Vreselijk om zwanger te zijn
Hallo,
Ik ben nu bijna 9 weken zwanger en wacht met smart op de roze wolk waar iedereen het altijd over heeft.... Op dit moment vind ik het echt vreselijk om zwanger te zijn. Sinds mijn 8ste roep ik al dat ik geen kinderen wil en nu ben ik totaal onverwachts zwanger geraakt. Voor een hoop mensen waarschijnlijk een zegen..., mijn man is door de dolle. Uiteindelijk vind ik de baby aan het einde wel leuk, maar van die zwangerschap en alles eromheen daar raak ik helemaal van uit mijn doen. Zijn er meer meiden die zich zo hebben gevoeld en gaat dit over??? Tips zijn welkom!
Beetje
Ik begrijp je niet helemaal. Wil je de baby, of niet? Ik ga er maar vanuit van wel.
Verder: ik vind zwanger zijn ook vervelend. Ik ben nu voor de tweede keer zwanger. Zowel deze als de vorige zwangerschap waren bijzonder gewenst - dat wil zeggen, de kinderen zijn gewenst. De zwangerschap is helaas een onvermijdelijk iets waar je doorheen moet om dat kind op de wereld te zetten.
Ik vind van mezelf dat ik niet teveel mag klagen (doe het hier toch...), want ik heb ook nu weer een probleemloos verlopende zwangerschap, maar zelfs die zijn eigenlijk best vervelend: ik word emotioneel instabieler, mijn concentratie holt achteruit, mijn conditie nog harder (even een stukje fietsen of een trap op en ik sta te hijgen als een triatleet), de eerste maanden was ik slap, ziek en misselijk, en zo nog de nodige ongemakken.
De kreet 'geniet van je zwangerschap' vind ik ook volkomen onbegrijpelijk.Niks geen roze wolk. Zwanger zijn is gewoon corvee, wat mij betreft.
Lichtpuntje: als alles goed gaat zijn echo's wel heel leuk. Het is niet allemaal narigheid, bedoel ik maar.
Maak het jezelf niet nog moeilijker door te denken dat je een roze wolk moet voelen die er niet is. Als je echt het kind niet wilt, dan zijn er natuurlijk ernstiger problemen waar je wat mee moet, als je het kind wel wilt maar de zwangerschap vervelend vindt - zoals ik dus - dan zou ik zeggen: leg je neer bij het feit dat je die 9 maanden moet uitzitten. En nu manlief door het dolle is zou ik dat vooral benutten: zorg dat hij je zoveel mogelijk uit handen neemt, je bent nu immers zwanger en dus ziek/zwak en misselijk. Als hij zich die hulpvaardigheid in 9 maanden volkomen eigen heeft gemaakt komt dat na de geboorte ook bijzonder goed van pas trouwens 
Sterkte ermee
Temet
Nou, niet vreselijk
, maar ik heb me altijd verre gehouden van pre-babygedoetjes. Sommige mensen zijn echt in staat 9 maanden alleen maar over dé baby te praten, ik krijg daar altijd de kriebels van. Al dat gemier over wat wel en niet te eten, elk pijntje wat besproken moet worden, hele vergaderingen over welke kinderwagen... vréselijk!!
Ik heb dus nooit op de rose wolk gezeten, al ben ik wel blij met mijn zwangerschap. Ik ben gewoon door gegaan met leven. En dat is ook mijn tip voor jou, ga gewoon door met wat je deed. En ga ook niet op zoek naar die roze wolk, want ik geloof niet dat die bestaat.
grt en een fijne zwangerschap toegewenst!
Dendy
Vervelend
Het lijkt me heel vervelend om je zo te voelen, vooral omdat de wereld om je heen waarschijnlijk vindt dat je er blij mee moet zijn en wel op die roze wolk moet zitten (als ze het al weten).
Ik heb geen tips voor je, ik vind zwanger zijn wel geweldig en geniet er echt van, maar als je het niet zo voelt dan zou ik daar gewoon over praten met iemand. Je verloskundige bijvoorbeeld, daar zul je een dezer dagen toch naar toe moeten. Misschien heeft zij wel tips voor je want je bent vast niet de enige dus ze zal het waarschijnlijk wel eens vaker meegemaakt hebben.
En misschien wordt het wel leuker als je een echo hebt gehad, als je buik begint te groeien, als het allemaal wat realistischer wordt. En misschien ook niet, maar krop het niet op. Daar wordt het vast niet beter van.
Gun jezelf wat tijd
Ik ben nu 25 weken zwanger van de tweede en zit in de "rustige maanden". De eerste 17 weken ben ik hartstikke misselijk en moe en lamlendig geweest. Het was zo erg dat ik dat: haal het er maar uit, dit wil niet meer. Waar ik me dan weer vreselijk schuldig over voelde natuurlijk. Deze baby is net zo gewenst (en gepland) als mijn eerste was.
Je schrijft dat je er al van jongs af aan van droomt en nu is het onverwachts zo ver. Geef jezelf wat tijd om eraan te wennen. Het is echt niet niks wat er in je lijf allemaal gebeurt. En het zijn voor een groot deel dingen waar je niks aan kan doen en waar je je aan moet overgeven. Heel moeilijk soms.
Misschien helpt het om wat tijd voor jezelf te nemen. Denk even lekker niet aan de baby. Of ga juist alvast eens kijken naar al die kleine kleertjes. Doe waar jij je lekker bij voelt.
De eerste maanden zijn nog zo onwerkelijk. Praat er ook eens over met je man. Dat je een beetje in de knoop zit en niet goed weet wat je voelt. Steek het allemaal maar op de hormonen.
Ik wens je een fijne, probleemloze zwangerschap toe! En wie weet kun je er over een tijdje wel lekker van genieten.
Ilona
Ja en dan duurt het lang
zn er geen aspecten waar je wel wat mee kan ?
MIsschien kan je daar dan wat mee, mijn roze wolk bestaat uit het vergelijken en zoeken van leuke spulletjes. Ik ben nogal koperig en ik vind de voorpret heel leuk. Het zwanger zijn niet, het is een investering met geweldig eindresultaat zo zie ik het. Vanmiddag moest ik bijna kotsen in de trein en ik zal wel weer maanden moeten fitnessen om weer van mijn uitgedijde barbapapa lijf af te komen, fysiek wordt het vast weer heel erg zwaar met bekkeninstabiliteit en aambeien en andere ellende.
Maar het heeft mij enorm veel moeite gekost om zwanger te worden, ik ben elke dag enorm blij dat het gelukt is, ik krijg nog een kindje ! En die 7 maanden die kom ik wel door als ik mij focus op wat ik er wel leuk aan vindt. Ik weet bijvoorbeeld dat het een geplande sectio wordt, nou ik zal tegen die tijd vast een paar mooie nachthemden en andere onzin gekocht hebben voor de 4 dagen in het ziekenhuis.
Ik vind zwanger zijn ook niet leuk
maar omdat ik wel verschrikkelijk gelukkig was met het feit dat ik zwanger was en erg uitkeek naar de baby kon ik het wel makkelijker accepteren.
Als je onverwacht zwanger bent en nog erg moet wennen aan het idee dat je een baby krijgt terwijl je je ook nog eens zwaar beroerd voelt dan kan ik me voorstellen dat dat best lastig is. Sterkte ermee en hopelijk voel je je snel wat beter.
Anoniem
En laat ik, voor het geval niemand anders dat doet, meteen nog even een ballonnetje doorprikken: het idee dat je direct na de geboorte een diepe en innige band met je kind voelt.
Dat is zo'n mythe a la roze wolk. Voor sommige vrouwen is het zo, voor anderen niet. Zelfs al ben je blij met je kind, dan nog wil dat niet zeggen dat je direct wordt overmand door een gevoel van diepe verbondenheid. Ik zeg het maar even, want de indruk wordt soms gewekt dat dat zo hoort. Maar zonder komt het ook wel goed.
Mythe 3: de gelukkige kraamtijd.
Ik bedoel: het kan allemaal enorm meezitten en heel leuk zijn en dat gun ik je van harte. Maar denk niet dat er iets ernstigs mis met je is als jij het anders ervaart. Dat is ook heel gewoon (en dan hoef je nog niet eens een postnatale depressie te hebben of zoiets akeligs), maar daar hoor je minder over dan over die roze wolken (lees niet teveel in het genre 'wij jonge ouders' of de Prenatal-catalogus, het glazuur springt van je tanden van de zoetigheid)
Sterkte ermee
Temet
Helemaal met temet eens
Toen 6 jaar geleden mijn dochter werd geboren moest ik echt aan haar wennen. Ook aan haar naam trouwens, die we notabene zelf hebben uitgezocht. Het heeft echt wel een paar weken geduurt voordat ik haar niet meer 'de baby' noemde.
Dendy
Ik had
nog jaren lang dat ik wel opeens dacht "huh is dat mijn kind, hoe kom ik opeens aan dat kind".
Haha, temet....
die laatste reactie van jou had ook van mij kunnen zijn! Het eerste wat ik doe als "Wij jonge ouders" in de bus valt (hoe kom je in godsnaam van dat blad af?)is het linea recta in de papierbak fl*kkeren Wat een mierzoet gezemel is dat!
Ik had na de geboorte echt het gevoel van "wanneer komt die roze wolk nou?' De eertse paar maanden dacht ik 'waar ben ik aan begonnen?" Na een paar maanden ging dat (langzaam)over, en nu vind ik het geweldig (dochter is inmiddels 3). iK BEN NU WEER zwanger en hopelijk kan ik nu meer genieten van de baby. Zo niet, dan weet ik dat die depressie vanzelf overgaat, en dat ik niet raar ben als die roze wolk de eerste tijd gitzwart is ;-
Groetjes,
Kwikie
Mijn verhaal
Ik had 2 zoons en die zwangerschappen waren wel te doen, maar geen feestje. zwangerzijn is nou een maal niet mijn ding dacht ik.
We wilde heel graag een derde kindje dus gewacht tot jongste op school zat en weer zwanger geworden, DOLblij toen ik zwanger bleek te zijn, maar na een week was het nieuwtje er al af en maakte het blijde gevoel plaats voor een heel naar en zwart gevoel. IK voelde me zo diep ongelukkig worden, ik zag dat kind in mijn buik als parasiet, die bezit van mij had genomen.
Ik heb een abortus overwogen, zo naar voelde ik me. Maar ik wist ook, dat ik in wezen een heel gelukkig mens was. Wij wilde dit kindje heel erg graag, we waren gewoon een gelukkig gezin. Alles ging verder goed. Ik was niet ziek zwak of misselijk. Ik was gewoon alleen maar ( !!?!?!?) depressief. De vk liet me zien dat dit een "gewoon" zwangerschapsverschijnsel was al kwam het niet zo vaak voor als misselijkheid. Het was een hormonale kwestie. Ik was niet ongelukkig, ik voelde me alleen maar ongelukkig door die hormonen.
In week 18 ben ik begonnen met prozac, er was geen houden meer aan, ik kon mijn bed niet uit en het liefst sprong ik van elke brug af die ik zag. Gelukkig kon ik het geredeneren, nee niet doen, dat zegt je gevoel maar dat zijn geen feiten...!
Met prozac ging het iets beter, maar ik kon nog steeds niets, ja voor mijn 2 oudste kinderen zorgen.. maar verder zat ik wat op de bank voor me uit te staren en ik sliep heel veel... want als je slaapt kan je je ook niet rot voelen.
uiteindelijk ben ik opgenomen in het ziekenhuis met 36 weken omdat het niet meer ging thuis. Met 38 weken is ruud geboren dmv een ingeleide bevalling. Na de bevalling ging het gordijn open en ontdekte ik weer dat de wereld best leuk was.
Ik was wel direckt verlieft op mijn kindje, en ik hoefde nooit meer zwanger te zijn... Mijn kraamtijd was de meest fantastische tijd van mijn leven.
na 4 weken mocht ik de prozac afbouwen en lande ik weer op de aarde.
Nu zijn we 2,5 jaar verder en gaat het nog steeds heel erg goed met mij en mijn gezin.
groet, polly
Wil je het wel?
Hoi Anoniem,
Je geeft aan dat je al vanaf je 8e weet dat je geen kinderen wilt. Nu ben je onverwacht zwanger. Je vriend vind het te gek. Ik vraag me af of je eigenlijk wel een kindje wilt (afgezien van de zwangerschap, die inderdaad zo zijn schaduwzijden kent). Ik denk dat je dat eerst goed bij jezelf moet nagaan. Als je het zelf ECHT niet zit zitten, helpt het niet dat je vriend wel graag wil. Je hele leven gaat op zijn kop als je een kind hebt. Denk daar dus eerst goed over na.
Als je het kind accepteert, dan accepteer je de zwangerschap ook en ga je uitzien naar de komst van het kind. Je baalt van de kwalen als moeheid, misselijkheid, te veel aankomen, etc...Maar je geniet van het voelen van je kind en het verstijken van de maanden.
Sterkte,
M@
Je weet het van te voren helemaal niet
ik had ook niets met kinderen, speelde nooit met poppen en heb ook nooit de behoefte gehad aan oppas spelen oid. Ik had dus ook geen idee wat mij te wachten stond. Ik was ook redelijk onverwacht zwanger, gestopt met voorbehoedsmiddelen want ik zou onvruchtbaar zijn (geen cyclus) en het risico op een zwangerschap was klein en dat hebben we genomen, gevolg was dat dochter zich aankondigde
Ik had wel wat paniekbuien in het begin, maar na de 1e echo wist ik zeker dat ik het kindje wou. Ik ben hartstikke gek op mijn dochter en vind sommige andere kinderen 'ook wel leuk', dus ik denk dat het best goed komt met Anoniem.
