Angst voor (tweede) bevalling
Dag dames,
ik ben nu 6 maanden zwanger en ging afgelopen dinsdag voor het eerst naar zwangerschapsyoga met mn man. Toen ik daar van terug kwam moest ik erg huilen doordat de herinnering aan de eerste keer weer sterk boven kwam. Ik kan niet zeggen dat ik ontevreden ben over mijn eerste bevalling, maar wel dat ik geschokt was door de grote hoeveelheidpijn, de lange duur, het uitscheuren, het punt dat ik echt oprecht dacht 'ik kan niet meer verder' terwijl ik mezelf als een enorme bikkel zie. Kortom met dit alles in het geheugen zie ik op tegen de tweede keer. Hebben anderen dat ook? Ook vond ik de eerste tijd zwaar met niet slapen en maakte ik en mijn partner veel ruzie in dat eerste jaar.Ik merk dat ik hem nu daarom kritiser dan anders bekijk en soms weinig vertrouwen heb in dat we het weer samen gaan kunnen. Soms naar hem kijk en denk: ik weet niet of ik hem nog wel leuk vind en dat beangstigt me. En me daar dan weer gigantisch veel zorgen over ga maken omdat we dat hele traject nog in moeten. Kortom,ik ben het mezelf niet makkelijker aan het maken, in tegendeel. Herkennen anderen dit?
Nee
Nee, ik herken dit helemaal niet eigenlijk. Eerste bevalling was ook helemaal niet traumatisch. Maar na je verhaal vroeg ik me af of je wel eens met je man praat over deze gevoelens! Het klinkt een beetje alsof je alles in je eentje zit op te kroppen. Probeer wat meer vertrouwen in jezelf te hebben. Je hebt de eerste bevalling toch ook doorstaan? De tweede keer is de weg al gebaand zullen we maar zeggen en daardoor gaat het vast een stuk makkelijker allemaal.
Geef je zelf een schop onder je ... en maak d'r wat moois van!
Ja hoor dat herken ik allemaal
ga eens bedenken waar je precies bang voor bent en hoe je kunt gaan voorkomen dat het weer gebeurt, wat precies wil je ? Geen pijn, niet te lang pijn, pijnstilling ?
Wat wil je bij de volgende bevalling absoluut op voorhand regelen ? Heb je al besproken met je verloskundige of gynaecoloog dat je pijnstilling wil tijdens de ontsluiting ? Heb je al besproken hoe je graag behandeld wil worden als de bevalling begonnen is ?
Dus alles eens op een rijtje zetten zoals een manager dit project zou aannemen en uitwerken.
Wat wil je, wat verwacht je van hem, hoe gaan jullie er samen voor zorgen dat jullie die eerste tijd goed doorkomen ? Welke afspraken kunnen jullie met elkaar gaan maken om die gebroken nachten beter door te komen, zijn wisseldiensten een mogelijkheid ? dan is er tenminste 1 iemand uitgerust. Heb je kinderopvang geregeld, wie worden de hulptroepen ?
Jij hebt verwachtingen van hem die je niet goed bespreekt denk ik, vertel hem maar wat je graag wil dat hij doet, hoe hij moet reageren en wat hij moet vragen en hoe hij zich moet opstellen naar jou. Zeg maar tegen ze allemaal dat je bang bent en er veel aan zou hebben als ze dit of dat gaan doen of niet doen.
Hoe gaan we het nu samen aanpakken ? Wie gaat welke taak doen ?
Ik had een ware hel bevalling, heb meer dan 2 jaar ruzie gemaakt met mijn vriend die ik toen nog helemaal niet zo lang kende, ik was eenzaam, net verhuisd naar een nieuwe stad en mijn studievrienden haakten 1 voor 1 af toen de baby er was en we hadden het financieel krap. Nu zijn we 5,5 jaar verder en die hel bevalling is verwerkt, die vriend is er nog steeds en onze relatie loopt op rolletjes, ik heb nieuwe vrienden en vriendinnen gekregen en is ons inkomen flink gestegen. Ik had er enorm veel aan gehad als ik dat 5,5 jaar geleden had geweten, dus bij deze: het komt goed, echt waar !
Praat er nog eens een keer over zonder al te veel verwijten over en weer. Hoe kan hij en wie dan ook die je nodig gaat hebben komende periode jou beter helpen ?
Hier ook herkenning
Dus ik vind de reactie van Triple een beetje makkelijk. Dat je zelf iets niet hebt ervaren wil nog niet zeggen dat iemand anders zichzelf een schop onder de kont moet geven.
Ik ga dus mee met Manda. Neem het serieus en pak het aan. Mijn 1e bevalling was een hel (secundaire keizersnede na 32 uur bevallen waarvan het laatste stuk aan een te hoog afgesteld infuus).
Mijn 2e bevalling was heel anders. Ook de kraamtijd. Eigenlijk hebben die vooral helend gewerkt omdat ik zo boos en verdrietig was over de 1e keer dat ik alles heb geprobeerd te doen om het anders te krijgen. Het is (na veel praten) een geplande ks geworden en ook daarna was het zwaar maar prachtig.
Praten en regelen en blijf zoeken tot je hulpverleners vindt die je serieus nemen.
Dat je alles een beetje zwart ziet, dus ook het slaaptekort en je relatie, en de angst voor de angst - dat is heel herkenbaar en dat komt voor een deel ook door de hormonen.
Je kunt er prima uitkomen hoor!
Succes en als je nog tips wilt, laat het maar horen.
Sowie
Ik herken het gelukkig niet echt maar kan het me wel voorstellen.
Wat het bevallen betreft. Mijn eerste bevalling was verre van ideaal. Ik moest ingeleid worden en had verschrikkelijke weeenstormen. Toch was ik niet bang voor een tweede bevalling. Ik had heel erg de wens en ook het vertrouwen dat ik gewoon thuis zou gaan bevallen en dat het een bevalling volgens het boekje zou gaan worden. Ik denk dat omdat ik dat vertrouwen had en ontspannen was het allemaal reuze mee viel, helemaal ten opzichte van de eerste keer. Ik hoop voor jou dat je ook het vertrouwen kan vinden dat je tweede bevalling makkelijker zal zijn. Ik denk dat als je al onzeker en gespannen aan de bevalling gaat beginnen dat averechts werkt. Blijf je die angst houden dan zou ik dus vooraf al proberen er iets aan te gaan doen. Misschien helpt het er met andere en met je vk over te praten. Zij hebben misschien ook tips.
Wat de periode na de bevalling betreft. Ook ik vond de eerste maanden erg zwaar maar mijn ervaring is dat dat bij volgende kinderen echt een stuk minder is. De zorgen en onzekerheid die je bij een eerste hebt vergen zoveel energie en maken dat het de eerste maanden gewoon niet echt leuk is. Bij een tweede kind heb je die onzekerheid en die zorgen veel minder omdat je al ervaring hebt. Hierdoor is het mijns inziens, ondanks dat je al een kind hebt rondlopen, toch veel minder vermoeiend. Daarnaast is mijn ervaring dat je daardoor veel meer kan genieten van je kindje. Ook van heel veel andere moeders hoor ik dit.
Wat de problemen met je partner betreft. Het lijkt me verstandig van te voren hierover te praten. Jullie kunnen nu alvast de dingen bespreken waar je bij jullie eerste kind tegen aan liepen. Daarnaast zou je alvast duidelijk afspraken kunnen maken over taakverdeling, hoe om te gaan met problemen etc. Ook dat is het voordeel van een tweede, je weet wat je kan verwachten. Jullie kunnen dus nu al bespreken hoe je overal mee om wil gaan.
Pijnbestrijding
Beste Sowie,
sluit me aan bij de schrijvers die je het advies geven de bevalling als een project aan te pakken.
Wil er maar 1 ding aan toevoegen: denk ook aan pijnbestrijding. Er is in veel ziekenhuizen een heleboel mogelijk tegenwoordig op dat vlak. En, zou je niet blij zijn met de manier waarop het ziekenhuis mogelijkerwijs met jouw pijnbestrijdingsvraag omgaat, dan ga je naar een ander ziekenhuis. Jij bent de klant.
Succes.
Met vriendelijke groet,
Lydia
2e keer...
Om je een hart onder de riem te steken, 1e bevalling was hier ook niet super, zoon zn hartje stopte ermee, verschrikkelijk uitgescheurd waardoor ik een jaar geen 'spelletjes' met manlief kon doen en 15 uur weeen. De tweede is nu drie weken oud, bevalling duurde 3 uurtjes, 4 mm ingescheurd, t hechten niet waard... tweede bevalling kan dus heel anders zijn. (moet wel eerlijk zijn, ik heb daarna wel een bloeding gehad en veel naweeen door medicatie o.a.)
maar praat erover! uit je angsten!
succes! gnome
Een doula?
Misschien is een doula iets voor jou? Ze kan ej helpen je 1e bevalling te verwerken en samen met jullie te kijken naar hoe je de tweede bevalling in wilt gaan.
Neem in ieder geval je angst serieus. Praat er over met je verloskundige.
Voor meer informatie www.doula.nl of www.doula-praktijk.nl
Sterkte, Teddy
Ook herkenning
Ik zag enorm op tegen m'n tweede bevalling en herken ook de dingen die je zegt over je relatie. Ik heb er veel over gepraat (met vriendinnen). Ook heb ik met de gynaecoloog e.e.a. besproken en met m'n vriend afspraken gemaakt over wat hij moest doen tijdens de bevalling. De angst voor de bevalling bleef wel, maar toen het eindelijk (41w+4d) begon, was ik heel rustig. Ik vond het een heel verschil dat ik wist wat ik meemaakte en dingen herkende. De 1e bevalling duurde 14 (afschuwelijke) uren en heb ik een knip gehad. De 2e bevalling 6 uur, maar was goed te doen. Wel ingescheurd maar dat vond ik veel minder erg. En de angsten over de relatie gingen bij mij vanzelf weer weg. Volgens mij is het toch een hormonale kwestie. Bij alle 3 m'n zwangerschappen stond ik rond week 30 op het punt om een huis te zoeken voor mezelf.... We wonen nu nog steeds samen, gelukkig.
Sowie heel veel sterkte! Je kunt het, je hebt het immers eerder gedaan!
Toelichting
Dat mijn bevallingen niet traumatisch waren, wil niet zeggen dat ze makkelijk waren! Eerste keer duurde heel lang, weeënopwekkers, baby met zwakker wordende hartslag, uiteindelijk snelle uitdrijving (moest ook omdat zoon het benauwd had) waardoor ik een tweede graads ruptuur opliep. Tweede bevalling trouwens ook tweede graads ruptuur maar nu vanwege enorme hoofd zoon nr 2! Ha, ha.
Maar ik wil alleen zeggen dat een bevalling hoe dan ook een hele klus is en je er een hoop werk voor moet verzetten. Toch moet je vertrouwen hebben dat je het (net als de eerste keer) weer gaat redden en dat je een mooi nieuw mens op de wereld gaat zetten! Je moet de bevalling niet 'slachtofferig' ondergaan, maar jezelf inprenten dat je hard aan het werk bent om de klus zo goed mogelijk te klaren. Je kan je dan vast veel beter ontspannen (tussen weeën door) en dan loopt het vast prima.
Het idee om je bevalling als een projectmanager te plannen spreekt me erg aan! Houd er wel rekening mee dat veel dingen niet in detail te plannen zijn. Werk een aantal verschillende scenario's uit!
Zet 'm op.
Met die 'schop onder je ...' bedoelde ik dus dat je je niet slachtofferig moet gaan gedragen, maar actief op zoek gaan naar een oplossing waarmee het voor jou gaat werken.
