Hoe reageerde je (schoon)moeder toen je vertelde dat je zwanger was?
Was dat anders bij de eerste als bij een volgende?
Was het anders dan je verwacht had?
Juichend
Mijn moeder was er niet meer toen ik zwanger werd, maar mijn schoonmoeder was bij alledrie even blij! Precies zoals ik verwacht had 
Maar ik ben nog niet toe aan oma worden
vond ik neit leuk! Papa was doodgelukkig! Schoonmoeder was heel blij....
Mijn moeder heeft het wel weer goedgemaakt...
Mijk
Heel blij
Mijn moeder was bij onze eerste ongeneeslijk ziek, het waren haar laatste weken/maanden, maar ze was ongelooflijk blij voor ons. Jammer dat ze de geboorte niet meer mocht meemaken, maar dat ze zo blij voor ons was, vond ik ook al heel mooi.
Schoonmoeder was ook heel erg blij, maar dat past ook in de cultuur daar (Marokko).
Ben nu zwanger van de tweede, helaas zijn beide oma's inmiddels overleden. Ik weet zeker dat ze weer net zo blij zouden zijn.
Bij de 2e minder
Bij de zwangerschap van de eerste waren alle opa's en oma's superblij. Maar schoonmoeder wellicht iets enthousiaster omdat het haar eerste kleinkind zou worden en voor mijn moeder werd het al de 5e. Wel wilde mijn moeder meteen graag een oppasdag, schoonmoeder wilde dat juist vooral niet, op zich wel begrijpelijk want ze werkt ook nog. Ze was dus wel blij, maar er eigenlijk niet aan toe om 'al' oma te worden. Toen de baby er eenmaal was draaide dat trouwens weer helemaal om en had ze spijt dat de oppasdag bij mijn schoonvader op haar werkdag viel, tja...
Bij de tweede was weer iedereen blij, maar gingen mijn ouders binnen 5 minuten weer over tot de orde van de dag. Voor hen werd dit inmiddels kleinkind nummer 7 en voor mijn schoonouders nummer 2.
Gelukkig zijn alle opa's en oma's dol op al hun kleinkinderen en andersom. Mijn schoonouders hebben inmiddels nog een derde kleinkind gekregen en dat leidt de aandacht van die van ons weer een beetje af. Ze stonden af en toe iets te vaak om de stoep.....
Alles is nu weer in evenwicht en hopelijk krijgen mijn schoonouders er nog veel meer kleinkinderen bij
De mijne...
Mijn moeder en schoonouders waren ontzettend enthousiast! Ze wisten dat we er mee bezig waren en het niet wilde lukken. Met veel 'kunst en vliegwerk' is het uiteindelijk gelukt en ze waren heel blij voor ons.
Mijn biologische vader daarentegen heeft zijn kleindochter 1 keer kort gezien. Lijkt niet echt blij. Hij is en blijft vooral boos op mij omdat ik hem in zijn ogen vanalles aan heb gedaan. Jammer, hij mist een fantastisch kleinkind! (vooral jammer omdat hij ook al een fantastische dochter -ikzelf- heeft gemist
En hier
Mijn moeder leeft al heel lang niet meer, dus ik kan alleen vertellen over de reacties van mijn schoonmoeder.
Die was bij nr.1 heel overdreven blij, soms een beetje overdreven. Toen dochter er was was oma ook wel heel erg aanwezig.
Nr.2 was een grote verrassing voor hun, dus toen dochter trots de echo liet zien met de boodschap dat ze een broertje of zusje kreeg zei schoonmoeder als eerste: "maar we kunnen echt niet nog een spaarrekening openen" ( ze hebben een spaarrekening voor dochter waar dik op wordt gespaard)
Ze zijn nu trouwens op beide kleinkinderen even trots.
En ik hoop zo dat ik later wat beter reageer bij zo'n verrassing
Dendy
Verschillend
Mijn moeder is bij de komst van ieder kleinkind even enthousiast. Zelfs toen ze een extraatje kreeg (mijn lease-zoontje) vond ze dat geweldig. Voor haar de eerste kleinzoon. Inmiddels is ze dik tevreden, zegt ze zelf met 4 kleindochters en 3 kleinzoons. Oudste is 17 jongste is 5.
Mijn eerste schoonmoeder reageerde totaal niet enthousiast. Ze had dan ook beweerd dat mijn man geen kinderen kon krijgen. Dus toen ik na ons trouwen stopte met de pil waren we erg verrast dat ik zwanger was. Man eigenlijk ook niet blij. Schoonmoeder zei bij 6 maanden zelfs dat als we abortus wilden, dat in Italie nog steeds kon. ze wilde ook absoluut geen oma genoemd worden. Vriend en vijand verbaasde ze dan ook na de geboorte; overal foto's in huis, achter de wandelwagen lopen en showen enz enz. In gedachte heb ik nogal eens gezegd tegen haar: en dit wilde jij niet??? Toen ons kind 2 jaar was, is deze oma overleden. Kort erop zijn we gescheiden.
2 jaar later leerde ik mijn huidige man kennen. Hij een zoontje ik een dochter. Ons geluk kon niet meer stuk. En toen bedacht een klein zaadje dat hij ook bij ons wilde horen, en werd onze zoon geboren. Ook met deze aankondiging was mijn moeder reuze blij. Mijn nieuwe schoonmoeder had mijn dochter al ingelijfd als kleindochter en vond het een heerlijk idee dat er nog een kleinkind kwam. In augustus is haar 4e kleinkind geboren. Er is maar 1 minpuntje. Zij zal het eerste kleinkind altijd blijven voortrekken. Dat deed ze toen en dat doet ze nog steeds. Maar ach.... daar lig ik niet zo wakker van.
