Ik ben januari 2011 en dus ook (weer) zwanger!
Inmiddels hoef ik niet meer geheimzinnig te doen aangezien sinds gisteravond zusje Marith, die hier ook nog wel eens mee leest en schrijft, op de hoogte is van mijn zwangerschap en ze reageerde gelukkig heel positief! Het zou een beetje slordig zijn geweest als zij het hier eerst had moeten lezen 
Nu mijn ouders nog, maar die zijn het komende weekend aan de beurt.
Ik ben dus onverwacht zwanger geraakt van een 5e kindje. Achteraf gezien mijn eigen schuld omdat ik wist dat de pil niet meer volledig beschermde na een aanvalletje van overgeven en diaree. Maar ach, ik liep tegen de 40, en mijn man heeft een paar jaar geleden een hersteloperatie ondergaan waar maar 1 zaadleider van hersteld was, en na een paar jaar was de kans ook groot dat deze weer dichtgegroeid was met littekenweefsel. Dus tja, hoe groot (klein) is die kans nu helemaal???
Om een lang verhaal kort te maken, ik bleek tot onze schrik na een aantal weken toch zwanger te zijn geraakt. Man reageerde na de eerste schrik meteen positief en is er heel erg blij mee, en ik zelf ook. Maar ik schiet in mijn emoties nog wel in uitersten. Want ik zie wel een beetje op tegen weer dat hoogzwangere en pijnlijke lijf, weer een bevalling; zal het kindje geen afwijkingen hebben? Hoe reageert de omgeving op een 5e kind? Ben ik niet te oud? Kunnen we het zelf nog wel bolwerken met 5 kinderen? En dan nog de angst voor een miskraam. Aan de andere kant voelt het ook geweldig! Nog een keer zo'n heerlijk klein hummeltje, en ondanks de ongemakken is en blijft het zó bijzonder om nog een keer een zwangerschap mee te mogen maken. En niet te vergeten en héél belangrijk: Onze 4 meiden zijn er ook dolgelukkig mee en de 2 oudste zijn zelfs in huilen uitgebarsten van blijdschap na ons nieuws! Dus een 5e is van harte welkom en we redden het vast wel met z'n allen!
Ik heb vorige week de intake bij de VK gehad en een echo waarop een klein frummel met een kloppend hartje van zo'n 7 weken te zien was; tot zover goed bericht dus. Op 24 juni krijg ik de volgende echo om de exacte termijn te bepalen voor de combinatietest die daar weer op volgt. Nog een paar spannende weekjes te gaan dus...
Gefeliciteerd!
Ten eerste: gefeliciteerd!
Goed om te lezen dat jullie kindje een warm welkom gaat krijgen en wat heerlijk dat jullie meiden zo blij reageerden.
Toen ik geheel onverwachts zwanger raakte van onze derde reageerde onze 2 zonen ook dolblij. Vooral de oudste straalde helemaal, hij gaf bijna licht!
En toen de tijd daar was dat ze het op school mochten gaan vertellen was een megafoon er niets bij, haha!
Tuurlijk zijn er altijd beren op de weg en een zwangerschap geeft helaas ongemakken maar ook zo ontzettend moois ervoor terug. Wij kregen na 2 zonen een prachtige dochter en we zijn nog iedere dag zo dankbaar dat we haar mochten krijgen.
We hadden dit echt nooit durven dromen!
Ik wens je een voorspoedige zwangerschap en jullie kunnen er met zijn zessen helemaal naar toeleven, dat is toch hardstikke bijzonder!
Op naar de 24e! (wat gaat de tijd dan langzaam he?)
Oh my god!
Ik dacht even, goh nog een sassefras, maar nee jij bent het gewoon!!
WOW nr 5!!!!!!!! GEFELICITEERD!!!!
ik begrijp je zorgen.... ik hoop toch dat je er van kunt genieten...!!!
liefs polly
Gefeliciteerd!
Enne... ben jij nou "januari 2011" uit het draadje hierboven?
Leuk!
Gefeliciteerd! nr 5! Ik ben zelf net ruim 4 maanden geleden bevallen van nr 4, en dit is echt onze laatste, maar als ik dit lees word ik stiekem een beetje jaloers! Zou dat ooit overgaan, die nesteldrang??
Geniet er van, ook al zal het best zwaar zijn!
Fantastisch
Helemaal leuk! (En nu ga je vast een hoop mensen horen over 'dat je vast aan een vijfde bent begonnen in de hoop eindelijk een jongetje te krijgen' 
Wat leuk dat de kinderen zo blij zijn, het wordt vast een feest.
Leuk!
Ik ben 2e pinksterdag bevallen van nummer 5, die ook niet gepland is gekomen. Wij waren niet direct heel enthousiast, maar na veel gepraat is besloten dat ook deze zeer gewenst is. En nu is hij er en het is helemaal heerlijk! Wat ben ik blij met dit mooie kindje.
Gefeliciteerd! En op naar de 24e!
Risama
Risama
Van harte met de geboorte van jullie 5e! Was ook niet echt gepland dus...
T'is inderdaad even omschakelen, maar het idee om het weg te laten halen is hier geen moment in ons hoofd opgekomen, ik denk ook niet dat ik daar me zou kunnen leven. Met 4 kinderen gaat het allemaal prima dus een 5e zal ongetwijfeld ook wel gaan lukken. Dit kindje is ook weer zeer gewenst, ook al is het even weer wennen. Het is en blijft een hele bijzondere ervaring, zo'n zwangerschap, bevalling en weer zo'n klein hummeltje in je leven. Of het nu je 1e of je 5e kindje is...
Maar hoe bevalt het jullie nu in het dagelijks leven met een 5e spruit? Is het te doen voor je? En hoe oud zijn je andere kinderen en hoe vinden zij het? Wij hebben 4 meiden in de leeftijd van 11,10,7 en 3 en wonderlijk genoeg zijn ze superenthousiast en leven nu al volop mee met de zwangerschap; met name de oudste 2.
Ben wel benieuwd naar je ervaringen; zo vaak hoor je niet van gezinnen met 5 kinderen!
Biene
Ja, ik ben 'januari 2011' van hierboven. Leuk dat we gelijk opgaan met de zwangerschap, wij 'oude mutsen' zullen dat klusje wel even klaren!
Whow
Wat vind ik dit toch altijd prachtige verhalen! Van harte gefeliciteerd. Zo te lezen komt dit vijfde kindje in een erg warm nest. Mijn vierde diende zich vorig jaar ook onverwacht aan. Maar o zo gewenst en eerlijk gezegd: ik ben zo gelukkig met haar! Soms vind ik haar net zo'n gelukspoppetje, alleen dan zonder touwtje 
Sassefras
mijn kinderen zijn 11, 9, 3, 1 en de jongste morgen dus 2 weken oud. Vergelijkbaar met de jouwen dus! De oudste 3 zijn meisjes, de jongste 2 jongens. Mijn oudste vond het helemaal niets toen we vertelden dat er nog een kindje kwam en ook nu heeft zij het er best moeilijk mee. Al die aandacht die verdeeld moet worden en dat terwijl zij natuurlijk in een heftige periode zit. Ze gaat na de zomer naar de middelbare school en begint al lekker te puberen. Ze wilde wel heel graag bij de bevalling zijn en na wat goede gesprekken en afspraken is ze er ook idd bij geweest.
Hoe het is met 5 hoop ik je binnenkort te kunnen vertellen. Het is nu nog zo pril en mijn man is nog thuis. Na volgende week moet ik het echt zelf gaan doen en zal ik het echt gaan ervaren... Maar het gaat vast net als bij numer 4, een paar weken zoeken naar een nieuw ritme en dan loopt alles gewoon weer!
Het meest lastige wordt toch alle kinderen hun portie aandacht geven. Omdat ze in zulke verschillende fasen zitten, zal ik ook echt veel individuele tijd met de kinderen moeten blijven plannen en dat vind ik nu wel lastig met een borstafhankelijke baby ed.
Overigens vond ik de reakties op het nieuws van de komst van een vijfde kind echt hilarisch. Open monden, lachbuien, mensen die je direct in de kerkelijke hoek douwen. Geweldig! En wij hebben ook een bepaalde bekendheid verworven in de buurt. We zijn echt dat grote gezin uit die en die straat.
Hoe voel je je verder?
Risama
Risama
Ik voel me prima tot zover. Alleen wat meer vermoeid zo aan het einde van de middag, en ik ben alweer behoorlijk aan het groeien. Ik kan het echt niet meer verborgen houden voor de buitenwereld dus die moeite bespaar ik me dan ook maar!
Op de school van de kinderen weten de meeste mensen het nu en daar krijg ik eigenlijk alleen maar leuke, spontane reakties, en ook in onze vriendenkring. Alleen mijn ouders reageerden zoals verwacht niet leuk, en wisten het zo te draaien dat het leek of ik ze persoonlijk wat vreselijks aandeed door weer zwanger te zijn geraakt. En allemaal onder het excuus van 'ouderlijke bezorgdheid'! Het drama eindigde met de mededeling van mijn moeder dat ik ze maar even de tijd moest geven voordat ze hier blij mee konden zijn en vanaf dat moment is mijn zwangerschap genegeerd en doodgezwegen.
Ik heb er m'n buik voorlopig (letterlijk) van vol, en heb besloten dat ik ze geen mededelingen meer doe omtrent mijn zwangerschap tenzij het op hun eigen initiatief gebeurd. Wíj zijn er als gezin blij mee, en dat is het belangrijkste! Ze slikken het maar...
Groetjes, Sassefras
Sassefras
Mijn schoonouders reageerden ook zo. Nadat we het nieuws verteld hadden is er door schoonvader de dag erna gemeld dat schoonmoeder 'not amused' was. Hij kwam de jongste 2 halen en zij kwam niet mee, wat ze normaal altijd wel doet. Het onderwerp is vervolgens weken doodgezwegen totdat wij het zelf bespreekbaar hebben gemaakt. Toen bleek dat schoonmoeder vooral bang was dat de andere 4 kinderen aandacht tekort zouden komen, dat ze gewoon erg geschrokken was en dat zij waarschijnlijk een andere keuze had gemaakt dan wij (lees: abortus). Ze heeft toen ook gevraagd om nog wat tijd om aan het idee te wennen. Ondertussen groeide mijn buik ook zichtbaar en kon al gauw niemand meer om de zwangerschap heen. De laatste maanden van de zwangerschap waren ze beiden weer net zo betrokken als altijd en na zijn geboorte was duidelijk dat dit kleinkind gewoon direct in hun hart zat.
Mijn advies: geef ze dus gewoon even wat tijd, gelukkig duurt een zwangerschap negen maanden, hopelijk draaien ze weer bij. Ik was overigens toen ook niet zo mild als ik nu klink hoor. Ik was zelfs hoogst verontwaardigd! Het was toch ons leven en ons kind en onze keuze? Waar bemoeiden ze zich in godsnaam mee?! Ik ben wel blij dat ik dat flink heb lopen spuien, maar niet naar hen zelf toe. Hierdoor zijn de interne verhoudingen toch goed gebleven.
MarijnB
