Zwangerschapswens en schuldgevoel
We zijn sinds 2 maanden weer aan het proberen voor een zwangerschap. Ons eerste kindje wordt in november al weer 2 en we zijn echt weer klaar voor een 2e baby.
Mijn zus is al bijna 2 jaar bezig met proberen zwanger te worden. Zowel zij als haar partner hebben een uitdaging, zijn zaad is ´traag´ en komt dus op eigen kracht niet ver genoeg. Zij heeft een bepaalde afwijking )weet de naam niet meer', maar het komt erop neer dat ze maar 1 of 2x per jaar een eisprong heeft. Ze krijgt nu al geruime tijd hormonen, heel heftog allemaal. Ze hebben nu 4 iui pogingen achter de rug, maar helaas nog geen resultaat.
Ik vind het heel dubbel allemaal, aan de ene kant hoop ik snel zwanger te zijn. Aan de andere kant gun ik het mijn zus zo om eerder te zijn. Ze is 2 jaar ouder, heeft al een kinderwens sinds haar 20e, maar door omstandigheden is het er eerder niet van gekomen. Ze gunt het mij ook hoor, ze is gek op haar neefje en ze weet dat we weer aan het proberen zijn. Leek me goed om haar alvast voor te bereiden, voor het geval het bij mij eerder raak is.
Mijn meest vruchtbare periode is net voorbij, rond de 9e weten we meer. Dan heeft zij net poging 5 van iui achter de rug. Ik hoop zo dat het dan raak is voor haar.
Dat zou mij weer een schuldgevoel schelen. En samen zwanger zijn lijkt me ook heel gaaf!
Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit schrijf, moet het even kwijt denk ik.
Herken het
Ik heb een vriendin die al bezig was met haar kinderwens voor ik een relatie had...
Inmiddels heb ik er 2 en zij nog steeds geen.
Ik probeer niet teveel over de kinderen te praten, maar vermijd het onderwerp ook niet krampachtig. Heb met haar afgesproken dat we over haar kinderwens praten als zij aangeeft erover te willen praten.
Verder vooral niet als laatste vertellen als je zwanger bent, want als ze het van een ander zou horen is helemaal dramatisch. Ik zou het anders nu met haar eens bespreken, voor je zwanger bent. Zo van: je weet dat wij het weer proberen, vind je het moeilijk, en wat zou je fijn vinden als het inderdaad gelukt is.
Het schuldgevoel blijft en wordt alleen maar erger, naarmate de tijd verstrijkt, bij mij dan.
groetjes
Ook herkenning
Mijn schoonzusje heeft een intense kinderwens maar helaas al 4 miskramen achter de rug. Ik hoop zo dat zij de eerst is die in verwachting zal zijn.
Hoe moet ik haar vertellen dat ik in verwachting ben (mocht die situatie zich voor gaan doen)???
Ik gun haar zo een voldragen zwangerschap en een prachtig kind, daar wil ik best nog even op 'wachten'!
Alhoewel...ik ben al 35 en wil zelf ook zo graag! Lastig, lastig...
De andere kant
Ik heb heel lang aan de andere kant gestaan; een enorme wens voor een 2e, 2 miskramen en nu eindelijk na 4,5 jaar aanmodderen 13 weken zwanger.
Onze wens was bekend bij bijna iedereen. In de tijd dat wij probeerden zwanger te worden en te blijven, heeft mijn schoonzusje 3 (!) kinderen met heel veel gemak op de wereld gezet. Lucky her maar voor ons wel wat zuur zo nu en dan. Ik ben altijd eerlijk geweest dat ik het soms moeilijk had en zij had het op haar beurt ook moeilijk omdat ze het zo erg vond voor ons. Soms huilden we samen en dat heeft onze band echt goed gedaan. Stel je kwetsbaar op naar elkaar, heb het erover. Je misgunt niemand het geluk, het is wel fijn als je het gevoel hebt dat je verdriet erkent wordt.
En regien
Meid, jij hebt het zelf al zo zwaar te verduren...ik denk dat je zus jou net zoveel gunt als jij haar. Gewoon over praten!
Linnie@
Wat ontzettend fijn dat je nu 13 weken zwanger bent!!
Hoe voel je je? Kan je er al van genieten of is het nog spannend/eng?
Je hebt helemaal gelijk: ik moet het bespreekbaar maken en mijn schoonzus zal het wel mij best wel gunnen al zal ze haar eigen verdriet houden. Maar, zover is het nog niet, zowel voor mijn schoonzus als voor mij niet.
Geniet van het wondertje in je buik!
Liefs!
Zo is het leven.......
Hier wilde schoonzus heel erg graag zwanger raken, maar dat werd voor haar een lijdensweg. (3x IVF en 3x ICSI) In de tussentijd wilden mijn ex en ik ook graag zwanger worden. De 1e keer was na 3 maanden proberen, maar eindigde in een miskraam. De 2e keer was ook na 3 maanden, en ging gelukkig helemaal goed.
Echter, de familie van mijn ex was shocked. Ze hadden nooit verwacht dat wij daarmee bezig waren en hadden waarschijnlijk gedacht dat we zouden wachten op mijn schoonzus. (Die in die tijd nog maar 1 of 2 IVF pogingen had gedaan)
Ik vind dat je, hoe wrang ook, blij moet zijn voor het geluk wat een ander gegund is. Iedere dag raken er vrouwen zwanger op de wereld en iedere dag worden er kinderen geboren.
Nadat ik mijn miskraam had gehad vond ik het ook heel oneeerlijk hoor, om een vrouw te zien met een dikke buik en een kindje aan hand. Dus ik begrijp je gevoelens hierover heer goed.
Gr. Poezie.
