Onverwacht zwanger, vriend wil niet.
Hoi!
Ik wil graag mijn verhaal kwijt. Het zal een hele lap zijn, maar ik moet even mijn ei kwijt.
Ik ben 26 jaar en ben 1,5 jaar samen met mijn vriend.
Vorig jaar begin december ben ik opgenomen geweest in het ziekenhuis. Ik had koortsaanvallen, buikpijn en mijn bloedwaarden waren niet oké. De artsen konden niks vinden. Na een week knapte ik zo goed als op, en mocht ik naar huis. Ik had die week zware antibiotica gehad, morfine, en ging naar huis met een hoop zware medicijnen waaronder oxycodon ( 1 week gebruikt ) en daarna tramadol. Ook met extra antibiotica.
Ik ben 3 jaar geleden gediagnosticeerd met pcos en de gynaecoloog heeft mij vertelt dat ik dus moeilijker vruchtbaar zou zijn. Ik ben al jaren aan de pil en had ( nog ) geen kinderwens.
Daarnaast heb ik vanaf dat ik menstrueer al problemen ermee. Mijn ongesteldheid kwam wanneer het wou en ik keek er nooit van op of ik wel of niet ongesteld werd, ondanks dat ik aan de pil was. Ik ben voor mijn menstruatie meerdere keren in het ziekenhuis geweest.
Daarnaast ben ik veel te zwaar.
Nu blijk ik zwanger te zijn. Het is bizar. Het is onmogelijk in mijn ogen. Het zou nu ongeveer 4/5 weken zijn, dus het is gebeurd de week na mijn ziekenhuis ontslag. Ik heb die gehele tijd tramadol geslikt en daar ben ik vorige week mee gestopt. Ik voelde me zo beroerd, maar dacht dat het kwam omdat mijn lichaam gewend was aan de tramadol en het nu niet meer kreeg. Daarnaast was ik vorige week tijdens mijn stop week ook maar 1 dag licht aan het bloeden ( wat voor mij dus niet gek is ) en deden mijn borsten zeer. Met alles wat er was gebeurd de afgelopen tijd vond ik het allemaal niet zo raar.
Tot ik donderdag heel hard moest huilen omdat ik niet wist of ik ketchup of frietsaus bij mijn patat wou. Om alles uit te sluiten besloot ik een zwangerschapstest te doen. Ik dacht niet dat ik zwanger zou zijn, het was nota bene bijna onmogelijk en ik had nog geen kinderwens. Positief. Ik dacht dat de test stuk was. Gisteren nog eens gestest en weer positief. Bij de dokter geweest en weer positief.
Ik ben dus echt zwanger. Ondanks de pil, ondanks de pcos en ondanks dat ik te zwaar ben. In mijn ogen een wonder.
Ik sta nu samen met mijn vriend voor een keuze. Een ontzettend lastige.
Wij wonen noodgedwongen bij zijn vader boven in een kamertje er is nog geen zicht op een eigen woning.
Ik ben vorig jaar november gestopt met mijn werk opleiding in de zorg en ontvang een uitkering. Ik ben net met heel veel moeite aangenomen voor een nieuwe opleiding die in februari begint.
We hadden de aankomende jaren andere plannen. Een diploma halen, reizen, een huisje vinden...
Ik heb nog geen besluit genomen. Ik kan dat nog niet. Aan de ene kant ben ik ontzettend blij. Aan de andere kant doodsbang.
Mijn vriend wilt het niet. Tuurlijk overvalt het hem en zijn eerste reactie is meer dan logisch. We hebben ook geen stabiliteit. De tijd is niet juist. Hij heeft absoluut gelijk daarin. Onze plannen waren anders.
Hij doet erg afstandelijk tegen me en ik merk dat hij het moeilijk vind om me ook maar aan te kijken. Dat doet zeer en maakt me verdrietig. Zou graag gesteund worden en gerustgesteld. Dat hoe dan ook alles goed komt. Wat we ook beslissen. Overigens laat ik hem zoveel mogelijk maar even met rust, ookal is dat moeilijk. Het is pas 2 dagen bekend. Het heeft tijd nodig.
Er gaat van alles door mijn hoofd en ik slaap bijna niet ( al dagen niet toevallig ) en daarbij voel ik me ook totaal niet lekker. Lichamelijk heb ik last van misselijkheid continu en hele erge onrust.
Ik ga niet vragen wat ik nu moet doen, maar ik zou graag tips willen over hoe ik in de situatie mijn rust wat beter kan vinden... hoe ik ermee om moet gaan dat mijn vriend zo reageert.
Misschien gelijksoortige verhalen...
Dit allemaal opschrijven lucht al op.
Bedankt voor het lezen. Groetjes
Time-out
Wat een verrassing, en wat een schrik. Het is heel normaal dat jullie je allebei voelen zoals je beschrijft. Het is ook nogal wat!
Ik wil je aanraden met jezelf en je vriend af te spreken om gewoon twee weken niets te beslissen. Wacht even af. Praat met vrienden. Kijk hoe jullie gevoel zich ontwikkelt. Jullie hoeven niet nu te beslissen. Probeer er samen uit te komen, maar als dat niet lukt, dan ben jij uiteindelijk degene die het laatste woord heeft.
Niet in je 1tje
Beste baby2020,
Mijn belangrijkste advies is: blijf hier niet te lang alleen mee rondlopen. Als je googelt vind je adressen waar je terecht kunt met al je vragen en onzekerheden; dat kan zelfs anoniem online via bv de chat (bv bij Siriz, ook al kom ik er niet helemaal achter of ze helemaal neutraal t.o.v. abortus staan). Ook een organisatie als het Fiom kan je helpen.
Belangrijk is dat jij voor jezelf een afweging gaat maken. Die beslissing maak je niet zo maar even. Een abortus is een ingrijpende gebeurtenis. Een kind op de wereld zetten en groot brengen ook.
Ik denk dat je nu vooral rust krijgt door jezelf, in ieder geval dit weekend, de tijd te gunnen te wennen aan het idee dat je zwanger bent. Meer nog niet. De rollercoaster aan gedachten en gevoelens is er, maar een beslissing nemen kan ook nog later. Wellicht kun je je dan vanaf maandag gaan verdiepen in de te maken afwegingen.
Het is goed, hoe naar het misschien ook voelt, je vriend even te laten betijen. Ook hij moet wennen. Ik hoop voor jou dat jullie uiteindelijk een gezamenlijk besluit kunnen nemen. Maar allereerst is het nodig dat je weet wat jij wil, onafhankelijk van hem. En andersom geldt dat ook.
Geef jezelf de tijd. Probeer ontspanning te zoeken (op de manier zoals je dat anders ook doet), probeer je hoofd wat leeg te maken. En steeds als de paniek weer opkomt hoef je dat niet weg te duwen, maar je hoeft er ook nog geen conclusie aan te verbinden. Alle emoties en gedachten zijn er, en zullen je uiteindelijk helpen te kiezen. Beschouw ze dus ook zo; als richting. Je staat voor een heel belangrijke keuze in je leven. Vertrouw erop dat je uiteindelijk dat dat uiteindelijk de juiste zal zijn.
