Miskraam 14 jarige dochter
Hee,
Een bezorgde moeder hier. Ik weet niet of dit helemaal in de goede topic is geplaatst.
Ik heb een 14-jarige dochter. Prachtige jonge vrouw! Maar heef al zoveel meegemaakt. Ik wil jullie alleen advies vragen op dit gebied. Mijn dochter is verkracht en gebruikt geweest door een fout vriendje, waaruit later bleek dat ze zwanger was. Nee kom niet met vooroordelen. Ik heb een 14 jarige dochter die 2 havo doet met prachtige cijfers! En rebelse puber is en was ze niet. Alleen helaas een verkeerd vriendje waar ze doodsbang voor was. Gelukkig heb ik heel goed contact met haar mentor. Een mentor van goud. Ook mijn dochter heeft een onwijs goede klik met haar. Zo heeft ze mijn dochter ook altijd gesteund en nog steeds.
Ja mijn dochter was zwanger. Ze had wanhoop. Ze had zoveel twijfel en niemand kon die twijfel afnemen. Na 4 weken is dit uitgelopen op een miskraam, hierna werd ze niet ongesteld en blijf het zwangerschapshormoon heel hoog in haar lichaam. Het leek erop dat ze gewoon zwanger was. Later dacht de verloskundige dat ook. Na een hoop gedoe heeft ze medicatie gekregen. Nu is gelukkig haar menstruatie weer begonnen. Inmiddels 1,5 week geleden.
Ze praat niet over hoe ze zich voelt. Maar ook niet over het feit dat ze haar kindje kwijt is. Wat moet ik als moeder zijnde hiermee?
Graag serieuze reacties en geen vooroordelen!
psycholoog
Misschien wil ze wel met iemand anders praten? Ik kan me voorstellen dat het voor haar moeilijk is om met haar moeder te praten, juist omdat je zo dichtbij staat.
Mijn dochter heeft heel andere problemen, maar zij weigert ook structureel om met mij of haar vader te praten. Ze heeft wel gesprekken met een psycholoog en soms laat ze ook wel eens wat los tegen haar mentor.
Ik vind het onwijs moeilijk dat ze mij niets zegt en dat ik ook niet te horen krijg van wat er gezegd wordt in de gesprekken met de psycholoog.
Begrijp me goed, ik vind het heel goed dat ze vrijuit in vertrouwen kan praten en verstandelijk begrijp ik het, maar het voelt toch naar als het om je eigen kind gaat en je niets liever wilt dan haar helpen en je overal buiten gehouden wordt. Maar goed, het gaat om haar welzijn en als dit is wat ze nodig heeft, dan doe ik dus een stapje terug.
Mijn advies is dus, ga naar de huisarts en zorg dat ze ergens terecht kan waar ze wel kan praten.
Dit lijkt me geen situatie om stilzwijgend voorbij te laten gaan
Ten eerste... een verkrachting? Heeft ze daar slachtofferhulp voor aangeboden gekregen? En dan ook nog zwanger zijn en een miskraam? Arm meisje...
Als ze nog geen hulp aangeboden gekregen heeft, zou ik dat zeker met de huisarts bespreken.
Re: Psy
Ja ze gaat naar een psycholoog, alleen om andere redenen. Ze wilt hier niet over praten. In haar ogen valt het allemaal wel mee. Ik zie ook hoe moe ze is van alles, maar ze houdt zich zo groot.
Lara
Jij zult ook wel erg moe zijnvan dit alles. Hoe kun je dit allemaal aan?
Zelf
Misschien is het goed als je voor jezelf even op een rijtje zet waar je nu tegenaan loopt en kijkt of het verstandig is om zelf hulp te gaan zoeken in de vorm van praten.
Wat je dochter betreft, ik zou haar zeker niet dwingen om te gaan praten of zelfs niet erop aandringen dat ze praat.
Praten is goed als je vast loopt en ergens niet verder mee kunt. Je dochter heeft hele nare dingen meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat ze daar niet op haar eigen manier verder mee kan. Bovendien gaat het verwerken van zoiets niet in een keer: het is iets wat steeds weer opnieuw geïntregreerd zal worden in andere levenservaringen. Als het voor je dochter nu niet problematisch is, waarom zou je het dan gaan problematiseren?
Ik kan me voorstellen dat het voor jou als moeder wel problematisch is.
Het is al heel lang bekend, dat trauma's en psychologen een slechte combinatie is: meteen ingezette psychologische hulp blijkt vaak problematiserend te werken en het trauma juist veel intenser te maken.
Je dochter heeft bijzondere, akelige dingen meegemaakt, die de meeste mensen neit meegemaakt hebben. Ze heeft zelf een weg gevonden of is ze aan het vinden om daarmee om te gaan. Niemand kan dat beter dan zij zelf. En als ze hulp nodig heeft, laat haar weten dat je altijd samen met haar wil kijken of er hulp nodig is.
Tsjor
Reactie
Voor mij als moeder doet het uiteraard vooral pijn om mijn dochter zo te zien.
Ik heb haar inderdaad vertelt dat ze altijd kan praten. Ze geeft zelf aan dit wel te willen maar ze weet niet hoe.
Bedankt voor alle tips!
Lara
Weet jij voor jezelf wel hoe je wil en kunt praten met iemand over jouw pijn, waarvan ik me kan voorstellen dat die enorm groot is?
Tsjor
Tsjor
Jazeker! Heb zelf heel veel meegemaakt vroeger en kan er mee omgaan. Het doet als moeder onwijs veel pijn, maar het draait om mijn dochter en niet om mezelf.
Lara
Het is wel jouw pijn.
Dit is je vraag: 'Ze praat niet over hoe ze zich voelt. Maar ook niet over het feit dat ze haar kindje kwijt is. Wat moet ik als moeder zijnde hiermee?'
Dat zij niet praat over de dingen die jij noemt, dat is geen probleem vanuit haar bezien, maar wel een probleem voor jou. Niet alleen alles wat je dochter heeft meegemaakt, maar ook hoe zij ermee om gaat. En ik kan me dat levendig voorstellen. Maar daarom zou ik ook denken dat je het heel erg goed kunt houden bij wat het is: jouw problemen daarmee. Het is absoluut invoelbaar, niets om je voor te schamen of om stoer over te doen. Je houdt het dan even dicht bij jezelf. Daarmee help je jezelf het beste en je laadt je je eigen pijn niet over op je dochter.
Tsjor
Dubbel...
Ik denk dat u dochter het wat een dubbel gevoel vind. Aan de ene kant zal ze blij zijn want ze is nog zo jong. Op je 14e moeder..... Maar aan de andere kant zal ze ook verdrietig zijn want het was toch HAAR kind. Ik zou gewoon een keer aan haar vragen over hoe ze zich voelt. Of misschien wil ze met een psycholoog praten?
Zo denk ik
Wat vreselijk dat ze haar kindje is verloren. Heel veel sterkte. Ik hoop dat ze in de toekomst nog moeder mag worden
