Verwerking van een zware bevalling en eerste periode met de baby

Gosh meid

Ik zit hier in tranen na je verhaal GELEZEN te hebben! Ik had ook 2 keer een zware bevalling, maar niet te vergelijken met de jouwe.

Een ding is zeker, hier kom je niet zomaar even overheen, dit moet je echt verwerken. Ga naar je huisarts, leg de situatie uit en vraag doorverwijzing naar een psycholoog. Vraag ook of je bloed getest kan worden. (ik raakte depressief door een hemoragie na de 2e en bleek een enorm ijzertekort te hebben).

Stop met je schuldig voelen, je hebt een trauma achter de rug. Als het je al lukt om fatsoenlijk voor je zoontje te zorgen, hoef je je echt niet schuldig te voelen. Hij wil je liefde, niet je blijschap hoor!

En als het je niet meer lukt om voor je zoontje te zorgen, trek op tijd aan de bel. (Kan je huisarts helpen?) Het is geen schande na wat je hebt meegemaakt hoor!

Ach, nee toch

Ik zal je mijn bevallingsverhaal niet vertellen. Dat voegt toch niets toe. Maar het was ook een drama en de nasleep lijkt erg op dat van jou.

Ook ik was na mijn bevalling nog maanden de weg kwijt. Ik heb met kind bovenaan de trap gestaan en ik heb gedacht "als ik hem nu laat vallen dan is hij eindelijk stil". Ook wou ik hem met kinderwagen en al de snelweg op duwen. Nooit gedaan natuurlijk. Zo ver heen was ik gelukkig niet.

Ik heb veel verkeerd gedaan. Ook een weinig meelevende familie en een man die het niet echt begreep. Maar dat lag ook aan mij. Ik heb zelf niet op tijd aan de bel getrokken. Maar ja, wist ik veel. Je moet blij zijn met een baby. Iedereen zegt dat. En als ik zei dat hij zoveel huilde dan kreeg ik reacties als maar hij is toch lief en alle baby's huilen. Ja, maar die van mij huilt altijd en is soms stil en niet andersom.

Als eerste is het nu van belang dat jij rust krijgt en je weer beter gaat voelen. Als jij je namelijk beter voelt dan zie je alles minder somber in en gaat het vast ook stukken beter met je kindje.

1. Neem tijd voor jezelf. Komt papa thuis dan ga jij de deur uit. Even naar de stad, naar de kapper, naar de schoonheidsspecialiste. En zonder baby hè.

2. Merk je dat het je even teveel wordt. Breng de baby dan even naar de buren en doe dan het zelfde als bij 1.

3. Baby wordt er niets minder van als je hem gewoon even in de bedje legt en je zelf iets anders gaat doen. Ik legde hem vaak in bed en ging dan zelf héééeéél lang douchen zodat ik zijn gehuil niet kon horen.

4. Schrijf je bevallingsverhaal en de nasleep op en stuur dit als een klacht naar het ziekenhuis. Heeft mijn schoonzus gedaan. Zij kreeg daarna een afspraak in het ziekenhuis. Heeft de hele boel goed kunnen uitpraten en heeft daarna ook zwart op wit een verklaring gekregen dat zij bij een volgende zwangerschap om een keizersnee mocht vragen (ook als dit medisch gezien niet noodzakelijk was). Hier heeft zij bij haar tweede zwangerschap ook daadwerkelijk voor gekozen.

5. Ga naar de huisarts. Durf je dat niet (ik durfde dat dus niet) vraag dan of iemand met je mee gaat. Iemand anders kan ook vertellen dat het niet goed met je gaat. Ik heb hier achteraf het meeste spijt van. Ik had naar de huisarts moeten gaan. Veel bloedverlies (ik had na de bevalling een HB van 4,3), ontstoken hechtingen (normaal lopen ging pas na maanden), vermoeidheid, moordneigingen naar artsen toe. Hmmm, het ging echt niet goed.

6. Redressiehelmpje. Dat komt goed. Ik weet het. Je ziet nu allemaal beren op de weg. Ik weet nog dat ik helemaal in paniek raakte omdat mijn zoontje fysiotherapie moest hebben. En hoe dan? Ik was al zo moe? Hoe moest ik dat dan regelen? En nu heb ik vier kinderen en draai ik mijn hand niet meer voor fysio, logopedie, sportclubjes, school etc. Maar toen was het echt teveel. Net als bij jou. Dat komt omdat jij niet lekker in je vel zit. Misschien kan je man met je zoon naar het ziekenhuis gaan.

En goed nieuws. Uit ervaring van een goede vriendin weet ik dat je kindje zo gewend is aan zo'n helmpje. En zij is naar een speciale arts in Zwolle gegaan. Haar kind droeg een superstoere kunsthelm. Van heel dun materiaal. Als je wilt kan ik haar vragen waar zij precies geweest is.

Dus in het kort. Het is helemaal niet vreemd. Vraag om hulp. Kies ook voor jezelf. Jij moet nu als eerste opknappen. Pas als jij weer goed in je vel zit, heb je alle energie om optimaal voor je baby te zorgen. Je baby kan ook door papa, opa, oma, buren verzorgd worden. En mijn man werkt ook veel uren. Toch zeker 60 uur in de week. Nou dan is er dus nog genoeg over om ook voor de baby te zorgen. Dus vanaf nu is de baby 's nachts voor papa zodat jij door kan slapen. Geef je nog borstvoeding dan gaat papa baby halen zodat jij in je bed kan blijven liggen. Echt doen hoor.

O, en om nog even positief te eindigen. Ik kwam weer bij. Ik was dolblij toen ik weer kon gaan werken. Ik merkte dat ik toen weer mijzelf werd. Mijn zoon bleef huilen tot hij kon kruipen en zitten en toen werd het beter. Hij is nu 8 jaar en een schat van een jongen. ik heb na mijn drama bevalling toch nog 3 kinderen gekregen. Ik haat zwanger zijn, ik heb nachtmerries van bevallingen maar het is nooit meer zo erg geweest als na mijn eerste bevalling.

Ach kom maar hier

en snotter even helemaal uit, wat vreselijk wat heb jij een ellendige ervaring ik kan mij zo goed voorstellen dat je je zo voelt. Ik vind het heel goed dat je het zo kan verwoorden.

Ik heb een andere bevalling gehad, jaren later kan ik er nog niet zonder een diep gevoel van verdriet aan terug denken, het slijt wel maar het is iets in mijn leven wat ik echt anders had willen herinneren. Ik heb het de eerste tijd weggestopt wat achteraf niet goed is geweest, ik had toendertijd hulp moeten zoeken.

Ik herken je situatie ook, met trauma, thuis zitten met een huilende baby, moe zijn van alles en je verhaal niet kwijt kunnen.

Vreselijk verdrietig allemaal.

Ik zou ook eens goed aan je man duidelijk maken dat hij het niet hoeft te begrijpen maar dat jij je wel zo voelt en dat je zijn steun mist. Ik zou ook zeker een gedragstherapeut gaan bellen om eens alles kwijt te kunnen en bijvoorbeeld EMDR te doen, je moet iets doen om dit trauma te verwerken.

Een dikke knuffel, het is goed om er heel veel over te praten, vandaar die therapeut en er zijn hier heel veel vrouwen op dit forum die jouw verhaal herkennen en die het zo vreselijk voor je vinden dat je dit zo met hem hebt moeten mee maken, ik hoop voor jouw zoontje dat hij hier ook overheen komt en je veel blijdschap gaat brengen.

Stop het niet weg !!

Proudmama 85

Lieve Proudmama85,

Ik heb geen tips voor je, en ik kan je ervaring niet delen (al waren mijn beide bevallingen 25 uur plus) en heb ik voor beide kinderen bij een osteopaat gelopen wegens het vele huilen,
ik heb ook tranen in mijn ogen na je verhaal... Ik vind dat je het heel helder op hebt geschreven en ik hoop dat je meer steun gaat vinden in je omgeving, want dat mag echt wel na wat jullie hebben mee gemaakt. En anders kom je hier veel buurten ok?!
Zou misschien kunnen dat het voor je man ook veel traumatischer is geweest dan hij (aanzichzelf?) toe wil geven, en hij vandaar veel moeite heeft het met jou te bespreken?!

Ik wens je alle sterkte en ruimte voor jou en voor je kindje...
liefs lunamaya

Oh en trouwens

mensen zoals mijn schoonmoeder willen maar niet begrijpen dat die bevalling toen vreselijk veel heeft gedaan bij mij. Dat soort mensen kunnen zo 'leuk' je nog even een zet de afgrond in trappen met stomme opmerkingen.

Echt, snoei ze direct de bek. Ik had dat ook in die tijd direct duidelijk moeten maken.

Hè bah, ik raak er echt van in een dip. Ik zou het zo graag anders voor je toveren.... In ieder geval, je bent niet alleen en ga die hulp erbij halen, praten heel veel praten.

Herkenning

Ik heb met mijn oudste ook een hele problematische bevalling gehad, 2x mislukte vacuum en uiteindelijke een spoedkeizersnede, knoeiwerk door de haast. Na 6 weken kon ik mijn eigen erf nog niet af, zo zwak. Eigenlijk was de zwangerschap al niet wat ik verwacht had, erg misselijk (zo erg dat ik enkele weken bedrust heb gehouden).
Toen mijn zoon geboren was had hij een lichte vorm van erbse parese (uitval in de arm door forceren), later is dit gelukkig verdwenen. Waardeloze opdringere kraamverzorgster, die mij behandelde als een halve zool.
Veel gehuil, veel rondgedraag, nooit slapen en het was echt niet wat ik ervan had verwacht.
Ik had echt constant een idee van falen en achteraf denk ik ook dat ik behoorlijk depressief was. Ik heb enkele vriendinnnen en kennisen met kinderen en soms vertelde ik iets en ik zag dat zij het niet begrepen. Ik kreeg van niemand steun, als nou iemand alleen maar had gezegd van: ja joep, dat heb ik ook, dan had ik me heel anders gevoeld. Na een jaar ging het iets beter, na 2 jaar nog beter en nu ik 2 kinderen heb vind ik het over het algemeen goed te doen en ben ik ontzettend blij met mijn kinderen.
Daarom schrijf ik hier ook, je bent niet alleen. Overleg met je huisarts wat je kan doen, neem je rust, je klinkt behoorlijk overbelast.
Ik ging nog lang, nu nog weleens in het weekend, een paar uur slapen smiddags. Daarnaast kan een goede psycholoog iets voor je betekenen, liefst 1 die zelf een problematische bevalling heeft gehad.
Voor een volgende bevalling: ik heb na mijn eerste bevalling meteen in mijn dossier laten zetten dat ik bij een volgende zwangerschap een geplande keizersnede zou krijgen. Dat kun jij ook nu gaan regelen, evt kan de huisarts zich daarvoor inspannen. Nu weet nog iedereen het, als jij over een paar jaar zover bent, zeggen ze rustig: elke zwangerschap is verschillend, daar beginnen we niet aan.
Oja, het ging eigenlijk pas echt beter met mij toen ik in mijn 2e zwangerschap staaltabletten ging slikken, toen bemerkte ik pas hoe moe ik al die tijd geweest was.

Geplande keizersnede

joh dat is nog zo ver weg ! Maar ALS je ooit uberhaupt nog wil denken aan een volgend kindje dan kan je wel een geplande keizersnede krijgen hoor maak je daar iig nog even geen zorgen over, dat komt echt tzt wel goed.

En ik heb afgelopen jaren zo ontzettend veel vrouwen gehoord over hun trauma bevallingen, zomaar op een onbewaakt moment sta je tegenover iemand die na jouw woorden 'niet zo'n fijne bevalling' los gaan, compleet los uit hun functie schieten en ook hun ervaring vertellen, over hoe rot het was, hoe vreselijk de tijd er na was, dat niemand het wou begrijpen, iedereen het wou weg poetsen en afdoen.

Lieve proudmama

Lieve proudmama

Allereerst een hele dikke virtuele knuffel voor jou. Hoewel ik ook langer dan 24 uur gebroken vliezen heb gehad en bij de eerste een behoorlijk zware bevalling met pijnstilling (pethidine), is dit lang zo hels niet geweest als bij jou. Echt traumatisch, wat een akelig verhaal. Het is niet gek dat je hier allemaal nog zo mee bezig bent. Tjee zeg, juist goed dat je over praat en ik hoop dat je hier steun vindt, al heb ik niet zo'n nare ervaring gehad. Heel, heel veel sterkte voor jou en je zoontje, want die heeft ook een traumatische bevalling gehad zo te lezen.

Wat ik wel nog tegen je wil zeggen: Bekkenpijn , dat is rampzalig, ik heb dat tijdens mijn zwangerschap gehad en het was niet leuk. Ik raad je ook echt aan daarvoor naar een goede fysiotherapeut te gaan die gespecialiseerd is daarin. die kan je mogelijk daarin helpen.

wat betreft het helmpje:
mijn dochter, nu 3.5 heeft ook een helmpje gehad. Ze had een voorkeurshouding die we bij 7 weken ontdekten en vanaf 8 weken kreeg ze wekelijks fysiotherapie. Dat hielp, maar duurde lang (tot zeker 5, 6 maanden). Hoewel de voorkeurshouding er uiteindelijk uit ging (waarschijnlijk had ze die al in de buik), was dat niet voldoende want ze had een behoorlijk afgeplat hoofd. Een helm moest dus echt. in het ziekenhuis, in tilburg waren wij, zei de arts dat ze tot de categorie behoorde met de meest grote afwijkingen. Ik zag er zo tegenop, vooral het knuffelen enz. Maar, het is me erg meegevallen. Ze wende er gauw aan, had er geen last van, het was juist een goede stoothelm (wat kon ze rauzen door de woonkamer, ze had nooit een bult )Ze heeft 1 periode een soort van doorligplek gehad, toen kon de helm niet op, maar dat genas toen gauw. Het was heftig, maar uiteindelijk niet het eind van de wereld.
het is naar alle tevredenheid, zeker gezien de forse afwijking, gegaan. Ze heeft nog een lichte afplatting, maar je ziet er verder niks van. Wat dat stukje betreft kan ik je dus misschien wel geruststellen. Als je nog vragen hebt daarover, stel ze gerust.

Weet je, niets is voorbij zolang jij er nog mee bezig bent. Dit is zo heftig wat je de afgelopen maanden meegemaakt hebt. Als ik bedenk hoe lang ik nog bezig geweest ben met het feit dat ik een bloeding had bij de zwangerschap van mijn dochter (met 11 weken) en ik dacht dat ik een miskraam kreeg, dat vergeet ik nooit meer en ik kan het zo nog oproepen. Heb daar zolang last van gehad, terwijl ik nota bene mijn kindje gewoon nog in de buik had en daarna gezond gekregen heb. Dus nee, het is echt echt niet raar dat jij hier mee rondloopt. En ik vind het echt verdrietig voor jou dat je niet iemand hebt bij wie je je verhaal kwijt kan.

Heel veel liefs in elk geval van mij.

Merel

O bah

Hier geen trauma's van de bevalling, maar wel van de babytijd, vooral met de eerste. Ik wou dat ik toen de moed had gehad om te zeggen wat ik dacht dat er aan de hand was, maar ik luisterde naar de artsen, kraamzuster, wijkverpleegkundige en iedereen die er verstand van had (ahum). Moederinstinct liegt nooit, had ik er maar op durven vertrouwen. Joh, schakel je omgeving in. Je hebt er nu bijna geen puf voor, maar mensen willen meer voor je doen dan je denkt, heb ik ervaren, en ik ben ook niet iemand die makkelijk om hulp vraagt. En je bent helemaal niet vreemd dat je hier nu nog last van hebt, zeker met een baby die zoveel huilt, dan herstel je namelijk niet makkelijk.
Maak een dubbele afspraak met de huisarts, ga naar de fysiotherapeut voor jezelf (bekkenpijn kan ook te maken hebben met een SI-gewricht dat uit de kom is geraakt, weet ik uit ervaring, en dan kun je nog wel gewoon lopen, nou ja, wat je gewoon noemt), laat je bloed controleren en bespreek alle vragen die je nu hebt. Dikke kans dat je huisarts veel kan beantwoorden en anders bereid is om de antwoorden voor je te halen, dat is de onze tenminste wel, zeker als je nauwelijks in staat bent om naar het ziekenhuis te gaan. En bespreek alles wat je wilt weten hier gewoon, wij zijn geen medici, maar hebben allemaal onze eigen verhalen en ervaringen en willen met je meedenken.

Jeetje...

Lieve Proudmama,

Ik heb geen ervaringen om met je te delen maar ik wil je wel heel veel sterkte en wijsheid toewensen in deze moeilijke tijd!
Neem de tips van de anderen serieus en zorg allereerst heel goed voor jezelf!

Liefs,
Regien

Goed dat je hier bent

Goed dat je het hier even van je afschrijft
Goed dat je zo duidelijk kan vertellen
Goed dat je het bestaan van Ouders Online weet
Dit is al stap 1! En kijk dan welke adviezen bij jou passen en doe er iets mee, waardoor jij je in verloop van tijd ook weer beter mag gaan voelen.
Ik werd ook hierheen gestuurd. En wouw, wat heeft het me veel opgeleverd: luisterend oor en oog, vriendschap, inzicht in vele opzichten. Nee OOL is niet heilig, maar voor mij echt een verlengstuk. 10 jaar geleden alweer dat ik mezelf een mislukte moeder vond, en de bevalling staat me nog steeds vers in het geheugen. ALleen heb ik er wel mee leren omgaan in loop van tijd. Vreselijk vond ik het om aan de anti depressiva te gaan, maar hier las ik dat de oorzaak ook fysiek is en niet alleen mentaal. En de mentale bagage was al enorm.
Lieverd hou op jouw manier van je kind en geniet eerst van hele kleine dingetjes. Zoek ernaar en vindt ze. Laat je niet de les lezen door mensen die of allemaal ook een nare bevalling hebben gehad, of het gewoon niet snappen. Jij bepaalt hoe je er mee om kunt gaan. Praat met mensen die wel willen en vooral goed kunnen luisteren.
Sterkte en schrijf hier gewoon lekker door! Wij voelen en denken met je mee.

Proudmama

Het komt goed, maar het litteken blijft. Ik ben na ook zo'n bevalling hier op het forum terecht gekomen, nu alweer negen jaar geleden. Bijna op de dag af.

Ik kan nu niet lang schrijven. Je bent niet gek. Dit komt veel vaker voor. Er wordt veel te weinig eerlijk gecommuniceerd met vrouwen van te voren. In het ziekenhuis komt het heel veel voor dat je wordt behandeld als een buik met een kind erin, in plaats van als een vrouw die op het punt staat om moeder te worden.

Wat mij nog zo bijgebleven is: een kind groeit toch veel beter op met een psychisch gezonde moeder. Waarom let een ziekenhuis alleen op een gezonde baby en niet op een gezonde moeder?

Berber ot

Mevrouw Seedorf (ja, familie van) en echt een supervrouw! Een fysiotherapie-praktijk, maar feitelijk echt veel meer dan dat. En ik kan je haar alsnog echt van harte aanraden, niet alleen voor jou ook voor je kinderen. En ook nu nog, ik ging voor mijn jongste (4 maanden) maar mijn oudste (2 jaar) zat als eerste op de tafel. Hij had het veel harder nodig zei ze. En ze heeft gelijk!
Nog meer OT: leuk dat je dicht in de buurt woont.

Erkenning

Lieve Proudmama,
Jeetje wat een verhaal (ben zelf 7 weken geleden bevallen, ook niet een romantische bevallingsverhaal), mijn eigen ellende valt er bij in het niet (niet dat het een wedstrijd is wie de meeste ellende heeft gehad hoor). Wat mij vooral heeft geholpen is het krijgen van erkenning. Dat de gynaecoloog de dag na de keizersnee tegen mij heeft gezegd dat ik het behoorlijk voor de kiezen heb gehad en dat ik dit nooit meer hoefde mee te maken bij een eventueel volgende bevalling. Dat mijn verloskundige me extra begeleiding heeft aangeboden omdat ze de bevalling zag als trauma. Dat zelfs mijn 'niet zeuren' schoonmoeder vond dat ik toch twee bevallingen had gehad na zolang weeën en toen nog een keizersnee.
Naast alle tips die je al hebt gekregen over tijd voor jezelf, zou ik je dus vooral willen adviseren om in gesprek te gaan met de mensen die bij je bevalling waren. Maak een afspraak ter evaluatie bij de gynaecoloog en/of de verloskundige van het zh (raar dat het zh dat niet standaard doet, heb ik wel gehad, dus is echt geen luxe) om alles te bespreken waar je nog last van hebt en hoe je het een evetuele volgende bevalling zou willen hebben. Al moet je daar nu vast niet aan denken... Van mijn bevalling heb ik in elk geval geleerd om een volgende keer assertiever te zijn. Ook mijn kindje was niet ingedaald, de weeën duurden erg lang en ik heb met name tijdensd e persweeën naar mijn gevoel te veel laten sollen. Ze hebben geprobeerd inwendig te draaien, ik moest nog een kwartier op de baarkruk, ik moest nog dit, ik moest nog dat. Een volgende keer ga ik dat niet meer doen als ik het gewoon niet meer kan (bij mij was het ook nog zo dat het niets opleverde, was dat wel zo geweest dan keek ik er vast anders tegenaan).
Het cliché dat je je de bevalling bent vergeten nadat je je kindje op je bosrt hebt liggen, gaat ehct niet op als je zoveel hebt meegemaakt. Je verdriet, boosheid, angst (?) het mag er dus allemaal zijn en is echt niet gek. Dat wil ik vooral tegen je zeggen.
Oh, mijn kleine mannetje huilt... Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk de komende periode meer rust!
Liefs, Maanve

' een kind groeit toch veel beter op met een psychisch gezonde m

de spijker op zijn kop rodebeuk!!! Ik had 19 jaar geleden wel wat meer zorg en begeleiding kunnen gebruiken, maar voelde me te platgeslagen en initiatiefloos om dat het regelen. Dus het gebeurde niet.

Affijn, het is helemaal goed gekomen, maar het kostte veel tijd en geduld en het ging wel ten koste van de al wat grotere kinderen. En de baby in kwestie was ook gebaat geweest bij een moeder die lekkerder in haar vel zat.

Nu denk ik er zelden meer aan terug. Alleen nog als ik iemand ontmoet in een vergelijkbare situatie.