Psychische klachten na bevalling
Ik heb een moeilijke bevalling gehad die 18 uur duurde. Er waren nogal wat mensen op de been om alles goed te begeleiden. Vanaf zo'n 6 weken na de bevalling begon het verloop ervan steeds door mijn hoofd te spoken, en begon ik er een naar gevoel over te krijgen. Al die mensen die aan mijn lijf hebben gezeten en 'tussen mijn benen hebben gehangen'. Ik heb er een gevoel aan overgehouden alsof ik aangerand ben, of erger. Het heeft nu (vier maanden later) zelfs invloed op mijn seksleven: ik beleef er weinig lol meer aan en vind het niet echt fijn meer om aangeraakt te worden.
Zijn er anderen die deze gevolgen ook kennen, of komt die nauwelijks voor?
Loekie75
Jep
Mijn bevalling is 4,5 jaar geleden maar ik had ook aardig het gevoel aangerand te zijn. Ik kan er nu nog slecht tegen met een uitstrijkje bijvoorbeeld.
Ik heb in ieder geval een man die engelen geduld heeft, en mij totaal de tijd gaf om het gevoel te laten wegebben, wat dat gebeurt bij mij. Het gaat beetje bij beetje weg.
Omdat er geen druk ligt op ons sex leven, en er wel plaats is voor knuffelen zonder dat daar gelijk iets meer van moet komen, voel ik mij zeer veilig bij mijn man.
Ik weet niet of je man er begrip voor heeft, dus hopelijk kan je er met je man over praten en kunnen jullie zo voor wat lucht zorgen kwa sex.
Ik moet wel zeggen dat er in mijn omgeving amper begrip is voor mijn gevoel na de bevalling. De meeste wuifde het weg, zo van: hoort erbij en joh daar denk je niet aan of erger: niet aanstellen hoor!
Misschien dat je heel je verhaal hier wilt vertellen? Wie weet lucht het een beetje op...
Niet raar
Lijkt me helemaal niet raar dat je dat gevoel hebt hoor. Er kunnen zoveel mensen die kamer opeens binnen lopen als je aan het bevallen bent en het gaat niet helemaal soepeltjes. Verloskundigen, obstetrician, registrar, paediatrician, studenten als je toestemming gegeven hebt, meerdere checks bij meerdere personen daaronder.... En daar lig je dan en zeker als d ebevalling moeilijk was en je moest in de stirrups, lig je helemaal zo exposed....
Wat ik je kan aanraden is ten eerste te gaan praten met degene die je bevalling begeleidde en samen door de documentatie gaan waarom wat en hoe gebeurde. Soms is het moeilijk dingen uit te leggen als je midden in de bevalling zit en dingen gebeuren erg snel om je heen.
Ik weet niet hoe de faciliteiten in Nederland zijn, maar misschien kan je praten met een councillor als dat mocht helpen. Verder gewoon alles rustig aan doen met het sexleven, het komt wel weer en kleine stapjes nemen als je daar klaar voor bent en de tijd nemen voor elkaar. Praat met je man zodat hij het ook begrijpt en hopelijk heeft hij ook een engelen geduld zoals knight rider...
MOcht je ooit aan een volgende zwangerschap beginnen, praat erover met de verloskundige, obstetrician en maak duidelijke afspraken wie er wanneer binnen komt en wie vanonder 'voelt'. Over het algemeen is het er maar 1 , de verloskundige, (of 2 na een shift change) en als er problemen zijn dan de obstetrician. Verder hoeft er in principe niemand anders daar te zijn. Als je het heel moeilijk gaat vinden, denk over een ruggeprik na want dan is in ieder geval het gevoel en sensatie zelf minder.
Heel veel sterkte en ook al lijkt iedereen te zeggen het hoort erbij, er zullen ook genoeg vrouwen zijn die precies begrijpen wat je bedoelt en hoe je je voelt.
Juul
Na-gesprek
Het gevoel dat je omschrijft is afschuwelijk, ik weet niet of je het na-gesprek al hebt gehad met je verloskundige en of gynaecoloog (meestal na zes weken), maar dat lijkt me hèt moment om de bevalling samen door te nemen en je onaangename gevoel te bespreken. Een goede vriendin heeft iets soortgelijks meegemaakt en haar hart grondig gelucht bij haar gynaecoloog en verloskundige, die reageerden geschrokken en berouwvol en dat luchtte haar enorm op. Jij kunt je verhaal kwijt bij degene die er bij is geweest en zij kunnen er ook wat van leren. Mocht je geen verbetering ervaren, dan zou ik contact opnemen met een sexuoloog. In mijn omgeving heb ik ook iemand gekend die dat gedaan heeft (lang) na haar eerste bevalling en zij had daar veel baat bij. Pas daarna was ze klaar voor een tweede kind.
Mijn eerste bevalling duurde ook (erg) lang en eindigde uiteindelijk in het ziekenhuis, waar inderdaad veel mensen om je bed staan; verloskundige (die gelukkig bij me bleef), gynaecoloog, arts-assistent, coassistenten, die hun aantekening moesten halen en verpleegkundigen die hun dienst wilden afronden. Gelukkig bleef het toucheren tot een minimum beperkt en kon ik me richten op mijn verloskundige en de anderen in de kamer zoveel mogelijk uitsluiten. Ik heb er in elk geval gelukkig geen vervelend gevoel aan over gehouden.
Mijn tweede en derde kinderen zijn overigens beide thuis geboren, na zeer vlotte (stort)bevallingen en beide keren ben ik geen een keer getoucheerd. Zo kan het dus ook.
Sterkte,
Elisabeth.
