Aaarg, zo nieuwsgierig! Geslacht baby
Ik heb een vriendin die 6,5 maand zwanger is. Geweldig natuurlijk, en ik leef heel erg met 'r mee. Maar er is 1 ding wat ik niet snap: het niet willen vertellen wat het geslacht is. Ik heb namelijk onwijs zin om haar al te verwennen met kleertjes en uitzet (heb zelf een zzon+dochter dus heb ook nog wat 2dehands, als ze wilt) maar weet nu niet voor welke kleur ik moet gaan. Ja, wit of geel, maar ik vind de typische jongens of meisjeskleren toch leuker.
Ik heb een andere vriendin die tot de geboorte nog zelf niet wist wat ze ging krijgen, en daar kan ik nou weer wél begrip voor opbrengen. Maar om het nou als 'verrassing' te houden voor iedereen..? Wat bereik je er mee? Iedereen reageert toch hetzelfde: meid, hartstikke leuk!
Het lijkt trouwens wel in de mode te zijn om het geheim te houden, ik hoor het steeds vaker.
In de mode?
Ik had nou juist het idee dat geheimhouding (of het zelf niet weten) vroeger standaard was en dat er meer mensen tegenwoordig het wel vertelden.
Maar goed, je zult je nieuwsgierigheid moeten bedwingen.
En Zwelgje, ieder zijn meug natuurlijk, maar de kleding voor jongens of meisjes vind ik momenteel vaak zo'n droevige eenheidsworst, jongen = donkerblauw, meisje = roze, dat idee. Iets leuks in geel, wit, groen, oranje, rood, dat doorbreukt de sleur juist weer. Ik weet nog hoe blij ik was met het schattige wit-met-oranje jasje bij de geboorte van oudste, en zusje kreeg het later ook aan. Zoek nou gewoon iets leuks uit in een neutralere kleur, iedereen blij.
Misschien heeft moeder wel een hekel aan roze en wil ze daarom geheim houden dat kind een meisje is 
Groeten,
Temet
Voor mij
Ik wist het bij 2 kinderen niet, bij de 3e wist ik het met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid. En toen heb ik het idd geheim gehouden, het voelde als iets extra speciaals tussen mij en mijn kind (en de vader). Het zal voor iedereen anders liggen, het is heel persoonlijk. Túúrlijk zegt iedereen "wat leuk!", althans dat horen ze te zeggen , maar daar gaat het dan ook niet om. Bij mij. Het ging erom dat ik samen met mijn baby een geheimpje had, waardoor ze nog eventjes echt helemaal alleen van mij voelde. Enfin, tis moeilijk uit te leggen, een puur gevoelsmatig (en miss ook nog wel hormonaal bepaald) iets.
Cultureel bepaald
Nederlanders zijn kampioen niet-verteller (of zelf niet eens willen-weter), al wordt dat idd minder volgens mij. Maar Zwelgje komt uit belgie (toch?), daar is dat vast heel anders.
Vandaar ook dat tot mijn verbazing allerlei buitenlandse familie en collega's (tot en met onbekenden in de lift) mij bij de tweede vroegen of ik al wist wat het werd. Waar nederlanders toch om hun directheid bekend staan, maar die vroegen dit nou juist weer minder vaak.
Wat mij echt tegenstond
was buitenlandse familie die over hun zoon/dochter praatte alsof ze een voorgebakken broodje in de oven hadden gestopt.
Nog even afbakken en dan oppeuzelen.
Terwijl dat wezentje nog maar net verwekt was en nog heel wat barrieres moest nemen voordat het met de buitenwereld DV zou kennismaken.
Hier in belgië
heeft iedere zwangere die ik heb gekend, gewoon verteld wat het ging worden maar hielden ze de naam vaak nog even voor zich. Dat begrijp ik wel om eventuele negatieve reacties te voorkomen.
Ik heb meteen iedereen ingelicht toen het geslacht bekend was en wie er naar vroeg, mocht ook al de naam weten.
Cultureel bepaald inderdaad
In het overwegend Turkse leidstersteam op mijn dochters creche waren toevallig vier dames tegelijk zwanger, en allevier vertelden die meteen toen ze het wisten zonder terughoudendheid dat het een jongetje zou worden (ja, allevier jongens). En zelfs welke naam ze uitgekozen hadden. Dat laatste doen Nederlanders volgens mij echt zowat nooit.
Zelf heb ik wel het geslacht aan iedereen verteld die het weten wilde - ik zag het nu van geheimhouding in het geheel niet - maar de naam hielden we, toen we die bepaald hadden, voor onszelf.
groeten,
Temet
Ik ook niet
Ik wist het ook niet, wilde het niet weten. Van alle zwangeren om me heen (dat waren er veel op dat moment) wist ik wel wat ze zouden krijgen, alleen van m'n eigen kind niet. Dat was wel wat vreemd...
Overigens kreeg ik wel heel vaak de vraag of ik wist wat het zou worden, waarom ik het dan niet wist.
Wist het ook niet
En ik wilde het ook niet weten, maar dat heb ik toch wel een flink aantal keren moeten uitleggen, men vond het vreemd. Tsja, en ik was blij met een jongetje of een meisje, dat maakte me niet uit, al had ik het voor het evenwicht wel leuk gevonden als het een jongetje werd, dat vertelde ik er ook wel bij aan echte vriendinnen. Ik heb een jongetje gekregen. Na de geboorte kreeg ik nog wel de vraag hoe het geheten zou hebben als het een meisje was, die vond ik ook niet zo leuk, die naam houden we voor als er nog eentje komt.
Niet weten ouderwets?
Dat het cultureel bepaald is om het geslacht te weten klopt volgens mij wel. Maar meer dat in het buitenland 'iedereen' het gewoon weet en in NL steeds meer mensen het ook lijken te weten. Zelf wilde ik het op zich wel weten, maar man liever niet. Toen hebben we er dus voor gekozen om het niet te weten. En nu merk ik dat het me helemaal niet kan schelen of het een jongetje of een meisje is. Ik ben veel benieuwder naar hoe het babietje eruit ziet (ik was zelf na mijn geboorte een soort aapje met zwart haar dat doorgroeide tot op mijn rug, man was tot zijn 1e verjaardag kaal), wat voor karakter het heeft, etc.
Ik heb om mij heen vooral vriendinnen en bijvoorbeeld nichtjes die inderdaad vertellen wat het wordt en dan vaak ook nog zeggen 'we noemen haar Ella'. Ik merk dat ik dat zelf niet leuk vindt omdat ik juist houd van het verrassingseffect bij het krijgen van een telefoontjes/smsje/kaartje dat er een bebietje is geboren, een jongen/meisjes met deze naam. Maar goed, ieder zijn keuze!
Qua kopen van wat babykleertjes vond ik dat in het inzijdige nog best wel lastig. Veel wit en grijs en als er dan dingen zijn met andere kleurtjes zoals rood dan zitten er weer strikjes of zo op. Ik vind de babykleding ook wel erg seksespecifiek, dus of roze of blauw.
Maanve
Maanve
Dat zorgt ervoor dat je straks na de bevalling ook weer wat te doen hebt.
Wij zijn bij beide kinderen met een week of 2,5 de stad in geweest om kleertjes te gaan kopen. Maat 50/56 hadden we, sexe-neutraal, maar maat 62 niet, alleen wat we als kraamcadeau hadden gekregen. En het is ook leuk om zelf wat te kopen. Dus toen konden we de echte bijpassende kleertjes gaan kopen, dat was ook erg leuk.
Over reacties
Wij verwachten onze 2e zoon en je zou inderdaad verwachten dat men zou zeggen, leuk meid. Maar niks is minder waar. Er was een buurvrouw die gilde dat ze medelijden met me had met alleen maar jongens in huis. En een kennis vroeg zich af of ik het nu niet jammer vond om geen dochter te hebben en te weten hoe dat zou zijn omdat zij zich nu al voorstelde trouwjurk en bevalling mee te maken met haar dochter.....Aarghhhh tenenkrommend.
Nijntje
Heel herkenbaar. Ik wist het dus pas na de bevalling, maar iedereen zei tegen mij dat ik wel heel blij zou zijn dat het een meisje was. Nou, van te voren had ik eigenlijk lopen fantaseren dat 2 jongens en een man wel heel stoer zou zijn, ik zag dat wel zitten.
En ik vond (en vind 
) een meisje ook heel leuk, maar een jongen had ik dus ook heel erg leuk gevonden.
Tijgeroog,
Ja, fijn dan maak ik vast ook een lijstje met dingen die ik na de bevalling kan gaan doen!
Wij wonen aan een winkelstraat met een leuke babywinkel, dus zodra ik na de bevalling weer wat mobieler ben zijn er zo wat babykleertjes gekocht. Leuk vooruitzicht!
Maanve (ot)
Leuk, dat kun je dan weer aan je lijstje van voor de bevalling toevoegen: "to do lijstje voor na de bevalling maken."
Je kunt nu natuurlijk ook vast gaan shoppen voor na de bevalling. Hoeveel tijd heb je om te ruilen, 2 weken? Tegen die tijd heb je je kind wel, dan kun je alles wat voor het verkeerde geslacht is weer terug brengen.
Tijgeroog (ook o.t.)
Jaaaa, dan koop ik tassen vol van jongenskleding en van meisjeskleding en dan breng ik de helft weer terug. En dan kan ik eventueel ook het roze gehaakte konijn kopen waar ik al tijden op zit te azen in de boekenwinkel bij mij in de buurt. Ik zou het bijna doen, maar het gaat me toch iets te ver, haha!
Overigens heb ik een nieuwe rustgevende activiteit opgepakt, van mijn moeder heb ik WASGIJ legpuzzels geleend. Suf, maar wel leuk om te doen!
Goede besparing
Ik vind het wel een goede bescherming tegen onnodig geld uitgeven. Als je het geslacht niet weet koop je voor de bevalling minder overbodige dingen (OMDAT ALLES ZO SEXESPECIFIEK IS) of kleertjes die later toch niet aandoen omdat ze er naar 2 maanden al weer uitgegroeid zijn. 
Hier
Wij hebben het bij de 1ste ook "geheim" gehouden. Wij wisten dat het een jongen zou worden maar iedereen dacht dat het een meisje zou zijn ik vond het wel heel erg grappig dat iedereen het zo zeker dacht te weten! Toen ik belde ben bevallen van een zoon was het ook dat ze zeiden oohhh... dat had ik niet verwacht.
Bij de 2de wel verteld en het is een meisje en alleen maar nuttige(wel vooral roze) leuke kados gekregen ipv idd geel/wit en bruin... Dat zijn idd de dingen die ik nooit heb gedragen bij mijn zoontje.
Als ik ooit weer een kindje zou mogen krijgen zou ik het wel weer vertellen.
Grt.
