ongeplande zwangerschap
Hoi
Ik ben Bert 45, en de partner is 32. We kennen elkaar 2 jaar, waarvan 1 jaar in relatie en 6 maand samenwonen nu. We zouden kinderen willen, maar dat was een uiterst ver plan.Ik heb een zelfstandig consultant en met covid dien ik wat andere geldbronnen te vinden. Zij had geen werkt meer als advocaat, wil dat ook niet meer zijn en heeft nu een tijdelijk slechte contractjob sinds 3 maand.Sinds we 6 maand samenwonen kwamen er schulden aan het licht bij haar. Uiteindelijk zitten we al aan 15000 euro dewelke ik op mij genomen heb om op zijn minst de intresten te stoppen en daarvan de stress weg te nemen.Met Covid hebben we ook beslist ergens klein/goedkoop te wonen voorlopig weg van een grote stad, om de kat uit. de boom te kijken en de kosten zo laag mogelijk te houden. We zitten rond de 800 euro vaste kosten maandelijks. De bedoeling was dat ik dat ook makkelijk alleen kon bekostigen igv zij nog geen stabiele job heeft.Naast dit heeft zij afgelopen 3 jaar gesukkeld met de gezondheid. Genezen van eileiderkanker, een zware covid met spoed gedurende een maand vorig jaar en een zware operatie oktober weghalen miomas in de baarmoeder.Sinds januari is er plots totaal niet gepland een zwangerschap. Ze is nu 8 weken, we weten dit 3 weken. Na veel gedenk en vooral veel stress kom ik telkens terug op het idem punt: dit is aboluut het moment niet om er een baby bij te halen.Zij wil het wel houden, of eerder gezegd, ze berust nu ze toch zwanger is en laat het vooral begaan (zoals haar financiele situatie eigenlijk, zonder slecht te willen spreken over haar). We hebben oplopende discussies als ik terugkom op het houden of niet waarbij ik toch wat de realiteit ook wil zien. At the end: ik wil het niet. Ik zie dit echt niet zitten in deze huidige onstabiele relatie.Ook de plannen die we samen aan het uitvoeren waren, kopen/hoeve huis (ik heb wat kapitaal, maar dat kan absoluut niet aangewend worden om dagelijks door het leven te komen, dit is voor investering en voor mijn oude dag) en hier samen professionele activiteiten te ontwikkelen om zo samen (en vooral voor haar) weer stabiliteit te vinden.We wonen dus momenteel ook niet voorbereid op de komst van een kind. Niet dat het te klein is het eerste jaar, maar we beslisten hier tijdelijk te komen en van hieruit rustig onze plannen vorm te geven.
Voor mezelf weet ik wat ik niet wil, vooral met een kind, een sprong in dit onbekende. Een kind is altijd allicht een nieuw onbekende gegeven in het leven. Maar anderzijds vind ik het ook niet evident dit te stoppen. Echter vind ik het wel even verantwoord ervoor te gaan als de keuze ervoor te stoppen.Haar motivatie om het niet af te breken is vooral de schrik voor de abortus-ingreep, en ook nu ze blijkt toch nog zwanger te kunnen geraken na de medische problemen en te houden.Echter heb ik wel de indruk dat ze de keuze volledig aan mij laat en ik moet beslissen.Ik ben op zoek naar jullie inzichten en lees die graag. Thx!!
Inzichten vraag je... bij mij komen er verschillende dingen naar boven:
- Je geeft aan dat er wel, voor ooit, wens is voor een kind, maar nu nog niet. Hoe komt het dan dat je partner zwanger is geraakt, vraag ik me dan af. M.i. is het in veel gevallen goed te voorkomen dat er een zwangerschap ontstaat.
- Als er een zwangerschap blijkt te zijn, heb je vaak dat je je afvraagt of het moment NU eigenlijk wel zo geschikt is. Gold destijds ook voor mij, terwijl ik graag zwanger wilde worden. Toen het moment eindelijk daar was, dacht ik wel - oh, maar dat was nu misschien toch niet zo handig vanwege... (in mijn geval allerhande detailredenen die niet erg relevant waren). Dat jij dat ook zo voelt, moment is niet geschikt, is dus best logisch.
- Ik vind het vreemd dat je zegt dat je partner de keuze aan jou geeft. Blijkbaar heb jij al een keus gemaakt (afbreken), terwijl je partner dat niet wil. Zij heeft dus ook een keus gemaakt. En jij kunt haar niet dwingen tot de door jou gewenste abortus.
Nou ja, zomaar wat gedachten - alle kanten op. Sterkte in deze lastige tijd!
we deden zeker aan preventie en gebruikten de kalender, maar blijkbaar bleek die na 3 maand regelmatigheid (na operatie) plots nog verre van correct te zijn.ze zou de abortus doen het moment ik duidelijk uitspreek dat ik het voor mezelf niet wil nu. daar moet ik eerstdaags dus dringend nog uitkomen.ik twijfel inderdaad ook voor het idem feit van 'dat is nu echt wel onhandig nu' en dito meer ongemakkelijk gevoel ...Alvast bedankt voor jouw inzichten!
Gebruikten de kalender als zwangerschapspreventie? Ook nog eens na ziekte en operatie? Ja dan kies je er mijns inziens voor dat als het gebeurt het ook welkom is.
Bert, als ik je verhaal zo lees is niet zozeer de baby een probleem, maar eigenlijk vooral ook de houding van je vriendin ten aanzien van de financiële kanten van het leven. Je hebt haar schulden uit het verleden al op je genomen, maar ik neem aan dat dat niet jouw plan voor de toekomst is. Ik zou daar een serieus gesprek met haar over gaan voeren: wat gaat zij doen om te zorgen dat de baby ook een dak boven zijn/haar hoofd heeft, eten en drinken, kleding etc. Dat is geen vrijblijvende vraag en het is geen optie dat ze dat alleen aan jou overlaat. Jij trekt dat (op dit moment) niet.
Voor jezelf, ik kan me voorstellen dat het nu in deze tijd bijzonder lastig is als je je werk als consultant niet meer kunt doen en op zoek moet naar een andere inkomsten. Probeer dat ook zo realistisch mogelijk te benaderen: wat als.... en wat als.... Aan het einde van het liedje kun je concluderen, dat mensen die geen inkomsten hebben uiteindelijk toch inkomen vergaren (uitkering, toeslagen) en daarmee kinderen kunnen onderhouden. Ik snap dat dat absoluut niet jouw perspectief is, maar wellicht helpt het je als je de diepste bodem van de put bekijkt en kunt concluderen dat ook daar leven mogelijk is.
Ik weet niet waar je nu woont, mocht je een andere koopwoning zoeken, dan moet je er wel snel bij zijn. Ook buiten de randstad stijgen de prijzen. Maar misschien vind je ergens wel een opknappertje, waar je dan je energie in kwijt kunt en tegelijkertijd waardevermeerdering mogelijk maakt.
Tsjor
Er volgt een abortus als jij aangeeft het kindje niet te willen, ik vind het nog al wat. Ze stelt zich financiëel en emotioneel erg afhankelijk op. Zijn jullie al samen bij de huisarts geweest voor een goed overleg? Je geeft aan dat jullie relatie niet stabiel is, kan je partner een stabiele alleenstaande moeder zijn als ze het kindje wil houden en jij kiest een andere weg?
Moeilijk hoor, zwanger na vele medische tegenslag en voor de toekomst een kinderwens. En dan blijk je onverwacht zwanger te zijn...Sterkte met jullie beslissing.
