Geheim houden of je een jongen of meisje krijgt

Niet geheim

Bij de eerste 2 wist ik het niet, bij de 3e wel en heb ik het ook 'gewoon' verteld. Ze komen er toch wel achter en ik heb geen zin om moeite te doen om me niet te verspreken.

Aan de andere kant, het is ook wel leuk om niet alles met de wereld te delen. De naam heb ik wel voor mezelf gehouden, en daar geldt eigenlijk het zelfde voor. Ze komen er toch wel achter . (hoewel die natuurlijk nog tot op het laatste moment kan wisselen, bij het geslacht is dat moeilijker, al zijn vergissingen altijd mogelijk)

Niet

Ik wist het 2x niet. Eerste wilde ik niet weten, bij de 2e was ik al veel nieuwsgieriger maar vond mijn man toch van niet.
Als er nog 1 komt, wil ik het denk ik wel graag weten.. En dan zal ik vast mijn mond wel voorbij kletsen.

Ik vond een echo wel een beetje als 'gluren' voelen, een pretecho zou voor mij niet hoeven. Maar waarom precies niet.. Beetje aangeleerde denkwijze/ moraal?

app-sent

Wisselend

Bij de oudste twee wist ik het zelf niet, en dan valt er dus ook niets te vertellen.
Bij de jongste hadden we alle varianten al in huis en waren de wensen van de oudste twee verdeeld. Vandaar dus dat we ons deze keer wel hebben laten vertellen wat het zou. En ook aan de kinderen vertelt, zodat ze aan het idee zouden kunnen wennen. Geheimhouden voor de buitenwereld was toen geen optie meer (als ik dat al gewild zou hebben), mijn 5,5 jaar oude dochter riep tegen iedereen die het maar wilde horen: wij krijgen een baby en het wordt een broertje!!! Ik had ook zoiets van: de belangrijkste mensen zijn op de hoogte, dus waarom dan nog geheimzinnig doen.

De naam hebben we wel voor onszelf gehouden. De eerder genoemde dochter was het daar overigens echt niet mee eens.

Niet

Bij de eerste 4 wisten we het zelf niet, dus dan valt er ook weinig te vertellen. Bij nummer 5 was ik zo vreselijk nieuwsgierig en had ik eigenlijk ook een voorkeur voor een bepaald geslacht dat we er in de echo kamer voor gekozen hebben het te willen weten. Baby had ook nog het gewenste geslacht en dat vond ik zo leuk dat iedereen het binnen no time wist Achteraf echter vond ik het toch leuker om het niet te weten, het wel weten haalde toch een extra stukje spanning van de bevalling af vond ik en dat vond ik toch jammer. Hoewel ik ook de verhalen ken van de verkeerde conclusie van de echoscopist, wat maakte dat er toch nog een klein stukje spanning bleef.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Wij wisten het

drie keer niet. De eerste twee keer wilden we het allebei niet weten, de derde keer wilde ik wel maar man niet weten. Ik heb me toen maar aan hem aangepast, want wij hebben afgesproken dat in dit soort dingen degene die het langzaamst gaat gevolgd wordt. Ik vond het toen op de een of andere manier wel moeilijk om het niet te weten. Ik weet trouwens eerlijk niet of we het verteld zouden hebben als we het wel geweten hadden.
Overgens ffzo, dat gedoe om het geslacht is werkelijk ongelofelijk. Wat mensen zich voor vrijheden aanmeten. Wij hadden al twee kinderen van hetzelfde geslacht en er waren heel veel mensen die er hard op van uit gingen dat we nog wel een keertje zouden willen proberen een kindje van het andere geslacht te krijgen. Nou nee, geen moment over nagedacht. Er waren ook mensen die heel overtuigd zeiden dat het nu toch wel extra leuk zou zijn wanneer het een kindje van het andere geslacht zou zijn. Nou nee, ook al niet. De meest botte reactie die we kregen was van iemand die ons zag wandelen met onze derde en enthousiast vroeg: en.... en... wat is het geworden? Wij even enthousiast: een .... (kindje van hetzelfde geslacht als de andere twee). Het gezicht betrok, het werd heel stil en er kon alleen nog een zuinig "ooooh.... nou, dat is ook leuk" af.
Aagje

Hier

2 zwangerschappen; bij de eerste wisten we het niet (wilden dat niet!) en bij de 2e wisten we het wel, maar voor mij had dat niet perse gehoeven, manlief wilde het graag. Hij wilde het ook graag vertellen en ik niet, dus dat is uiteindelijk niet gebeurd. Ik vind het zelf juist leuker als het nog een tijdje je eigen geheim is, gewoon lekker van elkaar. Dochterlief (toen 2) wist het ook niet, dus ook voor haar was het een (leuke!) verrassing. En familie en vrienden vonden het ook leuk om te raden hoor en proberen ons uitspraken te ontlokken, haha, dat had ook wel wat

Mocht ik ooit nog een keer zwanger raken (wat ik niet verwacht op dit moment), dan denk ik dat we het wel weer willen weten en dan kom ik er denk ik ook niet onderuit om het te vertellen...hoewel dat 'niet weten' voor mij ook er gewoon een beetje bij hoort, dat verrassingseffect.

Maar goed, dat is dus voor iedereen persoonlijk.

Lynn

Twee keer wel

Ja hoor, twee keer verteld aan iedereen. De eerste keer wist iedereen zelfs de naam al, omdat dat een gegarandeerde familie-vernoeming was.
Ik had niets met dat verrassingseffect: vond het kind, MIJN kind per definitie 1 grote verrassing. Daarbij was ik tamelijk depressief tijdens mijn zwangerschap, en hielp het praten over 'mijn zoon' met het echt en concreet maken voor mij. Dat was goed voor me in een periode dat ik tamelijk veel irrationele angsten en doembeelden had. Maar vooral: ik kan geen geheimen bewaren. Zoals mijn moeder altijd zegt: ik ben in staat de tram-chauffeur over mijn Dex even te vertellen.
En ja, iedereen wist dat ik zwanger was vanaf de dag van de positieve test, zelfs op mijn werk!

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Leuk

Leuk, al die verhalen, al snap ik nog steeds niet helemaal waarom het leuker is als je 9 maanden op de verrassing moet wachten Bij de eerste heb ik het zoveel mogelijk geprobeerd geheim te houden (omdat dat 'zo hoort'), maar ik wilde het het liefst van de daken schreeuwen. Bij de tweede heb ik dat ook gedaan. Er heeft toen nog wel iemand tegen me gezegd dat ze het jammer vond dat ik het vertelde omdat dan de verrassing eraf was. De namen waren wel een groot geheim omdat er altijd mensen in mijn omgeving ook zwanger waren en ik bang was dat ze 'mijn naam' zo leuk zouden vinden dat zij hem zouden kiezen.

Wel

Ik wist het wel en heb het ook gelijk aan iedereen vertelt. Ik snap heel goed dat mensen het niet willen weten. Wat ik niet zo goed snap is dat je het geheim houdt voor anderen. De meeste mensen interesseert het toch niet wat je krijgt want ze staan te ver van je af dus zo geïnteresseerd zijn ze echt niet in je baby. De mensen die wel dichtbij je staan interesseert het wel en ik vind het nogal vreemd om het dan niet te vertellen als je het zelf wel weet. Ik snap de reden er achter ook niet zo.

In mijn omgeving wil bijna iedereen het weten en iedereen die het weet vertelt het van te voren. Namen worden wel vaak geheim gehouden tot de geboorte (of de ouders zijn er nog niet uit). Ik ken echter ook verscheidene echtparen/vrouwen die wel gelijk de naam erbij vertelden (het wordt een meisje en ze heet lilly) en die vanaf dat moment ook consequent het altijd over lilly hadden.

Zelf twijfelden we nogal over de namen dus die hebben we wel pas na de geboorte (toen ze echt definitief waren) verteld.

Mijn zusje wilde de naam niet zeggen omdat het nogal een aparte naam is en ze bang was veel negatief commentaar te krijgen. Als de baby al geboren is durven mensen dat niet meer zo

Het is maar net wat je gewend bent

toen ik mijn kinderen kreeg, was er nog geen standaard 20-weken-echo en was het nog niet zo algemeen aanvaard dat je van tevoren al ' de kleertjes in de goede kleur kocht'. Bij geen van de vier had ik voor-informatie, maar vaak wel een voorgevoel.

Bij mijn eerste kleinkind was niet duidelijk wat het zou zijn, lag niet gunstig in beeld bij die 20-weken-echo. Het was dus een verrassing.
Bij de tweede was het wel helder en zei zoon meteen dat er een kleinzoon op komst was. Dat vond ik onwennig, de verrassing was er af, maar ik kon wel meteen gaan knutselen met de goeie kleur Ze hebben het trouwens niet aan iedereen verteld. maar ja, als een paar het weten, dan sijpelt het toch door.

Zelf zou ik het liever niet weten, ik vind de verrassing juist erg leuk. Wel weten en niks zeggen, dat past niet zo in mijn plaatje.

Ik vind het best vervelend dat bijna alle babykleertjes zo nadrukkelijk meisjes- of jongenskleertjes zijn, iets neutraals is niet zo makkelijk te krijgen.

Rondgebazuind

Ja, wij wisten het, en ja, dat hebben we toen ook laten weten aan iedereen die het wilde weten. Ik vind persoonlijk dat er nog genoeg verrassing overblijft aan zo'n kind.

Nu sluit ik niet uit dat ik mijn mond had gehouden als de oudste een meisje was geweest uit angst voor een overvloed aan roze meuk. Hoewel, de tweede is een meisje en toen hebben we het ook verteld.

Tonny, ik ben het trouwens geheel met je eens wat betreft sexe-neutrale baby- en kinderkleren. Het komt me de neusgaten uit. Alleen in de maten tot en met 56 is er nog redelijk veel echt neutraals te vinden, daarna wordt het zoeken. Tenminste, als je, zoals ik, je kleding vooral in gewone (en vrij goedkope) winkelketens koopt en niet via het internet, want ik geloof dat het daar wellicht beter is. Maar dat alles terzijde.

Ik zou het trouwens iedereen aanraden om het geslacht van het verwachte kind gewoon wereldkundig te maken, dat scheelt een hoop krampachtig gedoe. Maar goed, ieder zijn meug natuurlijk.
De naam hebben we trouwens wel geheim gehouden, bij beiden, en dat is ook goed bevallen. Beatrijs Ritsema adviseerde dat ook ooit eens in Trouw, met als argument dat als je de naam noemt, mensen zich geroepen voelen commentaar te leveren, wat ze meestal achterwege laten als die naam al aan een echte baby vastzit.

groeten,

Temet