Hoe lang miskraam afwachten voor curettage moet
Hallo,
Heb een vraag omdat ik in Duitsland woon en daar anders met miskramen omgegaan wordt.
In Duitsland lijkt het gebruikelijk om meteen na vaststellen dat de zwangerschap misgegaan is door te verwijzen voor een curretage. Afwachten lijkt hier heel ongebruikelijk. Omdat het bij mij nu voor de zoveelste keer mis gegaan is en dit keer heel erg vroeg (nog net geen 6 weken) wil ik nu eens een wat meer Nederlandse methode proberen, namelijk gewoon afwachten tot het vanzelf komt. Ben het spuugzat om me telkens in het ziekenhuis te moeten laten behandelen en lees in de huisartsenstandaard dat curretage helemaal niet perse hoeft als de vrouw er niet voor kiest, maar dat afwachten net zo weinig complicaties geeft als curretage (alleen ben je er dan niet zo snel van af).
Maar hoe lang kijkt een Nederlandse Arts het eigenlijk aan? Even er vanuit gegaan dat er geen complicaties als koorts of heel erg heftige bloedingen optreden. Tot nu toe heb ik bijna een week lichte bloedingen, maandverband wordt amper vies. Ik zelf heb er geen problemen mee om het bijvoorbeeld 6 weken af te wachten, maar vanaf wanneer gaat de Nederlandse arts er toch over nadenken om een curretage aan te raden ??
Maandag afspraak met de Duitse vrouwenarts en dan wil ik graag mijn goed beslagen ten ijs komen of te wel , ik hoop dat iemand mij kan vertellen hoe lang Nederlandse artsen het aanzien voordat ze een vrouw (die liever geen curretage wenst) toch aanraden tot curretag.
Gr. Miranda
Belgisch beleid
Miranda,
hier in Belgie hangt het beleid soms ook wel af van gyn tot gyn. De ene raadt sneller een curretage aan ...
Maar gezien je termijn kan je zonder veel toestanden idd nog wel een paar weken afwachten.
Heb zelf 5 miskramen gehad, de meeste rond 8-9 weken.
Het 'probleem' bij wachten op een miskraam is dat ondaks je vruchtje niet meer groeit, je lichaam wel nog denkt zwanger te zijn en dus lustig verder gaat met weefsel aanmaken in je baarmoeder. Hoe meer slijmvlies, hoe meer bloed. Een miskraam op 6-8 weken is heel wat anders dan een miskraam rond 12 weken qua bloedverlies, op de laatste termijn wordt eht echt een beetje een bloedbad. Dat is vooral de reden waarom gyneacologen liever geen vrouwen laten afwachten tot 11-12 weken; bloedverlies kan best angstaanjagend zijn dan.
Uit eigen ervaring was het bij mij zo dat als ik al bloedde, de uiteindelijke miskraam meestal binnen de 17 dagen ongeveer volledig op gang kwam. Jij bent nu zes weken en dan is je lichaam ongeveer een week of 8, bloeverlies is dan op sommige momenten hevig ( dat je om het uur een nieuw groot maandverband moet) maar niet constant, ook kan je wel wat krampen of weeên krijgen voor het vruchtje zelf.
Persoonlijk zou ik nooit meer of drie weken willen wachten op een miskraam, lichamelijk meer of drie weken af en toe bloed is erg vervelend maar ook psychisch is het niet fijn.
Je hebt volledig gelijk dat je niet voor de zoveelste keer zomaar wilt gecurreteerd worden, curreteren is niet zonder risico's en zeker als het al veel gebeurd is.
Als je miskraam natuurlijk komt controleer je best of je een volledige miskraam gehad hebt. Hou je best in de gaten of je idd geen koorts enzo gaat krijgen en vooral -heel belangrijk!- een controle-echo , dan weet je dat je baarmoeder schoon is.
Als ik zelf in een van mijn miskramen zat, ging ik wekelijks naar de gyn, die deed dan een echo en zo zag je ook het vruchtje kleiner worden en naar beneden zakken, of zag je dat er nog een stukje weefsel zat - waarop ik dan meestal de dag erna terug krampen kreeg en zo de miskraam volledig was.
Veel sterkte en succes met je beslissing!
jenneman
Andere manier
Dag Miranda,
Rot zeg, weer een miskraam, sterkte.
In Nederland wordt tegenwoordig steeds vaker gebruik gemaakt van misoprostol, een medicijn dat een miskraam opwekt. Dat zijn tabletten die in 90% van de gevallen werken, dus het voordeel is dat je doorgaans niet gecuretteerd hoeft te worden, met alle risico's vandien.
Google eens op miskraam misprostol, dan krijg je veel informatie.
Groetjes, Biene
Misoprostol
Jenneman en Biene ,
Dank voor jullie snelle reaktie .
Jenneman : Ben jij doorgegaan met proberen kinderen te krijgen na zoveel miskramen of heb je op een moment de knoop doorgehakt om op te houden met het proberen. Voor mij is het nu 3x miskraam en 1x eileiderzwangerschap (eerste zwangerschap gelukkig wel een gezond kind). Ergens houd het toch een keertje op. Ik ben het wel een beetje zat al dat vruchteloze gehannes bij de dokter.
Biene : Over medicamenteus opwekken heb ik ook al gelezen, maar volgens mij kan dat niet zomaar in Duitsland. Bij mijn eerste miskraam in ieder geval niet, moest ook onder ziekenhuisopname gebeuren. En ik probeer het ziekenhuis te vermijden.
Maar misschien is het nu verandert is en dat het ook poliklinisch kan. Zal het maandag eens navragen.
Mir
Wel al bij al ben ik al gezegend met twee kinderen (3 en 8 jaar) EN is een derde op komst, ben nu 22 weken ver.
In totaal ben ik met zekerheid 9 keer zwanger geweest en er zijn ook twee heel prille MK's; 5 MK waren rond 8-9 weken en net als jij heb ik ook een EUG gehad, waarbij ik mijn eileider verloren ben.
Na de vele miskramen zijn er onderzoeken gebeurt en daaruti blijkt dat ikzelf drager ben van een chromosomeninversie, daardoor heb ik een heel hoog risico op miskramen. De uitslag was voor mezelf heel confronterend maar tegelijkertijd ook verhelderend.
Eigenlijk hadden we de hoop op een derde opgegeven maar toen was ik plots toch zwanger en bleef ik zwanger! Een wonder en wonderen zijn de wereld echt nog niet uit 
. Probeer daaraan te denken als je toch beslist verder te gaan!
jenneman
Jenneman
Jenneman : die chromosoneninversie, is dat dat onderzoek waar je beide partners laat onderzoeken ?? En is dat alleen maar bloedafnemen ??
Wat kun je in Nederland nog meer laten onderzoeken na 3 miskramen ??
Ikzelf heb niet meer zo'n behoefte om verder te gaan met kinderen te krijgen. Heb ook helemaal niets met baby`s. Als mijn vriend verder wil , dan wil ik graag al het mogelijke onderzoeken laten. Misschien als er een duidelijke oorzaak te achterhalen is, dat het wat hem betreft ook welletjes is en kunnen we er een punt achter zetten. Nu blijft toch bij hem waarschijnlijk de hoop dat het gewoon pech is elke keer.
Mir
Na herhaaldelijke msikramen krijg je een hele resem bloedtests, gebeurt in één afname hoor ; ze testen op stollingsafwijkingen, tekorten, zeldzame ziektes etc. En dan idd de test die je als koppel doet, ook via bloedafname, is een karyotypering, dat houdt in dat ze je bloed op kweek zetten en zo je chromosomen bepalen, ze zetten al je chromosomen in kaart en daaruit kunnen ze dan afleiden of je een gewone chromosomenkaart hebt of dat er een afwijking is; bij mij was het een inversie, maar je kan ook een translocatie hebben bvb, of een stukje mankeren ...Op de uitslag van de test moet je ongeveer 8-10 weken wachten. Bij een aantal chromosomenafwijkingen kan je terugvallen op een vrij nieuwe techniek; PGD met IVF, dan krijg je dus een IVF bevruchting en op een bepaald moment kunnen ze dan de cellen gaan controleren en zo zien of er een afwijking is, zoniet kan het embryootje ingeplant worden. Bij mij was de inversie te complex en zeldzaam, dus ik moest afgaan op goed geluk .
Meid, ik ken legio koppels die geen kinderen hebben en die ook gelukkig zijn hoor! Als de druk om zwanger te worden en te blijven zo groot wordt dat die je volledige leven gaat lij(ei)den( letterlijk dan), dan vind ik da tje als koppel daar goed moet over nadenken! Je moet er allebei volledig achterstaan anders is de druk veel te groot...
Jenneman
Mir
Afgelopen week hier ook weer voor de keuze gestaan om af te wachten, te curreteren of het op te wekken met misoprostol/ cytotec. Ook wij kwamen er rond de 7 weken d.m.v. een echo achter dat het niet goed was. In principe was er volgens mijn gyn geen enkele reden(behalve de emotionele kant) om niet af te wachten. Zijn mening was, je mag zolang wachten als je wilt. Wel met regelmatig echoscopisch onderzoek. Dit advies was natuurlijk gebasseerd op mijn situatie en weet dus niet in hoeverre het van toepassing is iedereen. Vanwege het emotionele aspect, maar ook vanwege het feit dat ik dreigde uit te drogen door extreme zwangerschappelijksmisselijkheid en dat er nog geen enkele teken was van een dreigende miskraam heb ik gekozen voor het opwekken met misoprostol. Wat een hel en nooit meer! Uit verschillende onderzoeken komt naar voren dat tussen de 10 tot wel 50% van de vrouwen na het gebruik van misoprostol alsnog gecurreteerd moet worden. Doordat ik letterlijk leegbloedde ben ik met veel bombarie alsnog met spoed gecurreteerd. En dit blijkt geen uitzonderlijk verhaal te zijn, dus mocht je de keuze hebben, laat je goed voorlichten over de risico's.
Verder wat betreft de onderzoeken. Ik heb al verschillende onderzoeken gehad,(5xMK, 1XEUG en nog een paar positieve testen om een paar dagen later alsnog ongesteld te worden), maar er is nog nooit wat uitgekomen. Slecht in 15% schijnt er een oorzaak gevonden te worden en in een nog kleiner percentage is de oorzaak ook nog behandelbaar. Dit betekent niet dat er in de overige gevallen niks aan de hand is, maar dat de medische wetenschap in veel gevallen nog niet zover is. Ik heb me (teveel) gefocusd op alle onderzoeken en er geen rekening mee gehouden dat er ook wel eens niks uit kon komen. Ik vond dat zelf echt een teleurstelling en het maakt me machteloos.
Wel of niet doorgaan met de kinderwens? Ik denk één van de moeilijkste besluiten die je kan nemen en erg persoonlijk. Ik ben ondanks alle ellende nog steeds van mening dat er ooit wel eens eentje moet blijven zitten. Misschien naief? Maar wij hebben geen kinderen en ik kan me niet voorstellen ooit kinderloos te blijven.
Veel sterkte met alles.
Therese
Wachten op een miskraam
Allereerst sterkte voor degenen die er nu voor staan... het is een ellende zo'n miskraam 
Bij mijn eerste miskraam hebben we even afgewacht, de gyn liet me 3 dagen na het constateren dat het mis was, nog even terug komen (ik was ruim 12 weken toen). Op dat moment ging het zo slecht met mij, veel bloedverlies, kwam toch niet echt op gang, dat ze alles afblies en een spoedcurettage deed. Dat vond ik een verschrikking, de pijn en het geluid van dat apparaat, kan het me nog steeds herinneren.
Bij de 2e miskraam (rond 9 weken was ik uiteindelijk toen het begon) hebben we afgewacht, iets in mij wilde er absoluut niet aan en ik was zo bang om per ongeluk een zwangerschap die toch goed was, weg te halen. Kop in het zand natuurlijk, want dat het mis was wisten we wel. Maar goed, het kwam wel op gang na ruim 2 weken maar zette niet door, dus uiteindelijk ben ik toen toch gecuretteerd.
De laatste miskraam was ook weer een vroege (rond 7 weken is het misgegaan, we kwamen er bij 10 weken achter), we wilden toen niet afwachten en de gyn plande een snelle afspraak waarna hij me door zou sturen voor een spoedcurettage. (Als we de gewone weg via opname gevolgd hadden, had ik meer dan 2 weken moeten wachten en dat vond hij geen goed idee, met de vorige miskraam in gedachten.)
Die curettage bleek niet helemaal goed gelukt, ik bleef steeds maar vrij hevig vloeien en toen is er opnieuw een curettage gedaan, die wel helemaal volledig was. Dat gebeurt schijnbaar in ongeveer 10% van de gevallen, daar is weinig aan te doen.
Kortom 3 totaal verschillende verhalen, ik heb geen idee wat ik je aan zou moeten raden. Ik zou met de gyn bespreken wat de mogelijkheden zijn en dan afgaan op je eigen gevoel. Het is aan de ene kant prettig om de tijd te hebben om afscheid te nemen van je droom, aan de andere kant kan het een naar idee zijn dat je met een dood vruchtje rondloopt (dat vond ik zelf niet akelig maar dat geldt niet voor iedereen). Ikzelf vond het ook vooral heel vervelend dat ik geen idee had wanneer het zou beginnen, en of het bloedverlies dan hevig zou zijn of niet.
Controle-echo is inderdaad belangrijk, ook om nog even te bespreken wat er allemaal gebeurd is en hoe nu verder.
Heel veel sterkte met de beslissing!
Groetjes Tink
Wachten zal wat langer gaan duren...
Dank jullie allen voor jullie uitgebreide reakties.
Wordt voor mij toch wat langer wachten, want ondanks dat ik 10 dagen geleden een "struktuur" verloren heb en vorige week langere tijd bloed verlies (en wat prut) gehad heb blijkt er toch een levende vrucht aanwezig van 6w+6d. Een paar daagjes jonger dan het zou moeten zijn , maar toch..... Stond helemaal perplex. Ook omdat mijn extreme chocolade verslaving ook 10 dagen geleden abrupt ophield had ik eigenlijk de conclusie getrokken dat die zwangerschap mislukt was.
Misschien maar goed ook dat ik dacht dat het mis was, heb ik me tenminste niet meer zorgen gemaakt over het bloedverlies vorige week. Sterker nog , ik zat te hopen op een flinke bloeding en baalde eigenlijk dat die bloeding zich niet goed doorzette. Bloeding was wel sterk genoeg om stiekem te hopen dat alles misschien toch ongemerkt afgekomen was. In eerste instantie denk je als je de echo ziet : shit, die vruchtblaas zit er nog, en dan blijkt het embryo waarvan je dacht dat die de benen had genomen er ook nog te zitten....
Een meevallertje dus, hoewel het natuurlijk wel een groot risico blijft, want die bloedingen zijn natuurlijk niet helemaal positief en het blijft een dreigende miskraam. Gelukkig is het bloed en prut verlies zondag opgehouden, dus over twee weken eens kijken of het er nog altijd zit....
Als het misgaat, dan ga ik in ieder geval het een tijdje afwachten. Als ik de verhalen hoor doe je in ieder geval niet iets wat medische onverantwoord is...
Vanishing twin?
Dit heeft een vriendin van mij ook meegemaakt, ze dacht dat ze een miskraam had maar dat was niet zo. Bij haar dachten ze aan een 'vanishing twin', een tweelingzwangerschap waarvan er eentje in een spontane arbotus eindigde. Het kan dus toch nog goed komen!
Sterkte met wachten en hopelijk blijft het vruchtje zitten!
Hoop
Ik heb twee keer hetzelfde meegemaakt. Ik heb beide zwangerschappen van week 6 tot week 13 gebloed. Soms een beetje, soms echt helderrood.
Het resultaat is 2 hele ondeugende jochies.
Sterkte!
V.M.
Mijn "miskraam" bleek
een tweeling (en wellicht zelfs een drieling....) Het kan dus mir.1
Spannend mir!
Wat een verhaal zeg! Ik hoop dat dit wondertje mag blijven zitten.
Gr. Therese
Ook
Wij zijn ook 1 van de twee verloren!
Ook ik dacht dat het gebeurt was... maar niets was minder waar op de echo was een klein vruchtje te zien! Na een week ook met hartslag...
Hij is inmiddels 17 maanden!! Dus hoop voor jou dat het bij jou ook zo zal gaan!!
Het kan...!!
Liefs
Vandaag een verhaal gehoord
van mijn schoonmoeder. Een dochter van vrienden van hen heeft ook een miskraam gehad, erg verdrietig natuurlijk. Naar het ziekenhuis voor curretage, voor de zekerheid nog een echo gemaakt. En toen bleek het ook om een tweelingzwangerschap te gaan, waarvan 1 miskraam. Dus nu nog wel zwanger, maar van 1 kindje.
Het kan dus zeker, ik heb het ook vaker gehoord. Maar ik kan me voorstellen dat dit ontzettend spannende dagen voor je zijn. Ik wens je veel geluk en hoop dat deze lekker blijft zitten!
Leuk die reakties
Leuk om te lezen dat zoveel verhalen te voorschijn komen waar gewoon gezonde kinderen uit geboren zijn.
Tsja, wegens dit soort verhalen denk je toch : zou het dan toch wat worden. Hoewel ik er toch sterk mee rekening houd dat het mis is. Gister weer flink wat bloeding gehad en blijft toch raar. Ben benieuwd of het 24 Februari nog zit. In ieder geval weet ik nu dus niet meer bij bloedverlies of het mis is, want blijkbaar bleef tie zitten bij meer dan een week meer of minder bloedverlies. Bij de andere miskramen was het bij bloedverlies wel meteen mis....
Wat het nu is wat ik verloren heb weet ik niet. Had op moment van verlies geen zin meer om er achteraan te bellen wat ik er mee moest (was weekend). Weet dus ook niet zeker, want ik heb geen idee hoe een vrucht van nog geen 6weken er uitziet. Het was in ieder geval best wel wit, leek op een dubbelgeslagen stuk weefsel. Ongeveer 5-6 mm.
Volgens vrouwenarts was het geen tweeling, dat zou ze gezien hebben (was dag er voor maar 1 vruchtblaas te zien en iets wat een embryo zou kunnen zijn).
Als het in een tweeling was, dan ben ik wel blij dat er eentje de benen heeft genomen. Moet er niet aan denken dat er perongeluk twee komen. Leer je ook wel mee leven, maar zou wel effe slikken zijn. Bij mijn eerste zwangerschap had ik het wel gehoopt, had ik meteen klaar geweest.......
Ik wacht dus maar af en let maar niet meer te veel op bloedverlies. Volgens mij kun je toch niet zoveel meer sturen of het wel of niet mis gaat. (Hoewel mijn vrouwenarts de pen al klaar heeft liggen om me een paar weken bedrust voor te schrijven.......)
Kan heel goed toch een tweeling zijn geweest
Bij mijn tweede heb ik in het begin van de zwangerschap een miskraam van zijn tweelingbroertje gehad. Eerst dachten ze dat het gewoon een dreigende miskraam was, toen bleek mijn hcg extreem hoog en dachten ze aan een molamiskraam, en daarna kelderde de hcg weer en dachten ze weer aan een gewone miskraam. De echo's lieten in die tijd één vruchtje zien met een steeds langzaam kloppende hartje. Pas op een andere echo met betere apparatuur bleek dat er niet één vruchtje zat maar twee. De vruchtblazen zaten tegneelkaar aan en waren slechts met een vliesje van elkaar gescheiden, waarvan het niet eens zichtbaar was of die nu helmaal doorliep of niet. In één zat een springlevende embryo en in de ander iets levenloos wat inderdaad wel een embryo geweest had kunnen zijn. Het grote probleem was dat mijn lichaam door de afstoting van het afgestorven vruchtje ook de gezonde vrucht dreigde mee te sleuren. Het was een spannende zwangerschap, ik heb veel moeten liggen, om de balans niet naar de verkeerde kant te laten doorslaan. Als zo'n vruchtje gedeeltelijk van de baarmoederwand los komt kan het toch weer genezen zoals een gewone wond, maar de theorie is dat rondhopsen niet bevordelijk is voor dit proces van weer aan de baarmoeder hechten. Uiteindelijk is hij bij mij wel blijven zitten en is nu 7 jaar oud.
Wat ik met mijn verhaal wil zeggen is dat het helemaal niet zeker is dat je een tweeling op de echo altijd ziet. Het hangt er maar net vanaf waar de vruchtjes zitten en hoe ze ten opzichte van elkaar liggen.
Groetjes Jessica
