Ongemerkt zwanger zijn (of niet durven vertellen?)

Verschil 16 of 36

Op TLC is er een serie (geweest) die I didn’t know I was pregnant heette. Daarin werden dit soort verhalen verteld. Van een 16-jarig meisje dat nog thuis woont, geloof ik het ook niet echt, zie ook hoe de dochter van Franmi heeft gelogen over het hebben van seks. Maar in die serie waren genoeg vrouwen die het helemaal niet geheim hoefden te houden. Die serie portretteerde echt geloofwaardige verhalen.
Als je niet weet dat je zwanger bent, dan voel je misschien wel de baby schoppen, maar denk je dat het je darmen zijn. Een van de vrouwen werd wel een paar kilo dikker, maar was net vrachtwagenchauffeur geworden ipv winkeldame. 8 uur per dag zitten ipv 8 uur per dag lopen en staan. Dat soort dingen.
In de volkskrant was er een keer een artikel over. Een van de vrouwen was notabene de dochter van een verloskundige. Die laatste had het pas door toen haar volwassen dochter met buikpijn op de bank lag. Zij herkende het soort pijn van weeën.

meegemaakt

Ik had destijds een collega die dit heeft meegemaakt. Ik was in die tijd ook zwanger van mijn eerste, zij had al een kindje gekregen. Ik sukkelde door de zwangerschap heen met allerlei kwaaltjes en zij wist me telkens weer op te beuren. Ze deed ook fysiek zwaar werk, zonder problemen.
Toen ik net bevallen was in het ziekenhuis en door de gangen schuifelde, kwam ik haar tegen. We hadden tegelijkertijd een kind gekregen! Ze had buikpijn gekregen, dat werd steeds erger en toen zijn ze naar de spoedeisende hulp gegaan (het was weekend). Daar maakten ze een echo van de darmen (daar had ze wel vaker last van) en vervolgens kon ze meteen door naar de kraamafdeling.

Men zegt wel eens dat het verdringing zou zijn als iemand ongemerkt zwanger is. Bijvoorbeeld bij jonge meisjes. Maar deze vrouw had alles gewoon op de rit, een tweede kindje was welkom (alleen totaal niet verwacht).
Nee, ze wist niet dat ze zwanger was. Had af en toe wel wat bloedverlies maar ach, haar menstruaties waren ook onregelmatig en stelden weinig voor. Voelde af en toe wel wat rommelen in haar buik, maar ze had ook spastische darmen. En haar broek knelde wel wat meer, maar ze was altijd al wat mollig en varieerde wel vaker in gewicht. Ook wij, haar collega's, hebben geen moment gezien of gedacht dat ze een "babybuikje" had.

Ik heb er met mijn neus bovenop gestaan en het zien gebeuren. Ja, het bestaat echt, ongemerkt zwanger zijn.

Best logisch

Ik kan het me zelf niet voorstellen, maar als je erover nadenkt klinkt het best logisch:
Zoals er ook schijnzwangerschappen bestaan (inclusief alle hormonale bijwerkingen), zo kan je natuurlijk ook een soort schijn-niet-zwangerschap hebben. Het brein blijft een fascinerend iets: blijkbaar kan het ons van alles wijsmaken.

moederkoek

De ligging van de moederkoek zegt misschien ook wat: bij mijn eerste zoon zat de moederkoek aan de voorkant van mijn buik. Die voelde ik heel anders dan mijn tweede zoon, toen de moederkoek aan de achterkant zat. Die voelde ik veel beter. Logisch, er zat geen schild tussen hem en mijn buik.
Buiken verschillen ook. Nou kreeg ik als 'kleine' vrouw een toeter, maar bij sommige vrouwen krijgen een evengrote baby terwijl je dat niet aan de buik afziet.

Gespierde buikwand

Zus van een vriendin wilde een beetje pronken met haar zwangerschap, maar dat gebeurde maar niet. De verklaring was dat ze in een erg goede conditie was, wat haar buikspieren betreft. Ze voelde verder alles wel.

Rutiel

Je hebt ook zwangerschappen met een leeg vruchtzakje, maar wel met placentaweefsel. Een mola-zwangerschap.

ik ook

Even onder een ander nick, anders ben ik wel erg herkenbaar

Ik kwam er met 24 weken achter dat ik zwanger was. En ja, dat is gewoon heel goed mogelijk. Heeft niets met ontkenning of angst te maken hoor.

Achteraf gezien heb ik wel degelijke wat typische zwangerschapsdingen gehad, maar die heb ik (en de arts) anders geïnterpreteerd. Ik was net begonnen met best heftige medicijnen - met de nodige bijwerkingen. En omdat de werking van de pil daardoor zou afnemen, moest ik aan een andere (zwaardere) pil. Er was voorspeld dat mijn menstruatie zou wegblijven. Etc.

Aan mijn buik was met 24 weken overigens nog niets te zien.

Yep

Achternicht van mijn moeder ook, gewoon vaste relatie, pas ontdekt bij de bevalling.

Ook

Ik herken het wel. Had wel wat klachten, waarvoor ik uiteindelijk naar de huisarts ging. Daar bleek ik 5 maanden zwanger te zijn (van mijn derde!).

Kan prima

Het kan prima, een niet zo bewegelijk kind met een placenta voorop. Altijd al onregelmatig ongesteld.

Ik heb een collega gehad (ze wist wel dat ze zwanger was) die er helemaal niet zwanger uitzag. Ze voede de baby ook nauwelijks trouwens.

Rosemarije en Kaaskopje

"Persoonlijk vind ik het vreemd"
"Dit zou inderdaad met ontkenning kunnen te maken hebben"
"Ik zou het mij niet kunnen voorstellen..."
"Ik neem aan dat het niet onmogelijk is, maar ik kan het me zo slecht voorstellen!"
"Mijn gedachte is dan toch dat er een brok ontkenning of niet durven vertellen gaande is." "Hoe kun je missen dat er van alles in je buik beweegt?"

Hebben jullie in de gaten dat jullie best veroordelend over komen? Jullie kunnen het je niet voorstellen, dus het is vreemd en dus zal er wel wat anders aan de hand zijn.

Waarom jezelf zo als uitgangspunt nemen? Waarom zo benadrukken dat je je er niets bij kan voorstellen? Dat zegt toch vooral iets over je eigen blijkbaar beperkte voorstellingsvermogen?

Vaste Forummer

Ik begrijp dat jij die conclusie trekt. Ik snap door mijn eigen zwangerschappen echt niet hoe het kan dat je het niet merkt dat er een bewegende baby in je buik zit. Vandaar dat ik benieuwd was naar ervaringsverhalen daarover. Soms leer je meer door het maar gewoon te vragen.

Het kan

Ik heb in die eerste vijf maanden nooit gedacht dat ik zwanger zou zijn. Ik slikte de pil. Ik was slank, had geen opvallend dikke buik. Ik was wel snel moe en had, dacht ik, last van mijn darmen.
Het was een enorme schok toen bleek dat er nog een kindje kwam. Ik was er in eerste instantie ook helemaal niet blij mee. Gelukkig is dat later, al voor de geboorte, veranderd.
Alle verbaasde en vooral ook wel oordelende opmerkingen uit mijn omgeving .... (hoe kan je dit doen, je weet toch wel hoe je een zwangerschap voorkomt, ken je dan je eigen lijf niet, mij zou dat nooit overkomen, twee kinderen is toch wel voldoende, zeker tweede leg) .... hebben mij enorm veel pijn gedaan. Toen, maar blijkbaar ook nu nog steeds. Ik merk dat ik ook nu de neiging heb om uit te leggen. Raar, alsof ik opeens bijna twintig jaar terug gezet ben in de tijd.

Vaste Forummer

Ik dacht precies hetzelfde. Dat mensen het vreemd of raar vinden vind ík dan weer vreemd. Want er zijn voorbeelden en ervaringsverhalen, ook van vrouwen die niet voor het eerst zwanger waren, dus blijkbaar kan het gewoon. Tuurlijk kan je je iets wat jou niet is overkomen niet voorstellen. Maar dat maakt het niet vreemd of die vrouwen raar. Het lijkt me ook best moeilijk om zoiets mee te maken. Naast het aanhoren van alle oordelen van mensen om je heen, betekent het dus ook dat je helemaal niet van je zwangerschap hebt kunnen genieten en ook geen rekening heb kunnen houden met je kind, bijvoorbeeld wb eten/drinken.

Oordelen

De paar keer dat ik het in mijn omgeving meemaakte, heb ik wel mijn verbazing geuit, maar ik zou dat nooit op een veroordelende manier doen. Ik ga er in mee en laat de aanstaande moeder in haar waarde. Ik heb wel met iemand anders samen de vraag gehad van " hoe kan zoiets?". Het lijkt mij nogal schokkend om met een achterstand in weten en naartoe leven, aan het avontuur te moeten beginnen. Dat is toch een gemis. Maar ook paniek over dat je niet voorbereid bent, ben ik wel gezond bezig geweest? Oh waar moet de baby slapen? Het lijkt mij alles bij elkaar een behoorlijk stressvolle periode. Dan heb je er dus niets aan als je jezelf ook nog eens steeds moet verdedigen over het gegeven op zich.

ervaring van mijn collega

Ik schreef hierboven over mijn collega die er pas tijdens de bevalling achter kwam dat er een kind kwam. Ze had al een kind van net een jaar oud, wilde in de toekomst graag een tweede.

Maar als je tijdens de bevalling pas ontdekt dat die tweede er komt, staat je wereld wel op de kop. Denk aan: kleertjes (gelukkig had het kind hetzelfde geslacht als de eerste), meubels (oudste gebruikte de babymeubeltjes nog), een kamertje (was er niet, ze woonden erg klein en waren al druk bezig met het zoeken naar een groter huis), enz enz. Vooral praktische dingen, maar ook psychisch doet het wat met je. Probeer je eens voor te stellen dat je op een mooie zondag totaal onverwacht en gestressed (want pijn) op de spoedeisende terecht komt en even later opeens een totaal niet verwacht kindje in je armen houdt waar van alles voor geregeld moet worden!

Denk ook aan de bezorgdheid omdat je je niet altijd aan de leefregels en eet- en drinkvoorschriften hebt gehouden. Een wijntje met een rauwmelkse brie hier, een boterham filet americain of paté daar, zwaar fysiek bezig zijn, medicijnen slikken waar je normaal niet over nadenkt, behalve als je zwanger bent.

Niet bepaald ingrediënten voor een leuke kraamtijd...

En dan nog de opmerkingen om je heen dat je het wel verdrongen zult hebben want het kán gewoon niet dat je je zwangerschap niet hebt opgemerkt...

Wel vreemd

Ja, natuurlijk is het wel vreemd. Het komt niet zo vaak voor. Maar vreemde dingen gebeuren, ook als wij ze niet begrijpen of kunnen duiden.

Zelf voelde ik de tweede keer vanaf de dag van de conceptie dat ik zwanger was. Gewoon dat rare gevoel, was er vrijwel direct. Ook vreemd, toch? En ik was er helemaal niet zo mee bezig, want dat zou je dan kunnen denken. Ik was net gestopt met de pil en verwachtte nog niks, het was vlak voor kerst, erg druk op mijn werk, ik had andere dingen aan mijn hoofd. Maar ik voelde het wel.

Iets anders, tijdens mijn eerste zwangerschap (deels gelijktijdig met mijn zus), kreeg ik vrij plotselinge trappen van mijn buikbewoner, waar ik soms met oef! en oei! en wow! Op reageerde.
Later bekende mijn zus dat ze dat eigenlijk erg overdreven had gevonden en nooit zo had begrepen. "Dat voel je toch aankomen?" had ze gedacht. Tot ze tijdens haar tweede zwangerschap dezelfde ervaring had.

Waarmee ik maar wil zeggen dat het moeilijk voor te stellen is wat een ander wel of niet voelt.