent, mogelijk last hebt van schommelende hormonen? Nou ja, vaag, maar je kunt lichamelijk nogal veranderen zodra je zwanger bent onder invloed van hormonen.
Het lijkt mij dat je van beide keuzes op den duur last kunt krijgen en eerlijk gezegd lijkt het me heel moeilijk om deze knoop door te hakken. Wel een kind en je vrijheid kwijt en een lange tijd van je eigen wensen naar de achtergrond zetten, of een abortus en je realiseren dat een kind er dan mogelijk nooit meer van komt.
Dat maakt je nog geen vreselijk mens hoor. Een kind is een hele verantwoordelijkheid.
Kan het ook zijn dat je nu gewoon wat last hebt van watervrees? Ben je normaal al wat zorgelijk aangelegd?
Ik kan me ook goed voorstellen als je je al heel lang hebt moeten wegcijferen en nu eindelijk aan jezelf toekomt dat een kind voor jou gewoon te vroeg komt. Helaas kun je niet langer wachten.
Het gebrek aan een netwerk lijkt me ook lastig, hoewel wat niet is kan komen. En achteraf blijkt dat je toch meer kunt oplossen dan je vooraf bedenkt. Je bent niet de enige.
Voor mij was mijn kinderwens vooral een diep gevoelde biologische behoefte, dus jou twijfel ken ik niet. Ook al heeft het bij mij een zware wissel getrokken ik had ze voor geen goud willen missen. Het moederschap heeft mij als persoon veel uitdagingen gegeven maar me ook veel rijker gemaakt.
Ik heb heel lang gedacht dat het mij niet zou lukken om kinderen te krijgen en ik kon me ook echt wel voorstellen dat het er niet van zou komen. Er is meer in het leven en daar heb ik ook actief op ingezoomd. Studie, werk, hobbies, maar omdat ik kinderen wel heel leuk vind heb ik ook altijd op kinderen van familie en vrienden gepast, omdat ik wel kinderen in mijn leven wilde, ook al had ik ze niet zelf.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en wat je ook beslist hoop ik dat je er tevreden mee kunt zijn. Want het leven is toch wel bijzonder, met of zonder kinderen.

Omdat jij zo open bent

wil ik antwoord geven op je vragen. Ik haal stukken uit jouw tekst, waar ik op reageer.

'Ik schaam me diep voor wat ik hier nu ga schrijven, ik voel me echt een heel slecht persoon.'

Ik hoop dat je die schaamte van ja af kunt laten glijden. Je gevoelens zijn zoals deze zijn, het is fijn voor jezelf als je daar geen waardeoordeel aan hecht. En voor zover het relevant zou zijn: op mij kom je over als iemand die schrikt van het onverwachte en een inschatting wil maken van de mogelijk grote gevolgen. Ik zou niet weten wat daar slecht aan is.

Mijn 'verhaal': mijn eerste zwangerschap kwam volkomen onverwacht, en ik was helemaal van streek. Ik heb nooit een echte kinderwens gehad. Toen de zwangerschap eindigde in een miskraam, heb ik daar geen verdriet van gehad.

'Ik weet nu helemaal niet meer of ik überhaupt wel kinderen wil. Heel eerlijk gezegd heb ik van de aanwezigheid van kinderen nooit genoten, wat ik bij veel andere vrouwen juist wel zie. Op zijn best was dit neutraal, en af en toe zelfs geïrriteerd.
Ik voel wel dat ik veel liefde te geven heb, maar uit dit nu naar mijn familie, dieren, en mijn vriend, ik heb wel een zorgzame aard welke ik graag uit.'

Mijn man wilde kinderen, dat was van het begin duidelijk. Daar ben ik in meegegaan. Toen ik gepland zwanger raakte, was ik daar toch wel blij mee. Maar, ik hou helemaal niet zo van andere kinderen. Nooit gedaan ook. Diverse mensen in mijn omgeving wisten dat, en maakte zich 'n tikje zorgen. Maar iemand zei me: ik zag hoe lief jij voor je katten zorgt, dus met een kindje komt het ook wel goed. En dat klopte: ik heb mijn 4 (!) kinderen innig lief.

'Als we ervoor kiezen om het kindje te houden dan komt het zo goed als volledig op mij neer.
Ik heb geen familie in de buurt wonen (en zeker geen familie die financieel kan ondersteunen). Ik heb geen auto of rijbewijs.
Mijn kinderwens is bij nader inzien eigenlijk altijd meer een gezinswens geweest, een hechte band tussen ouders en kinderen onderling.'

Er zijn legio vrouwen die alleen een kindje opvoeden. Eéntje lijkt me prima te doen, hoewel het vast veel fijner is om de zorgen en het geluk (kijk toch eens schat hoe leuk ons kindje is!). Wel is het zo, dat als je een 'zorgenkindje' zou krijgen, de zorg meteen heel veel zwaarder is.

'Ik vind het heel pijnlijk om mijn prille geluk nu al te moeten opgeven. Ik heb tot anderhalf jaar terug bijvoorbeeld nooit een reis kunnen maken, altijd enorme zorgen gehad om geld en gezondheid. Nu eindelijk heb ik pas de kans om mijzelf te ontwikkelen.
Ik verwacht dat ik door een combinatie van verlies van vrijheid, de financiële consequenties, en geen backup structuur zoals bijvoorbeeld grootouders om me heen, ik straks niet meer op vakantie kan, niet meer uit kan, niet meer op cursus kan (of andere zelfontplooiing), etc.
Ik ben heel bang dat mijn leven straks alleen uit het zorgen voor het kindje bestaat.
Wat als ik het helemaal niet leuk vind en niet van het kindje kan houden?
Tevens ben ik bang straks gewoonweg geen energie meer te hebben om dingen naast het zorgen voor het kindje over te houden.'

Tja, het kan zwaar zijn, zeker als het niet soepel gaat, als je kindje veel ziek is of veel huilt. Maar het kan ook fijn zijn, fijn om samen met je kindje te zijn en je kindje op te zien groeien.
Ik heb met 4 kleine kinderen en een veel buitenshuiswerkende man toch carrière kunnen maken. Ik heb geen familie in de buurt. Wel een kinderdagverblijf en een meedenkende werkgever. En een kindje hóeft niet heel veel geld te kosten, er is veel voor weinig geld te koop, en veel dingen heb je helemaal niet nodig. Zo kun je je kindje prima op bed/bank verschonen in plaats van op een speciaal gekochte commode.

'Ik ben ook bang wat de zwangerschap met mijn lichaam gaat doen. Ik verwacht er een stuk onaantrekkelijker uit te komen. Ik weet dat het heel egoïstisch en oppervlakkig is, maar ik vind dit heel erg. Ook de gevolgen hiervan op mijn relatie vrees ik.'

Dat zou kunnen, je hoort het regelmatig dat je lichaam er anders uit gaat zien. Mijn oudere zus is redelijk gehavend uit de zwangerschapen gekomen (buik en borsten zijn echt niet meer mooi). Ikzelf heb 4 pubers en mijn lijf ziet er nog vrijwel uit zoals vroeger. Slank (maat 38), prima borsten en een strakke buik. Ik sport nauwelijks en lijn niet. Ik heb gewoon geluk met mijn lijf, dat weet ik wel, maar goed, het is maar dat je het weet: ondanks 4 keer een héle dikke buik, kan dat zonder 'schade' zijn.

'Ook maken de overige gevolgen voor mijn relatie mij angstig. Weg zijn de waardevolle momenten samen, lekker uitslapen en knuffelen samen, tot lekker uit eten, op vakantie, weekendje weg, energie voor intimiteit, een seksueel leven samen als man en vrouw i.p.v. als papa en mama, vrijheid om ons eigen tijdsschema te bepalen, etc. Ik ben ook bang dat hij gaat balen va de momenten dat hij in Nederland is. De relatie is ontzettend waardevol voor mij, door zijn ondersteuning heb ik mij zo goed kunnen ontwikkelen het laatste jaar.'

Dit herken ik helaas. Gezinsmanagers, dat zijn we geworden. We waren maatjes. Maar de kinderen vragen veel energie, tijd en geld en geregel, waar van er veel op mij neer komt. En ik houd heel veel van ze, maar juist ómdat je zoveel van ze houdt, wil je boven alles dat het goed met ze gaat. Hun geluk wordt, zeker als ze klein zijn, ook jouw geluk. Een ziek of ongelukkig kind heeft direct gevolgen voor mijn gemoedstoestand.
Mijn man en ik proberen echt wel tijd voor elkaar te maken en zijn ook nog steeds gelukkig getrouwd. Maar ons relatie is wel veranderd.
Overigens zou je vriend ook wel eens héél graag naar jou en zijn kindje willen gaan hoor, een vader kan superverliefd worden op zijn kindje.

'Misschien kan ik mijn kinderwens gevoel terughalen en heel gelukkig kan worden met deze zwangerschap en van het kindje kan gaan houden. Waar wordt jullie kinderwens door veroorzaakt, op wat voor soort dingen verheugen jullie je, wat zie je voor je met kinderen (wat niet zonder kinderen kan)? Waarom zijn jullie blij (of juist niet) met jullie kinderen?'

Ik had geen kinderwens, maar hield van mijn kinderen zodra ze geboren waren.
Wat ik mét kinderen zie, wat zonder kinderen niet kan: ik heb toch wel een ander perspectief op veel zaken gekregen, ben veel zachter geworden. Heb veel meel begrip voor andere moeders. Er gaat een wereld voor je open: een wereld van buggys en flesjes. Het zien opgroeien van een kind vind ik écht er leuk. En ook de kinderfeestjes en Sinterklaas. En de wetenschap/het gevoel van verbondenheid/bij elkaar horen. En je hoeft je nooit mee af te vragen wat je doel is in je leven, dat hebt je letterlijk in je schoot geworpen gekregen.

Waarom ben ik er niet blij mee: door de liefde voor je kinderen wordt het, voor mij, een allesbepalende factor in mijn leven. Als ik móet kiezen voor werk of een ziek kind, is het kind. Meteen. Terwijl ik eigenlijk wil werken in plaats van voor een ziek kindje zorgen.
En zeker als je klein zijn moet je veel regelen: oppas, kinderdagverblijf, luiers verschonen, etc, etc. Bij pubers krijg je dan weer hele andere dingen aan je hoofd. Die tijd kun je niet aan andere dingen besteden. Als je dit zorgen en regelen leuk vindt, dan is het heerlijk. Maar als je eigenlijk liever andere dingen doet.... bijvooorbeeld liever een stuk uitwerkt dan aan de zandbak zit... Tja, dan is het even doorbijten. Ik zat mét stuk aan de zandbak.

'Heeft iemand ervaring met abortus? Hebben jullie hier spijt van gekregen of juist niet?
Ik ben ook bang dat ik enorme spijt ga krijgen meteen na de abortus, of pas over jaren (dit zou wel eens mijn enige kans kunnen zijn).'

Ik heb geen ervaring met abortus en kan je ook geen advies geven, er zijn vast anderen, of instanties die dat wel kunnen. Ik kon je wel mijn verhaal geven, dat heb ik hierbij gedaan.

'Nogmaals, mijn oprechte excuses, ik weet dat dit mij een vreselijk mens maakt.'

Echt niet, Anoniem, echt niet, meisje, echt niet. Je bent in verwarring en maakt je zorgen over de toekomst, en je staat voor een ingrijpende keuze. Daar is niets slechts aan. Helemaal niet.

Ehm

Ik herken je twijfel eigenlijk erg goed.

Bij mijn eerste zwangerschap ben ik naar de huisarts gegaan om te vragen tot wanneer ik abortus kon laten plegen, zozeer was ik geschrokken van het feit dat onze poging om zwanger te worden in een keer raak was. Ik ben best wel ambivalent gebleven maar ik was dus echt meteen óm toen de baby geboren was, terwijl ik dat van mezelf niet had verwacht.

Inderdaad verandert je leven totaal. Ik vond het wel een enorme verandering, moet ik zeggen. Als je er alleen voor staat, en geen backup hebt, en je partner is ook niet in de buurt en je staat er ambivalent in, dan lijkt het me best lastig.

Wat je schrijft is allemaal waar. Je leven verandert totaal. Alles moet je regelen. Ik had zelf eigenlijk ook nauwelijks achtervang. Bij ons eerste kind kon ik ook niet autorijden, wat je leven ook klein houdt met een baby. Het was een hele onderneming om met het ov naar de stad te komen...

Maar ondanks alles vond ik het helemaal geweldig, echt. Een complete openbaring wat voor een liefde je voor zo'n klein wezen kunt voelen. Uiteindelijk hebben we vier kinderen gekregen

Mijn lichaam is nauwelijks veranderd, ik ben juist zelfs strakker de zwangerschappen uit gekomen. Als je al wat ouder bent heb je minder last van striae en zo. Mijn zwangerschappen en ook de bevallingen verliepen ook supersoepel, dus dat was ook fijn. Bij mijn laatste kind was ik bijns 42.

Door omstandigheden heb ik ook een abortus ondergaan, en dat was de meest vreselijke ervaring van mijn leven. Ik heb het zo erg gevonden achteraf.

Wat betreft je vragen: is het voor jou niet mogelijk om bij je partner in het buitenland te gaan wonen, bijvoorbeeld? Of om te verhuizen naar een streek waarbij je wel meer hulp kunt krijgen? Is het mogelijk om je rijbewijs te halen. Ik heb mijn rijbewijs gehaald toen ik 6 maanden zwanger was en het ging heel goed. Ik was enorm rustig in die jaren, door de relaxende zwangerschapshormonen denk ik.

Je voelt nu veel angst, ook omdat je je niet kunt voorstellen hoe het zal zijn. Maar veel dingen wijzen zich best wel vanzelf. Ik zou denk ik wel goed met je partner hierover spreken.

Rij bewijs

Ik heb met veel plezier heel veel auto gereden maar met de kinderen ging dat niet. Die gingen namelijk altijd voor en dan werd ik een gevaar op de weg.
Met het ov ging het overigens echt wel prima, we rolden bepakt en bezakt met skippybal uit de bus of ik reed met een duobuggy in de metro naar mijn werk. Kon ik onderweg lekker stukjes ontpitte druif voeren en liedjes zingen, in plaats van me ergeren aan kinderen op de achterbank.Een treinreis naar Disneyland is een belevenis met kinderen. En alweer comfortabeler omdat je je ook bezig kunt houden met de kinderen onderweg. Ze kunnen ook even wat rennen of bewegen.
Je kunt altijd een keer zonodig een taxi nemen. En zelfs dan. Ik ging met een kind achterop de fiets naar de Eerste Hulp, dat was wat minder, maar met de fiets was ik er wel sneller dan eerst vervoer regelen.

ongepland zwanger

Ik kwam er op mijn 24'e achter dat ik zwanger was. Ongepland en ook ongewenst. Ik wilde echt echt echt geen kind. Dokter, los het maar op. Dat heb ik letterlijk gezegd.

Lang verhaal kort: het kind is gewoon gekomen (er viel niets meer 'op te lossen', ik was al te lang zwanger). Een paar jaar later us ook nog een tweede kind gekomen, deze keer wel gepland. Ik had echt nooit kunnen bedenken dat ik het moederschap leuk zou vinden! Ik had ook niets met kinderen. En eigenlijk heb ik nog steeds niet zo veel met kinderen. Maar een eigen kind is heel anders hoor. Daar houd je van, onvoorwaardelijk. En dat maakt een groot verschil.

Eigen kind

Niet één kind is als jouw kind. Daarmee heb ik eigenlijk alles gezegd.

Als je gevoelens dusdanig serieus zijn dat je echt niet verder wilt met deze zwangerschap, dan moet je stappen nemen om de zwangerschap zsm te laten beëindigen. Hopelijk is het nog redelijk pril.

Ik wilde altijd kinderen, maar gek genoeg vroeg ik me bij zwangerschap 2 af of ik voor kind 2 net zoveel liefde kon voelen als voor 1. De natuur is een groot wonder! Die zorgt gewoon voor stofjes waardoor je je aan je kind kunt hechten (even erg kort door de bocht en op zijn Jip en Jannekes). Geen kind is als de jouwe. Van jouw kind hou je meer, kun je meer hebben dan van andere kinderen, is de geur lekkerder dan van andere enzovoorts. Dat hóeft geen biologisch kind te zijn.

Lemons

When life gives you lemons you make lemonade.

Wil je echt riskeren dat je de tweede helft van je leven moet leven met de gedachte dat je je enige kind hebt geaborteerd?

En want AnneJ zegt over die hormonen. Je bent in de overgang van nimf naar moederschap, niet vreemd dat je daar een mentale klap van krijgt. Als je al die tijd wel een kind hebt gewild en nu ineens niet, welke wens was dan echt en welke ingegeven door plotselinge paniek?

Kinderen zijn niet altijd een pretje en je levert veel in maar zorgen voor kinderen is het echte leven. Na 37 jaar voorbereiding moet je dat aankunnen lijkt me.

Je vraagt het niet voor niets op een ouderforum...

Bedankt voor het begrip

Hartelijk dank voor al jullie steun, dat helpt echt enorm.

ik heb verder niemand om dit mee te bespreken.

Ik heb in ieder geval een gesprek bij de huisarts aangevraagd, met het idee op een doorverwijzing.

Ik heb een leven achter me met best veel ellende, lang ziek geweest, sterfgevallen van de personen die het dichtst bij me stonden, etc. Maar ik ben ontzettend dankbaar voor de tweede kans die ik nu heb gekregen en geniet nu volop van het leven, ik voel me heel gezegend.

Ik ben pas zwanger en een currettage kan binnenkort, wat an sich al door complicaties tot verminderde vruchtbaarheid kan leiden (bijvoorbeeld Asherman syndroom), maar ik heb hier bovenop nog een medische geschiedenis met verhoogd risico.

Merkten jullie zo vroeg in de zwangerschap al invloed van hormonen? Ik voel me ongekend emotioneel, ik ben echt overstuur door een reactie die ik kreeg op een ander forum, daar ben ik verwijderd omdat mijn bericht kwetsend is voor andere mensen. Daar ben ik me terdege van bewust maar het komt echt heel hard aan. Het is een natuurlijk ook een taboe onderwerp.

Ik ben echt dankbaar voor de steunende en begripvolle berichten die jullie schrijven en de inzichten die jullie bereid zijn om te delen. Het lijkt misschien een klein ding, maar voor mij betekent het veel.

Het zou voor mij anders voelen als mijn partner er meer achter zou staan. Welk vangnet is er mocht ik weer ziek worden en/of komen te overlijden, of als ik het niet goed doe?

Ik denk dat dat de samenvatting is, een vader die niet overtuigd is (hij heeft ook nooit anders beweerd, hij heeft niets verkeerd gedaan, dit is echt mijn schuld), waarvan mijn angst is dat dit helemaal wegvalt doordat ik en ons leven samen niet aantrekkelijk meer zijn. Dan komt echt alles op mij aan. En wat als ik het niet goed doe of wegval?

Juist nu

Ik denk dat ik er in deze periode het allermeeste last van had! Geen wonder ook je lijf gaat allerlei nieuwe singen doen. Alles verandert om een mens te bouwen. Over eennpaar maanden zie je aan de buitenkant veel meer dat iemand zwanger is maar veel mensen voelen zixj een stuk normaler dan die eerste paar maanden. Ik was de hele dag doodmoe. Spuugde de hele dag door en huilde als er iemand naar me wees. Ik voelde me een vreemde in mijn eigen lijf en die baby was verder nog een volkomen abstract ieta. Vanaf het moment dat ik beweging voelde bij een week of 12 werd alles echter en namen gek gwnoeg de klachten ook wat af...

Ik snap dat het een heel lastige situatie is en dat huisartsgesprek en evt verdere hulp lijkt me zeer zinnig maar denk niet dat je nog helemaal je normale rationele zelf bent omdat het pas 8 weken is. Je lijf is een ander mens aan het bouwen en dat verandert heel veel...

Mijk

Ik herken die paniek ook wel

Hoewel onze oudste gewenst en gepland was, werd ik toch erg door de zwangerschap overvallen. In mijn omgeving had ik vooral mensen die miskramen kregen en/of het medische circus in gingen omdat het niet spontaan wilde lukken, dus ik had er echt geen rekening mee gehouden dat het bij ons in één keer raak zou zijn. En toen ik die positieve test in mijn handen had raakte ik volledig in paniek. Maakte me zorgen over alles: gezondheid van mij en het kindje, mijn relatie, of mijn lijf het wel aan zou kunnen, of ik wel een goede moeder zou kunnen zijn (zelf geen best voorbeeld gehad) en of ik er wel van zou kunnen houden, gezien de paniek die ik voelde.
Nu is jouw situatie natuurlijk heel anders dan de mijne toen, en je hebt zeker wel dingen om je zorgen over te maken, maar ik denk toch dat je door de hormonen en de onherroepelijkheid erg veel beren op de weg ziet.

Ook ik ben niet gek op andermans kinderen. Maar mijn eigen kroost, dat is fantastisch! Met alle nukken, grillen, afwijkingen, zorgen en onhebbelijkheden erbij. Zelfs nu het pubers zijn! Dat heeft de natuur inderdaad heel goed geregeld. Daar hoef je je echt geen zorgen om te maken.

Ik sluit me dus aan bij de andere posters, neem de tijd voor je beslissing. Praat met de huisarts en met de mensen bij FIOM. Praat met je partner. Kan hij meer hier blijven, naast je financieel steunen. Ook voor hem zal vast gelden dat als hij eenmaal zijn eigen kind in zjin armen heeft gehad, hij verkocht is. Je hebt nog een paar maanden om praktische zaken te regelen. Zoals een goede oppas. Als soort van alleenstaande ouder is die onmisbaar. Een mede-opvoeder, vraagbaak, achtervang. Mijn schoonmoeder was zo’n gouden oppasoma voor twee alleenstaande moeders, net zoals mijn ouders. Mijn zus (niet alleenstaand, wel wisselende diensten waardoor ze op de gekste tijden een beroep op de oppas moest doen) heeft zo’n gouden echtpaar in de buurt. Dus ze zijn er zeker wel, maar je moet goed zoeken. Probeer je sociale kring uit te breiden, investeer in de relaties met collega’s, buren en vrienden. Heeft je partner geen familie hier die je erbij kunt betrekken? Bij je zwangerschap, bevalling en de tijd erna?

Leg goed vast wat er moet gebeuren als jou wat overkomt. Ga naar de notaris om zaken met je partner juridisch en financieel vast te leggen. Zoek uit hoe het zit met erkennen, verantwoordelijkheid en zeggenschap.

Je gaat een drukke en hectische tijd tegemoet als je besluit je kindje te houden, maar ik denk, afgaande op je berichten, dat ik je toch maar alvast voorzichtig feliciteer.

Natuurlijk

Natuurlijk heb je last van hormonen én van de schrik.

Je gaat je voelen alsof je 's werelds slechtste creatie bent, sterkste vrouw, creatiefste vrouw ooit, zwak, moe en misselijk. Maar daar tegenover staat dat je de grootst mogelijke liefde, strijdlust zult ervaren en nog nooit eerder een wezen zo hebt willen beschermen. En dat streept vaak de rest weg.
Vaak.
Want soms zijn ze gewoon strontvervelend en eigenwijs.
Je kunt het wel. Voor alles is een oplossing.

Snap

Ik snap wat je zegt. Het zijn vreemde gevoelens waar je nog nooit van gehoord hebt. Ik heb rare toeren uitgehaald omdat ik zo'n sterke kinderwens had. Ik heb de paniek die jijbeschrijft niet gekend. Maar ik mocht toen ik zwanger was eindelijk naar de Prenatal en naar speciale zwemlessen en yoga enzo. Toen ik er eenmaal zat vond ik het allemaal even verschrikkelijk en ik ben er onmiddellijk mee gestopt. Ik kreeg een geweldige afkeer van zwangere vrouwen, getut met babykleertjes en al die stomme spulletjes en babykamers, grrrr....
Ik heb ook nooit meegedaan aan dat gemuts met andere moeders in speeltuintjes, ik had altijd veel werk en studie en daar is een hoop over geroddeld. En dan dat geteut op schoolplein en bso Ik deed ook niet mee aan netwerken met alleenmoeders via het consultatiebureau want ik vond het een stel trutten, ik heb een rothekel aan (team-)sport dus ik ben erg blij dat mijn dochter dat ook had en dat ik het hele weekend gewoon heerlijk niks hoef te doen in plaats van "gezellig met andere ouders" langs de lijn.....
Ik hield ook nooit zo van andermans kinderen, de meeste ouders vond ik ook maar vervelend. Sorry, dat moest er even uit allemaal, jouw posting doorbreekt taboes. Mijn dochter is nu bijna volwassen en ik kom weer een beetje aan mezelf toe. Ondanks alles ben ik een oer-moeder hoor, wie maar naar mijn dochter wijst....

Het moederschap is voor mij vanaf de prille zwangerschap heel anders geweest dan ik me had voorgesteld. Je leeft je leven en je hebt je gevoelens zoals het zijn moet, je hebt er geen enkele invloed op. Ookal is je kinderwens nog zo groot en denk je dat je je keuzes maakt. De werkelijkheid is anders. Ik wens je veel wijsheid toe.

zelfontplooiing

Nog even over die zelfontplooiing.

Ik had nooit de huidige versie van mijzelf kunnen zijn zonder kinderen. Kinderen laten je op zo'n andere manier naar de wereld kijken. Ze leren je relativeren, prioriteren, organiseren. Als je geen kinderen hebt, kun je je dat eigenlijk niet voorstellen. Maar ik denk echt dat ik een beter mens ben geworden dan ik zonder kinderen zou zijn geworden.

Ik denk dat je nu (begrijpelijk!) vooral kijkt naar wat je kwijtraakt. Een strak lijf, je vrijheid, je geld... Dat klopt voor een stukje ook wel. Maar het is niet zo dat je leven stopt, integendeel. Je leven gaat in een andere vorm door. Veel mensen ervaren dat hun leven 'rijker' is met kinderen. Je gaat een andere kant van je zelf leren kennen. Er komen andere gespreksonderwerpen, je gaat andere dingen belangrijk vinden, je gaat nieuwe dingen leren, andere mensen leren kennen.

Mijn ervaring

Mijn situatie was anders dan de jouwe. Maar omdat je naar een ervaring met abortus vraagt reageer ik toch. Wel anoniem, blijkbaar voelt dat nog steeds veiliger.
Woj woonden samen en hadden al een gezin met drie kinderen. Ik had nog een grote wens, een vierde kindje, mijn partner had die wens helemaal niet. En na jaren in gesprek hierover hadden we besloten dat het bij drie zou blijven. Al knaagde er bij mij wel wat, ik bleef dromen over een nieuwe baby. Inmiddels was ik ook al veertig geworden. En toen opeens, totaal onverwacht was ik zwanger.
En ik was niet blij, ik zag beren op mijn weg, ik zag het niet zitten. Ik was ontzettend onzeker en verdrietig. Ik kon niet meer slapen en kon mijn angsten en zorgen niet goed delen met mijn partner. Voor mij was het vanaf het moment dat ik (wist dat ik) zwanger was heel moeilijk. Zo anders dan bij de andere zwangerschappen, zo anders dan gehoopt en zo anders dan als je van iedereen hoort.
Ik wist zeker dat dit geen goede situatie was, niet voor mijn kinderen, niet voor onze relatie en niet voor mij.
Daarom heb ik (of hebben wij) gekozen voor een abortus. En tot nu toe (15 jaar later) is dat voor mij en voor ons een goede beslissing geweest. Al toen ik de beslissing genomen had, nam de onzekerheid en zwaarte af. Natuurlijk is het verdrietig dat we deze keuze hebben gemaakt en ik kijk ook met tranen in mijn ogen terug naar die periode. Maar ik voel ook dat de keuze die we toen gemaakt hebben voor ons de goede keuze was.

Net als Twijfelaar

Ik wilde vooraf zo graag zwanger worden maar toen het zomaar pats boem bij de eerste poging raak was sloeg de schrik mij om het hart.
Ik heb mij vastgehouden aan het idee dat abortus altijd nog kon en dat er vast een goede reden was waarom ik vroeger wel kinderen wilde en dat ik het dus nog maar even moest aanzien. Bovendien was mijn man heeeeel blij.
Gaandeweg begon ik toch aan het idee te wennen en na de bevalling was ik meteen om: dit kind wilde ik nooit meer kwijt.
Het zet heel je leven op z’n kop en hormonen doen ook wat met je. Je weet dat je leven gaat veranderen, maar je kunt nog niet overzien hoe precies. En die verantwoordelijkheid ook. Daar liep ik wat op vast. Nu is ze groot en weet ik dat alles met vallen en opstaan helemaal goed gekomen is.

partner

'Mijn partner heeft nooit kinderen gewild, maar zou het tolereren, met name als ik het graag zou willen. Hij zou mijn keuze voor het houden of niet houden beide ondersteunen verwacht ik.
Hij zet mij totaal niet onder druk voor de een of andere keuze.
Hij woont echter het grootste deel van de maand niet in Nederland.
Hij zou wel financieel ondersteuning kunnen bieden.'

Zijn dit inschattingen of heb je er al over gesproken met je partner? Zou je anders toch niet eens serieuzer het gesprek aangaan? Als het zo is dat de relatie dan over is, dan is dat maar zo. Liever duidelijkheid daarin (zou ik denken) dan door rammelen op basis van onduidelijkheden en vage vermoedens (misschien vindt hij mij daarna niet meer aantrekkelijk ..... nou ja, laten we hopen dat hij zijn leven lang de droomprins blijft dan.)

Ik proef dat je nu net, eindelijk, je leven op orde hebt, veel zorgen en problemen achter je hebt kunnen laten. Vanuit mijn perspectief zou ik denken: de zwangerschap is de kroon op dat geluk. Maar ik snap dat het voor jou niet zo voelt. Dat is jammer.

Mocht je besluiten om de zwangerschap te beëindigen, zou je partner zich dan niet laten steriliseren? Als hij nooit kinderen wil, waarom zorgt hij er dan niet voor dat het hem (en jou) ook niet 'overkomt'? Ik zou dat zeker met hem bespreken. Een partner die gesteriliseerd is, daarvan weet je zeker dat je geen kinderen met hem zult krijgen. Dat kan dan je beslissing over de relatie beïnvloeden. Geen kinderen willen, maar niet laten steriliseren, dat legt nu de uitkomst van het risicovolle gedrag helemaal bij jou: jij moet nu gaan beslissen. Hij heeft de paaltjes al klaar staan: zo ver, niet verder, zoveel geld, meer niet.....
Jij hebt ondertussen daarna nog een paar jaren bedenktijd, maar die tijd gaat wel snel voorbij.

Veel sterkte met alle beslissingen.

Tsjor

Dank voor alle reacties

Nogmaals dank voor de berichten.

We waren in de veronderstelling dat mijn partner geen kinderen kon verwekken (wel dus).
Ik had me al neergelegd bij het idee van een leven zonder kinderen.

Ik voel me een stuk beter na een bezoek aan de huisarts, zij gaat helpen inventariseren hoe ik alles zou kunnen laten werken, zo nodig alleen (of niet).
Heel belangrijk is dat zij vertelde dat ik niet aankomende week al MOET beslissen (als noodzakelijk dan maar wat later en verder gevorderd, maar dan via de gynaecoloog), die druk voelde ik heel erg. Onder die omstandigheden kun je onmogelijk een beslissing nemen was haar redenering, hoezeer je zelf ook, als het dan moet zo snel mogelijk zou willen ingrijpen.

Ik heb begrepen dat ik gewoon paracetamol mag gebruiken.
Wellicht dat ik daarmee vanavond eindelijk slapen kan na weken van vreselijke pijn en ziek zijn, vooral 's nachts. (Door de pijn kwam ik achter de zwangerschap)

Dan is de grootste verrassing

voor je partner..... Wonderlijk dat hij er verder niet meer mee doet, dan de portemonnee trekken. Misschien komt het later nog wel en moet het even bezinken.

Tsjor

Anoniem

"Ik ben pas zwanger en een currettage kan binnenkort, wat an sich al door complicaties tot verminderde vruchtbaarheid kan leiden (bijvoorbeeld Asherman syndroom), maar ik heb hier bovenop nog een medische geschiedenis met verhoogd risico."

Dit snap ik niet zo. Als je nu, op je 37ste, laat aborteren dan kun je toch niet serieus denken dat je een paar jaar later alsnog een kind zou kunnen nemen? Dat lijkt mij geen rationele gedachtengang.