Egoïstische man vs. zwangerschapshormonen
Hallo allemaal,
Sinds we weten dat ik zwanger ben (met 2 bewust voor gekozen), maak ik continu ruzie met mijn vriend. We gingen graag stappen, uit eten, etc. maar dit moet ik uiteraard beperken nu. Voor hem blijft het oké om gewoon zijn normale leven verder te zetten. Op bepaalde vlakken heb ik daar geen problemen mee op andere wel. Telkens we een ruzie hebben zegt hij dat ik een prenatale depressie heb (terwijl ik goed gezind en blij ben behalve met de zaken die hij zegt/doet) en ik vind gewoon dat hij enorm egoïstisch is.
Om een voorbeeld te geven: Hij wou graag naar Tomorrowland en ik vroeg hem dit niet te doen omdat dat het enige festival was waar ik echt spijt van had dat ik het niet mee kon doen (aangezien nog niemand wist dat ik zwanger was). Het zou niet leuk zijn geweest foto's/filmpjes en verhalen te krijgen als je er zelf heel graag bij had geweest. Achter mijn rug om heeft hij toch een ticket gekocht terwijl ik had voorgesteld anders samen iets leuk te doen die dag (aangezien we die dag ook 2 jaar samen waren). Na heel zware ruzies en tussenkomst van andere mensen is hij niet gegaan en heb ik 3 dagen met een zuur gezicht voor mij gezeten. Ps: mij werd verweten dat ik met vakantie een zuur gezicht trok toen we door hadden dat we zwanger waren. Wat hij niet wil begrijpen is dat ik enorm misselijk was en dat het dan niet echt makkelijk is heel de tijd te lachen.
PS2: Het is niet dat hij niet weg mag gaan (want zo ziet hij het) want komend weekend gaat hij naar een ander festival. En als hij 2 avonden op de week thuis eet, zal het veel zijn. En in september is hij ook nog een mannenweekend aan het plannen.
Nu komen we bij het volgende voorval: We zaten op een etentje en ik zie hem sturen in een vriendengroep 'Ibiza 2023' en ik spreek hem onmiddelijk aan over wat zijn bedoeling is aangezien mijn uitgerekende datum februari 2023 is.
'Het zijn maar ideeën en die moet ik niet met jou bespreken.' Ik vind dit ongelooflijk egoïstisch van zoiets niet op voorhand te bespreken met je partner. Ondertussen heb ik ook al (niet via hem!) vernomen dat de trip eind mei zou zijn (als ons kleintje dus 3-4 maand oud is).
Ik weet echt geen raad meer en zie het niet zitten om zo verder te gaan. Hij leeft op zichzelf en houdt gewoon geen rekening met mij. Of zo voel ik mij toch.
Zijn dit mijn zwangerschapshormonen die te fel reageren of is zijn dit dingen die niet door de beugen kunnen?
Graag jullie mening. Alvast bedankt!
Wat maakt voor jou dat die ene dag zoveel belangrijker was dan andere momenten waarop je het wél prima vindt dat hij gaat? Je geeft zelf aan dat TL zouden waarde voor je heeft, waarom moet hij dan uitgerekend daarvan thuisblijven?
Apiejapie schreef op 09-08-2022 om 16:45:
Maar kun je omschrijven hoe een gesprek van jullie verloopt als je aangeeft dat je zijn steun nodig hebt?
Hoezo zou TO zich eindeloos dienen te verantwoorden, terwijl haar verhaal glashelder is?
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 16:45:
[..]
Deze reactie en meer van die hierboven vallen wat mij betreft onder de categorie: een karikatuur valt makkelijk aan te vallen. Ik lees ze bijna met plaatsvervangende schaamte. En vraag me af: vanwaar deze agressie?
Nergens agressie hoor bij mij maar wel een hele hoop ongeloof over de instelling van TO. Maar als TO zich als een, in mijn ogen, klein kind of hormonaal projectiel gedraagt vind ik het niet zo gek dat haar partner dingen achter haar rug om doet. Soms kun je beter achteraf om vergiffenis vragen dan toestemming.
En ze plaatst zichzelf nog steeds enorm in een slachtofferrol en wijst haar partner als boeman aan. Ze is gewoon zwanger waar wat hormonen bij komen kijken... Ze is niet ongeneselijk ziek waardoor ze niets meer kan.
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 16:45:
[..]
Deze reactie en meer van die hierboven vallen wat mij betreft onder de categorie: een karikatuur valt makkelijk aan te vallen. Ik lees ze bijna met plaatsvervangende schaamte. En vraag me af: vanwaar deze agressie?
Waarschijnlijk bedoel je dan ook mijn reacties? Dat jij ze leest als agressief ligt aan je eigen interpretatie, want wij verschillen duidelijk heel erg van mening. Dat maakt een andere mening nog niet per definitie agressief natuurlijk. Ik val niemand aan, geef enkel mijn kijk op deze situatie.
Ellori schreef op 09-08-2022 om 16:41:
[..]
Ik zou dingen ook stiekem gaan regelen als ik hem was.
Want? Dat is een goede basis om samen het ouderschap vorm te geven? Of überhaupt een prettige manier van met elkaar omgaan in een relatie? En wat gaat dat oplossen in hun relatie? Of zou het misschien juist een bom leggen onder hun relatie?! Stiekem dingen regelen achter je partners rug om, sinds wanneer is dat normaal, of aan te bevelen? En waar ligt de grens? Mag een andere vrouw dan ook, want deze zeurt zo??
Wat een ontzettend rare reactie.
Apiejapie schreef op 09-08-2022 om 16:47:
Wat maakt voor jou dat die ene dag zoveel belangrijker was dan andere momenten waarop je het wél prima vindt dat hij gaat? Je geeft zelf aan dat TL zouden waarde voor je heeft, waarom moet hij dan uitgerekend daarvan thuisblijven?
Heb je niet gelezen hoe e.e.a. is verlopen? Vanwaar de behoefte om aan 'victim blaming' te doen? Haar partner stelt zich sinds hij weet van de zwangerschap niet meer op als een teamgenoot en dat moet dan wel de schuld zijn van TO?
Ellori schreef op 09-08-2022 om 16:50:
[..]
En ze plaatst zichzelf nog steeds enorm in een slachtofferrol en wijst haar partner als boeman aan. Ze is gewoon zwanger waar wat hormonen bij komen kijken... Ze is niet ongeneselijk ziek waardoor ze niets meer kan.
Hier ben ik het mee eens, neem alleen de topictitel al…….”Egoïstische man vs zwangerschapshormonen”. Daarmee legt ze alle schuld al buiten zichzelf.
letterkoekje schreef op 09-08-2022 om 16:21:
[..]
Ik weet niet exact wat jij voelt, maar uit je OP maak ik helemaal niet op dat je je al mama voelt. Je voelt de kenmerken van een zwangere vrouw, maar als je echt op dit ogenblik al een mamagevoel had, dan kon het je niet schelen dat je man naar TL ging en jij niet. En dat betreur jij: dat je foto's en filmkes van het festival ziet zonder er lijfelijk bij te kunnen aanwezig zijn.
Ik zou denken dat, als je een mama-gevoel zou hebben, dat jij zou denken: laat mij maar lekker met mijn dikker wordend buikje thuisblijven, ik samen met mijn kindje. Maar je wilde deel uitmaken van de zatte bende, dat heb je letterlijk geschreven. Jij niet op het festival, je man ook niet op het festival. Is dat echt met een mama-gevoel te rijmen?
Het is toch niet omdat je een mamagevoel hebt dat je ineens een saaie doos moet zijn? Ik ben benieuwd (en heb tegelijk schrik!) naar wat er komen zal, want dat is volledig onbekend terrein voor mij.
Maar is mag het er volgens mij wel moeilijk mee hebben om van de 1 op de andere dag alles om te gooien in mijn leven?
Voor het onderstreepte gedeelte: Absoluut niet het geval, zoals ervoor gezegd, hij vertrekt komende zaterdag naar een festival en ik heb daar geen probleem mee. TL is iets waar ik 3 jaar naar uit heb gekeken (ja dat mag, ook als aanstaande mama), terwijl hij dat festival 'oke' vindt (niet het beste maar ook niet het slechte volgens hem).
Dusja ik vond het mega kut dat ik dat moest laten, hoe sommige mensen het kut vinden van drank of sigaretten te moeten laten, vond het kut met dat specifiek festival. Aangezien hij er niet zo wild van is, leek het mij langs zijn kant geen absurde opgave om dat specifiek festival over te slagen en misschien gewoon uit te kijken naar het volgende?
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 16:51:
[..]
Heb je niet gelezen hoe e.e.a. is verlopen? Vanwaar de behoefte om aan 'victim blaming' te doen? Haar partner stelt zich sinds hij weet van de zwangerschap niet meer op als een teamgenoot en dat moet dan wel de schuld zijn van TO?
Hou op zeg, wat victim blaming?
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 16:47:
[..]
Hoezo zou TO zich eindeloos dienen te verantwoorden, terwijl haar verhaal glashelder is?
Rustig aan. Ze post dit en misschien kunnen we helpen aangezien de communicatie tussen haar en partner niet optimaal is.
C_D schreef op 09-08-2022 om 16:54:
[..]
Het is toch niet omdat je een mamagevoel hebt dat je ineens een saaie doos moet zijn? Ik ben benieuwd (en heb tegelijk schrik!) naar wat er komen zal, want dat is volledig onbekend terrein voor mij.
Maar is mag het er volgens mij wel moeilijk mee hebben om van de 1 op de andere dag alles om te gooien in mijn leven?
Voor het onderstreepte gedeelte: Absoluut niet het geval, zoals ervoor gezegd, hij vertrekt komende zaterdag naar een festival en ik heb daar geen probleem mee. TL is iets waar ik 3 jaar naar uit heb gekeken (ja dat mag, ook als aanstaande mama), terwijl hij dat festival 'oke' vindt (niet het beste maar ook niet het slechte volgens hem).
Dusja ik vond het mega kut dat ik dat moest laten, hoe sommige mensen het kut vinden van drank of sigaretten te moeten laten, vond het kut met dat specifiek festival. Aangezien hij er niet zo wild van is, leek het mij langs zijn kant geen absurde opgave om dat specifiek festival over te slagen en misschien gewoon uit te kijken naar het volgende?
Hoezo mag je wel van hem verwachten dat hij het er wel makkelijk mee heeft dan? Ook zijn leven veranderd. Ook hij moet zichzelf opnieuw ontdekken in de rol als vader.
Het kan trouwens ook zomaar zijn dat hij zich ook al een hele tijd verheugd heeft op het festival en dan opeens niet mag gaan omdat jij zwanger bent.
RodeKrullenbol schreef op 09-08-2022 om 16:51:
[..]
Heb je niet gelezen hoe e.e.a. is verlopen? Vanwaar de behoefte om aan 'victim blaming' te doen? Haar partner stelt zich sinds hij weet van de zwangerschap niet meer op als een teamgenoot en dat moet dan wel de schuld zijn van TO?
Jee, je beschuldigt mij terwijl ik als één van de weinigen oprecht een vraag stel om to te kunnen helpen. Ik stel gewoon een open vraag !
C_D schreef op 09-08-2022 om 16:54:
[..]
Het is toch niet omdat je een mamagevoel hebt dat je ineens een saaie doos moet zijn? Ik ben benieuwd (en heb tegelijk schrik!) naar wat er komen zal, want dat is volledig onbekend terrein voor mij.
Maar is mag het er volgens mij wel moeilijk mee hebben om van de 1 op de andere dag alles om te gooien in mijn leven?
Voor het onderstreepte gedeelte: Absoluut niet het geval, zoals ervoor gezegd, hij vertrekt komende zaterdag naar een festival en ik heb daar geen probleem mee. TL is iets waar ik 3 jaar naar uit heb gekeken (ja dat mag, ook als aanstaande mama), terwijl hij dat festival 'oke' vindt (niet het beste maar ook niet het slechte volgens hem).
Dusja ik vond het mega kut dat ik dat moest laten, hoe sommige mensen het kut vinden van drank of sigaretten te moeten laten, vond het kut met dat specifiek festival. Aangezien hij er niet zo wild van is, leek het mij langs zijn kant geen absurde opgave om dat specifiek festival over te slagen en misschien gewoon uit te kijken naar het volgende?
Hoezo alles om moeten gooien van de een op andere dag? Zo erg verandert je leven nog niet als je zwanger bent hoor, dat is pas na de geboorte. Tenzij je elk weekend tot diep in de nacht ging stappen met drank en drugs.
Wat anderen al schreven, je kunt best nog maar een festival of feestje, maar dan met spa"tje rood. En in plaats van een broodje filet americain een broodje oude kaas.
Wat betreft het op reis gaan, dat snap ik wel een beetje, daar zou ik ook overleg over gehad willen hebben. Maar als je zo overgevoelig reageert steeds, snap ik ook dat hij denkt, dat is nog zover weg, daar heb ik het tegen die tijd wel over
Dan ben je 31 en kun je geen fotos aanzien van feestende vrienden/geliefde/etc. Zucht.. dacht dat FOMO iets voor gen Z was.
Kersje schreef op 09-08-2022 om 16:54:
[..]
Hou op zeg, wat victim blaming?
Je zal het maar meemaken om door je partner te worden teleurgesteld, dit aan een forum voor te leggen en geconfronteerd te worden met allerlei stigmatiserende praatjes; niet alleen aan jouw adres maar ook aan het adres van mannen. Laten we wel wezen: sinds wanneer zijn mannen nog altijd lieden die slechts uitzien naar het slempen van bier in kroegen en hun ouderlijke verantwoordelijkheden het liefste zoveel mogelijk ontlopen?
Ik zou, als ik TO was geweest, erop hebben gehoopt gevrijwaard te blijven van dergelijke plattitudes.
