Ik krijg een keizersnede en ben daar blij om

Fijn

dat scheelt een hele strijd zeg, pfff !!

Voor de andere dames die dit misschien ooit gaan lezen, je had er ook bij je vorige bevallingen een geplande keizersnede kunnen nemen (ipv krijgen) door wat ziekenhuizen af te gaan en wat verschillende artsen te spreken. Ik heb te lang gehoopt dat het regionale ziekenhuis mij dit zou gunnen, en dat deden ze niet. Het team van het ziekenhuis wat verderop heeft een paar keer met mij gepraat over de risico's etc maar stonden direct wel bereidwillig tegenover mijn wens. Achteraf bleek dat de baby overdwars lag en klem zat met het hoofdje en er sowieso nooit normaal uit had kunnen komen, dus het was alleen maar goed voor haar dat ze een week eerder met geplande is gehaald.

Ja en een veel sneller herstel, geestelijk was ik helemaal ok !

Hiervoor heb ik....

....mijn huisarts benaderd en gevraagd wie de leading-vrouwenarts was in het ziekenhuis, zeg maar. Naam gekregen, en voila. Vorige keer idd in zelfde ziekenhuis ook om ks gevraagd, maar werd toen bruut afgewezen. Kindje zou wel in de gaten gehouden worden hoe groot enzo, het ozu dit keer een kleintje zijn (dus dacht: oke, we proberen het) maar het was een kilo zwaarder dan geschat en dus ging het weer niet zoals moest. Nu heb ik gezegd dat ik het gewoon niet meer wil. En het is akkoord, ik kan er niet over uit.

Idd overwoog ook ik om naar een ander ziekenhuis te gaan als ik een nee kreeg.

Trek het je niet aan....

....alles wat roept dat het 'de natuur is', spreekt vanuit relatief eenvoudige bevallingen en mag zich gezegend voelen dat het bij hen wel gaat, hetgeen nu eenmaal niet voor iedereen is weggelegd.

Wel heb ik de overtuiging dat een ongecompiceerde bevalling beter is dan een keizersnee en ja, dat weet je helaas pas na het eerst (in ieder geval de eerste keer) te proberen.

Regien

realiseer je je ook dat een keizersnede een zware buikoperatie is met alle risico's van dien. Ik begrijp volledig je angst voor een bevalling met complicaties etc. Maar vlak niet uit dat dat óók bij een keizersnede het geval is. Voorbeeldje: ik ben twee keer met een keizersnede bevallen. Tweede keer een spoedkeizersnede, omdat het litteken van de eerste keizersnede ging scheuren. Dat was spontaan bij 34 weken....kantje boord hebben mijn jongste zoon en ik het gered.

Ik kan me verder helemaal voorstellen dat Bloem na een aantal zware bevallingen opgelucht is dat er bij deze geboorte een keizersnede is. Maar meteen een keizersnede willen/eisen bij een eerste bevalling vind ik persoonlijk wel wat kort door de bocht.

groetjes van Purk

Nou regien

Hoe zwaar is jouw kans op een loodzware bevalling dan?

Ik heb ervaring met zowel sectio als een gewone bevalling, en echt, ik kies honderd keer liever voor een gewone bevalling. Een sectio IS namelijk al een loodzware complicatie.

In Bloems geval snap ik de opluchting, die heeft al flink wat ervaring, en er zijn genoeg redenen om aan te nemen dat bij haar een sectio gewoon een verstandige keuze is.

Maar bij een normaal verlopende zwangerschap vanwege angst voor eventuele complicaties (je weet niet eens of je die krijgt) maar meteen kiezen voor een ingreep die er voor zorgt dat je de eerste dagen je bed niet uitkomt, en de eerste weken je veel energie moet besteden aan herstellen, persoonlijk vind ik dat vrij naief.

Ik begrijp....

...jullie reacties volkomen, misschien moet ik ook duidelijker zijn in mijn motivatie om een keizersnede te willen.

Ik slik medicijnen waarvan bekend is dat het kindje moeilijker op gang komt na de geboorte. Het zal daardoor huileriger zijn. In mijn ogen heeft het kindje mijn moederlijke aandacht dan extra hard nodig om zich prettig te kunnen voelen.

Als eerste is het dus zeer goed mogelijk dat het kindje het nog moeilijker krijgt bij een gecompliceerde bevalling. Uiteraard weet ik niet of ik zo'n bevalling ga krijgen maar vind het risico nemen toch heel erg akelig.
Daarbij komt dat ik denk dat ik, na een keizersnede, mentaal/emotioneel beter in staat ben om voor ons kleintje te zorgen. Behalve als ik een voorbeeldige bevalling heb, wat maar weinig vrouen hebben.
Gezien het feit dat ons kindje moeilijker op gang komt voor mij ook een heel erg belangrijk argument.

Als laatste wil ik zeggen dat ik me heel goed realiseer dat het voor Bloem een compleet andere situatie is en ik ben dan ook heel erg blij voor haar dat ze deze keer een keizersnede krijgt!

Regien

Ik snap je motivatie helemaal.Maar ook ik heb ervaring met een normale bevalling en een ks.Ik was na de natuurlijke bevalling,van mijn tweede overigens,beter in staat om er voor mijn kindje te zijn als na de ks.
Ik moest echt herstellen van de operatie,daar gaat heel veel energie aan op.Als ik de foto's van toen bekijk hingen de wallen op mijn knieën.Dat heeft echt weken geduurd.Bij de natuurlijke bevalling was ik echter snel weer op de been,wat ten goede kwam aan het emotionele gedeelte.
Misschien onderschat je de ks een beetje,het is echt een behoorlijke ingreep.
Maar fijn dat je zwangerschap nu wat lekkerder loopt in ieder geval,en dat je niet meer in het zwanger worden draadje hoeft te schrijven!

Regien

dat moet je even overleggen met je gynaecoloog, die weet de voor en nadelen en kan dan met jou samen een keuze maken. Je kan ook altijd een second opinion vragen bij een ander ziekenhuis.

Er niet kunnen zijn na ks

Hallo Regien,

Allereerst is het natuurlijk helemaal je eigen keuze om te vragen om een ks. En ik ben blij voor Bloem dat ze na haar bevallingservaringen nu zonder gezeur een ks kan krijgen!
Ik schrijf mijn ervaring na een ks op omdat ik juist heb ervaren dat ik er na de ks niet heb kunnen zijn voor mijn kindje, omdat ik begrijp dat het 'er kunnen zijn' voor jou een belangrijk argument is om te kiezen voor een ks.
Na de operatie met een ruggenprik zijn de artsen nog ongeveer een uur met mij bezig geweest om alles te hechten. Daarna naar een uitslaapkamer voor controles. Mijn zoontje is om 15.15 uur geboren en ik was om 17.30 uur bij hem op de zaal. Ik heb tijdens het hechten etc heel wat traantjes gelaten omdat ik niet zeker wist waar man en zoon waren en of het goed ging. Terwijl er nog wel een verpleegkundige was geweest om bij hen te kijken en mij op de hoogte heeft gebracht, maar ik wilde hem gewoon zelf zien en vasthouden.
De eerste nacht in het ziekenhuis had ik een catheter en nog erg weinig gevoel in mijn benen wat maakte dat ik niet uit bed kon. Mijn zoon lag in een soort aanhangbedje naast me, dus ik kon de hele nacht naar hem kijken, maar hem niet pakken als hij ging huilen. Heel frustrerend. 's nachts wilde hij gewoon nabijheid en geschommeld worden. Ik kon dat niet en een lieve verpleegkundige heeft tijden met hem rondjes door de kamer en de gangen gelopen. Wat had ik dat graag zelf gedaan.
De eerste dagen mocht ik hem niet zelf optillen, maar werd hij op mijn borst gelegd. En dan was het nog heel goed oppassen omdat het een sterke trappelaar is die flink tegen mijn hechtingen kon schoppen. De borstvoeding kwam niet goed op gang omdat het heel lastig was hem goed aan te leggen.
Toen ik uit het ziekenhuis kwam, na een paar nachten niet slapen vanwege alle geluiden op de zaal, had ik een erg lage HB door bloedverlies tijdens de operatie. Ik heb veel pijn gehad aan hechtingen en litteken en heb me echt een paar weken gevoeld alsof er een vrachtwagen over mijn buik was gereden. En moe, moe, moe, moe. Zo dat mijn man de eerste keren alleen met ons kereltje naar buiten is geweest omdat ik nog niet verder dan 100 meter kon lopen. Ik weet natuurlijk niet hoe ik me had gevoeld na een gewone bevalling, maar ik geloof toch echt wel wat beter.
Zelf heb ik dus ervaren dat ik zeker de eerste week heel weinig voor ons zoontje heb kunnen zorgen vanwege de nasleep van de keizersnee. Nu bijna acht weken later gaat het were goed, maar dat herstel heeft echt flink tijd gekost. Ik hoop niet dat het klinkt of ik je wil overhalen om een andere keuze te maken, maar zelf denk ik dat ik er meer had kunnen zijn voor mijn kereltje als ik geen ks had gehad.
Succes met de rest van je zwangerschap,
Maanve

Regien

vergis je niet in een keizersnede (zoals de anderen ook al zeiden). Onze oudste is uiteindelijk met een keizersnede gekomen en het heeft lang geduurd voor ik daarvan hersteld was. Ik heb zelfs jarenlang last gehad van het litteken. Als ik ongesteld werd kon ik een dag bijna niet lopen van de pijn van het litteken. Dit is gelukkig een uitzondering en zal bij de meesten niet zo zijn, maar toch. Verder mag je na een keizersnede eigenlijk niets tillen wat zwaarder is dan 3 kilo. En ondanks dat mijn kinderen vroeg geboren werden (38 en 36 weken) waren ze allebei zwaarder. Je kunt dus eigenlijk juist niet zelf goed voor je kind zorgen. De erste dagen na de ks ben je vaak aan bed gebonden door infuus en catheter. En wat ik heel frustrerend vond, was dat ik niet zelf onze dochter uit haar bedje kon pakken als ze huilde en moest dus wachten op de verpleging.
En wat hierboven ook al werd gezegd (door maanve geloof ik): terwijl ik gehecht werd ging man met dochter naar de kraamafdeling. Toen ik op de verkoever kwam werd er door de verpleging daarheen gebeld, dat ze naar me toe konden komen. Dat duurde door de drukte op de afdeling nog zeker een half uur. Ik heb nog nooit zo in de stress gezeten, ik dacht al dat er van alles mis was met haar . Gelukkig was dat niet zo.
Van onze jongste ben ik gewoon bevallen, en dat was een wereld van verschil. Ik kreeg zoon gelijk op mijn buik (dat had ik bij dochter zo gemist!), ik voelde mezelf veel beter. Ik kon ook zelf hem uit zijn bedje halen als IK dat nodig vond, was daarin niet afhankelijk van de verpleging. Het herstel ging ook veel sneller.
Het moeilijke is natuurlijk dat niemand kan voorspellen wat voor bevalling je zult krijgen. Ik wil je veel wijsheid wensen bij het maken van je afwegingen en praat het goed door met je gyn!

Dank jullie wel!

Allemaal heel erg bedankt voor jullie reacties, het heeft me echt aan het denken gezet!
Ik ga het een en ander nog eens heel goed in overweging nemen en er uitgebreid met mijn gynaecoloog over hebben bij de 20-weken echo.
Nogmaals: erg bedankt!!

Twee keer ks

Hi Regien,
Ik ook nog maar even: ik heb twee keer een ks gehad, beide keren zonder dat ik weeën had daarvoor. (Beide keren reageerde ik niet op het opwekken van de weeën en kwam een moment dat het kindje moest komen). Na beide keren ben ik vlot hersteld, weinig pijn gehad, kortom, behoorlijke mazzel gehad en keizersnedes 'op hun best'.

Maar toch; ik kan soms nog emotioneel raken omdat ik niet weet hoe het is om een kindje uit je te voelen glibberen en op je buik te krijgen. Ik zag mijn kinderen pas echt (afgezien van 10 seconde op de ok) toen ze aangekleed waren en weet nog dat ik de verpleegkundige smeekte om na 3 dagen mijn kind voor me uit te kleden zodat we even huid-op-huid konden liggen. Ik vond de eerste nachten in het ziekenhuis vreselijk, dat ik mijn kindje niet zelf kon pakken en dat mijn man er dan ook niet bij was. De eerste twee weken op zijn minst was het tillen van het kindje (en dus ook bijvoorbeeld in bad doen) moeilijk. Bij mij is de borstvoeding bij beiden niet goed op gang gekomen, schijnt vaker voor te komen na een ks. Enz.enz.

Kortom, het lijkt misschien heel aantrekkelijk, en ik maak ook graag grapjes over het feit dat ik twee kinderen heb zonder ooit een wee te hebben gehad, maar als je reden is een goede start met je kindje maken, denk ik zelf dat een ks niet de voorkeur heeft.

Ik was zelf bij de geboorte van mijn oudste psychisch niet erg stabiel (slikte tot voor de zwangerschap antidepressiva), en heb het erg moeilijk gehad die eerste 2 maanden na de bevalling. Ik heb zelf het gevoel dat juist het niet zo nabij zijn direct na de geboorte sterk heeft bijgedragen aan mijn moeilijke start met hem.

J.

Er zijn voor je kind

Mijn ervaring is dat ik na de normale bevalling er meteen veel meer kon zijn voor mijn kind. En dat was ook hard nodig, 1 uur na de bevalling moest ze in een ambulance naar een ander ziekenhuis, en omdat ik alweer mobiel was (even gedouched en omgekleed) kon ik meteen met haar mee. In het andere ziekenhuis lag ze een verdieping lager in een andere vleugel. De liften werkten slecht en dezelfde avond kon ik al weer de 2 trappen lopen die nodig waren om bij haar te komen.

Bij mijn zoon was ik blij toen ik na 3 dagen heel voorzichtig naar de WC kon strompelen, met infuus op sleeptouw. Ik kon hem niet oppakken als hij me nodig had, ik moest eerst bellen om hulp.

Bij mijn dochter kon ik er meteen helemaal voor haar zijn, bij mijn zoon (keizersnede) was ik veel te veel bezig met zelf herstellen, en was ik er dus niet in die mate die hij eigenlijk nodig had.

Er zijn voor je kind

Ik kon het beide keren niet. 1e op natuurlijke weg, heftige loodzware bevalling eindigend in ziekenhuis met vacuumpomp en daarna nog een week blijven, trombose opgelopen ... genoeg drama alom met een ppd als cadeautje.
2e keer werd een ks omdat meneer had bedacht 4 uur voor tijd nog even in stuit te draaien (AI AI) meteen een vette sunami dus weer naar zh alwaar het erg lang duurde voordat men besluit dat het een ks werd.Niets kwam gemakkelijk op gang en wederom aan de antidepressiva. Het enige wat ik als positief had ervaren was de ruggeprik.
Als ik weer zou moeten bevallen zou ik toch eerder voor de natuurlijke weg gaan. Meer omdat ik met zoon naar de ostheopaat ben gegaan omdat hij zo vreselijk huilde. Heel veel huilde. En zij vertelde dat hij zijn geboorte heeft gemist. Hij kreeg als het ware een re-birthing (of zo iets) en vanaf dat moment was het een ander mannetje.
Uiteraard kan je enorm opzien tegen het bevallen. Het is zo gemakkelijk gezegd: Het is er ingekomen, het moet er dus ook weer uit... of er zijn miljarden vrouwen je voorgegaan.
Voor Bloem is het een uitkomst, een rustgever voor de laatste loodjes. Dat is erg fijn, geniet er van!
Aan Regien wil ik zeggen; ik kan het me helemaal voorstellen. Ga voor een ziekenhuis bevalling voor je eigen gemoedsrust. Dan heb je alles bij de hand. Maar probeer vooral ook te genieten van je zwangerschap. Echt het is zo van invloed op je kindje als jij je teveel zorgen maakt. Succes!