Zwanger en werk
Door mijn baas was al min of meer beloofd dat ik volgend zou starten met een betaalde opleidingsplek om me verder te specialiseren. Mijn collega werkt hier amper drie maanden en heeft verder nog geen enkele werkervaring. De keuze was logisch en ik zou het mogen doen. Ik zou een dag minder gaan werken en tijdens deze dag naar school gaan.
Nu kreeg ik vandaag een telefoontje dat ik de opleiding niet meer mag doen en dat mijn collega (welke ik notabene dagelijks supervisie geef en de helft van de caseload heeft van wat ik heb!) de plek krijgt.
Reden ik zou de belastbaarheid niet aankunnen, omdat ik de afgelopen twee jaar 7 miskramen heb gehad.
Zij weten schijnbaar beter dan ik waar mijn grenzen liggen. Ik heb hier ontzettend goed over nagedacht en ik heb bewust gekozen om dit wel te doen. Ik voel me zo ontzettend genaaid en dubbel gestraft voor mijn miskramen. Ik heb hier niet voor gekozen! Ook wisten ze nog aan te geven dat ik het komende jaar maar eens moest bewijzen dat ik niet zo vaak ziek was. Al mijn ziekte van de afgelopen twee jaar was zwangerschapsgerelateerd! Het klopt dat ik na een curretage één á twee weken de tijd heb genomen om bij te komen. Is dat zo raar dan?
Volgens het beleid wordt de plek gegeven aan de persoon met het langste contract, mits interne motivatie gelijk is. Met mijn motivatie was niks mag gaven ze aan. Dit kan toch niet? Of wel?
Om de zaak nog wat gecompliceerder te maken, ben ik momenteel pril zwanger en heeft me gynaecoloog me aangeraden om de eerste drie maanden halve dagen te gaan werken. Als ik dit vertel kan ik het waarschijnlijk helemaal schudden (ook voor de komende jaren), terwijl de kans dat deze zwangerschap een goede afloop heeft klein is.
Het is een onzettend lang verhaal geworden, maar ik ben zo onwijs teleurgesteld en boos. Ik heb de afgelopen jaren mijn nek uitgestoken voor de organisatie. Ik heb ontzettend veel overuren gedraaid om mijn ziekteverzuim goed te maken en heb alleen maar zeer positieve evuaties gehad.
Geen idee wat ik nu wil. Raad, advies van hoe het nu aan te pakken, gewoon mijn verhaal kwijt kunnen, omdat ik vanwege de zwangerschap zo min mogelijk wil stressen. Ik denk een combi van dit alles.
Bedankt voor het 'aanlezen'
Hoi
Hoi,
ik heb jouw verhalen gelezen al vanaf de 1e miskraam, je was samem zwanger met muis80.....
Ik weet niet wat je zou kunnen zeggen tegen je baas om het te veranderen.
Maar ik dacht als je dan opleidingsplek niet mag krijgen, dan duim me ik duimen helemaal te pletter voor je dat dit babietje wel mag krijgen. Ik wil je toch graag feliciteren zo pril als het mag zijn. Het moet toch een goed begin hebben. En ik hoop dat het een goed einde krijgt. Ik ben niet gelovig maar als een gebedje zou helpen , doe ik het!
sterkte, ik lees mee als je het van je af wilt schrijven.
liefs mass
Therese
Ook ik lees en leef met je mee sinds je eerste zwwangerschap en miskraam. En dacht eigenlijk direct htezelfde als mass. Zou het dit keer dan juist misschien wel goed gaan met de zwangerschap, nu er zo'n tegenvaller op je werk plaatsvindt? Slaat natuurlijk helemaal nergens op zo denken, maar toch...
Overigens vind ik het idd niet erg getuigen van enig meeleven van je werkgever. Wat een ontzettende nare streek. Bah! Neem alsjeblieft gewoon de komende weken halve dagen vrij/ziek. Zeker nu, laat ze lekker de kl*** krijgen en concentreer je op dit heel prille kindje in je. (gefeliciteerd!)
Risama
Oei wat moeilijk
Oei wat is dit een moeilijk dilemma.
Allereerst gefeliciteerd met je prille zwangerschap, en wat er ook gebeurt ook ik hoop dat dit goed gaat.
En dan de opleiding. Ik snap jou heel erg goed, een belofte die gedaan is moet niet zomaar terug gedraaid worden. En ik kan me ook het 'dubbel straffen' gevoel goed voorkomen. En nee, het is niet gek dat je na de miskramen steeds 1a2 weken afwezig bent geweest, maar je bent wel afwezig geweest. Zou het anders zijn als je door een andere ziekte 3-4 keer per jaar 1-2 weken afwezig was geweest? Voor jou maakt het gevoelsmatig denk ik veel uit. Voor je baas is de oorzaak van je afwezigheid waarschijnlijk minder relevant.
Als ik eerlijk ben snap ik je baas ook wel een beetje. Je geeft zelf aan dat je de afgelopen 2 jaar veel afwezig bent geweest. Je baas heeft geen enkele aanleiding om aan te nemen dat dat nu minder zal worden. Ik kan me heel goed voorstellen dat daardoor het beeld ontstaat dat een opleiding volgen terwijl iemand een week of 7 afwezig zal zijn niet goed zal gaan. Ik voorzie bijvoorbeeld problemen met het afleggen van examens en een evt aanwezigheidsplicht (maar misschien dat dit helemaal niet speelt). Overigens wil ik hiermee niet zeggen dat ik het met je baas eens ben. Daarvoor ken ik de situatie niet goed genoeg.
Ik geloof ook niet dat ik direct advies voor je hebt, behalve dat ik eerst eens zou gaan praten, en vragen WAAROM er wordt gedacht dat de belasting te hoog is voor jou. En dan is de keuze denk ik aan jou. Hoe ver wil je gaan om de opleiding af te dwingen? Punten ter overweging daarbij kunnen zijn:
-Heb je de toezegging op papier?
-Staat het beleid tav het toekennen van opleidingen op papier?
-Hoe vaak worden deze opleidingen gegeven? Af en toe, of mag er ieder jaar iemand? Zo ja kan je wellicht op papier laten zetten dat je, evt onder voorwaarden, volgend jaar mag.
- Hoe groot schat je zelf de kans in dat je de opleiding het komende jaar met goed gevolg af kan ronden?
Het feit dat je nu zwanger bent maakt het denk ik nog ingewikkelder. Je gaat/moet eerst 3 maanden halve dagen werken, en aan het eind van het jaar ben je 4 maanden afwezig. Totaal ben je het komende jaar daardoor 5,5 maand afwezig. Ik zie niet goed hoe je dat combineert met een opleiding. Maar ik realiseer me nu dat ik uitga van een langdurige opleiding, terwijl jij het nu hebt over iets wat misschien maar een paar weken duurt.
Goed bewaard geheim
Dit is nou weer zo'n geheim dat ze je niet van tevoren vertellen. Voor de ene vrouw gaan werk en zwangerschap uitstekend samen, die wil nog in haar verlof doorwerken, en voor de andere vrouw geeft het alleen maar gedoe.
Ik vind het heel erg vervelend voor je, en met de verschillen die je schetst tussen jou en je collega ook heel erg wrang.
Mijn eigen ervaring: ik heb de miskramen zo stil mogelijk gehouden en toch hebben ze me er met succes uitgewerkt. Ik heb de eer aan mezelf gehouden, ontslag genomen en toen pas is de volgende zwangerschap goed gegaan. Het was een tweefrontenoorlog vond ik, gedoe op mijn werk en thuis al het verdriet en de uitputting van de miskramen. Ik ben uiteindelijk lang uit het arbeidsproces gebleven omdat de bevalling ook nog een ramptoestand was geweest.
Kortom: ik herken bij jou vooral het ongeloof. Maar ik wil niet mijn verhaal op jouw situatie plakken. Aan de andere kant, klinkt als....
Moeilijk hoor. Weet je, achteraf is het zo makkelijk. Ik zat jaren in de rats dat ik mijn baan had opgegeven, maar een vriendin die geen tweede meer gekregen heeft (ook iets van 7 miskramen en een abortus bij 20 weken wegens zware hartfout) zei wees gerust, je kind heb je binnen.
Ik weet niet wat wijsheid is. Ik vind het gewoon heel oneerlijk voor jou.
Kom op dames!
Heeee, ik word nu echt boos! Therese, dit lijkt me een goed moment om eens juridisch advies in te winnen, een gepeperde brief van een advocaat kan misschien wonderen doen, zonder dat er meteen sprake is van een arbeidsconflict.
En ik vind eerlijk gezegd al dat, tsja lastig ik snap je baas wel, echt stuitend! Ik snap die man ook wel, maar dit mag gewoon niet volgens mij.
Op deze manier kunnen vrouwen nooit voor vol worden aangezien op de werkvloer, want tja zwangerschappen, ouderschapscverlof, miskramen, vruchtbaarheidsbehandelingen.... We moeten hiertegen in het geweer komen.
Therese, you go sister! (en niet vertellen dat je nu weer zwanger bent).
En oh ja, misschien juist door je strijdbaar op te stellen, gaat de zwangerschap deze keer ook goed (kom op hee....).
Liora
Lastig zeg!
Goh, wat een dilemma.
Ik ben al tijd meelezer en meelever met jou Therese en hoop dat het deze keer allemaal goed gaat!!
Wat een moeilijke situatie op je werk. Jij geeft al aan niet zo goed te weten wat je hier mee wil. Ik kan mij voorstellen dat je deze nieuwe zwangerschap alle aandacht en zorg wil geven om het goed te laten gaan en niet zit te wachten op stress op het werk.
Wat wil je zelf, toch de opleiding doen of even geen gezeur van werk? Misschien helpt het om in ieder geval jouw gevoelens die deze beslissing bij je oproept om eens met jouw leidinggevende de delen. Uit jouw bericht krijg ik de indruk dat het vooral gaat om de manier waarop, zonder overleg met jou, deze beslissing tot stand is gekomen.
Ik vrees dat ik niet veel heb kunnen toevoegen, maar wil je gewoon heel veel sterkte wensen!!
groet, Jutter
Kijk uit
...nooit zeggen dat een baby blijft zitten doordat je boos wordt / je baan houdt / je baan opzegt / voor jezelf opkomt / keuzes maakt / yoga beoefent....
Is een stokpaardje van mij.
Op zich heeft Liora wel groot gelijk dat dit iets is om heeeeel boos over te worden. En het is ook een goed idee om het positief te bekijken en te stellen dat de strijd op je werk juist in een moeite door je zwangerschap zal bevorderen... alleen vaak kost een zwangerschap zo veel kracht dat er gewoon geen puf over is voor een werkconflict.
Een stabiele situatie op het werk doet wonderen voor je uithoudingsvermogen, andersom, gezeik op je werk kan knagen.
Blijft lastig.
Nee
Dat de strijd de zwangerschap zal bevorderen meen ik natuurlijk niet. Dat was slechts repliek tegen: nu het op je werk tegenzit, zit de zwangerschap hopelijk mee.
Wat ik bedoel: gewoon loskoppelen die twee!
Liora
Wat een gedoe!
Hoi Therese,
Wat een ongelofelijke toestand zeg. Ik zou daar ook heel erg slecht tegen kunnen. Wat ontzettend oneerlijk.
Maar is dit het moment om de strijd aan te gaan? Met alle emoties en stress vandien.
Bevorderlijk is dat nu sowieso niet voor je
zwangerschap. Deze stress kan jij er nu echt niet bij hebben. Je gyn zegt niet voor niks rustig aan doen.
Stel dat je zwangerschap goed verloopt, is dat dan het type werkgever dat begrip voor je heeft als je straks na 12 weken zwangerschapsverlof, weer gebroken op je werk komt? Kun je dan verder?
Stel dat je zwangerschap onverhoopt nu weer gaat, ga je dan nog met een prettig gevoel naar je werk?
Ik denk dat het antwoord in beide gevallen nee is.
Dus, hoewel je er dit helemaal niet bij kunt hebben, moet je je misschien afvragen of dit wel de geschikte werkgever voor jou is.
Had je maar een glazen bol en wist je nu maar zeker dat je over 9 maanden een wolk van een baby in je armen had. Dan wist je het antwoord nu wel helemaal zeker, dan zou je de strijd zeker niet aan gaan.
Ik leef met je mee.
Een stille meelezer
Grrrrrrr werkgevers
Lieve Therese,
Wat een toestand. Jammer genoeg een die we (bijna) allemaal een keer in een bepaalde hoedanigheid meemaken. Niet een oor aangenaaid krijgen omdat je zwanger bent of miskramen hebt gehad, maar 'gewoon' een oor aangenaaid krijgen of voor je gevoel een enorme deksel op je neus krijgen...Wat ik eigenlijk wil zeggen: linksom of rechtsom moeten we allemaal een keer concluderen dat hoewel we ons met ziel en zaligheid hebben ingezet voor het bedrijf, je voor een werkgever als puntje bij paaltje komt, gewoon een nummer bent. Hoe ik mijn ziel en zaligheid bij mijn vorige werkgever heb gegeven, na 10 jaar trouwe dienst werd ik er gewoon door een vervelende troela met een grotere bek uitgewerkt op de plek waar ik graag wilde zijn, een plek die ik helemaal succesvol had gemaakt. Een keerpunt voor mij want vanaf dat moment ben ik anders tegen mijn werk in algemene zin gaan aankijken. Ik geef me nog steeds voor 100% maar hou altijd in mijn achterhoofd dat het 'maar' werk is en dat geeft - gek genoeg- heel veel rust.
Lieve Therese, het is oneerlijk. Zeker omdat je volgens mij een gouden werknemer bent, als ik je bericht lees. Frustrerend en gemeen. Maar dat zijn gevoelens die meespelen en hoewel je he-le-maal gelijk hebt, spelen die gevoelens voor je werkgever helemaal geen rol. Dus wat wil je? Knokken? Je werkgever van repliek dienen? Ik heb destijds mijn eigen wraak gekozen. Een die iets subtieler was maar waardoor mijn werkgever wel heeft gedacht 'hadden we het met haar nou maar anders aangepakt, ze deed het zo goed'. En daarna heb ik ontslag genomen. Denk goed na over wat het je allemaal waard is. Ik kan me voorstellen dat je prio's uiteindelijk ook voor jou heel ergens anders liggen. Mijn motto is sinds een paar jaar 't is maar werk' en ik zal nooit de kantjes ervan af lopen, maar ik ben zo wel veel rustiger.
Sterkte meid. Geef ze van katoen. Of gewoon niet, laat ze in hun sop gaarkoken, ga halve dagen werken en kies uiteindelijk je ultieme wraak. Grrrrrrrrrrrrrrrr.
xxxx
Reactie
Ik heb jullie reacties aandachtig doorgelezen en kan er zeer zeker wat mee. Het heeft voor mij duidelijk gemaakt wat ik hiermee ga doen.
Eerst graag even wat reacties.
Hanne je gaf aan dat mijn baas geen aanleiding heeft om aannemen dat mijn verzuim minder zal worden. Ik wil er niet te uitgebreid op in, maar ik heb uit een welbewuste keuze een bepaalde garantie gegeven.
Rodebeuk jouw verhaal en met name de onmacht die ik teruglees zijn ontzettend herkenbaar. Het is met name het gevoel 'dubbel' gestrafd te worden om iets waar je helaas al geen enkele invloed op hebt.
Liora. Jij schrijft precies wat ik voel qua woede. Ongeacht de oorzaak druist dit zo in tegen mijn hele gevoel van rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid. Ik ben zelf een voorvechter van gelijke rechten op de werkvloer en kan me hier om deze reden ook ontzettend pissig om maken.
Jutter inderdaad het feit dat de beslissing is genomen buiten mij om steekt ontzettend. Ik heb mij niet kunnen verdedigen of kunnen toelichten.
Mama2005. Inderdaad ook mijn eerste reactie, ander werk. Nu blijkt dat mijn directe leidinggevende geheel achter me staat en mijn collega's ook voelt dat anders. Dit zijn de mensen die ik dagelijks zie.
Vanochtend veel gebeld en gesproken. De ware reden van de afwijzing is momenteel 'het zou verstandig voor mij zijn om het komende jaar te gaan rouwen om mijn verlies en fysiek herstellen'. Drie mensen die mij nauwelijks kennen vinden dat ik een jaar moet gaan rouwen?! Daarnaast vraag ik me af waarvan ik fysiek moet gaan herstellen. De afgelopen jaren ben ik geen dag ziek gemeld vanwege andere lichamelijke klachten dan mijn miskramen en daarnaast voel ik me fysiek kiplekker. Hoe ik rouw wil ik graag zelf bepalen en niet laten bepalen. Immers weet ik zelf wel wat ik aankan en nodig heb. Verder moet ik het komende jaar van ze bewijzen dat ik geen verzuim heb oftewel ik mag geen opleiding doen, maar ook niet zwanger worden?
Ik heb in ieder geval besloten om het niet bij te laten zitten. Het past niet in mijn aard om me bij iets neer te leggen en daarnaast zou het me meer stress opleveren als ik dit wel zou doen. Ik zou het dan niet uit mijn hoofd kunnen zetten en erover blijven piekeren.
Mijn directe leidinggevende en collega's staan gelukkig geheel achter me. Mijn direct leidinggevende wil ook samen met mij dit proces aangaan, wat erg prettig voelt.
Verder heb ik binnenkort een gesprek met de mensen die dit besloten hebben en wil graag zwart-op-wit hebben dat ik of aankomend jaar of het jaar daarop de opleiding mag volgen en dat dit niet mag afhangen van mijn eventuele miskramen het aankomende jaar. Mocht we hier niet uitkomen (en dat lijken de eerste geluiden wel te zijn) dan gaat het een zaak worden. Ik heb al advies ingewonnen bij mijn rechtbijstandsverzekering en zij geven aan dat ik een goede kans maak. Het 'domme' van mijn werkgever is dat ze eerlijk toegeven dat de reden mijn verzuim is en dat mijn inhoudelijk functioneren desondanks bovengemiddeld is. Wettelijk gezien mag verzuim namelijk nooit een reden zijn van afwijzen.
Tja en de huidige zwangerschap? Eigenlijk vind ik dit welkome afwisseling om me niet bezig te hoeven houden met deze zwangerschap. Het is een goede afleiding voor nu.
Bedankt voor al jullie steun!
Linnie
Tegelijk een reactie geplaatst 
.
Ik ga sowieso halve dagen werken, want dat is voor nu belangrijker. Tegelijkertijd ga ik ook ze van katoen geven. En ja het klopt wel dat ik werk heb waarvan ik vind dat ik me 100% moet geven. Ik werk niet voor mijn baas, maar ik werk wel voor mensen met bepaalde problemen en zij verdienen wel mijn aandacht en zorg. Voor mij een belangrijke overweging!
Hart riem
Wat heb je de stappen prachtig nuchter en helder opgeschreven. Volgens mij klinkt dit prima zo, je hebt back up (thuis ook?) en je hebt helder wat je wil. Ben je ook nog lid van de vakbond? Ik heb daar vaak goede adviezen over dit soort zaken gehad.
Verder wens ik je veel succes en hoop ik van harte dat je dit jaar of volgend jaar met de opleiding kan beginnen (en misschien verbeeld ik me het maar je sector is vast vergelijkbaar met de mijne en dan denk ik over zo'n toestemmingscommissie meneer/mevrouw, ga lekker clienten behandelen ipv collega's)
Nancy
Therese
Hoi Therese,
Je actieplan klinkt super!!
Liora
Oren/ogen klapperen
Dit had ik van "onze" werkgever niet verwacht. Wat onmenselijk, kan er ook kwaad om worden. Bij mijn vorige werkgever werden mijn miskramen ook tegen me gebruikt en tijdens het exitgesprek werd zelfs gezegd dat ik de zwangerschap nog maar even voor me moest houden bij de nieuwe werkgever. Wat een prehostorische denkwijze. Bij nieuwe werkgever vrij vlot zwanger en deze zwangerschap ging wel goed, achteraf hadden de miskramen met veel stress te maken denk ik.
Therese, denk aan jezelf en aan je beebje. En ik hoop dat je je gelijk krijgt alsnog de opleiding mag doen. Toen ik je de laatste keer zag wilde ik nog zeggen dat ik je helemaal voor me zag klussend/verhuizend met dikke buik....Hopelijk komt dat nu idd uit.
Reactie
Nancy je verbeeld je niks. Ik werk inderdaad in zo sector en ik vond ook dat ze hun 'diagnose' wel erg snel gesteld hebben op basis van een motivatiegesprek van 20 minuten.
Nijntje. Ik vond het ook een hele grote tegenvaller, maar om je gerust te stellen het blijkt hier vooral om drie mensen te gaan en niet de gehele organisatie. Ik heb vanuit verschillende hoeken vernomen dat ik niet de enige ben die vindt dat de procedure en de bijbehorende conclusie niet netjes is verlopen.
Volgende week heb ik een gesprek met deze adviescommissie. Ik heb aangegeven dat ik bij dit gesprek een onafhankelijke notulist wilde hebben en dat ik de reden van afwijzing op papier wenste. Zij hebben aangegeven dat ik inhoudelijk goed functioneerde en dat er niks mis was met mijn motivatie. Ook dit wordt nu op papier gezet.
Dit alles werd me niet geheel in dank afgenomen en daar genoot ik behoorlijk van .
Go girl 
Tjeetje meid, het houdt ook niet op he. Ik kan me je boosheid ongelofelijk goed voorstellen. Hopelijk geeft dit de afleiding die je nu even nodig hebt, maar pas wel op jezelf he! De stappen die je neemt lijken me in elk geval helder en goed, en fijn om te weten dat het maar om een paar mensen gaat die dit zo doen en niet de hele organisatie.
Sterkte, en ik blijf aan je denken!
Merel
Willen ze van je af?
is er aanleiding te denken dat ze wellicht van jouw/iemand af willen? (gaat het slecht met de club?)
Ik ben zeer achterdochtig aangelegd als het om werkgevers gaat.... dat is spijtig maar helaas maar al te vaak waar gebleken.
Als iemand mij aan zou raden om te gaan 'rouwen' (met andere woorden je ziek te melden voor langere tijd) dan zou ik denken: dat gaan ze uiteindelijk tegen me gebruiken. Ze gaan starten met een dossier opbouwen (dan krijg je over een jaar de blabla van: vaak ziek, lang ziek etc). Missch sla ik totaal de plank mis maar het stoom zou uit mijn oren komen.!
Wat een #%@#$%# tent.
Ik wens je veel suk6.
Kun je het geld missen?
Missch dan de eer aan jezelf houden op het drukte moment van het jaar TABEE! oie wat ben ik wraakzuchtig
Sterkte ook met de zwangerschap
