Niet gepland zwanger
Tot mijn grote schrik ben ik zwanger. Gisteren een positieve test. Hadden dit nooit meer verwacht.
Over 2 weken begin ik met een nieuwe functie binnen mijn werk waarbij ik aangegeven heb dat ik geen kinderen meer wil.
Ik heb 1 dochter van mezelf en mijn vriend heeft 1 zoon die hier het ene weekend 1nacht slaapt en het andere weekend 2 nachten. Zij hebben nu allebei een eigen kamer en het huis is eigenlijk vol. Kamers zijn niet groot genoeg om op te splitsen.
Van de ene kant denk ik dat het zo heeft moeten zijn en moeten we ervoor gaan en van de andere kant brengt het veel onzekerheid met zich mee.
Ik hoop eigenlijk dat er mensen in hetzelfde schuitje hebben gezeten en hoe is dit bij jullie verlopen.
Neem je tijd
Ik zou het eerst eens rustig laten bezinken en met je vriend bespreken. Je hoeft niet onmiddellijk iets te beslissen. Zet de voor- en nadelen op een rijtje, schakel je gevoel ook niet uit, en slaap er nog heel wat nachtjes over. Ik denk dat het antwoord dan wel komt bovendrijven.
Eens met Niki.
Even laten bezinken...ik zal je nog niet feliciteren. 
Ja, een hoop onzekerheid wat op jullie af komt.
Komt tijd, komt raad. Schrijf lekker van je af en praat er samen over natuurlijk.
Wat vindt je vriend ervan?
Huis
Hier 3 kinderen. De dames hebben jaren een kamer gedeeld. Nu ze ouder zijn heb ik een hoekje en een bed op zolder gemaakt, zodat ze allemaal een eigen plekje hebben. Maar het is ook mijn werkkamer en dat weet ze, al speelt dat alleen in de vakanties (vanwege uitslapen). Misschien kunnen jullie het ook op zo'n creatieve manier oplossen.
Overigens
Zal een baby eerst het best naast jullie kunnen slapen.
Je werkgever
Is illegaal bezig als hij je naar eventuele zwangerschappen vraagt.
Gevoel
Wat was je eerste reactie bij de test? Totale paniek? Of een: voorzichtig o wat leuk gevoel.
Ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat ik het echt niet wilde. Ik heb nog geprobeerd een weekl lang er vanalles tegenover te zetten: is toch leuk? Cadeautje. Heeft zo moeten zijn. Kan best. Wat doe je moeilijk. Leuk voor de kinderen een baby.
Maar ik bleef dat allesoverheersende: ik wil dit niet -gevoel houden.
Twijfel komt als je na gaat denken en als anderen zich ermee gaan bemoeien.
Ik wilde echt niet.
Ik heb gekozen voor abortus en heb daar nooit spijt van gehad. Inmiddels 8 jaar geleden. Het is geen makkelijk besluit. De ingreep valt mee. En verder draag ik het met me mee. Het is niet een gebeurtenis die je vergeet. Maar het was het juiste voor ons. Sterkte.
