Ongepland zwanger en angstig: hoe regelen we dit?
Sinds een week weet ik dat ik -ondanks gebruik van voorbehoedsmiddelen- zwanger ben. Ik ben 40 en had de optie nog kinderen te krijgen eigenlijk al uitgesloten. Dat gaf ook wel rust, ookal bleef ergens wel een lichte kinderwens knagen. En nu dit!
Mijn vriend is al 51. Hij heeft al 2 kinderen; 1 al uit huis maar de andere (puber) woont nog bij om de week bij hem. Hij is een lieve en toegewijde vader. We wonen nog niet samen en we wonen en werken beiden in een andere stad. Geen van onze huizen is groot genoeg voor baby & (deeltijd) zoon. Ik weet niet hoe dit te regelen en krijg er veel stress van.
Ik heb heel bewust gekozen om nooit alleenstaand moeder te worden. Nu vrees ik dat ik dat toch een deel van de tijd wordt: mijn vriend wil (terecht!) tijd besteden met zijn kinderen, en het laatste wat ik wil is dat die zich hierdoor aan de kant gezet zouden voelen. Maar hoe moet dat dan in die tijd met mij en de nieuwe baby?
Een optie zou zijn om heel snel een nieuw huis te kopen en daar samen te wonen met vriend, kind en stiefkind. Maar dat zou dan moeten in de plaats waar het stiefkind naar school gaat en daar werk ik niet en wil ik ook eigenlijk helemaal niet wonen. En de situatie om dan ineens met 4 mensen in een huis te wonen schrikt me ook af.
Aan de andere kant wil ik dit niet (deels) alleen doen. Ik heb iemand nodig die er is, die 's nachts eruit kan, die me helpt.
Kortom, welk scenario ik ook uitdenk, ik kom er niet uit. Iemand ervaring met een soortgelijke situatie? Of tips? Het lukt me zo niet goed om blij te zijn....
Wat te doen?
in elk geval
'heel snel een nieuw huis kopen' lijkt me sowieso een slechte optie. Ik zou hooguit voor huren gaan in deze situatie. maar wil je vriend wel ineens gaan samenwonen terwijl dat niet in de planning zat?
En als hij dat wel wil, dan is dat heel mooi. Jouw weerzin om dan met een stiefkind erbij te wonen die dan maar om de week er woont, begrijp ik niet zo goed. Eerlijk gezegd denk ik dat je mazzel hebt als jullie kunnen gaan samen wonen en dat er dan nog een puber om de week bij is zou ik voor lief nemen. waarschijnlijk zal dit ook hooguit een paar jaar duren. Het draait tenslotte niet allemaal om jou en de baby die er aan komt.
Daarnaast denk ik dat je misschien ook nog niet te veel moet denken maar even rustig de tijd moet nemen om te beslissen en te bespreken met je vriend wat te doen. Tenslotte weet je het een week.... hoe lang ben je dan precies zwanger? En er kan dus nog van alles gebeuren.
maar uh....vooralsnog: gefeliciteerd met toch nog een kindje!
Ja, verdrietig
Verdrietig dat het zo moet gaan, met zulke gemengde gevoelens. Echt een dilemma.
Misschien kun je er in elk geval met je huisarts over praten? Het lijkt mij dat het gesprek aangaan met iemand die goed kan luisteren of doorverwijzen je mogelijk kan helpen. En probeer er ook een praktisch plaatje van te maken. Wat gaat het aan geld en tijd kosten om goed voor je kind te (kunnen) zorgen?
Ouderschapsverlofregelingen
https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/ouderschapsverlof
Verder kun je je afvragen wat je tegenhoudt om in je eentje voor een kind te zorgen? En zijn er geen steunpunten? Je huidige vriend kan wel iets doen, al is het financieel.
Misschien heb je nog ouders of familie die in geval van nood willen bijspringen? Of een vertrouwde buurvrouw tegen betaling?
https://www.nibud.nl/consumenten/regelingen-voor-ouders/
De overheid helpt financieel mee.
Je hebt niet zo'n groot huis, maar anders kun je ook nog overwegen om een au pair in huis te nemen? Veel hangt ook af van je financiele mogelijkheden.
Het is een grote keuze. Met een beetje geluk heb je een prima zwangerschap en een gezond kind. Maar het ouderschap is ook een grote stap in het duister, het is echt anders als je kind er eenmaal is.
Daar staat tegenover dat je een onvermoedde oerkracht in jezelf kunt ontdekken, een sterke motivatie om goed voor je kind te zorgen. Dat helpt je om de kracht te vinden om door te gaan.
Maar als je daar allemaal toch teveel tegenop ziet, dan zul over beeindiging kunnen denken en daarover kun je met een betreffende instantie ook in gesprek gaan.
Als de beslissing niet voor je genomen wordt. Want in een enkel geval is het ook niet heel uitzonderlijk dat er een miskraam volgt.
De huisarts lijkt me hier het eerste aanspreekpunt, ook voor vervolgacties.
En ik wens je heel veel sterkte. Het is enorm bijzonder om voor je eigen kind te zorgen maar als alleenstaande kan het ook zwaar zijn. Of het te zwaar zal zijn kun je moeilijk beoordelen.
