Zo alleen, maar toch ook niet alleen Nog een keer abortus of niet
Hoi hoi,
Ik zal me eerst even voorstellen,
Ik ben een trotse moeder van 2kindertjes, 1tje van 5 en 1tje van 8jaar.
Mijn oudste zoontje is van mijn ex vriend en mijn dochtertje is van mijn huidige partner.
Wegens problemen bij de bevalling van mijn zoontje (wat kerngezond is geboren) hebben ze me afgeraden om nog een keer in verwachting te raken (dit ivm extreem bloedverlies bij bevalling) , maar uiteindelijk toch in verwachting geraakt van ons dochtertje.
Ook hier was er weer heel veel bloedverlies bij de bevalling waardoor ik er weer op geattendeerd werd het verstandiger is niet meer in verwachting te raken.
Maar ook ons dochtertje verder gezond geboren!
Erna nog 2x in verwachting geraakt, maar het besluit genomen om abortus te doen... Omdat er toch wel veel angst was.
Nu ben ik oudjaarsdag erachter gekomen dat ik ongeveer 6 weken in verwachting ben.
Dit heb ik uiteraard me partner verteld maar hij gaf aan het kindje niet te willen en wilt abortus uit laten voeren.
Ikzelf denk er heel anders over: mijn lichaam kan dit aan, het is niet voor niets de vorige keer ook goed gggaan (de bevalling) en ook ben ik er van overtuig dat een 3de kindje geen probleem zou moeten zijn.
Sinds oudjaarsdag dat me partner me heeft duidelijk gemaakt dat hij abortus wilt, heeft hij me niet meer gevraagd hoe ik er over denk of hoe het nu met me gaat.
Maar ik zou het kindje dolgraag wille houden, het is toch me eigen vlees en bloed en weet ook niet of ik een abortus überhaupt nog verwerkt krijg geestelijk.
Iemand voor mij tips???
Ik durf het stiekem ook niet tegen hem te zeggen dat ik het toch wil houden, bang dat hij boos word of me alleen laat. Maar abortus lijkt voor mij in me hoofd ook geen optie meer.
Dankjewel voor het lezen en hopelijk reactie met soortgelijk ervaring / tips
Sorry hoor
maar begrijp ik nou goed dat je, ondanks 2 keer (te) veel bloedverlies en officieel van de artsen 2 keer advies om niet meer zwanger te raken, je nog 2 (!!!) keer zwanger bent geraakt en abortus hebt laten plegen? En dat je nu weer (!!!!) zwanger bent??? Heb je ooit wel eens gehoord van anticonceptie?? Sorry hoor, maar ik vind je echt heel erg onverantwoordelijk en ik vind dat je heel makkelijk bent met het 'wegmaken' van kinderen.
Je lijf is gewoon niet zo goed in bevallingen. Accepteer dat. Neem geen risico's. Wat als je overlijdt of gehandicapt raakt? Dat wil je toch je oudste 2 kinderen en je vriend niet aandoen??
Je vriend wil het niet, dus niet doen. Een kind krijg je samen. Hij zal je hopelijk niet direct in de steek laten, maar als ik hem was zou ik behoorlijk pissed off zijn, en ik denk niet dat het een goede basis is voor de rest van jullie relatie.
En je lijf kan het niet, dus ook daarom niet doen.
Ik begrijp echt helemaal niets van je. En ik krijg door jouw verhaal de aanvechting om in sommige gevallen verplicht te steriliseren...
Vragen
Waarom heb je geen fatsoenlijke anticonceptie gebruikt na je zoontje, en daarna weer na je dochtertje?
Waarom geloof je artsen niet?
Waarom luister je niet naar je partner?
Waarom laat je je niet steriliseren?
Wist je huidige partner dat je na je eerste kind niet meer zwanger mocht worden?
Wist hij dat na je tweede kind?
Waarom heb je twee keer abortus laten doen en wil je dat een derde keer niet meer?
Waarom steriliseert je partner zich niet zelf met zo' n onverstandige n onbetrouwbare vrouw?
Ervaring
Ik heb ervaring met bevallingen met ernstig bloedverlies. Ik weet niet of het vergelijkbaar is met jouw situatie, want mij werd op zich niet ontraden om nog eens zwanger te raken. Wel werden bij de tweede en derde bevalling alle zeilen bijgezet om het bloedverlies te beperken en werd voor de bevalling een infuuspoort aangebracht zodat er meteen bloed toegediend kon worden.
Mijn lijf heeft zeker (ernstig) geleden onder de bevallingen en lang moeten herstellen, maar ik ben blij dat wel alle steun kreeg uit mijn omgeving (inclusief de artsen).
Waarom wil je partner het kindje niet? Is het alleen uit angst voor jouw gezondheid of vind hij een derde kind sowieso niet wenselijk?
Zouden jullie niet een gesprek kunnen aanvragen in het ziekenhuis om te vragen wat de mogelijkheden (en risico's) zijn als je deze zwangerschap voort wil zetten?
Ik zou in elk geval deze zwangerschap niet zonder meer afbreken. Je dochter is 5 jaar zeg je; wellicht zijn er in de tussenliggende jaren nieuwe methoden ontdekt om het bloedverlies te beperken, of inzichten ontwikkeld om de schade bij bloedverlies te beperken.
Nog een kind
Blijkbaar wil je toch heel erg graag nog een kind. Ik raad je aan dat toch te bespreken met je partner, zonodig met een derde erbij of bij een FIOM bureau. Of anders eerst beiden naar de huisarts. En niet te lang wachten.
Ik snap dat het ook heel verwarrend is voor je partner. Al twee keer een abortus en nu dus weer, dus dat is voor hem een gedane zaak.
Overigens snap ik mogelijk wel je twijfel, maar ik zou zorgen dat er geen zwangerschap meer mogelijk is in deze situatie. Je wil toch niet steeds het risico lopen dat je kinderen en je partner jou kwijtraken bij de geboorte van een kind? Dat kan voor je partner ook heel beangstigend zijn.
Praat erover met je partner, ook sterilsatie voor vervolg
Wauw heftig. Als ik jouw bericht zo lees lijkt me duidelijk dat je het eigenlijk wil houden. Kun je met een gynaecoloog gaan praten om te kijken wat precies de risico's zijn, waarom ze je echt afraden nog eens te bevallen?
Ik weet uit ervaring dat artsen soms heel erg uit voorzorg zeggen dat iets niet meer kan of mag, maar dat het dan genuanceerder ligt (ik heb een hartafwijking en heb ooit gehoord nooit wedstrijdsporten te mogen doen als kind, deed ik wel, en toen bleek dat dus ook genuanceerder te zijn). Maar vraag er wel informatie over voor je een beslissing neemt!
Daarnaast kun je ook met je partner praten. Ik begrijp zijn eerste reactie wel. Ik zit op dit moment in een zelfde soort situatie (wel anders, maar ook ongepland zwanger, nog geen halfjaar na een zware bevalling van onze eerste). Mijn partner reageerde in eerste instantie ook heel duidelijk met "dit moet weg". Voor een man is het iets abstracts en zij kunnen het ook makkelijker op afstand houden dan wij, bij wie het in ons lichaam groeit. Ik heb het hem kunnen uitleggen, maar moest hier wel echt voor gaan zitten. Dus ik zou je aanraden dat ook te doen. Hem echt uitleggen dat - wat je ook beslist - het kindje in jouw buik er nu al wel is. Ja, het had misschien niet moeten gebeuren, maar nu is het al gebeurd en een abortus is niet niks, zowel psychisch als lichamelijk (ik bedoel: je wordt wel echt geconfronteerd met je beslissing aangezien het vruchtje er ook echt uit moet). Dat kan in ieder geval helpen de afstand te verkleinen tussen jou en je partner.
En last but not least.. praat ook over eventuele sterilisatie. Of je dit kindje besluit te houden of niet, als je het niet houdt is het duidelijk: geen kinderen meer en dus zou ik daarin ook echt actie ondernemen. Besluit je het wel te houden is het "de kers op de taart" maar wil je niet nóg een keer voor die keuze komen te staan.
Succes.
