Moeder van 3 en 4de op komst...
Lieve mensen,
Bij deze zou ik graag mijn verhaal met u allen willen delen. Ik ben namelijk eeen alleenstaande en studerende moeder van 3 prachtige kindjes met de leeftijd van 5, 4 en 1 jaar. De twee oudsten komen uit een 3-jarige relatie en de jongste was totaal onverwacht. Met de vader van mijn oudste kindjes verloopt het nu prima en hij is er iedere week voor ze, al is dit maar 2 dagen in de week dat hij hen ophaalt en thuis brengt. De jongste is voortgekomen uit een 'leuke tijd samen', het was wel even moeilijk, maar toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, was ik 16 weken en 4 dagen zwanger, weghalen was geen optie (en ook ik ben altijd anti abortus geweest-of nog steeds). Het contact met hem gaat ook uitstekend, hoewel we geen relatie hebben is hij er iedere week 1 of meerdere dagen om alleen al bij te staan en er voor zijn zoon te staan, maar staat ook altijd klaar voor mij. Na een lange periode ook gekeken of een relatie zou werken en dit is jammer genoeg niet het geval. Hij doet alles voor zijn zoon en neemt hem om de week naar zijn huis.
Om bij het punt te komen waar ik nu vooral tegen aanloop zal ik het zo kort mogelijk proberen uit te leggen. Afgelopen herfst gebeurt er niks meer tussen mij en de vader van mijn jongste zoontje maar hij is er altijd en ik ben gelukkig op de manier hoe alles nu verloopt. De vaders zijn er en ik heb me rust zodra zij weg zijn en mijn kindjes op bedje liggen.
Bijna 4 weken geleden ben ik verder gegaan met mijn leven, in de herfst had ik nog een implanon en deze had ik laten weghalen bij de dokter omdat ik nogal last had van migraines, dit was al jaren zo. Ook zat ik toen in een verhuizing en kwam er uiteindelijk achter dat er in mijn oude woning asbest lag, al 5 jaar lang, waar dus de migraines vandaan kwamen.
Terug komen bij het verhaal dat ik sinds herfst geen intimiteit meer had beleefd en ik dus geen voorbehoedsmiddel ofwel anticonceptie heb gebruikt. Terug naar het punt van 4 weken terug, het moment dat ik voor het eerst weer seks had. Dit was een opvliegend van ons beiden, mij en een ander persoon over wie dit nu ook gaat. Ik heb hem zowat gestalkt met de vraag een morning after pil te halen, hij bleek hier heel laks in te zijn. De derde dag gaf hij aan dat hij deze bij een vriend vergeten was, met alle gevolgen van dien, ben ik nu 3 a 4 weken zwanger van een derde vader voor de vierde keer.
Hij heeft mij lopen dreigen het kind weg te moeten halen, dit deed mij op het moment niet veel omdat ik afgeleid was met school bezigheden (dit is mijn laatste jaar en behaal ook mijn diploma dit jaar). Uiteindelijk heb ik al met familie en vrienden over de situatie gesproken, maar nog niet met de vaders van me andere kinderen. Mijn gevoel en hart zeggen dat ik dit kan en het kind een leven wil gunnen en er voor het kind wil zijn (ik ben namelijk uitgerekend op mijn eigen verjaardag en heb 2 weken terug nog erover gedroomd dat ik zwanger zou zijn). Het is allemaal heel veel en het spijt me bij deze dat ik dit niet kort kon houden.
Ik ben gister naar mijn huisarts gegaan om een verwijsbrief op te halen om een abortus afspraak te kunnen maken, omdat ik gister ochtend achter het gevoel van verstand stond en de keuze kon maken dit nu wel te doen, in het teken van mijn ongeboren kindje die niet naar een leven gevraagd heeft, ik een alleenstaande moeder ben, ook met een Bewindvoering achter me die geen reet uitvoerd en 3 prachtige Kids alle aandacht van me nodig hebben.
Nog twijfel ik, over 2 weken staat de abortus in de agenda en er zijn velen die hen mening al klaar hadden om te steunen dat een abortus de beste optie is, maar ook velen die weten dat ik een goede moeder ben die dit aan kan.
Het is op het moment heel dubbel voor me, ik schakel vooral mijn emoties uit, probeer de moed te verzamelen alleen nog met de vaders van me oudste zoontjes hierover te praten en iedere seconde lijkt steeds langer te duren. Ik ben ook heel erg moe de laatste week, door het huilen iedere dag en de vermoeidheid.
Hebben jullie enig advies, een oprechte mening of eventueel een hartverwarmend verhaal waarmee ik uiteindelijk kan kijken hoe ik hiermee om kan gaan of wat ik uiteindelijk zal gaan doen.
Dubio
Qua financiën en zorg voor mijn kindjes op dit moment, is een zorg waar ik wel langere tijd al mee bezig ben geweest. Tuurlijk heb ik er naar gekeken of het mogelijk is mijn diploma te behalen, de zorg van mijn kinderen hoe dat kan lopen in de toekomst en mijn financiën op orde te krijgen. Dit zijn zaken die nog voor de bevalling afgerond zullen worden en een bevalling die te vroeg plaats zal vinden zal alsnog na het behalen van mijn diploma gebeuren. In juli ben ik klaar met mijn opleiding, komende week worden mijn financiën beter aangepakt en zullen daar de zorgen ook voor wegvallen. Dat mijn kinderen krijgen wat ze nodig hebben is zowel vanuit mij als van hen vaders.
Het overwegen een abortus te nemen, is al lastig op zichzelf, het is een moeilijke keuze maar ook geen onmogelijke keuze. Mijn gevoel hoopt vooruitgang te zien in wat komen kan en niet op hoe ik nu in mijn leven sta.
Het wordt voor mij meer lastig gemaakt door de omgeving, men zegt al gauw dat een abortus beter is omdat ik al 3 kinderen heb, niet wetende dat alles waar ik qua zaken tegen aanloop niet opgelost zouden kunnen worden als ik er zelf maar achteraan gaan. Men geeft aan mij te steunen in beide gevallen, maar niemand die mij de steun gaf toen ik mijn eerste kindje kreeg, of mijn tweede en laat staan bij mijn derde.
Ik ben een gezegende moeder (alhoewel niet gelovig) en vooral trots op mijn 3 kindjes die ik nu heb. Waar er 3 kunnen eten, kunnen er ook 4 eten. Een mening over mij als moeder was er al toen ik 2 kinderen van 1 vader had en de relatie daarmee stuk liep, een 3de kindje kreeg van een tweede vader van wie ik de steun meer krijg maar nooit echt een relatie is geweest. Nu ik zwanger ben van een vierde zou een abortus wel of geen oplossing zijn voor mij als persoon om verhalen of praatjes van velen te voorkomen, maar dat is niet zo, ook in beide gevallen zal het niet mijn situatie qua zaken oplossen maar ook niet hoeven te verbeteren.
Het gaat mij om mijn mentale gevoelens, met name de emoties die erbij komen kijken als ik voor abortus ga of als ik het kindje zal houden. Het kindje heeft niet gevraagd om een leven te hebben waarin hij/zij 3 oudere broers heeft, die hen vader wel zien en hij/zij hoogstwaarschijnlijk niet zal meemaken omdat de persoon wie dan net zo verantwoordelijk is voor de keuze die ik ook maak eerder terug wilt gaan naar zijn kindje van 8 en de moeder van dat kindje, hij is bang alles kwijt te raken en dreigde mij een abortus te laten doen. Hoewel ik dat nog naast mij neer kan leggen en een keuze vanuit mijn gevoel aan het maken ben, is het wel wetende dat hij er waarschijnlijk nooit zal zijn.
Moet ik dan echt nadenken over het feit dat het kindje wat nu nog in mij groeit een slecht leven zal krijgen, een moeder heeft die alles voor haar zoontjes doet zelfs als de vaders er niet kunnen zijn.
De abortus staat gepland en waarschijnlijk door mijn verhaal is het lastig te begrijpen hoe ik mij hieronder voel maar hoop dat er wel ingezien wordt door een ieder dat de keus bij mij ligt. Adviezen neem ik aan. En er zijn ook zat mensen, zelfs instanties die mij bij willen staan en weten dat als ik het al dag in dag uit doe met 3 kids er een 4de ook opgegroeid kan worden.
Trivia
Vziw is ze zwanger van de vierde dus gaat de vraag daarover. Ja, het kan inderdaad een gehandicapte meerling zijn. Die kans is niet zo heel groot maar het kan.
Maar dat zou verder mijn advies niet veranderen. Monique geeft zelf aan dat ze een goed en stabiel tehuis biedt aan haar kinderen en ik zie niet in waarom ze dat aan een vierde (of een vierde en een vijfde) niet zou kunnen geven als ze het tot nog toe prima doet.
Overigens is de kans verreweg het grootst dat ze een gezonde eenling krijgt.
Maar inderdaad elke zwangerschap kan anders uitpakken. Dat weet je niet van te voren.
Dan zou niemand dus meer aan een 2de of 3de moeten beginnen want stel voor dat het een gehandicapte meerling zou zijn.
Nog afgezien van dat een tweeling echt heel leuk is 
En handicaps heb je in allerlei soorten en gradaties. Een zwaar meervoudig gehandicapt kind is uiteraard nooit iets waar je op hoopt. Maar je kan niet altijd alles voorzien.
Anders moet je inderdaad helemaal geen kinderen krijgen. Want die kans heb je ook met 1 kind. Bovendien ben je na de geboorte ook helemaal niet veilig. Kinderen kunnen ziek worden, ongelukken krijgen enz.
Dat risico speelt altijd en niet speciaal bij kind nummer 4.
Monique
Ik vind dat je heel sterk over komt. Je staat voor een moeilijke keuze en weegt de alternatieven. Jaren geleden was ik in een vergelijkbare situatie. Ongepland en ongewenst zwanger, al moeder van drie kinderen en een onzekere toekomst.
Ik deed wat jij nu ook doet, alternatieven afwegen, bij anderen advies vragen en uiteindelijk een keuze maken. Terugkijkend was het fijn om er met anderen over te kunnen overleggen. Ik dacht dat ik om advies vroeg, nu een aantal jaar later weet ik dat ik zelf de keuze gemaakt hebt. Er zijn mensen die mijn keuze begrepen en er zijn er ook die het geen goede beslissing vonden. Maar dat doet er niet meer toe, ik heb een keuze gemaakt die voor mij goed was.
Ik hoop dan ook dat je vooral je eigen weg kiest, wat je ook beslist, het is jouw keuze. Jij leeft er mee.
Ik ben nog steeds moeder van drie kinderen. Het leven blijft onzeker, maar die onzekerheid heeft met het leven te maken en niet met het aantal kinderen dat ik opvoed.
Jaina
'Dan zou niemand dus meer aan een 2de of 3de moeten beginnen want stel voor dat het een gehandicapte meerling zou zijn.
Nog afgezien van dat een tweeling echt heel leuk is
En handicaps heb je in allerlei soorten en gradaties. Een zwaar meervoudig gehandicapt kind is uiteraard nooit iets waar je op hoopt. Maar je kan niet altijd alles voorzien.
Anders moet je inderdaad helemaal geen kinderen krijgen. Want die kans heb je ook met 1 kind. Bovendien ben je na de geboorte ook helemaal niet veilig. Kinderen kunnen ziek worden, ongelukken krijgen enz.
Dat risico speelt altijd en niet speciaal bij kind nummer 4.'
Precies, maar ik heb dat soort dingen ook meegenomen bij de beslissing voor een eerste of een tweede. Ik heb dat ook meegenomen bij de beslissing voor een derde en toen viel de weegschaal de ander kant op. Toen ik vervolgens eventjes dacht dat ik zwanger was werd heel duidelijk dat dat niet echt de bedoeling was. Ik was niet zwanger en mijn man heeft zich gesteriliseerd.
Mijn punt is vooral; waarom doe je zo romantisch over waar er drie kunnen eten kunnen er ook vier eten? Waarom ben je niet gewoon eerlijk en zeg je in dit soort draadjes: Waar er drie kunnen eten kunnen er ook vier of vijf eten en is een gehandicapt kindje ook gewoon in te passen. Dat zou een eerlijk advies zijn.
op een rijtje
Ik zou niemand echt een abortus kunnen adviseren, maar in jouw situatie alles op een rijtje: al drie kinderen, dealen met drie verschillende vaders, kinderen staan al onder bewindvoering, financiele problemen, opleiding nog niet afgerond, grote problemen met de vierde vader, dan zou ik toch zo snel mogelijk die abortus achter de rug willen hebben en er in het vervolg voor zorgen dat jij zelf alle verantwoordelijkheid neemt, dus zelf die morningafterpil koopt of zorgt voor goede maatregelen om nog meer ongewenste zwangerschappen te voorkomen. Je vierde kan ook een tweeling zijn, of gehandicapt en kan je dat aan? Het is al een wankel evenwicht. Straks raak je die drie ook nog kwijt. Ik zou idd kiezen voor de drie die je al hebt. Heel veel sterkte.
Monique
Het lijkt me een afschuwelijk dilemma. En we kunnen er allemaal een mening over hebben, maar uiteindelijk ben jij degene die moet beslissen.
Ik wens je heel veel sterkte toe!
Bewindvoering
Ik ga er vanuit dat 'bewindvoering' over de financiële situatie gaat en niet over de kinderen.
AnneJ
Ach ja, denk dat je gelijk hebt. Maar in zo'n situatie ligt er wel een vergrootglas op het wel en wee van de kinderen, vrees ik.
Rarionele keuze?
Ooit heb ik voor eenzelfde keuze gestaan. Op basis van rationele overwegingen destijds gekozen voor abortus. Tot mijn enorme verrassing, want totaal niet verwacht, ben ik daar compleet stuk van gegaan. Ik was tijdens het maken van de beslissing het emotionele aspect als het ware vergeten. Uiteindelijk zelfs bewust alsnog weer zwanger geworden van een vierde. Ik had de abortus anders nooit kunnen verkroppen.
Kortom, doorvoel het zoveel mogelijk vantevoren... als je het kindje emotioneel eigenlijk zou willen houden kan het zo ongelooflijk zwaar zijn, een abortus. Ook als je, zoals ik, abortus 'gewoon' als legitieme keuze ziet. En het een heel praktische oplossing lijkt in je huidige omstandigheden.
En ja, vier kids is veel... maar ik ben er zo gelukkig mee...
Helpmijaub
Hoi monique ik zou graag in contact met je willen komen om advies te vragen ik zit namelijk in een soort gelijke situatie en ik weet me geen raad meer.
Ik hoop dat je dit leest en me kan helpen
Mvg
Helpmijaub
Monqiue kan ik contact met u komen?
monique
...ik heb heel veel met zwangere vrouwen gewerkt en ook veel vrouwen meegemaakt met 1 of zelfs meerdere abortussen in de anamnese ( zoals wij dat dan zeggen) Ook heb ik vrouwen meegemaakt die na een abortus weer heel snel zwanger waren omdat ze toch spijt kregen. Nu denk ik zelf niet dat dit een goede reactie is ... "o nee wat heb ik gedaan... ik wil liever toch een baby" en dan waren ze soms binnen een half jaar ! al weer zwanger Maar het heeft mij wel geleerd dat je nog zo verstandelijk/rationeel kunt beredeneren dat een abortus de juiste keus is op een moment.... maar dat gevoelens en emoties heel anders kunnen zijn. Zie reactie van Paula. Ja er zijn vrouwen die dit goed verwerken en nooit last meer hebben maar er zijn er ook genoeg die jarenlang last houden van de abortus ( gedane zaken nemen geen keer..!)soms komt het ook weer terug na jaren. De vrouwen die de meeste steun kregen uit hun nabije omgeving kwamen er altijd het beste uit wat voor keuze zij ook maakten.
het is heel jammer dat de vader van deze baby totaal geen verantwoordelijkheid neemt, ik krijg toch een beetje het gevoel dat de keuze anders zou zijn uitgevallen als hij dat wel zou hebben gedaan Klopt dat?.Zijn reactie lijkt je in een richting te dwingen die je wellicht zelf liever niet zou hebben gewild.. maar misschien zie ik dat verkeerd.Als dat wel zo is ( je beslissing zou anders uitvallen als hij anders zou hebben gereageerd) lijkt mij dat een recept om moeite te blijven houden met wat voor beslissing dan ook. Zelf heb ik goede ervaringen met de FIOM ( kijk maar eens op hun website is onafhankelijk) Siriz is ook goed maar geeft duidelijk aan pro-life te zijn al weet ik dat ze niemand zullen veroordelen als er toch voor een abortus wordt gekozen. Zij hebben veel kennis in huis en veel verwijs mogelijk heden ( idem dito voor FIOM , al dacht ik dat zij een deel van hun begeleiding hebben overgedragen aan de GGZ's maar er is veel info op hun website)
Persoonlijk zou ik altijd een gesprek aangaan met een organisatie als de FIOM voordat je je uiteindelijke keuze maakt. Zij zijn veel onafhankelijker dan familie, deze organisatie is niet perse pro life maar ook niet perse pro abortus. Zelf heb ik toch het idee dat je je keuze wel gemaakt moet hebben voordat je de abortus kliniek binnen loopt. Je moet het niet verwachten van de counseling aldaar. Ik denk dat ze heel aardig zijn en je beslist willen helpen maar wat counseling betreft krijg ik toch een beetje het idee van "wij van wc eend... promoten wc eend"
Je komt op mij heel sterk over en neem mijn petje voor je af dat je bent blijven studeren. Ik wens je veel wijsheid toe de komende weken
o..pfff.
nou ja... ik ben een beetje kippig zo later op de avond ik zie nu pas dat de vraag van Monique al meer dan een jaar geleden is gesteld.
Voor Monique hoop ik dat het goed met haar gaat, hoe dan ook. Misschien heeft Maria nog wat aan mijn antwoord...
