Onverwacht zwanger, wat nu?

Keus

Maak een keus en blijf daarbij.

Keus 1: je kiest niet voor een kind en vrouw. Dan neem je de stappen die nodig zijn daarvoor. Toch abortus, afstaan, vrouw terug naar land van herkomst. Wat jij en je vrouw willen.

Keus 2: je kiest voor vrouw en kind maar dan ook 1000% Je gaat je de pestpokken werken om de schuld af te betalen en voor een goed, stabiel inkomen te zorgen. Je vrouw gaat al haar energie steken in nederlands leren en hier een sociaal leven op te bouwen. Vaak is heimwee ook eenzaamheid en het niet precies snappen hoe de dingen in dit land werken.

Een kind zet de zaken op scherp. Als het er is zijn er geen keuzes meer, dan is er een kind waar JIJ voor verantwoordelijk bent. Dat kind heeft recht op ouders die zeker zijn van zichzelf en van elkaar en die hun zaken goed regelen.

Jullie samen en vooral ieder voor zich moeten nu een keus maken en daar heb je niet al te veel tijd voor. Beslis en ga aan de slag.

Ik wens jullie heel veel wijsheid en kracht

helemaal eens

met Allison. En weet je: met een condoom alleen neem je nu eenmaal een risico. Je bent ruim volwassen, je vrouw ook dus die overweging had je al lang moeten maken.
Hoe kun je trouwens trouwen als je er eigenlijk al vanuit gaat dat je huwelijk het niet gaat redden?

Eens met Alison

In je bericht lees ik niet dat jij de relatie niet ziet zitten. Wel dat je vrouw zeer waarschijnlijk een abortus niet ziet zitten en heimwee heeft. De problemen waar je nu mee zit zijn naar mijn idee dus vooral de financiële. Daar valt vast wel een mouw aan te passen. Een huis en een baan heb je al, dus de basis is goed.

Ik denk dat Alison gelijk heeft. De heimwee die je vrouw (uiteraard!) heeft, zal pas minder worden als ze hier goed kan wortelen. Een baan helpt daarbij, dan breidt vanzelf de kring mensen om haar heen uit. En als jullie kind er eenmaal is (ervan uitgaand dat jullie het houden) is dat de beste manier om aansluiting te vinden met mensen uit de buurt.

Maar dat alles valt en staat met het beheersen van de taal. Dus zet daarop in. In jullie omgeving zijn ongetwijfeld ook taalcafé's. Laat haar daar naar toe gaan. Ook al om de inburgeringsexamen door te kunnen komen. Bovendien kan ze daar lotgenoten ontmoeten, dat zal haar ook helpen. Spreek alleen Nederlands met haar. Neem haar mee naar buiten. Vrienden, familie, buren, boodschappen, bezoek aan de dokter, de tandarts of de kapper, allemaal momenten om te oefenen met de taal. Ik weet dat de neiging om thuis te blijven zitten heel groot is als je je ongelukkig voelt en de taal niet beheerst, maar onder de mensen komen is de enige manier om daaruit te komen.
Plekken waar je vrouw een redelijke kans maakt op werk, ook als ze taal nog niet heel goed machtig is, is in de huishouding bij zorgorganisaties. Omdat die allemaal met een personeelstekort zitten (of dat binnenkort zullen krijgen) is er ook een grote kans dat ze willen investeren in opleidingen/trainingen. En intussen kan ze haar Nederlands verbeteren.

Ik snap dat je nu heel veel beren op de weg ziet. Maar volgens mij is het allemaal echt niet hopeloos. Om je te helpen een keus te maken is het misschien goed om dat puur op gevoel te doen. Probeer alle problemen die er misschien zijn/komen te negeren. Wat voel je? Baseer daar je besluit op en zorg er dan voor dat het voor elkaar komt.

Veel sterkte. Het wordt sowieso een heftige tijd. Hopelijk pakt het allemaal goed voor jullie uit.

Wat wil je vrouw?

Haar beslissing zal hoofdzakelijk jou keuzemogelijkheden bepalen.
Wil ze het kindje houden? Hoe oud is ze en is dit haar eerste kind?

Ten eerste vind ik het vervelend voor je dat je je hierdoor overvallen wordt. Die gevoelens neem ik serieus. Maar: je bent 25, ik vind dat je op die leeftijd niet meer het excuus van 'ach, de jeugd moet nog veel leren' hebt. Je mag fouten maken, dat blijft zo tot je 100 bent, maar dan zit het volwassen zijn toch in dat je je verantwoordelijkheid moet kennen en nemen als je een fout hebt gemáákt. Jij hebt grote verantwoordelijkheid op je genomen, jullie zijn getrouwd, dat was een erg volwassen beslissing, nu zul je het 'foutje', de zwangerschap ook volwassen moeten benaderen. Ziepen over 'ik had hier nog helemaal geen zin in', vind ik echt heel erg onvolwassen en zwak.

Wat was de intentie van jullie huwelijk? We zien wel waar het schip strandt? Dat hoop ik toch niet. Dat je vrouw zo in Nederland mag wonen? Of toch grote liefde? Stiekem hoop ik het laatste, maar zo klink je niet. Waarom zou je huwelijk stranden als je vrouw naar Zuid Amerika terug wil? Waarom moet zij haar leven in haar land wel opgeven, maar kun jij dat niet voor haar?

Kortom, wees een vent en zorg voor je vrouw en jullie kindje. Hier of in Zuid Amerika. Haar onder druk zetten voor een abortus, is het laatste wat je moet doen. Gewoon niet dus.

Werken

Dat zal pas na dat half jaar mogen als ze mag blijven, iets dat dus nog niet zeker is.

Als vrouw hier blijft en schulden maakt houden ze TS nog 6 jaar verantwoordelijk.

Ik zou inzetten op de taal en gewoontes hier. Afleiding zoeken en heel hard werken aan je relatie en de komst van ern baby.

Werken

'Dat zal pas na dat half jaar mogen als ze mag blijven, iets dat dus nog niet zeker is.' Met een verblijfsvergunning mag ze meteen gaan werken, maar ze heeft nog geen verblijfsvergunning. De hele procedure kost inderdaad veel geld. Is er een redelijke kans dat ze de procedure heeft afgerond binnen nu en acht maanden?
Zijn jullie getrouwd officieel, of heb je een samenlevingskontrakt?
Zou jij eventueel in haar land met haar en je kind willen wonen? Of is dat geen optie voor je?
Is abortus voor jou wel een optie? Waarom?

Stel: er is een redelijke kans dat zij teruggaat naar haar eigen land en cultuur, om daar haar kind te krijgen. Hoe zou je dan jullie relatie vorm willen geven? uit elkaar, of relatie op afstand, kind erkennen, ouderlijke macht regelen, hoe zorgen voor kind op afstand?

Tsjor

Werken

Mijn vrouw heeft al verblijfsrecht en is in afwachting van goedkeuring van de EU-toetsing.
Deze moet binnen een maand komen (we wachten al 5 maanden...), dus spannend
Maar zodra goedgekeurd is dus geen enkele vorm van inburgering nodig voor mijn vrouw.

Ze mag dus al werken, maar werk vinden zonder de Nederlandse taal te beheersen is zeer lastig. Ze werkt nu zo nu en dan als nanny, maar echt voldoening geeft haar dit niet.

Ze mist haar oude baan als stewardess en ziet een carrière in Nederland zeer negatief in (waar ik mij goed in kan vinden).

We hebben een tijdje in Tsjechië gewoond en daar lag het werk (tevens werk dat voldoening gaf en leuk was) voor het oprapen. Hier in Nederland is dat wel anders...

Wonen in de stad waar zij vandaan komt zou ik nog geeneens zoveel problemen mee hebben, alleen is een baan vinden voor mij daar praktisch onmogelijk en tevens is het een stad waar je in 90% van de districten totaal niet veilig rondloopt als blonde buitenlander...
Helaas geen optie dus.

Verder zijn we echt nog altijd gek op elkaar, alleen het negatieve toekomstbeeld voor mijn vrouw in Nederland + de heimwee doet mij soms denken dat dit eeuwig zo door kan gaan.

Als ze gewoon een baan kon krijgen die haar voldoening zou geven zou dit al een wereld van verschil zijn denk ik zo...

Landgenoten

Is het mogelijk voor je vrouw om landgenoten te spreken die hier al langer zijn, gewoon om tips, trucs en desnoods een kruiwagen te krijgen naar een leuke baan? Die landgenoten hebben waarschijnlijk ook een iets genuanceerder beeld van de goede en mindere kanten van het leven hier.

Inderdaad landgenoten

Ik denk dat juist nu ze zwanger is, ze dat thuisgevoel waarschijnlijk extra mist. Misschien gaan ze in haar land ook net wat anders met zwangerschap en geboorte om? Vraag eens om je heen, misschien via de ambassade/consulaat, culturele verenigingen en dergelijke.

Vraag ook of ze zich niet wil aanmelden voor zwangerschapsgymnastiek/yoga/o.i.d, het kan heel fijn zijn om andere zwangeren om je heen te hebben. In grote steden zullen er toch ook wel Engelstalige of Spaanstalige groepen zijn? De verloskundige zal dat wel weten.

Misschien komt ze via een talenschool ook wel leuke mensen of landgenoten tegen.