Dilemma: abortus of houden
Hoi allemaal,
Wij zijn zo dom geweest. Ik heb nu sinds twee maanden weer een relatie en ik had al wat last van een aantal symptomen en ja hoor... zwanger. Daar zaten we allebei niet op te wachten maar we hebben allebei wel het risico genomen, ik zit namelijk (nog) niet aan de pil en hij gebruikte geen condoom, een bewuste risico hebben wij dus genomen.
Ik heb zelf al een kind van 1 jaar, mijn ex wilde abortus maar ik niet. Dus zelf opgevoed. Maar dat heeft mij wel veel pijn gedaan om er alleen voor te staan. Voordat ik mijn eerste kind kreeg heb ik ook een miskraam gehad, waardoor ik weet hoeveel pijn het kan doen om een kindje kwijt te raken. Ik ben door de geboorte van mijn kindje wel in een postnatale depressie gekomen en daar heb ik nog elke dag last van, waarvoor ik wel hulp krijg inmiddels.
Mijn ouders staan niet achter de zwangerschap omdat ze het te snel vinden en omdat ik nog maar twee maanden een relatie met hem heb. Ik ben het er mee eens dat het een hele slechte timing is om zwanger te zijn, maar ik besef het ook nog niet helemaal. Het is een slechte timing, we wonen nog niet eens samen.... we hebben onze leven nog niet op orde.
Mijn huidige vriend is geen voorstander voor abortus, hij heeft er vooral moeite mee dat het kindje al in een vroegstadium een hartje heeft en daardoor vind hij het erg lastig. Hij wil dan de komende maanden knokken om alles voor elkaar te krijgen en goed voorbereid dit avontuur aan te gaan. En ik... en ik weet het gewoon niet. Mijn ouders staan er niet achter, ik zit nog in een depressie. Wie zegt dat ik naar mijn kind met hem wel liefde voel? Ik ben bang dat het met mij alleen maar meer naar beneden haalt (psychisch), maar laten weghalen kan ik niet... denk ik. Ik vind dat gewoon zo lastig! Omdat ik weet hoeveel verdriet het mij heeft gegeven toen ik een miskraam kreeg. Ik vind het zo moeilijk!! Echt zo'n ellendige kut situatie eigenlijk.
Iemand tips.... hoe wij de juiste afweging kunnen maken?
Samen gaan praten
met de huisarts, FIOM, met je begeleider voor je depressie, met elkaar, met je ouders, met zijn ouders.
Neem 1 maand de tijd om een beslissing te nemen, daarna moet je ook echt beslissen.
Ondertussen kun je voor jezelf de vraag stellen: wat heb je nodig om met een gerust hart (voor zover dat kan, is altijd relatief) nu een kind te krijgen?
- wat is de invloed op je depressie;
- wat is je leefsituatie op dit moment, wat moet er verbeteren;
- hoe sterk is je relatie, wil je ervoor gaan, kun je een positieve keuze maken voor deze relatie, ook al zou je niet zwanger zijn;
- zijn jullie in staat om eventuele problemen, die ongetwijfeld komen, samen aan te pakken;
- welke hulp heb je nodig, is die hulp er en kunnen jullie die ook accepteren;
Het kan zijn dat het antwoord op de vragen negatief is en dat je toch echt moet besluiten om nu niet de zwangerschap uit te dragen. Het kan ook zijn dat je ziet dat er wel degelijk mogelijkheden zijn, ook al moet er nog veel gebeuren. Daarna heb je nog 6 maanden de tijd om daaraan te werken. Kijk wat je dan zelf kunt doen, kijk wat jullie samen kunnen doen en vraag hulp bij dingen die je samen niet trekt.
Tsjor
Vraag
Waarom heb je het zonder condoom en pil gedaan? Dat vraag ik niet om je te pesten maar je was er met je volle verstand bij. Wilde je stiekem toch een kindje? Wat dacht je direct na de seks? Ojee laat ik een morning afterpil gaan halen? Of niet? Probeer dat eens terug te halen?
Maja
och Maja,
Gaat jou bericht haar echt helpen denk je?
Sommige mensen zijn supergevoelig aan birthcontrole, geloof me, ik ben zelf zo, alles al geprobeerd honderden euro's aan uitgegeven, om te vinden wat werkt voor mijn lichaam.... niets waar ik niet van afzie.
En condoomgebruik... ja klopt maar als je ook daar nog is extreem gevoelig aan bent, mn foef heeft 3 dagen recupe nodig na sex met een condoom zn af en toe ook nog wat zalf, tof eh.
Ik ben 3 keer zwanger geraakt, 2 abortussen, ja ik ben ook nog eens extreem vruchtbaar yey. Want normaal doe ik het wel veilig hoor, ondanks dit alles, maar soms in teh het of the moment... we zijn maar mensen he. En ik vrij graag. What can I say?
Ah de laatste keer dat ik zwanger was... nu dus had de man zicht eruit getrokken voor ie kwam.
En toch, en de voorlaatste keer was het niet eens in mn vruchtbare periode. (Btw ik hou dit kindje, 3 maand zwanger nu en heel blij sterk en single)
Ja niet iedereen is zo perfect.
Mss wat meer begrip tonen voor je medemens.
Goed lezen
Ik zette er namelijk duidelijk bij dat de vraag niet om te pesten is. Het antwoord kan helpen in de beslissing.
What can I say?
'Want normaal doe ik het wel veilig hoor, ondanks dit alles, maar soms in teh het of the moment... we zijn maar mensen he. En ik vrij graag. What can I say?'
Wat dacht je van: "hallo huisarts, ik wil graag een pilrecept."?
Middel
Of een spiraaltje of een pessarium of een prikpil, anti-allergene condooms, periodieke onthouding, combinaties van alles, enz enz enz: er is zo veel.
Begrijp me goed, iedereen maakt eigen keuzes, al of niet bewust. Maar je bent geen slachtoffer van het feit dat er geen anticonceptie is.
Och hemellief
"maar soms in teh het of the moment... we zijn maar mensen he. En ik vrij graag. What can I say?'"
Misschien iets vaker je verstand inschakelen i.p.v. je lust achterna lopen en maar doen zoals het opkomt.
Je kunt 3 ongeplande zwangerschappen ( 1 is nu veranderd in houden), waarvan 2 eindigden in abortus toch niet op die manier afschuiven alsof je daar niets aan kunt doen. Dat vind ik écht bijzónder kwalijk. Hopelijk bedoel je het anders.
