Ongepland zwanger, maar vriend nog niet klaar voor

AnneJ schreef op 09-07-2021 om 13:14:

Voor vrouwen kan het, achteraf, de enige kans blijken te zijn geweest op een kind.

Dat geldt voor mannen net zo goed. Het idee dat mannen altijd maar oneindig vruchtbaar zijn is onzin. Als een stel geen kind kan krijgen, dan ligt even vaak het probleem bij de man. 

Maar nogmaals, dit lijkt me niet relevant voor TO. Ze is pas 25 en kan nog een heel elftal krijgen. 

Dit is een heel moeilijke beslissing die alleen jij kan maken. Je kan evt ipv de afspraak met de abortus kliniek eerst een gesprek aan gaan met de Fiom. Die hebben vaker dit soort situaties. Dan kan je misschien beter een beslissing maken.

Je vriend is heel jong maar wel volwassen. Het is fijn dat hij achter je beslissing staat maar hij wil nu geen kind. Tja ik denk dan: zijn de omstandigheden echt zo erg dat weghalen de enige optie is? Het is niet dat hij helemaal geen kind wil. Abortus is geen anti conceptie. 

Ik denk dat je ook goed moet nadenken over de gevolgen voor jezelf...kun je ermee leven dat je misschien alleenstaande moeder gaat worden? Want hij wil nu geen kind, dus de kans op wrijving en stuklopen is aanwezig. Zeker in het toch al best heftige eerste jaar van een baby.

In het geval van abortus: kun je ermee leven dat je abortus hebt gehad? Er zullen mensen je gaan wijs maken dat je je kind hebt weg gehaald. (wat niet zo is, momenteel is het nog geen kind maar een klompje cellen). Niet iedereen kan een abortus geestelijk aan terwijl een ander er geen seconde wakker van ligt. 

Ook bij abortus is we kans dat jullie relatie het niet gaat redden, want doe je dat voor hem of voor jezelf.

Het blijft een lastige beslissing. Praat er goed over samen en maak zelf de beslissing. Jouw baarmoeder...

en laat je vooral niet gekmaken door de anti abortus brigade. 

Tweederde blijft voor eeuwig bij elkaar. Dat is een enorm aantal. 

Julali schreef op 10-07-2021 om 23:48:

Tweederde blijft voor eeuwig bij elkaar. Dat is een enorm aantal.

wordt elk jaar minder, en velen blijven bij elkaar niet omdat ze gelukkig zijn maar omdat ze afhankelijk van elkaar zijn geworden en niet alleen verder willen omdat je dan moet inleveren

alleen zullen ze dat niet zo snel antwoorden. wel als je op een evenement in het buitenland met ze zit met een paar glazen bier (mannen onder elkaar) dan hoor je andere verhalen. spijt van de kinds, spijt van het huwelijk,etc,etc maar ook het kille antwoord "zonder de vrouw kan ik nergens een eigen huis krijgen dus doe ik maar alsof"

Die zullen er vast ook tussenlopen, dat geloof ik direct. Gelukkig zie ik ook een heleboel gelukkige stellen om me heen, waarvan ik zeker weet dat ze oprecht van elkaar houden. 

Dus om nou zo cynisch te worden? Genoeg stellen die gelukkig zijn, en als ze dat niet meer zijn, dan zie ik geen probleem in scheiden. Liever liefdevol uit elkaar, dan bij elkaar blijven terwijl je doodongelukkig bent. 

Dat verhaal dat je bij elkaar moet blijven, omdat je anders niks kunt, snap ik niet zo. Er is altijd een manier om zelf een leven op te bouwen. Net zoals al die miljoenen alleenstaanden dat doen. Dat is geen hogere wiskunde. 

'Genoeg stellen die gelukkig zijn, en als ze dat niet meer zijn, dan zie
ik geen probleem in scheiden. Liever liefdevol uit elkaar, dan bij
elkaar blijven terwijl je doodongelukkig bent'

Tussen 'gelukkig zijn' en 'doodongelukkig' zit nog een heel scala aan mogelijkheden. Het zou mooi zijn als de relatie gebaseerd kan zijn op respect voor elkaar. 'Gelukkig zijn' is soms teveel de droom van een tiener, gevoed door reclame en romantische films. Hoe meer we in de loop van de geschiedenis hebben ingezet op 'liefde' en 'geluk' als basis voor de relatie, des te meer mislukken relaties. Liefde is de startmotor voor een relatie. Maar daarna zul je acceptatie en respect nodig hebben om de motor te laten blijven draaien.

Ónder 'liefde' lijkt het concept schuil te gaan dat twee mensen één zijn, de harten smelten samen, wat ik wil wil jij ook; en dan liefst onuitgesproken: wat ik wil wil jij natuurlijk ook. Mocht blijken dat dat niet zo is, dan is er een relatiecrisis. Als je met praten die eenheid dan niet hersteld krijgt is er een grote crisis en de eerste stap op weg naar scheiding. Alleen kun je het wel, want met jezelf ben je het altijd eens. Maar een relatie bestaat uit twee mensen, die niet hetzelfde zijn.

'Liever liefdevol uit elkaar,...' Dat is de volgende droom: scheiden kan ook liefdevol zijn. Ik heb zelf een scheiding achter de rug, met respect etc. en zonder vechten. Dat kan. Maar het is en blijft altijd een behoorlijk pijnlijk proces voor beiden. Ik denk dat we dat niet onder de grasmat moeten vegen.

'Er is altijd een manier om zelf een leven op te bouwen.' Zeker, ik zal de laatste zijn die dat bestrijdt. Maar daarvoor hoef je ook niet te scheiden. Zorg dat je binnen de relatie ieder ook je eigen leven opbouwt, zodat je op een respectvolle wijze naast elkaar kunt bestaan en de ander accepteert in zijn/haar leven. Dat is overigens niet hetzelfde als eisen dat er een gelijke verdeling van zorg komt. Die gelijkheid lijkt weer teveel op de gedachte dat twee mensen één en hetzelfde zijn.

Er is één groep die uiteindelijk toch de prijs gaat betalen: de kinderen. Zij moeten twee ouders 'onderhouden'. Ouders die allebei aandacht (van de kinderen) vragen.  Onderschat niet welke prijs de kinderen betalen. Weg veiligheid, weg rust, weg vanzelfsprekende binding. Naast de praktische en financiële gevolgen.

Scheiden is geen weg naar 'geluk' of een praktische oplossing voor problemen die je als volwassene niet opgelost krijgt (of wilt krijgen). Scheiden schaadt kinderen (eerlijk) en is eigenlijk alleen maar acceptabel als het nog ergere schade voorkomt. Dat criterium van 'nog ergere schade' moet wel hoog liggen. Heel veel verschillen in visie tussen ouders zijn acceptabel als het gaat om de uitkomst voor de kinderen.

Tsjor