Even van me af praten... [ongepland zwanger van vijfde]
Een uur geleden stond ik tot mijn grote schrik met een positieve test in mijn handen. Ik barste direct in huilen uit. Ik heb 4 gezonde kinderen in de leeftijd van 13 maanden tot 11 jaar. De jongste kwam als een niet geplande verrassing. De positieve test die zijn komst aankondigde deed me schrikken, maar ergens was ik ook gewoon blij, de eerste 3 waren allen zeer gepland en dus ook zeer welkom. Ik heb het afgelopen jaar me veel afgevraagd of ik op een dag nog een vijfde kind wilde. Dat ik op korte termijn niet wilde was me duidelijk, maar toch, misschien over een paar jaar, nog een keer..... Ik word dit weekend 35 en wilde nu nog geen defintieve beslissing nemen. We hebben een sterilisatie van mijn man overwogen, maar dit plan toch nog even geparkeerd. Vervolgens heb ik een Mirena laten plaatsen. Deze is eind juni onverwacht weer verwijderd wegens medische redenen. Nu gebruiken we dus condooms en zijn we eigenlijk op zoek naar een alternatief. Ik heb mijn man net aan de telefoon gehad en allebei waren we het erover eens dat hij nu echt zsm gesteriliseerd gaat worden. Dit willen we niet! Ons leven staat net weer helemaal goed op de rails, 4 prachtige, gezonde kinderen, allebei een leuke baan (ik nog maar sinds een paar maanden...) een fijn huis, waar we allemaal een eigen plekje hebben. De jongste slaapt sinds een paar weken door, de BV zit in de laatste fase. Ik kan dus gewoon avonden weg en zelfs een nachtje wegblijven, zonder kolven etc. Kortom: het is gewoon goed zoals het is, maar nu dus die positieve test.....
Ik weet echt niet wat ik hiermee moet...
Ik weet hoe het voelt
Ruim een jaar geleden zat ik in bijna hetzelfde schuitje. We hadden toen 3 gezonde kinderen, de jongste bijna anderhalf dus alweer meer vrijheid dan je met een jonge baby hebt, alles lekker op de rit en mijn lichaam was weer hersteld van de zwangerschap, de bekkenklachten en de bevalling. Sterilisatie was ook hier nog even in de ijskast gezet omdat we beiden niet goed wisten of we misschien toch nog in de toekomst een vierde wilden, ookal was nóg een zwangerschap me afgeraden ivm mijn bekken. En toen stond ik ook ineens met een positieve test in mijn handen.
We hebben veel gepraat, nagedacht en kwamen allebei tot dezelfde conclusie: weg laten halen was geen optie, daar zouden we altijd spijt van blijven houden. In maart ben ik dan ook bevallen van een prachtige knul en we zijn er ontzettend blij mee. Maar dat was onze keuze...
Ik kan me zó goed voorstellen dat je niet weet wat je hiermee moet, het komt onverwacht, je schrikt, wil je dit wel... Tips heb ik niet voor je, keuzes moet je zelf maken, maar dat weet je natuurlijk. Praat met je man, vriendinnen misschien, praat hier idd maar van je af... Heel veel sterkte en succes.
Liefs, Esmee
Achtbaan...
Tjemig wat een achtbaan aan gevoelens ervaar ik vandaag. Ik heb vanochtend na het posten van mijn berichtje een goed gesprek gehad met een goede vriendin. Voorlopig hou ik het nieuws binnen de muren van ons huis, maar ik heb idd wel behoefte aan een luisterend oor en aan het kunnen uiten van al mijn gedachten. Zij zei heel terecht dat ik juist heel erg mijn gevoel moet zien te vinden en alle gedachten even moet proberen stil te leggen. Als het lukt probeer ik morgen even een boswandeling te maken, dat helpt me altijd wel met het ordenen van mijn gedachten en gevoelens. Ik heb werkelijk nog geen idee welke kant dit op zal gaan. Gelukkig ben ik er wel op tijd bij, ik had afgelopen weekend ongesteld moeten worden. Dat werd ik ook, keurig op tijd, alleen na een dag stopte het weer. Dat maakt dat ik in ieder geval even de tijd heb om het te laten bezinken. Zolang er geen hartje klopt, voelt het voor mij (en dat is uiteraard heel persoonlijk) als minder iets levends dan wanneer er ook hartactiviteit is. Eerst vanavond maar eens heel goed praten met mijn man, ook hij heeft dan de hele dag gehad om het nieuws te laten bezinken. Dat ons dit nog zou overkomen....
Herkenbaar
ook ik heb ooit met de schrik in mijn ogen naar een positieve test gekeken. Wat ik me nog herinner is dat bij je gevoel komen verrekte lastig is. Het is een wirwar van gevoelens. Kiezen tussen gevoel en realiteit is gewoon verrekte lastig.
Voor mij was lichamelijk een volgende zwangerschap gevaarlijk. Ik heb dus geheel tegen mijn gevoel in een vreselijke beslissing moeten nemen. Realistisch een hele goede. Dat was gisteren drie jaar geleden. Het staat in mijn geheugen gegrift. Nuchter denkend ben ik het er nog steeds mee eens. Risico's waren te groot. ik heb ook een verantwoordelijkheid naar de kinderen toe die er al waren.
Gevoelsmatig ben ik nog steeds benieuwd wie toch ons gezin verrijkt zou hebben.
Veel sterkte met je besluit. Het besluit is goed.
Knuffel van Verdriet
Lieve verdriet
Jouw berichtje deed me ook weer huilen. Je hebt helemaal gelijk, gevoel en verstand lopen dwars tegen elkaar in en door elkaar. Wat schrijf je mooi jouw gevoelens op, wat heb je een dappere keuze gemaakt!
Ik merk dat ik neig naar het kindje laten komen, een abortus vind ik emotioneel zo'n pijnlijke gedachte. Mijn man echter is van mening dat we het niet moeten laten komen. Bij ons zijn alle argumenten voor een abortus puur praktisch en gewoon omdat ons leven nu goed is zoals het is met 4 kinderen. 5 klinkt ook wel als heeeel veel.... Medisch is er niet direct een risico, al maakt mijn man zich wel grote zorgen om mijn lichamelijke gezondheid. De laatste 2 zwangerschappen zaten heel dicht op elkaar en dat heeft een flinke aanslag op mijn weerstand gegeven met 2 ziekenhuisopnamen het afgelopen jaar tot gevolg. Ook vrezen we dat dit me mijn baan gaat kosten, terwijl ik het zo naar mijn zin heb en het zo goed kan combineren met ons gezin. Financieel hebben we mijn baan ook echt nodig. En toch merk ik dat ik dat in onze situatie onvoldoende gronden vind om dit kindje, ons kindje, dat we zelf gemaakt hebben en vast ergens lijkt op die prachtexemplaren die we al hebben het leven niet te geven. Pffff, wat is dit moeilijk..... Ik ga de huisarts maar bellen en een afspraak voor een goed gesprek met hem maken.
En esmee natuurlijk ook
Jij ook bedankt voor je reaktie. Jij hebt juist die andere keuze gemaakt. Ik ken jouw verhaal ook wel (we hebben wel eens samen ergens geschreven, ik veel minder actief dan jij) en voel me gesteund door je lieve bericht. Mijn hoofd loopt helemaal over. Uitgerekende datum zou ongeveer de verjaardag van mijn jongste dochter zijn. Alleen al het idee dat ik daar dan op die juist feestelijke dag steeds weer aan herinnerd zou worden... En exact 3 jaar geleden stonden we te juichen om die positieve test toen, wat een contrast met dit keer. Maandag as hebben mijn man en ik een afspraak bij de huisarts om rustig alle opties door te nemen.
Lieve dappere tijdelijk even geheim
ik heb getwijfeld of ik wel mijn ervaring met je moest delen. Het kan ook confronterend zijn dat iemand heeft moeten kiezen voor het beeindigen van een zwangerschap. Maar ik herken zo die twijfel. Wat is goed, wat is het beste? Het is niet alleen een keuze voor jezelf, maar voor je hele gezin.
Ik wens je voor de komende dagen ontzettend veel sterkte, wijsheid, kracht en liefde toe. Weet dat ik aan je denk. En ik ga het nog een keer herhalen. Wat je ook kiest, dat is goed. Het is namelijk in mijn ogen eigenlijk geen keuze. Dit is op jullie pad gekomen en jullie gaan nu, in mijn ogen op een heel goede en verantwoordelijke wijze, een manier vinden om dit gegeven een plek te laten vinden op jullie pad.
Een hele warme knuffel van Verdriet
Lieve verdriet
Dan ben ik je nog dankbaarder dat je me jouw ervaring wilde vertellen. Juist de optie van het afbreken van de zwangerschap en ervaringen hiermee is mij geheel onbekend. En dat is idd heel confronterend, maar verstoppertje spelen is op dit moment natuurlijk niet erg verstandig... Ik moet alles goed afwegen alvorens ik een besluit neem en dus zal ik de confrontatie aan moeten gaan.
Natuurlijk zit ik na jouw hartverwarmende bericht weer te sniffen, maar ook dat is vast gewoon nodig.
Een hele dikke knuffel terug!
Nog een vraag voor verdriet
Wat ik me steeds afvraag is: hoe ga je na een zwangerschapsafbreking om met je emoties en ervaringen. Deel je die met dierbaren of hou je die voor jezelf? Dat zal waarschijnlijk ook bij een ieder anders zijn, maar ik merk dat ik me er eigenlijk vreselijk voor geneer dat ik weer zwanger ben, maar er ook erg graag over wil praten, het wil delen. Een afbreking komt op mij over als een geheim dat ik de rest van mijn leven met me mee zal dragen. Ik weet niet of ik dat kan, gaat dat niet vreselijk lopen vreten?
Kan jij je emoties kwijt bij mensen om je heen of hou je het voor jezelf? Heb je steun ervaren in je omgeving?
Als je hier niets over kwijt wil begrijp ik het ook.
Ik baal ook vreselijk dat ik merk dat de mogelijke reakties van mijn omgeving op een zwangerschap en zowel op het houden als het laten afbreken me vreselijk bezig houden. Terwijl ik juist altijd om het hardst roep dat dat er nu juist niet toe doet. Het gaat natuurlijk om onze beslissing, mede daarom wil ik pas wat naar buiten brengen als we een duidelijke keuze hebben gemaakt, ik wil niet dat onze omgeving ons beinvloedt. Maar als het op een afbreking uitdraait heb ik wel behoefte aan emotionele steun...
Tijdelijk even geheim
Ik herken volledig de worsteling die je nu door maakt. Wij hebben onze keuze samen gemaakt en daarna gedeeld met ouders en een één bevriend stel. Daarna hebben we twee keer een gesprek gehad met de gynaecoloog waar ik onder behandeling was tijdens mij twee voorafgaande zwangerschappen. Dat deze het een verstandig besluit vond, heeft mij wel erg bevestigd in de goede richting opgaan. Ik had dat nodig.
Zelf ervaar ik de zwangerschapsafbreking wel als een geheim. Het is niet dat ik het aan jan en alleman vertel. Het blijft gewoon een heel pijnlijk, maar heel vormende gebeurtenis voor mij.
Ik kan wel zeggen dat dat zeer duidelijk voor mij geldt, minder voor mijn man. Die ging en gaat er nuchterder mee om. Voor hem was het uiteindelijk ook veel minder ingrijpend. Hij hoefde de behandeling niet te ondergaan.
Aangezien ik zwanger ben geraakt, terwijl ik de pil slikte, had ik wel meteen iets van: 'dit overkomt mijn NOIIT meer'. Ik heb daarom mezelf ook laten sterilliseren. De behandeling zelf was daarom onder volledige narcose. Dat heb ik als prettig ervaren. Ik wilde gewoon niks horen, niks ervan meemaken.
Maar goed, ik ben huilend de ok in gereden en huilend weer wakker geworden. Ik vond en vind het zo erg.
Setun van mijn omgeving heb ik mondjesmaat ervaren. Mijn ervaring is dat mensen het ontzettend moeilijk vinden om over te praten. In mijn geval was mijn moeder erg nuchter. Die gaf ook toe dat ze bang was dat ik toch de zwangerschap zou doorzetten en dat mijn kinderen dan hun moeder en zij, haar dochter zou kwijtraken. Daar had en heeft ze het nu ook over (onderwerp komt zelden tot nauwelijks ter sprake). Dat vond ik pijnlijk. Dat aan mijn gevoel voorbij werd gegaan.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik erkenning van mijn verdriet ontzettend belangrijk vind. Dat dat er mag zijn. Voorbeeld: afgelopen dinsdag mail ik met een vriend die hier vanaf weet. Ik heb hem al een paar weken niet gesproken. Op een gegeven moment mail ik hem dat ik het wel een lastige dag vindt. Mailt hij terug, dat hij niet zeker wist of hij er wel over zou beginnen en daarom maar algemeenheden mailt. Nou, dat doet pijn. Ik heb hem ook teruggemaild dat ik het als waardevol en prettig ervaar als mensen er zelf aan denken. Dat doet mij gewoon ontzettend goed. Dat is erkenning.
Een vriendin geeft me altijd in april een bos bloemen. In die tijd zou de uitgerekende datum zijn. Dat is gewoon fijn. Dat het niet vergeten wordt.
Meisje meisje. Ik zou wel even naast je op de bank willen zitten. Niet om een keuze voor je te maken. Maar om een arm om je heen te slaan.
Goed, ondertussen lopen bij mij ook de tranen over de wangen en dat is niet handig op het werk. Ik voelde wel de behoefte om je te antwoorden, dus daarom toch maar gepost.
Dag dappere dodo!
liefs van Verdriet
Lieve, lieve verdriet
Ik kruip nu gewoon even naast je op het werk en sla mijn armen om jou heen. Dan huilen we even samen verder...
Wat kan jij goed onder woorden brengen wat dit je heeft gedaan en doet. Heel erg bedankt dat je dit met mij wil delen. Ik voel me gesteund, maar je geeft me ook inzicht in mezelf en in mijn situatie. Wat me het meest raakt is je openheid, je dapperheid en het grote verdriet dat je bij je draagt. Jouw keuze is de juiste geweest, maar dat zal je verdriet nooit wegnemen. 22 september is toevallig ook nog eens de geboortedag van mijn eerste kind. Ik weet zeker dat ik vanaf nu ieder jaar ook even stil zal staan bij jouw verdriet. Ik hou je op de hoogte,
Veel liefs, X
Tijdelijk even geheim
Ieder verhaal staat op zichzelf, wordt gevormd door de personen wie het op dat moment aangaat en met hun eigen, persoonlijke mogelijkheden en gedachten. En dat maakt, dat alleen jij en je partner een goede beslissing kunnen nemen in jullie situatie. En dat is onwijs moeilijk!
Zelf stond ik eind februari, een dag na de eerste verjaardag van mijn derde kind, met een positieve test in handen. Partner en ik hadden al besloten dat het bij drie kinderen zou blijven. Mijn tweede en derde zwangerschap zijn erg zwaar geweest met beide keren risico op vroeggeboortes. Uiteindelijk zijn beide dames keurig rond de uitgerekende datum geboren, maar de weg ernaar toe was vol complicaties. Daarbij heb ik steeds mijn werk eerder moeten onderbreken in de zwangerschap, juist vanwege de complicaties. Na de geboorte van de derde ben ik, toen ze 15 weken oud was, weer gaan werken, om na een paar maanden uit te vallen met een tweede postnatale depressie. En juist tijdens mijn herstel van de tweede pnd, ik was nog 100% ziek, bleek ik totaal onverwacht zwanger van de vierde. Mijn oudste is nu ruim 4,5, de tweede is bijna 3,5 en de derde is 19 maanden. Over vier weken ben ik uitgerekend van de vierde.
Ook ik zag de bui op mijn werk al hangen en vreesde voor mijn baan (ik werk 32 uur). Zonder mijn inkomen redden we het financieel niet. Daarbij natuurlijk een boel praktische beren, hoe krijg je immers vier ukken in een auto, hoe toveren we er ruimte in het huis bij etc. Bovenal speelde mijn gezondheid een enorme rol. Niet alleen de gezondheid tijdens zwangerschappen, maar zeker ook de periodes erna. Manlief was helemaal beduusd en wilde niet nog eens de periode van onderbroken nachten, babytijd etc. meemaken, zeker niet als ik weer tijdelijk zou uitvallen ivm een volgende postnatale depressie.
Uiteindelijk zijn we er redelijk snel uitgekomen met zijn tweeën. We hebben veel gepraat, elkaar ook veel de ruimte gegeven om zelf na te denken en uiteindelijk hebben we besloten om deze vierde te laten komen. Diezelfde week is mijn man op zoek gegaan naar een grotere auto, we zullen de zolder moeten verbouwen zodat er een vierde slaapkamer komt en er zullen twee kinderen op een kamer moeten (is nu al, maar het moet nu niet). Al met al zijn de praktische beren op de weg stuk voor stuk weggeschoten. De angst voor mijn gezondheid bleef, maar wat blijkt? Ik heb dit keer een erg makkelijke zwangerschap. Ik heb nog een tijdje gedacht dat ik dan van een jongetje in verwachting zou zijn (mijn oudste is een jongetje en die zwangerschap verliep prima) maar nee, het is ook dit keer een meisje. Zonder complicaties en bijna op het einde. De angst voor een derde pnd blijft, maar dmv preventieve medicatie hoop ik de kans zo klein mogelijk te maken. Voordeel van deze onverwachte zwangerschap was overigens wel, dat ik sneller dan verwacht herstelde van de tweede pnd door de opbouw van de hormonen 
.
De tijd voor het nemen van een beslissing ligt ver achter ons en ik sta er eigenlijk niet vaak meer bij stil, dat we ook een andere keuze hadden kunnen maken.
Nogmaals, ik kan alleen voor onze keuze spreken, iedere situatie is totaal anders en je kunt alleen je eigen weg volgen. Toch wilde ik je mijn ervaring geven.
Ik hoop dat je veel aan het gesprek maandag met de huisarts hebt, dat je samen met je partner er goed en open over kunt praten. Maar bovenal hoop ik van harte dat het jullie gegeven is om een keuze te maken waar je, hoe dan ook, achter kunt staan.
Sterkte!
Sascha
Tijdelijk even geheim
Er spreekt zo veel verwarring en onzekerheid uit je berichtjes. Ik heb geen wijze woorden voor je maar ik ben het met Sascha en Verdriet eens dat welke keuze je ook maakt: het is goed.
Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen en dat het gesprek bij de huisarts misschien wat helpt om een en ander op een rij te krijgen.
Liefs, Esmee
Verdriet
(((((knuffel)))))
Liefs, Asa
Tijdelijk even geheim
Wat ontzettend moeilijk, heel veel sterkte!
Groetjes Asa
Net bevallen...
Ik ben 4 dagen geleden bevallen van ons ongeplande 4de kindje. Ik werd zwanger terwijl ik aan de minipil was. Mijn menstruatie was nog wat onregelmatig omdat ik mijn jongste, toen 2 jaar oud, nog borstvoeding gaf. Ik was al 9-10 weken zwanger. De eerste reactie van mijn man was 'this is a fucking disaster'. (Ik woon in het buitenland). Ik wist dat hij enorm tegen grote gezinnen was en onverantwoord vind om veel kinderen op de wereld te zetten. Onze 3de was omdat ik dat altijd graag wilde. Ik was enorm bang dat hij mij een abortus wilde laten doen en had er echt aan gedacht om te wachten met het hem te vertellen! Maar dat zou helemaal fout zijn. gelukkig door mijn werk en zijn werk zagen we elkaar nauwelijks voor 2 dagen en hebben we er allebei over kunnen nadenken voor we erover praten. Ik was enorm opgelucht dat hij me niet ging vragen om een abortus want in onze situatie, financieel etc. kunnen we het aan en het is toch een enorme emotionele beslissing. Mijn man zat een week later bij de dokter en heeft zich toen heel snel laten steriliseren! Hij heeft wel gezegd mocht er weer iets fout gaan, we wel een abortie moeten doen, ik heb maar niets gezegd.... Het is soms moeilijk geweest tijdens mijn zwangerschap omdat mijn man het er soms echt moeilijk mee heeft, weer een kindje, luiers, educatie, sport, etc. etc. en ik probeerde maar toch te genieten van de zwangerschap en ik had al veel moeite met een bonding met mijn 3de kindje en zat contnue te huilen!
GOed, 4 dagen geleden is mijn meisje geboren en ja, de bonding gaat niet zo snel, maar het begint te komen en ik ben geen emotioneel wrak! Ze is erg makkelijk vergeleken met nr3 en hoe het zal gaan, wie weet? Ik weet het nog niet hoe we er verder mee om gaan, hoe we er emotioneel mee om gaan want het is nog steeds onwerkelijk nu ze er echt is.
Jij weet ook wel een beetje hoe het is met nr4 en nu nr5! de beslissing moet nog genomen worden, wat het ook is, het zal moeilijk zijn en ik kan je niet zeggen welke de juiste is voor jou. Jij moet er uiteindelijk vrede mee hebben, wat de beslissing ook is en ook al zal je af en toe erg twijfelen en denken aan wat als ik de andere beslissing genomen had? Ik kan heel goed begrijpen dat je niet aan iedereen gaat vertellen als je besluit de zwangerschap te eindigen, zolang je in ieder geval iemand hebt waarmee je kan praten als je dat nodig hebt, en misschien beter als dat iemand anders dan je man is.
Heel veel sterkte en geen overhaaste beslissingen nemen.
Voor contraceptie in de toekomst, idd sterilisatie voor je man, of misschien kan je implanon proberen? Dat is een klein staal buisje dat net onder de huid in je arm gaat en dat werkt 3 jaar lang. Deze werkt ook met progesterone als dat geen probleem is tenminste.
Juul
Juul
Van harte met de geboorte van je dochtertje!
Ik herken wel de reactie van je man en jouw angst hierbij. Hier heeft het goed uitgepakt in die zin, dat toen de beslissing genomen was, we er allebei volledig voor konden gaan. Ik was in het begin erg bang, dat ik niet met enthousiasme over de zwangerschap zou kunnen praten omwille van mijn man. Maar hij gaf aan dat dat echt geen probleem zou zijn. En gaandeweg is het inderdaad een zelfde situatie geworden als bij de andere drie zwangerschappen. Gelukkig maar, want je weet gewoonweg niet van elkaar hoe je kunt reageren. Ook al ken je elkaar door en door, het is toch weer aftasten wat de ander vindt en denkt.
Hoe gaat het nu met je man, nu je dochter geboren is?
Oh juul
Wat ik bedoelde, maar vergat te schrijven was, dat ik de eerste reactie van je man herkende en jouw angst voor zijn wens van een abortus. Het is hier ook even ter sprake gekomen en ik was erg bang dat mijn man het kindje echt niet wilde. Er is geen compromis en ik durfde niet eens verder te denken wat er zou kunnen gebeuren als hij dat inderdaad had gewild.
Herkenning
Hier werd ik ongepland voor een vierde keer zwanger wat op dat moment echt niet paste in ons leven. Klinkt heel nuchter en zakelijk, was een emotionele rámp, echt. Mijn partner wilde persé niet nog een kindje. Uiteindelijk heb ik uit rationele overwegingen abortus laten plegen. Dat was heel, heel erg. Ik wil er niet teveel over uitwijden nu. Na verloop van tijd zijn alle redenen waarom het echt niet kon toch weer opgelost, en na een ruim half jaar ben ik alsnog gewenst en gepland zwanger geworden. Nu is onze vierde spruit alweer bijna zes.
Het doet me nog pijn! Aan de andere kant, als zwangerschap nummer vier toen was geboren was kind nummer vier er niet geweest. En daar troost ik me mee, het is namelijk een geweldig kind. Maar ik blijf me altijd afvragen wie dan wel uit zwangerschap vier gekomen zou zijn...
Tip: doe absoluut niet waar je zelf uit hart en ziel achterstaat. Anders ga je kapot. En neem je tijd.
Hartverwarmend
Lieve allemaal,
Wat fijn dat jullie de tijd nemen jullie ervaringen met me te delen. Het stomme is dat ik ook zoveel herken in jullie verhalen. Onze 4e was namelijk ook niet gepland, dat maakt de schaamte nu des te groter.... Ook ik was al 9 weken zwanger toen we ontdekten dat ik zwanger was. Onze derde was bijna 6 maanden oud en kreeg volledige BV, maar de BV liep zo terug plotseling. De oorzaak werd toen dus duidelijk. Maar toen hebben we geen moment getwijfeld, dit kindje ging er komen. Ik heb de eerste helft van de zwangerschap wel heel dubbele gevoelens gehad, het was ook zo snel op de vorige. Toen ik met 20 weken in het ziekenhuis belandde realisseerde ik me dat ik gewoon moest gaan genieten en dat heb ik vanaf dat moment ook gedaan. Ik weet nog dat een vriendin toen vroeg of we het kindje gingen houden en ik echt stomverbaasd was over die vraag. En nu 13 maanden na de geboorte van nummer 4 stellen we onszelf wel direct die vraag....
Mijn man is eigenlijk heel duidelijk, ik heb het echt heel moeilijk met het idee van een afbreking. Het verhaal van Verdriet en Herkenning maken dat ik steeds meer naar het houden van dit kindje neig. Maar we moeten het natuurlijk wel samen eens worden. Hij zal me echt niet dwingen en ik denk dat ikzelf uiteindelijk beslissen ga, maar hij heeft natuurlijk ook een flinke stem in het verhaal....
We gaan een pittig weekend tegemoet...
Weekend
ik wens jullie een goed weekend toe. Dat er voor jullie allebei een besluit uit komt waar je je (uiteindelijk misschien) in kan vinden.
Heel veel sterkte, wijsheid en liefde toegewenst.
Liefs van Verdriet
Lieve tijdelijk even geheim
Ik ken de situatie niet van binnenuit dus wil er niets over zeggen want wat ik vind en zou doen, kan heel anders zijn als je er zoals jij middenin zit. Ik hoop echt het beste voor jullie!!
Ik bid voor jullie allemaal. Je zit in een vreselijk moeilijke situatie en ik hoop dat jullie eruit komen samen.... onwijs veel liefs, ik denk aan jullie x
Geerke
Mijn verhaal
Enkele maanden geleden was ik ongepland zwanger van nummer 3. Jongste net naar school en nog een kind was al een tijd voor ons helemaal emotioneel een gesloten hoofdstuk. Ik vond het heerlijk weer wat meer tijd en onafhankelijkheid. Ik vond het 'terug naar af' na de geboorte van nummer 2 al best pittig. Na de positieve test schreeuwde alles in me 'dit wil ik echt niet'.. Ik kan het niet aan. Ik word er geen leukere moeder van als ik weer opnieuw moet beginnen. Man wilde ook liever niet een nr 3 maar liet de eindbeslissing op zich bij mij en zou me steunen. In de dagen erna kwamen alle dingen in mijn hoofd als: ach nog een moet kunnen.
We redden het wel. Dit gebeurt niet voor niks etc etc. Ik probeerde mijn 1e gevoel (ik wil dit niet) weg te praten. Maar hoe erg en tragisch ik het ook vond, ik wilde het echt niet.
We hebben dus besloten een overtijdbehandeling te laten doen. Dit was met 5 weken en 6 dagen ofziets.
Ik denk er nog vaak aan maar het gevoel van opluchting draag ik ook bij me. Ik voelde me erg schuldig en vol schaamte. Ik heb het maar aan 2 goede vriendinnen verteld en niet eens aan mijn ouders. Ik merk nu wel dat de neiging het wellicht aan meer mensen te vertellen wel meer speelt nu maar ach wat schiet ik er verder mee op?
Het is inderdaad wel een soort geheim maar niet ondraaglijk. Er zijn wel meer dingen die ik niet met iedereen deel....
Anyway binnenkort zou de uitgerekende datum zijn. Dat zal wel even pittig zijn..... echter nog steeds sta ik erachter. Ik heb geen spijt gehad van de ingreep, die ik bewust volledig bewust heb meegemaakt.
Veel sterkte!
En inderdaad wat je ook besluit. Het is goed....
Tijdelijk even geheim
Hoe is je weekend geweest? Ik heb veel aan jullie gedacht.
Liefs, Esmee
Lieve tijdelijk even geheim
wilde je ven laten weten, dat je in mijn gedachten bent. vandaag naar de huisarts. Ik hoop voor jullie samen op een goed gesprek. Veel sterkte!
liefs van Verdriet
Tijdelijk even geheim
Ik hoop dat jullie samen eruit komen. En nogmaals, neem je tijd, je kunt het even op zijn beloop laten en proberen te voelen welke kant de gevoelens op gaan.
Bij mij was het destijds heel erg dubbel. Stiekem wilde ik namelijk nog wel een vierde, alhoewel ik rationeel best accepteerde dat het er niet in zat. Dat ik toen deze toch zo stilletjes gewenste zwangerschap heb laten afbreken kwam vooral omdat mijn partner het echt, echt, echt niet zag zitten. Niet omdat hij zo'n ongevoelig mens is, verre van, maar omdat hij helemaal compleet aan zijn tax zat. En ik ook (nogmaals dit had te maken met een toenmalig hele zware gezinssituatie waar wij als stel en ook als ouders erg onder te lijden hadden).
Ik ben mezelf echter lelijk tegen gekomen, zit nu nog met de gevolgen. Diep in mij voel ik mij een ongelooflijk slechte moeder, omdat ik een kind van mij niet heb gewild. Dit heeft gevolgen voor de rest van mijn leven nu, want dat gevoel van slecht te zijn en tekort te schieten dringt overal in door. Hier ben ik pas langzaam en nog niet zo lang geleden achter gekomen. En ook lijdt mijn relatie eronder, want ergens verwijt ik het mijn partner. Het is allemaal erg gecompliceerd geworden. Ik denk dat ik het mezelf gewoon nooit heb vergeven, terwijl gek genoeg ik na de ingreep, die ik alleen heb laten uitvoeren, heel erg sterk het gevoel had dat het kindje zelf, het zieltje, mij wel heeft begrepen en vergeven. Er overviel mij toen ik buiten kwam een ongelooflijk diep sereen gevoel, dat van buitenaf over mij heen daalde. Als een warme deken, letterlijk, terwijl het buiten heel mooi (als een sprookje en onvoorspeld) sneeuwde... Als ik eraan terugdenk krijg ik wel iets van dat warme gevoel van toen weer terug.
Echt het is heel belangrijk dat jijzelf achter de beslissing staat die je neemt. En die beslissing kan heel veel omvatten, je moet ook denken aan je gezin, je andere kinderen, je partner, en jezelf als moeder. En vooral, je moet er achter staan, je moet het zelf willen. Een kindje dat toch geboren wordt moet niet de last hoeven dragen van het eigenlijk niet gewenst te zijn, maar een niet geboren kindje moet ook niet op je geweten blijven rusten. De situatie is gewoon ongelooflijk rot... Sterkte!
O zo herkenbaar (43 en net zwanger vierde...)
Lieve tijdelijk even geheim,
Met tranen in mijn ogen zit ik achter de computer, van jouw verhaal en alle reacties daarop.Ik begrijp dat jij net een heel zwaar weekend achter de rug hebt met nadenken en hoop dat jullie meer duidelijkheid hebben kunnen krijgen over wat je denkt en wat je voelt. Ik herken mezelf erg in jouw omschrijving van je twijfels. Ik ben ook onverwacht in verwachting, van de vierde, maar ik ben 43. In ons geval is het de leeftijd die ons zoveel zorgen geeft. We willen dit kindje, ja, maar durven we het aan zulke grote risico's te lopen met de gezondheid van de baby? Ik weet nog niet eens hoe groot die risico's zijn, maar maak me daar de vreselijkste voorstellingen van in mij hoofd. En ja, het schuldgevoel en de schaamte omdat ik heus wel wist dat er met onze manier van doen een ongeplande vierde kon komen en ik daar eigenlijk ook stiekum nog op hoopte. Maar nu het inderdaad zo ver is lijkt het alsof ik de werkelijkheid ineens helder zie en me realiseer dat we met vuur hebben gespeeld, om het op deze late leeftijd nog op een zwangerschap aan te laten komen. Ik weet niet wat te doen,weet ook nog maar net dat ik zwanger ben en ben - dat merk je misschien wel aan deze onsamenhangende mail - behoorlijk in de war. Ik dacht eigenlijk niet dat het op mijn 43ste nog zou kunnen gebeuren....Ik wil je laten weten dat je niet alleen bent met al je twijfels, al zijn onze situaties dan wat anders (ook ik vraag me af of we niet zsm moeten laten afbreken, voor die magische grens van 6 weken waarin het hartje gaat kloppen, maar kan me aan de andere kant ook weer niet voorstellen dat we dat zouden doen). In elk geval: sterkte met jullie keuze.
Inbraakje voor djuna1
Hoewel ik je zorgen best wel begrijp (ik was namelijk net geen 40 toen onze jongste geboren werd, wel iets jonger dus maar ook aan de verkeerde kant van de scheidslijd dus) wil ik toch even want nuance voor je aanbrengen!
Zelfs op onze leeftijd is de kans dat het goed gaat namelijk nog altijd veel groter dan de kans dat het fout zal gaan. Er wordt altijd heel veel aandacht besteed aan de risico van zwanger worden op latere leeftijd, maar relatief gezien valt het risico nog best wel mee hoor. Het merendeel van de kinderen wordt echt gewoon gezond geboren. Laat je dus niet te veel gek maken door de getalletjes en de statistieken!
Dank je wel dees 68
Dank je wel Dees 68. Het is goed een positief geluid te horen. Voor het eerst van de test kijk ik even boven die muur uit en kan ik me voorstellen dat er daarachter misschien bést wel een gezond leven mogelijk is.... Ik weet ook ineens dat ik gewoon zo snel mogelijk een afspraak moet maken met een deskundige en me eens goed moet laten voorlichten. Dank je voor je opbeurende woorden! Groetjes, Djuna
Zus van 42
Is net bevallen van een prachtige zoon... Natuurlijk zijn er voorbeelden dat het niet goed gaat. Maar veel meer voorbeelden dat het wel goed gaat!!!
Lieve allemaal
Wat zijn er toch een vreselijke lieve mensen op dit forum! Ik ben zo geraakt door jullie reakties, jullie ervaringen, jullie meeleven...
We hebben een pittig weekend gehad, ik was ook nog eens jarig en zaterdag zat het huis volvoor mij en voor oudtse dochter die vorige week jarig was. Vrijdagavond barstte de bom dan ook bij mij. Ik zag zo tegen die verjaardag op en voelde me zo rot. Ik heb een vreselijke emotionele ontlading gehad en alles eruit gebruld. Conclusie: ik kan het gewoon niet weg laten halen. Manlief had natuurlijk ook na kunnen denken en heeft heel rationeel alles op een rijtje gezegd en samen hebben we besloten er voor te gaan. Wel willen we prenatale diagnostiek, omdat we een gehandicapt kindje te zwaar vinden worden.
Vanochtend een heel fijn gesprek met de huisarts gehad. Mijn argument dat ik niet de rest van mijn leven met zo'n stuk verdriet rond kan en wil lopen vond hij heel duidelijk. Onze verschillende reakties vond hij ook begrijpelijk. Zo schijnt het vaker te gaan, mannen en vrouwen reageren vaak erg verschillend in dit soort situaties. Hij heeft een nieuwe verwijzing voor een sterilisatie uitgeschreven, daar de vorige van eind vorig jaar was. En hij heeft ons op het hart gedrukt vooral vanaf nu naar de leuke kanten te kijken. Vervolgens heb ik vanmiddag op een stil moment vanuit mijn werk de vk gebeld, die helemaal razend enthousiast was. Ze heeft de laatste 2 zwangerschappen begeleid en we hebben goed contact gehouden, kunnen het goed met elkaar vinden. Zij feliciteerde me hartelijk, ik moest even slikken en heb ze in ontvangst genomen.
Voorlopig houden we het nog even stil, eerst maar een goede echo. Dan zal het wel wat werkelijker worden allemaal.
Wat is er veel gebeurd de afgelopen dagen...
Tijdelijk even geheim, binnenkort weer onder mijn vertrouwde schuilnaam
