Kraamstress, kraamhormonen
Hallo,
Ik ben op 30 juli moeder geworden van een heerlijk, lieve, mooie meisjestweeling. Het is, zoals ik verwachtte, best wel hectisch, maar gelukkig krijg ik er ook heel veel voor terug en geniet ik er ook heel veel van.
Echter merk ik dat mijn partner erg licht geraakt is en dingen egatiever interpreteert dan dat ik bedoel, en dan werken mijn na-zwangerschapshormonen er ook al niet goed bij. Hoewel ik na-zwangerschapshormonen zie als een wisselwerking van mijn persoonlijkheid en de hormonen, waardoor ik er zelf ook redelijke controle over heb.
Maar een dergelijke conversatie is gisteren daardoor best wel uit de hand gelopen. De voedingsplanning liep namelijk even niet zo gepland als we allebei wilden. Dit had ik aangekaart en ook getipt aan mijn partner hoe we dat de volgende keer anders zouden kunnen doen. Ik werd toen weer overvallen door mijn kraamtranen en op dat moment was mijn partner 1 van onze heerlijke popjes aan het verschonen en beschuldigde hij mij opeens uit het niets dat ik hem beschuldigde over hoe we de voedingsplanning hadden gepland. Ik schrok hiervan en zei gelijk van dat ik hem niet beschuldigde maar dat ik alleen de situatie hoe die was gelopen bekritiseerde. Hij ontkende dit en ik merkte dat hij boos was (wat ik niet snap als je een onwijs lief onschuldig kindje aan het verschonen bent). Ik probeerde, wel helaas in mijn emotionele tranen en gedaante, mijn vriend te overtuigen dat ik hem niet beschuldigde, maar dat we beide aandeel hadden in de gelopen situatie. Er stond toen heel lang een 'muur' om mijn vriend en alles wat ik zei verwierp hij. Ik werd opeens niet meer gelooft.
Vandaag is mijn vriend helaas doorgegaan met onterechte beschuldigingen van dat ik volgens hem:
* Makkelijk met 'kraamtranen' weg kan komen (als soort van makkelijk excuus)
* Dat ik twijfel aan zijn vaderschap
* Dat ik nooit verantwoordelijkheid op mij neem
* Dat ik volgens hem moeite heb om rekening met anderen te nemen
* Dat ik over alles een emotioneel sausje gooi
Een dergelijke conversatie is niet een eerste keer. En ook ik heb hier ook zeker een aandeel in. Maar ik vind dat je prima opbouwende opmerkingen mag maken in een relatie zonder hem/ haar het gevoel te geven dat je hem naar beneden haalt. Tijdens het eten knoeide ik gisteren per ongeluk wat op de grond. Toen kreeg ik een opbouwende opmerking van mijn vriend om dat wel zsm op te ruimen. Deze conversatie is begrijpelijk, logisch en op dezelfde manier als de 'voedingsplanning' opmerking. Alleen ontkende mijn vriend dit, omdat dit volgens hem 2 verschillende situaties zijn. Terwijl ik denk: het gaat in beide situaties toch om opbouwende feedback aan elkaar geven?
Hoe kan ik hier beter mee omgaan, relatietherapie wil mijn vriend niet. Het is allemaal hectisch, dat weten we, en dat blijft het ook voorlopig. Maar ik wil niet dat onze meisjes lijdden onder onze 'kraamstress'. Hoe kan ik hier nu het beste mee omgaan? En hebben nieuwe vader, hoe rationeel ze ook zijn, ook last van 'kraamstress'?
Ja natuurlijk
ook voor vaders is er nu een nieuwe periode aangebroken. Een periode van huilende babies, schema's, onzekerheid, te weinig slaap, alles draait om die kleintjes, ontzwangeren en waarschijnlijk hebben jullie ook te weinig sex. Ik denk dat het bij veel jonge ouders na een maand even knalt. Ik denk ook niet dat jullie dochters daaronder lijden.
Aanvulling
Ga nou niet als verse moeder je man vertellen hoe hij dingen beter/anders kan doen als het gaat om de kinderen. Daar moet hij zijn eigen weg in vinden
eh...
voedingsplanning?!
Tip: gooi al je ideeën met betrekking tot 'planning' voorlopig overboord en "go with the flow". Verse baby's geven stress (zowel bij moeder als vader) en gooien je hele leven overhoop. Dus wees gewoon een beetje lief en vergevingsgezind voor elkaar.
Het goede nieuws is: alles went. Maar geef het de tijd. Als je al een momentje zonder baby-gedoe hebt, probeer dan even positieve aandacht aan elkaar te geven. Maar heb er ook begrip voor als de ander juist even 'alleen' tijd nodig heeft. Daar moet je elkaar wat in gunnen. Ik denk niet dat je in relatietherapie hoeft als je in de kraamtijd wel eens bonje hebt 
eens met Jippox
Maak het jezelf niet te moeilijk. Accepteer dat dit gewoon een lastige tijd is. En je kindje is pas 10 dagen oud! Bied elkaar op voorhand excuses aan dat je weleens onredelijk zal reageren. Dat hoort erbij. Geef jezelf en de ander de ruimte. Het is voor jullie beiden ontzettend wennen. En iedereen keer als je denkt dat je iets van ritme hebt gevonden, dan is het de volgende dag toch weer anders.
Vergiet vooral niet om een beetje te genieten. Van je kindje - en van elkaar.
Geen paniek
Man, hoe vaak ik niet de opmerking "jij hebt weer last van je hormonen zeker?" naar het hoofd geslingerd kreeg tijdens ruzies vlak voor en na de bevallingen. Ik kan nu hartelijk lachen om onze ruzies tijdens de stressvolle kraamtijd. t Ging werkelijk helemaal nergens over.
Ik lees dat jullie allebei wat overdreven reageren. Maar dat is normaal, het is allemaal nog zo wennen en zoeken. Blijkbaar wordt hij in stressvolle situaties snel onnodig boos en voel jij je snel aangevallen. Probeer er niet te zwaar aan te tillen en raak vooral niet in paniek. Ik ben het eens met de van Jippox. Ga alsjeblieft in de eerste weken niet gaan zitten plannen met voedingen of wat dan ook. Geef je borstvoeding? Dat hielp bij mij heel erg goed tegen somberheid en stress. Dus als het even kan lekker borstvoeding op verzoek geven en verder weinig verwachten en veel genieten.
Geef het tijd
Ik denk niet dat jullie al meteen relatietherapie nodig hebben... Een baby in huis (en in jullie geval 2 baby’s) brengt inderdaad de nodige stress met zich mee. Toen ik voor de eerste keer moeder werd, nu al bijna drie jaar geleden, hadden mijn man en ik ook zo’n discussies. Eventjes dacht ik ook: dat gaat hier de verkeerde kant op. Maar na heel wat gepraat met vriendinnen die ook pas bevallen waren, hoorde ik wel dat dit overal voorkomt. Kijk, het is natuurlijk voor jullie allebei nieuw en jullie willen zo goed mogelijk jullie best doen. Jij zit natuurlijk met je hormonen, maar voor je man is dit ook een heel nieuw situatie. Het gaat er vooral om om een evenwicht te vinden en opnieuw op elkaar afgestemd te geraken. Komt wel goed!
