Met terugwerkende kracht verloren
Dit is voor mij de allereerste keer dat ik iets schrijf in een forum. Hiervoor heb ik de behoefte nooit gevoeld, maar over wat ik nu meemaak,kan ik eigenlijk niks vinden op de deskundige sites, en ik zou er wel wat meer over willen "horen".
Afgelopen zaterdag heb ik een miskraam gehad, terwijl ik helemaal niet wist dat ik zwanger was. Ik vond het bloedverlies tijdens mijn menstruatie wel heel erg extreem dus heb ik de huisartsenpost gebeld. Ik had het idee dat ik leeg liep! Na mijn verhaal moest ik meteen komen en daar werd dit vastgesteld. Uiteraard begon ik het zelf ook al wel te vermoeden op weg naar de dokter, maar tóch verwacht je dat je gerustgesteld word en dat het inderdaad gewoon een nogal heftige menstruatiebloeding is. Met terugwerkende kracht moet je dus in één klap wennen aan het feit dat je zwangers was, maar je bent het meteen ook weer kwijt. Dat is een hele rare en schokkende gewaarwording. En ik werd er erg emotioneel onder, wat ik eigenlijk niet had verwacht van mezelf. Wij hebben wel geprobeerd zwanger te raken, maar als dat dan na een jaar of 6 nog niet is gelukt, dan ga je ervan uit dat het samen niet lukt (ik heb al wel een dochter van 10 uit een vorig huwelijk). Wij hadden ons er ook bij neergelegd; wij hebben een prachtige dochter, we hebben het heel goed met ons drietjes, wij worden beiden volgend jaar veertig en we hadden zoiets van "het gaat ons samen niet lukken dus dat is dan maar zo". We waren er dan ook helemaal niet mee bezig. Ik ben de laatste jaren altijd erg regelmatig ongesteld en op een gegeven moment hou je dat ook niet meer bij omdat je er toch niet mee bezig bent.... Ergens had ik wel het idee dat er nu wel een lange tijd tussen zat, ik had wel erg grote, gespannen borsten (dat is nu ook weer meteen normaal) en lag heel vaak al vroeg in mijn mandje omdat ik omviel van de slaap, maar ik besef nu pas dat dat zwangerschapsverschijnselen waren. Tja, die verschijnselen en symptomen van menstruatie zijn (bij mij in ieder geval) nagenoeg hetzelfde, alleen in geval van zwangerschap iets heftiger. Er was verrassing, teleurstelling, boosheid, ongeloof en noem maar op. Waarom lukt het nu blijkbaar wel? Waarom lukt het maar loopt het ook fout? Heb ik iets gedaan waardoor het is fout gelopen? Wat moeten we nu verder? Ik weet nu wat de term flabbergasted inhoudt!!!
Verdrietige gevoelens, maar tegelijk ook trotse en blije: het feit dat ik zwanger ben geweest van mijn man vind ik stiekem heel erg gaaf want dat was mijn grootste wens. Daar ben ik dan weer trots op, al heeft het nog zo kort mogen duren. Het heeft het voor ons ook in een ander licht geplaatst: willen we het nou inderdaad echt niet meer of willen we het toch heel stiekem gewoon wel nog steeds maar dachten we van niet omdat we ervan overtuigd waren dat wij samen geen kindje konden krijgen??? We zijn er nog niet uit, maar het is wel extra moeilijk (of misschien juist niet...) omdat we al tegen de veertig aanlopen. Moeilijk. Maar één ding is zeker: dit is de meest vreemde en energieverslindende (letterlijk want ik ben heel erg moe) periode die ik ooit heb meegemaakt.
Ben benieuwd of er mensen zijn die zich in dit verhaal enigszins herkennen. Zó vreemd om erachter te komen dat je in verwachting was doordat het misging...
Saskia
Saskia
Jeetje Saskia, dat moet echt een heel erg rare en vervelende ervaring zijn! Ik ken ook iemand die dit had. Die bleek zwanger te zijn van een tweeling en heeft beide vruchtjes verloren. Ze wist ook niet dat ze zwanger was. Ze heeft al twee kinderen en was helemaal niet bezig met nog een 3e. Toch was ze heel erg verdrietig en was ook erg verbaasd.
Ik weet een beetje wat je voelt want ik heb zelf ook een miskraam gehad. Al wist ik wel dat ik zwanger was. Jij moet nu al die gevoelens in 1x verwerken en dat lijkt me heel zwaar.
Heb je nog een echo gehad om te kijken of je geen curretage hoeft?
Ik wens je heel veel sterkte komende tijd. Ik zal aan je denken!
heel veel liefs Lisa (moeder van Ben 3 jaar en Emma 10 maanden)
Saskia
Het is niet helemaal hetzelfde, maar ik heb vorig jaar wel iets soortgelijks meegemaakt. Ik ben een keer zwanger geweest van een tweeling, maar dat wisten we toen nog niet. We dachten dat het er eentje was en deze ben ik in de achtste week verloren door een miskraam. Daarna zijn we eigenlijk gelijk op vakantie gegaan en probeerde ik het voor mezelf een plekje te geven. Tijdens de vakantie beef ik me zwanger voelen en had ik heel veel buikpijn. Tot dat ik drie weken na de miskraam zoveel pijn kreeg dat we met spoed naar het ziekenhuis zijn gegaan. Al snel kwamen ze erachter dat ik nog zwanger was en spoedig daarna dat het tweede vruchtje zich in mijn eileider had genesteld. In eerste instantie kwam de gynaecoloog binnen rennen met de mededeling dat ik zwanger was en dat ik bij mezelf dacht 'oh joepie een wonder', om meteen te beseffen dat het bloedverlies en de extreme buikpijn geen goede tekenen waren. Ik vond het heel dubbel en het heeft me ook lange tijd gekost om het een plekje te geven. Pas zat ik foto's van de desbetreffende vakantie te bekijken en dan blijf ik het heel bijzonder vinden dat we toen eigenlijk met zijn drietjes waren.(tja ik ben nu eenmaal wat sentimenteel van aard).
Ik kan je geen antwoord geven op hoe nu verder, maar ik herken de wens en als je eenmaal hebt gevoeld wil je het nog een keer en wij willen dolgraag ouders worden, maar kindjes groeien nu eenmaal niet uit bloemkolen 
. Ik blijf het ondanks het verdriet heel bijzonder vinden dat iets van ons samen in mijn buik heeft gegroeid. Dat is toch wonderlijk? Veel sterkte de komende tijd.
Liefs Therese
