Kleine bloeding en buikkramp in week 4
Hoi allemaal,
Ik weet sinds twee dagen dat ik zwanger ben van een kleine, een ongeplande zwangerschap weliswaar, maar desondanks zwanger. Ik heb me aangemeld bij dit forum om steun te vinden en herkenning bij andere moeders en vrouwen die zwanger zijn of zwanger zijn geweest. Vanochtend was ik bij de huisarts om te praten over mijn positieve zwangerschapstest van afgelopen zondag. Het was een goed gesprek en hij had goede tips voor mij en mijn partner. We zijn er een stuk wijzer door geworden.
Tot ineens vanmiddag ik gedurende een aantal uur flinke kramp kreeg in de buik, het leek op een menstruatiepijn, een drukkend gevoel. Ook vond ik na een toiletbezoek met twee stukjes wc-papier wat bloed op het papier. Het eerste was licht van kleur, het tweede donkerder. Het waren 'twee streepjes'. Ik schrok me rot! Raakte in paniek en belde de arts, die zei me dat ik rond half vijf nog even terug moest bellen. Zo gezegd zo gedaan. Zojuist heb ik gebeld en gelukkig heeft het niet meer gebloed en is de kramp ook flink gezakt. Ik voel nog steeds een soort van druk (opgezwollen gevoel), maar die pijnlijke steken die ik vanmiddag voelde zijn er niet meer. Ik houd nu wel mijn rust. Misschien onsmakelijk, maar vanmiddag ging het om een boodschap 2, waarbij je natuurlijk wat meer druk zet op je lichaam.
De huisarts zei dat een bloeding niet altijd een miskraam hoeft te betekenen dus dat ik het in de gaten moet houden. Ik ben nu 4 weken zwanger en las op internet dat een bloeding dan ook door de innesteling kan komen van het vruchtje in de baarmoeder. Herkennen jullie moeders dit vanuit eigen ervaring? Pfff ik schrok zo toen ik het zag.. en voel me er nu nog niet gerust op. Bizar wat het met je doet emotioneel als je dat ziet, wetende dat je zwanger bent..
Ben benieuwd of het voor jullie bekend voorkomt. Dank alvast!
Hetkenbaar
En helaas er is niks dat je kan doen. Ik had het bij mijn eerste na 7 weken ofzo. De dagen regen zich aaneen. Wat duurde de tijd ongelooflijk lang voordat een verloskundige bij week 10 zon beetje een kloppend hartje kon detecteren. Dat was het ergste. De dagen leken zo lang te duren. Je moet het echt uitzitten.. sterkte
Natuurlijk
Als je altijd gezond bent geweest is het een hele ervaring dat je nu meedeint met je lichaam en wat daar in groeit. En later krijg je dat nog eens meervoudig met je kinderen. Niet alleen deinen zij met hun gezondheid, voor vanwege opgroeien/tandjes e.d. en kinderziekten, maar zelf krijg je dan ook regelmatig nog wel eens een virusje of bacterie doorgegeven van jekinderen, dat doen ze op op de opvang en op school met andere kinderen, en ben je daar minder of meer ziek van.
En helaas de ervaring dat een zwangerschap niet altijd vlekkeloos verloopt en inderdaad een miskraam een realiteit kan zijn waarover je behoorlijk en terecht in de zorgen kunt zitten.
Probeer je aan de richtlijnen van je hulpverleners te houden en jezelf af te leiden. Zorg goed voor jezelf.
Veel sterkte maar ook veel plezier. Vergeet ook niet te genieten van je groeiende kindje, ook al is het nu zorgelijk. Het is, en blijft, vaak dubbel.
Miskraam
Zelf heb ik twee keer een miskraam gehad. De eerste keer was ik daar nogal van ondersteboven.
Ik wilde graag kinderen en doordat het manmatig niet meezat duurde het allemaal lang en was gecompliceerd ook al bleek ik heel snel en makkelijk zwanger te kunnen worden.
Dus dat viel zwaar tegen. Gelukkig had ik toen gesprekken bij maatschappelijk werk. De maatschappelijk werkster vertelde me dat het nogal vaak voorkwam en ook een manier was om minder geslaagde lichamelijk zieke foetussen weer op te lossen. Veel miskramen in het begin merk je niet eens want te korte tijd.
Doordat ik ging beseffen dat het hoewel, zeker in mijn tijd, niet royaal besproken, toch veel blijkt voor te komen, werd het wat beter te accepteren.
Maar spannend bleef het. Ook toen ik later zwanger was van wat mijn kinderen werden. Ik deed veel moeite om te ontspannen want stress schijnt ook niet goed te zijn. En het is maar de vraag of dat zo is. Zelfs in stressvolle omstandigheden worden er ook kinderen geboren. Maar je piekert wat af en vooral wat zou je kunnen doen om het te voorkomen. En er is niets. Je wacht het af. En uiteraard leeft gezond.
Het is de natuur.
Heel lang geleden
Ruim 30 jaar geleden was ik overtijd. De zwangerschapstest kon toen alleen nog bij de huisarts. Bij het melden van de positieve uitslag kreeg ik meteen meegedeeld dat 1 op 3 zwangerschappen eindigde in een miskraam. Ik weet dat nu nog zo goed omdat het zo ontzettend lomp was.
Enfin, ik heb het opgezocht en nu is het 1 op de 10. Bekijk het positief, je hebt een veel grotere kans dat alles prima gaat.
Heel veel sterkte en hopelijk verder een prima zwangerschap met een gezonde baby
Afwachten
Het enige wat je kunt doen is afwachten. Het nadeel van vroeg testen is dat het vaker mis gaat in het begin van de zwangerschap, en als je niet had getest zou je het kunnen ervaren als een wat afwijkende menstruatie.
Ik heb zelf tijdens mijn tweede zwangerschap met 5,5 week een dag behoorlijke krampen en een sloot bloedverlies gehad. Volgens de verloskundige die ik had gebeld zou een miskraam meerdere dagen bloeding opleveren, maar ze kon geen garanties geven. Het was dus wel een vervelende wachttijd tot de eerste echo met 7 weken. Ik denk dat ik in die 1,5 week wel vijf testen heb gedaan (die positief bleven). Het kind bleef plakken en het is nadien ook nooit duidelijk geworden waardoor die bloeding werd veroorzaakt.
Innestelingsbloeding?
Kan het geen innestelingsbloeding zijn?
Dank voor jullie reacties!
Hoi allemaal,
Dank voor jullie reacties! Het is toch ernstig bemoedigend te horen dat dit vaker voorkomt en dat het niet perse een miskraam hoeft te zijn. Ik moet zeggen dat het vooralsnog ook niet meer hoeft gebloed dus het was alleen gister heel kort (en als reactie op het druk zetten op mijn lichaam) dus wellicht waren het wat verdwaalde weefseltjes? De kramp is ook weg, pijnsteken sowieso weg en het enige wat ik nu nog voel is een soort drukkend vol gevoel, opgezwollen.
Of het is inderdaad een innestelingsbloeding geweest zoals ElenaH ook zegt, daar had ik zelf ook aan gedacht. Ik merk vanochtend dat ik een heel lichte vlaag van misselijkheid heb dus dat zou goed nieuws moeten zijn I guess?
Ik probeer het ook maar te zien per dag en te weten dat, ook al gaat het mis, ik in ieder geval zwanger ben geweest. Dat is al heel mooi om dat besef te hebben dat je zwanger kunt raken. Ergens omdat deze zwangerschap zo onverwacht was heb ik in een paar dagen proberen te wennen aan dat idee en hoe ons leven dan zou zijn met zo'n kleine. Dan als je ineens bloed ziet en eraan denkt dat het een miskraam zou kunnen zijn schiet je zo in de stress, vanuit angst dat je kwijt zou kunnen raken waar je ineens mee geconfronteerd wordt. Die paniek en die gevoelens zeiden me dat ik vol voor deze zwangerschap zou gaan, wanneer het vruchtje sterk genoeg blijkt en het volhoudt.
Weten jullie overigens wat de oorzaak van een miskraam is? Ik las dat het in 60-70% van de gevallen komt door probleem met de chromosomen, dus een aangelegde fout in het embryo. Daarnaast risicofactoren zijn overgewicht, alcohol en drugsgebruik. Is dit bij jullie ook bekend?
