Steeds weer zelfde verhaal
Misschien dat jullie mij kunnen helpen met het volgende.
Ik ben nu ruim 3 mnd. zwanger van mijn tweede kindje. Iedere keer wanneer we bij mijn schoonouders zijn, dan begint mijn schoonmoeder over haar zwangerschap, hoe erg de bevalling wel niet geweest was etc....Misschien dat het voor haar traumatisch geweest was, maar ik begin me er nu langzamerhand een beetje aan te ergeren. Zo hebben wij laatst een echo laten doen (nekplooimeting) en prompt begint mijn shoonmoeder weer met een verhaal dat zij dat vroeger niet hadden en dat ze dat eigenlijk ook had moeten hebben bij de bevalling van mijn schoonzus een paar jaar erna....
Mijn schoonmoeder heeft als klein meisje een ongelukje gehad met de fiets waarbij ze met haar schaambeen tegen een paaltje opgeknald is. daardoor is blijkbaar haar schaambeen iets gescheurd. De moeilijke bevalling van mijn man wijdt ze daaraan.
Dat is natuurlijk vervelend voor haar, maar ik hoef nu niet steeds weer te horen wat zij allemaal doorgemaakt heeft. Ze is nogal een paniekzaaier, dus we zeggen er maar niets van, maar ik begin me nu toch echt een beetje te ergeren. Ik krijg het gevoel alsof ze zich helemaal niet in mij kan/wil inleven. Iedere keer wanneer wij iets te vertellen hebben, komt ze weer met dat verhaal op de proppen en lijkt ze helemaal geen oor te hebben voor de dingen die ik meemaak.
Ik heb zelf een erg traumatische zwangerschap (bijna overleden zelfs) en bevalling gehad bij mijn eerste kindje waarbij ze zelfs na de keizersnee vergeten waren om mij morfine toe te dienen. Ik werd na de algehele narcose dus zonder verdoving wakker......
Ook bij mijn eerste zwangerschap deed ze dat steeds. Zelfs toen ik op de IC lag, leek ze niet bijster onder de indruk (ze vroeg wel of de infuusnaalden die ik in mijn handen had wel echt naalden waren).
Ik verwacht echt niet van haar dat ze zich helemaal op mij moet richten, maar qua persoon is ze zeer begaan met elk klein wissewasje van haar zoon (mijn man) en haar dochter. Van de griepprik raakt ze al helemaal van slag. Dat ik mijzelf twee keer per dag moet injecteren...daar reageert ze nauwelijks op. Ik krijg een beetje het gevoel alsof het haar niet zoveel kan schelen wat ik doormaak.
Mijn man vindt het ook vervelend (ook omdat het al zolang geleden is).
Wij betrekken haar dus ook niet al te veel bij de zwangerschap. Wel dat alles goed gaat, maar meer niet. Beetje zelfbescherming denk ik.
Je doet er niets aan
ik herken er wel wat van, op een andere manier met een ander verhaal maar het is heel jammer dat zij het heden zo laat overschaduwen door het verleden en dus haar eigen verhaal telkens op jullie moet projecteren, mijn moeder dat dat bij mij telkens. Ik kan niets zeggen of zij begint over vroeger.
tip: verwachtingen bij stellen want ze veranderen niet meer.
Mieke
Wij hebben gemerkt dat dat weinig uitmaakt. Ze voelt zich snel aangevallen en in een hoek gedrukt zonder dat dat ook echt gebeurd (een beetje erg overgevoelig zegmaar). Ze heeft daarnaast ook een erg laag zelfbeeld en weinig zelfvertrouwen. Ze is ook depressief, erg labiel en trekt zich alles erg persoonlijk aan. Ze reageert nu eenmaal niet zoals je normaal gesproken van iemand kan verwachten als wij onze gevoelens kenbaar maken. Dat is misschien ook de reden waarom wij haar een beetje ontzien. Maar ja, leuk is anders.
Hoe vervelend het voor ons is, we zullen er maar mee moeten leren leven dat ze nu eemaal zo is en niet zal veranderen. We nemen onszelf een beetje in bescherming naar haar toe en vertellen haar weinig. Ja, het is nu eemaal iemand bij wie het allemaal tien keer ergers is dan bij een ander als je haar iets vertelt.
Maar dat het soms erg irritant kan zijn, dat is zeker waar. Zeker nu ik na een miskraam weer zwanger ben en erg overgevoelig kan reageren, komt haar gedrag hard op mij over. Misschien dat mijn man er met haar over kan praten.
Herken het zo...
Mijn schoonmoeder is net zo... Ik heb in de loop der jaren door schade en schande geleerd mijn verwachtingen bij te stellen. Ik verwacht van haar geen begrip ofzo en zie haar niet meer voor vol aan. Ik laat haar gewoon kletsen en ik laat het langs me af glijden. Mijn moeder is net overleden en alles waar ze over praat is hoe haar moeder 100 jaar geleden is overleden. Jammer dan. Ik luister niet eens meer. Ik merk dat het me minder raakt als ik denk 'ach ja, ze weet niet beter, zo is ze nu eenmaal'. Ik ga wel minder naar haar toe, vaak laat ik mijn man alleen gaan...
Leer te accepteren
dat het zo is, dan ben je niet afhankelijk en wordt je minder diep gekwetst.
