Zwanger, abortus of niet?

Sannie

Wat een moeilijke keuze! Bedenk je wel dat je die nu niet op stel en sprong hoeft te maken, je mag best eerst even van de schrik bekomen.

Hou het voorlopig ook even bij jezelf. Natuurlijk moet je man weten van deze zwangerschap maar laat zijn mening even los staan van de jouwe. De mening van een ander kan heel vertroebelend werken als je het zelf nog absoluut niet weet.

Wat zie jij op dit moment als grootste voors/tegens?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Zeker niet te oud!

Wat een moeilijke keuze! Maar te oud ben je zeker niet. In mijn omgeving zijn vrouwen genoeg die op deze leeftijd voor het eerst moeder worden.... En neem even de tijd om het te laten bezinken...

Reactie

Dank jullie wel voor jullie reactie. Wat betreft de voors en tegens...Er zijn talloze tegens. Man onzeker over zijn baan, nog een kind kost veel geld, man wil niet, wat doe ik hem aan, kan ik dat wel maken? Aan de andere kant heb ik ruim twee jaar geleden voor dezelfde keus gestaan. Dat werd een aborutspil, dus ik ken die kant van de medaille. Ik heb man toen gevraagd of hij wilde nadenken over sterilistatie. Twee maal. Dat heeft hij niet gedaan. Heb ik verder ook niet op aangedrongen, is zijn keuze en die respercteerde ik. Maar nu dit..ik voel me schuldig, ik had beter op moeten letten .Maar ik dacht eigenlijk dat ik vanwege mijn onregelmatige menstruatie en korte tussenpoze tussen mijn menstruatie en lange menstruatie niet meer echt vruchtbaaar was. Ik voel me zo stom en schuldig naar mijn man.
Nog een tegen is dat ik alle periodes van baby, peuter enz weer opnieuw ga doorlopen, en dat lijkt me heel vermoeiend. En doe ik mijn andere kinderen niet tekort? Volgend schooljaar gaat oudste naar de middelbare, voor haar ook een hele verandering, hoe is het voor haar om er nog zo'n grote verandering bij te krijgen?
Ik vind het allemaal zo eng.
Voors: ik heb liefde zat om te geven. Ben op dit moment gezond, en mijn kinderen zijn mijn alles.
En natuurlijk vraag ik me af: misschien moet het gewoon zo zijn. Moet er gewoon nog een kindje bij ons geboren worden. Wie ben ik om daar over te beslissen? Over het wel of niet geboren worden van een kind? (maar dan denk ik weer nuchter: ach, het is nu nog een klompje celletjes)
Ik heb vannacht amper geslapen, ben helemaal zenuwachtig. Weet niet zo goed hoe ik nu snel de zaken in mn hoofd op orde kan krijgen. Hoe lang geef ik mezelf om te beslissen?

Niet schuldig voelen

Lieve Sannie,

Volgens mij heb jij niets om je schuldig over te voelen naar je man toe.. Hij wist toch ook dat het risico bestond? En hij weet toch ook waar de kinderen vandaan komen?

Je kunt het ook zien als een cadeautje aan je kinderen, die doe je vast niets tekort, die worden natuurlijk stapelgek op hun kleine broertje of zusje..

En het zal vast vermoeiend zijn, zo'n kleintje, maar het is toch ook geweldig om het allemaal nog een keer mee te maken?

Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing. En loop er vooral niet te lang alleen mee rond. Je man heeft ook de tijd nodig om na te denken en hoe langer je wacht, hoe korter die tijd voor hem is..

Je man

Je hebt geen enkele reden om je schuldig te voelen naar je man toe. Hij wil geen actie ondernemen om een zwangerschap te voorkomen terwijl dat jullie beider verantwoordelijkheid is.

Als ik jou was zou ik ongeacht je beslissing heel hard gaan nadenken over een andere vorm van anticonceptie. De kans is erg groot dat het je nog een keer gebeurt als je de persona blijft gebruiken, die is niet bepaald betrouwbaar als voorbehoedsmiddel.

Succes, ik wens je veel wijsheid toe!

Wat moeilijk

Jeetje wat moeilijk voor je. Ik had zelf een 'misschien zwanger' ervaring en ik raakte daar zo van in paniek. Ik wilde geen ander kind, ons gezin was compleet. Maar om dat dat klompje cellen (die wel gewoon jouw kindje kunnen worden) dan maar weg te halen, omdat t niet uitkomt? En ik was dus niet zwanger en heb gelukkig biet zo'n beslissing te hoeven maken, maar daarna heeft mijn man wel een sterilisatie ondergaan.

Jullie zijn beide verantwoordelijk voor deze baby. Jij hebt niet meer schuld dan hij. Probeer je leven voor te stellen over 5 of 10 jaar? Is daar de kleine bij? Hoe voel je je daar onder? Of is kleine er niet? Is dat goed zo, of laat dat een leegte achter?

Dat zijn dingen waar jullie mee aan de slag moeten. Leeftijd, geld, andere kinderen, etc dat zijn in essentie allemaal bijzaken. Je moet je hart volgen, wat zegt dat? En wat zegt zijn hart? Niet rationeel, echt diep van binnen.

Succes met deze moeilijke beslissing. En inderdaad nu echt voor hem een 'knipje''.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bedenktijd

Ik heb gisteravond mijn man verteld dat ik zwanger ben. Hij reageerde heel fijn. Welke beslissing ik ook neem, hij steunt me. Zo lief! Ik geef mezelf bedenktijd. Maandag naar de ha, daarna een kliniek bellen voor een afspraak, zodat die vast staat. Dan heb ik heel volgende week nog om rustig na te denken. De afgelopen dagen voelde ik alleen maar pure paniek, en wisselende gedachten. Dit weekend wil ik proberen het even te laten rusten. Misschien dat ik dan makkelijker bij mijn gevoel kan komen. En dan volgende week nog goed praten met mijn man. Pfff, wat moeilijk.

Fijn!

Dat je man het nu weet en zo lief reageert.. En nu je iets meer rust hebt, kom je vast tot de voor jou beste beslissing. Heel veel sterkte!

De vorige keer

Weet je nog hoe je je na de vorige keer voelde? Heb je daar nog iets van spijt of verdriet over gevoeld? Of was je alleen opgelucht? Lijkt me een goede graadmeter.
Wel heel bizar, dat dat je 2x gebeurt.

Sterkte met kiezen iig!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Bizar ja

Heb je al bedacht wat je gaat doen om te voorkomen dat het een derde keer gebeurt?

Reactie

De vorige keer heb ik in het begin niet veel spijt gehad, vooral opluchting. Het was ook 'mijn eigen schuld'toen. Relatiecrisis met man achter de rug, al lang niet gevreeen, geen pilgebruik, en toen zat t weer goed, ik wilde weer de pil gaan slikken, wij 2 keer gevreeen op vakantie terwijl ik nog geen pil slikte, en het was raak. Dus dat kan ik mezelf wel kwalijk nemen. Doordat we nog maar net uit onze crisis waren opgekrabbeld en man ook absoluut ten gehore bracht niet op een kind te zitten te wachten, kwam er een abortuspil. Een heeele tijd later heb ik er af en toe wel spijt van gehad. Schuldgevoel naar kindje (sorry dat je er niet mocht zijn, zei ik dan in mezelf) en af en toe huilbuien, Daarna ook de gedachte: mocht me dit ooit weer moeten overkomen, dan maak ik een andere keuze. Maar als je er weer voorstaat, dan voelt het toch anders. En ik had nooit verwacht weer voor deze keuze te staan. Ik dacht dat ik door onregelmatige ongesteldheid, die vaak lang duurde, en korte tussenpozes, niet meer zwanger kon raken. Daarbij vertrouwde ik wel op de Persona. Die ga ik dus nu verkopen.
Ik heb man nogmaals gevraagd om sterrilisatie te overwegen als ik voor abortus kies.
Ik was de hormonen van de pil zo zat. Toen ik een jaar geleden een tumor had, was ik al het gedoe aan mn lijf zo zat. Ik wilde die hormonen ook niet meer. Had ik het nu maar wel gewoon genomen, of had mijn man zich maar gesterriliseerd. Hij keek nog heel bedenkelijk toen ik over sterilisatie begon.

Mijn gevoel blijft heen en weer gaan, maar ik denk dat ik toch de keuze moet maken voor abortus. Mijn leeftijd is geen issue meer voor mij, daar ben ik wel uit. Financieeel moet t ook allemaal te doen zijn, al is t wel krap. Maar ik ben niet veeleisend, we hebben geen dure vakanties, en kleding van de kringloop en mp is ook goed genoeg.

Waar bij mij mn grootste angst zit, waar ik het benauwd van krijg, dat zijn de gedachten aan de beginjaren. Het is zo lekker nu de meiden ouder zijn. De baby/peuterjaren zijn zo zwaar. We hebben nu net een stuk vrijheid terug, en dat is er dan niet meer. Weer meer aan huis gekluisterd, weer een veeleisende peuter, weer al die zorgen. Mijn partner is 8 jaar ouder dan ik.
Ik ben gewoon heel erg bang voor de verandering in ons leven die een baby gaat brengen. Ben als de dood dat mijn man er ongelukkig van gaat worden, dat het heel druk is in huis, enz enz

Aan de andere kant....kan ik zomaar beslissen over het leven? Waarom mochten mijn 2 andere kinderen er dan wel zijn? Ik hou zielsveel van ze, ben heel gelukkig met ze, en ik weet dat ik van een derde net zoveel ga houden.

Maar nu is mijn zwangerschap nog heel pril, en het voelt heel zwaar om deze beslissing te maken.
Maandag ga ik naar de huisarts...

In de ochtend en begin middag denk ik vaak nog: laat maar kijken wat er op me afkomt, en later op de middag en in de avond denk ik: abortus

Nou

Ik begrijp het niet zo goed. Waarom je denkt dat je van 2 keer sex niet zwanger zal worden. Waarom je denkt dat je niet meer vruchtbaar bent als je vaker ongesteld bent dan normaal. Waarom je denkt dat de persona betrouwbaar is.

In je berichten lees ik heel veel dingen die ik best egoïstisch vind. Geen zin in anticonceptie, geen zin in sterilisatie (dit kun jij zelf ook vrij simpel laten doen dmv essure), en tenslotte geen zin in al het werk van een baby/peuter met zich meebrengt.

Waarschijnlijk is een abortus in jouw geval inderdaad de beste keuze. Stel je voor dat het kindje niet gezond of een huilbaby is, dan moet je pas veel inleveren.

Nicky

Ale je me kent dan weet je dat het woord egoistisch het laatste is wat bij mij past. Ik doe altijd alles voor anderen, denk meer aan een ander dan aan mezelf. Hoezo geen zin in anticonceptie? Waar maak jij dat uit op? Ik ben de persona gaan gebruiken omdat ik dacht dat dat bij mij paste. Ik heb kanker gehad en had het idee dat het beter voor mijn lijf was om persona te gebruiken. Daardoor durfde ik sterilisatie bij mezelf ook nog niet. Ik wilde even geen "gedoe" aan mijn lijf. Ja, dat kun je egoistisch noemen, maar ook zelfbescherming. Ik wilde eerst 40 zijn, dat vond ik een mooie leeftijd voor sterilisatie. Even wat rust aan mijn lijf. Ik had overigens op internet gelezen, dat als je maar twee weken tussen je menstruaties had zitten, een eventueel bevruchte eicel geen tijd had om zich in te nestelen.
Ik had van persona gelezen dat het betrouwbaar was. Wel ietsies minder dan de pil, dat wel.

Je hoeft me ook niet te begrijpen. Ik ben in het verleden echt naief geweest. (de eerste keer) Of de superieure gedachte gehad dat het mij wel niet zou overkomen ofzo. Ik heb mijn man daarna gevraagd om zich te laten steriliseren. Wilde hij niet.

Ik heb een huilbaby gehad, weet wat het inhoudt. Een abortus is natuurlijk per definitie een egoistische keuze. Maar wel eentje die ik weloverwogen wil nemen. Ik wil voorkomen dat ik het leven van mijn andere twee kinderen moeilijker maak. Want wat als papa het niet mee aankan en daardoor nog sneller boos en moe is? En hoe is het voor een derde kindje als papa straks niet dezelfde dingen kan doen als hij nu met dochters doet, omdat hij te oud is? En hij is rugpatient.
Weet je, van een zijlijn is het altijd makkelijk oordelen over een ander. Ieders situatie is anders. Als je er zelf voor staat is het ook altijd anders. Ik heb vroeger altijd geroepen dat ik NOOIT abortus zou doen.
Maar als je er zelf voor staat, en zoveel andere factoren wegen mee, dan is dat zo belangrijk.
Toen ik kanker kreeg een jaar na de 1e abortuspil, en ik twee weken in vreselijke spanning zat over mijn toekomstperspectief, was ik op dat moment blij dat ik geen zorgen had over een kleintje. Want ik zou het vreselijk vinden om een klein kind achter te moeten laten, afschuwelijk niet te verteren. Want voor mij was op dat moment maar 1 ding belangrijk: als ik dan vroeger dood moet geen, dan wil ik pas doodgaan als mijn kinderen uit huis zijn. En hoe ouder mijn kinderen zijn, hoe meer kans daarop natuurlijk. Gelukkig waren de toekomstverwachtingen heel goed. Maar dat soort dingen spelen ook mee, Gaan nu ook door mijn hoofd. Wat als ik weer..en dat t nu slechter gaat?

Het voelt naar dat je me afschildert als iemand een abortus doet puur vanuit mezelf bekeken .Het gaat me niet om mezelf! Het gaat me om mijn gezin. En ja,het benauwd me enorm, al die zware tropenjaren weer. Juist omdat ik weet hoe het is om een huilbaby te hebben. Maar ik kan het wel aan, maar kan mijn gezin het aan? Ik moet uitgaan van alle moeilijke dingen, juist om een goede keuze te kunnen maken. Hoe is het voor mijn kinderen om een moeder te hebben die vermoeid is?

Ik vind het jammer dat je je behoorlijk aanmatigend opstelt. Maar ik snap het ook wel weer. Jij kan alleen maar uitgaan van mijn postings, en kent mij, mijn gezin en hoe ik ben niet. En achter die postings zit zoveel meer. Daarom is het misschien ook stom om dit in de rubriek zwanger hier te zetten. Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Ik wil mensen die graag zwanger willen worden of blij zwanger zijn ook niet lastig vallen.

Aanmatigend?

Nee, dan ken je me niet

Ik kan me gewoon niet zoveel voorstellen bij jouw verhaal. Dat persona niet werkt was wel algemeen bekend dacht ik, blijkbaar is dat niet zo. Over zwanger worden met een korte cyclus hetzelfde.

In eerdere berichten lijkt het alsof je zelf niet zo'n zin hebt in het gedoe rondom een baby. In je laatste bericht geef je als reden het kindje niet te houden vooral omwille van je man en kinderen. Terwijl je man er positief over is en je kinderen waarschijnlijk nog van niks weten. Ben je dan niet teveel aan het invullen? Of zoek je voor jezelf (buiten jezelf) een legitieme reden om dit kindje niet te willen? Dat is toch gewoon jouw keuze, daarvoor hoef je aan niemand verantwoording af te leggen.

Over je kanker: dat is heftig en enerzijds begrijpelijk dat je dan geen gedoe aan je lijf wil. Aan de andere kant, zou je er dan niet alles aan willen doen om niet zwanger te worden? Of je man, want sterilisatie is een kleine moeite in vergelijking met de behandeling van kanker.

Het gaat me er niet om dat ik jou terecht wil wijzen of zo. Maar hoe rot zou het zijn als je over 2 jaar weer hetzelfde bericht moest plaatsen? Zwanger worden kan nog tot je ruim in de 40 bent hoor!

Lieve sannie

Lieve lieve Sannie, pffff wat een zware tijd voor je. De andere kinderen weten misschien nog van niks, schrijft iemand. Hoe zou je het hun ooit uit kunnen uitleggen, bedenk ik me? Hoe zouden zij het voelen als je het hen uitlegde? Ik kan me daar eerlijk gezegd zelf niets bij voorstellen, zou het niet over mijn lippen kunnen krijgen denk ik.... maar niks zeggen dan? Over zo iets belangrijks? Tegen je kinderen die je naaster zijn dan wie ook? Over hun broertje of zusje dat er (inderdaad) niet "mocht zijn".....? Dat zou ik ook niet kunnen. Ik zou er niet mee kunnen leven.
Maar..... dat ben ik. En ik ben jou niet. Dus doe wat je hart je ingeeft....

Je noemt de gedachte aan de beginjaren, baby en peuter, je vrijheid kwijt en zorgen. Dat je man er ongelukkig van wordt, dat het druk wordt in huis. Maar je man staat achter je, toch? Hij reageerde super, dat was echt lief! Heb er misschien gewoon vertrouwen in. Die beginjaren gaan ook voorbij. Je oudere kinderen zullen het vast supergaaf vinden!

Ik hoop dat je de voor jou juiste beslissing maakt.
liefs Geerke

Klopt geerke

Mijn zoon van 6 zei deze week tegen me: 'Bedankt voor de baby, dat hij in jouw buik was'. Ik vroeg waarom, waarop hij zei: 'ik vind hem zo lief'. De pubers voegden daar aan toe dat ze er hierna nog wel eentje bij wilden. Dat terwijl onze baby erg veel huilt, ik er doodmoe van ben. Dat zien de kinderen helemaal niet, die hebben daar geen last van.

Niet afschuiven

je zit de beslissing nu op je man (die je steunt, hij dwingt je niet tot abortus) en je kinderen (die van niets weten, die hoogstwaarschijnlijk een jonger broertje of zusje gewoon leuk zullen vinden) af te schuiven.

Ik ben het eigenlijk wel met Nicky eens. JIJ wilt niet, jij beslist (baas in eigen buik), dus schuif het niet op anderen af. Beetje jammer dat je kind er het slachtoffer van wordt, dat wel.

Makkelijker

Ik ga niet in op wat je wel of niet zou moeten doen, was alleen getriggerd door wat je zei over je oudere meiden. Hier zit er bewust een groot leeftijdsverschil tussen oudste 2 en 3e.
En, hoewel het soms best even zwaar is, is het een stuk makkelijker dan de eerste 2! De oudsten zijn na 2 jaar nog steeds dol op hun broertje, helpen graag een beetje mee.
Twee paar extra ogen en handen in huis die het super leuk vinden wat met die kleine te doen en soms een zakcentje verdienen door op te passen.
Dat aspect moet je dus niet per definitie zwart bekijken want de kans is groter dat het zo uitpakt zoals ik schrijf!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Sannie

Ik lees al heel wat jaren mee met dit soort draadjes, en ik merk op dat de tendens meestal is om alle argumenten die door de zwangere naar voren worden gebracht worden weerlegd. Waar ruimte voor 2 is is ruimte voor 3, leeftijd of leeftijdsverschil is geen punt, financieel komt het wel goed, als je man het niet wil is er wat mis met je man, het si je eigen schuld dus moet je de consequenties dragen etc. Dat is allemaal best, en wordt Wsl ook echt zo gevoeld door de schrijfsters, maar wees je wel bewust van het feit dat de adviezen op ool op dit punt meestal niet volledig neutraal zijn. Ook al zegt iedereen dat je het zelf moet weten.

Ik vind het te ver gaan om 'wat zeg je tegen je kinderen' of ' dit kind is daar wel de dupe van' te zeggen. Je hoeft dit echt niet met je kinderen te bespreken. Volwassen problemen horen bij volwassenen. Verder zie ik zo'n jonge vrucht niet als een kind, dat nu ergens slachtoffer van wordt of er van jou niet mag zijn. Ik begrijp dat dat niet 'de' waarheid is maar voor mij voelt dat zo (ik hoop dat hier nu geen discussie over ontstaat, ik begrijp heus wel dat dit vruchtje een kind kan worden, maar voor mij voelt dat bij zo'n vroege zwangerschap nog niet zo.)
Of je je argumenten nu in je omgeving zoekt of bij jezelf doet er voor mij ook niet zo toe. Het zijn jouw argumenten, jouw gevoelens.
Ik hoop van harte dat je een beslissing gaat nemen waar je goed mee verder komt. Ook als dat verdriet brengt, dat mag.
Heel veel sterkte.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Man wil geen kind meer

Ik lees dst sommigen schrijven dat mijn man postief ertegenover staat, maar dat is niet zo. Hij laat de beslissing alleen aan mij over, en steunt me wat de beslissing ook wordt. Dat is wel heel fijn. Maar hij wil geen kinderen meer. Hij wordt doodsbenauwd van de gedachten. En die gedachten moeten meewegen in de beslissing. Ik zoek mijn argumenten tuurlijk ook in mijn omgeving. Want ik ben niet de enige die een kind krijgt, mijn man ook. Alles speelt mee.
Verder bedankt voor jullie reacties. Ik waardeer alle op en aanmerkingen, ik begrijp ook dat ieder er, vanuit zijn of haar leven en visie anders tegenaan kijkt. Dat maakt ook dat er geen juist advies of argument is.
Mijn man laat zich steriliseren.
Verder ga ik nog een paar dagen heel goed denken. Maar hier schrijf ik niet meer, omdat ik t toch zelf moet doen, en misschien is hier ook niet helemaal de juiste plek voor dit onderwerp. Nogmaals, bedankt. Ik kom er wel uit, ik vertrouw erop.

Ik heb wel mijn twijfels over de insteek van man. Zo'n beslissing als deze moet je niet alleen aan de ander overlaten. Dat is een te zware verantwoording. Dit moet je sámen beslissen. Anders komt daar later gedoe van.

Sannie

Ik heb gelukkig nooit in dezelfde situatie gezeten, maar ik heb twee jaar geleden na een gescheurd condoom, een morning after pil gehaald. Alle argumenten die jij aandraagt, behalve het leeftijdsverschil, had ik ook, ik kan me jullie beslissing dan ook heel goed voorstellen, al had ik zelf niet met een abortus kunnen leven, maar wij konden er eerder over beslissen. Ik heb daarna gelijk een afspraak bij de gynaecoloog gemaakt en ben gesterriliserd, waarom moet een man dat perse doen, mijn man wou wel, maar ik vond het een prettig idee dat ik niet meer zwanger kan worden. En over je kinderen, ik ben van mening dat kinderen niet alles hoeven te weten en beslissen, hier zouden ze ook wel meer broertjes of zusjes willen, maar wij willen dat niet en dus gebeurt het niet.

Ik wil je heel veel sterkte wensen, welke beslissing je ook neemt.

Verstuurd met de Ouders Online iPad app.

Diep van binnen

Je man wil geen kind meer. Daar is hij duidelijk in.
En dan jouw zin: "...bang dat zijn reactie mn beslissing beinvloed, dat ik niet meer durf te kijken naar wat ik diep van binnen echt wil."

Maar Sannie, uit die zin blijkt toch wat jij diep van binnen echt wilt?

Succes sannie

wat je keuze ook zal zijn, zorg dat je man zich laat stereliseren, tot die tijd, geen polonaise meer aan je lijf! want voor je het weet....

Sannie

Het was hier zeker wel de goede plek om er over te schrijven. Ook als je deze beslissing nooit hebt hoeven nemen is het interessant te lezen hoe andere vrouwen er tegen aan kijken. Bij zwanger zijn hoort soms ook het afbreken van een zwangerschap, hoe pijnlijk ook. Ik wens je sterkte voor de komende periode!

ooit voor zelfde gestaan

Allereerst is het krijgen van een kind per definitie egoïstisch. Dit in reactie op de berichten dat jouw argumenten egoïstisch zouden zijn. Ik heb hetzelfde meegemaakt. Ook persona ja heel naief ja. Ik voelde me heel stom maar das achteraf gelul. Onze jongste zou vier worden als eventuele nieuwe baby geboren zou worden. Ik moest er niet aan denken. Ik was zo naar dat moment gegroeid. Ik vond echt dat het ook het leven vd de al aanwezig e kids zou beperken. Allemaal argumenten die je zeker kon weerleggen. Maar waarom? Ik voelde paniek. Schuldgevoel naar al aanwezig kids kon ik ook niet uitsluiten. Dus alle argumenten kunnen twee kanten op. Het was een moeilijke beslissing nu 5 jaar geleden maar het is goed. Ik was erg opgelucht na de abortus. Het is een geheim in mijn leven. Man en drie goede vriendin nen wrten het. Verder niemand. Mijn kinderen zal ik het nooit vertellen. Is dat erg?
Ik heb rondom uitrekendatum wel een dipje gehad noem het schuldgevoel naar het kindje. Tegelijk voelde ik zo erg dat het goed was. Het is goed. Je weet zelf wat je moet doen. Je bent niemand verantwoording schuldig. Blijf praten met je man. Stel de beslissing niet te lang uit. Makkelijk wordt het er toch niet van. Recht je rug en sta ervoor. Wat de beslissing ook is. Sterkte en wijsheid en moed gewenst.

een derde

och, zo'n derde, die fietst er meestal zo doorheen; je weet de kreuntjes en opgroei-fases, bent veel gemakkelijker, bent losser, minder 'rigide' en het kind wordt hier vaak ook heel makkelijk van! Ik heb de ervaring dat het derde kind er gemakkelijk bij kan.
enne, tegenwoordig kun je zoveel 2e hands krijgen dat voorlopig veel uitgeven echt niet nodig is.
Misschien moet je de kinderen er bij betrekken?

Bertje

Mijn cadeautje, onze derde fietst nergens doorheen. Hij is autistisch. Het is misschien de beroemde uitzondering op de regel maar je mag er niet vanuit gaan dat het wel allemaal goed zal komen. Hoe lief kind ook is, het trekt een enórme wissel op ons gezinsleven, onze relatie, onze sociale contacten, mogelijkheden tot werk of studie.

Klopt hier ook niet helemaal...

Ik ben absoluut makkelijker, losser en minder rigide bij de jongste dan bij de oudste twee. Toch is dit echt niet ons makkelijkste kind, dat was absoluut onze oudste. En toen deed ik alles nog volgens het boekje.
Het is denk ik ook kindafhankelijk.