Wanneer klopt het?

Mmmm

Als je een kind nodig hebt om een bepaald gat te vullen dan heb je nog wat werk aan jezelf te doen.
Een kind krijgen is heel pittig.
Dat is geen roze wolk en iets wat je relatie compleet maakt.
Het zet je relatie mogelijk onder druk. Je hebt torenhoge verwachtingen.
Watvoor werk doe je?
Werk lekker een tijd door en spaar wat geld en richt je daar op.

ik herken het wel hoor

Op jouw leeftijd had ik dat ook, en omdat de gemiddelde leeftijd van een eerste keer in 30 jaar tijd zo is opgeschoven is het opeens niet meer normaal om met 25 je eerste te krijgen en dat is natuurlijk onzin.

Probeer wel een plan te maken; ik stop met de pil als ..... of als.... en als .... niet lukt dan .....

en...

hoe staat je vriend/partner hierin? Ook niet onbelangrijk....

Je weet het nooit

"'k werk met heel jonge kinderen dus weet precies waar ik aan wil beginnen."

Nee joh, je weet het nooit. Ik zag eens één van de pas moeder geworden dochters uit de serie "19 Kinds and counting" zeggen dat zelf moeder toch heel anders (en vooral zwaarder) is dan zus of tante zijn. En die hebben heel wat brusjes geboren zien worden en er voor moeten zorgen toen ze nog thuis woonden.

Ik denk dat, zolang je je afvraagt of het allemaal wel klopt, je er nog niet echt klaar voor bent en als je er wel klaar voor bent je je dat niet eens meer afvraagt.

skik

Andere vraag

Maak de vraag anders: wanneer durven we het risico te nemen, dat seks leidt tot een zwangerschap.
Zorg dat je leven ondertussen een leven is dat de moeite waard is om geleefd te worden, met of zonder zwangerschap.
Een kindje krijg je niet op bestelling binnen namelijk.

Tsjor

Volgorde

Voor mezelf zijn een zelfstandige woning (niet per se luxe en groot of gekocht) en stabiel voldoende inkomen de enige noodzakelijkheden om aan kinderen te beginnen. 25 vind ik een prima leeftijd.
Dus ja, plannen. Wat zijn jullie voorwaarden en hoe denk je dat te gaan regelen?

Roze wolk

Ik vond het overigens wel een roze wolk. Met baby en peuter was het allemaal een feestje, en je kunt je langzaam voorbereiden op de helse tijd die volgt als het een kleuter wordt

Voortplantingsdrang

Dat is biologie.. dat je eierstokken op een gegeven moment beginnen te rammelen.. En dat is maar goed ook. Anders zou onze soort (Homo Sapiens) uitgestorven zijn.

Bij sommigen wordt er al gerammeld als ze 19 zijn en nog thuis wonen. Bij anderen pas tegen de 40. Blijkbaar zeggen jouw hormonen dat het nu tijd wordt. Je hebt een stabiele relatie, inkomen en huisvesting. Dus de basis is er. Dat de omstandigheden niet ideaal zijn, zegt niet zo veel. Er is maar zoveel waar je invloed op hebt. En anders deelt het leven je wel een onverwachte verrassing uit. Het enige dat een kind nodig heeft is liefde, zorg en aandacht van, als het een beetje kan, beide ouders op dezelfde plek. De rest is bijzaak.

Kortom, als het voor jullie allebei goed voelt, ga ervoor.

Paasei

Mijn dochter van 15 heeft dan ook rammelende eierstokken. Ok paar voorwaarden zijn niet aan voldaan. Ze heeft niet eens een vriend laat staan ooit gezoend. (Denk van niet geen bewijs). Maar die praat ook zo. Een droom. Zo mooi. Fantastisch. Lijstjes met namen.
Ik had ook ooit rammelende eierstokken maar dat voelde niet als droom, geweldig. Dat voelde als oer.
En niet alsof je uitkijkt naar een cruise vakantie droom. Zo klinkt het mij. Sorry niet onaardig bedoeltd. De vraag stellen is hem beantwoorden. Daarom zei ik: volgens mij is er nog wel werk aan de winkel. Want waar twijfel je anders over. Als het zo belangrijk is wat anderen vinden is van he leeftijd zou ik daar eens over nadenken. Dat gaat je dwarszitten want de hele wereld heeft straks een mening over jouw kind en opvoeding.

Overigens

...zijn werken met kinderen en zelf kinderen hebben twee totáál verschillende dingen.
De bekende voorbeelden zijn kinderpsychologen met totaal ontspoorde kinderen en crecheleidsters met kinderen die niets willen eten.

Je eigen kind mag je 's avonds niet inleveren bij andere ouders. Nou ja, af en toe, dan heet dat logeren. En man, wat zul je dat nodig hebben.

Vlak niet uit hoe moe je wordt van je hormonen, voortdurend beschikbaar moeten zijn en nachtelijke spookpartijen. Dat doet ook veel met je geduld, je humeur en je relatie. Ga ervan uit dat het eerste jaar loodzwaar wordt en dat je vermoeider zult zijn dan je ooit geweest bent. Gewoon compleet uitgeput. Misschien valt het bij perioden wel mee, ik hoop het voor je.

Verder denk Ik dat als je een stabiele relatie, een inkomen en een dak boven je hoofd hebt, aan de dringendste voorwaarden wel is voldaan. 25 is een mooie leeftijd om aan kinderen te beginnen.

Misschien

Is het een bepaalde karaktereigenschap of weet niet hoe dat werkt. Maar als je het weet dan weet je het.
Net als met klaar komen. De vraag: ben ik klaargekomen , stellen is hem beantwoorden. Nee dus. Dan weet je het nl echt wel!
Dat vond ik met rammelende eierstokken ook. Je hebt ze of je hebt ze niet. Dan doen al die praktische dingen er niet toe en of het plaatje klopt. Sommige dingen weet je gewoon en als je je het afvraagt dan zit er dus twijfel die je op rationele manier probeert te beantwoorden en dat gaat niet lukken. Vandaar mijn insteek: nee blijkbaar ben je er niet klaar voor. Komt vanzelf en dan weet je het en dan doet al het andere of het klopt en past etc er niet meer toe.
Ben je bv heel zeker of je vriend de vader van je kind moet worden? Of wil je een kind maar niet met hem ergens deep down? Geen idee?
Ik kan me nl zelf totaal niet deze fase herinneren ....ik wist het gewoon ...kan natuurlijk ook een samenloop zijn met dingen die elkaar positief versterken (baan check, man check, huis check)....en dat dat zich bij mij meer onbewust afspeelde. Voor mij waren dat geen afwegingen in mijn herinnering. Wellicht omdat dat er al was.....

Ik heb wel zin in gebroken nachten

Ik zou haast zeggen: als je dat denkt ben je er niet klaar voor of heb je in elk geval geen idee hoe het in het echt is. Maar goed, dat weet niemand vooraf natuurlijk.

Een hele stap

Mirjammetje, volgens mij doet leeftijd er niet zo heel veel toe hoor. Ja natuurlijk als je 14 bent is het wat onhandig. Maar of je nu 25 bent of 40: volgens mij weet geen enkele ouder écht waar hij of zij aan begint. En dat is maar goed ook

Het is een sprong in het diepe, naar iets onbekends. En ja, wanneer zet je die stap? Sowieso is het een stap van twee mensen, dus zowel jij als je partner moeten eraan toe zijn. Soms denk ik ook wel eens dat er teveel wordt "nagedacht" over het krijgen van kinderen. Ook door mijzelf. En achteraf denk ik dat veel van die gedachten niet nodig waren. Omdat het toch allemaal anders uitpakt dan je voorzien had.

Wie heeft er nou zin in gebroken nachten.....

Je weet ook niet wat voor kind je krijgt, hoe het opgroeit, welke karaktertrekken en eigen- aardigheden het heeft en hoe jij daarop reageert.
Ik ben het eens met Guera: ik heb altijd geweten dat het klopte. Voor je verstand en voor de buitenwereld denk je dan wel na over huisvesting, inkomen, relatie maar voor mijzelf was het echt minder relevant.

Ik wist niet of het klopte hoor

Mijn partner wilde perse kinderen, en ik wilde perse mijn partner. Was een soort package-deal dus. Is gelukkig helemaal goed gekomen met mij en mijn moederliefde. Maar rammelende eierstokken heb ik nooit gehad.

Het is dus niet zo dat het moederschap voor iedereen een roeping is die zich aandient. Als ik daar op had moeten wachten, had ik denk ik nooit kinderen gehad.

Ik ook niet

Geen rammelende eierstokken hoor. Meer een volgende logische stap. Wij hadden het, toen, ook geen ramp gevonden als het niet was gelukt. Maar we zijn nu ontzettend blij dat t wel gelukt is hoor! Maar ik heb het ouderschap met vlagen wel heel zwaar gevonden. Vooral de verantwoordelijkheid die je hebt. Die je 24/7 voelt, en die nooit meer weggaat. Ik vond dat heel verstikkend. Is gelukkig wel wat gezakt intussen.
Ik heb overigens ook nooit echt op een roze wolk gezeten...

Rammelen

Ik was dus ook 25 toen bij mij het rammelen begon. En dat terwijl ik helemaal niet zo veel met kinderen had. En heb. Ik bedoel; er waren moeders die stonden te springen om mee te draaien op de peuterspeelzaal. Ik deed mijn deel omdat dat moest. Waarom dan toch? Ik denk een soort van nesteldrang, als het plaatje begint te kloppen. Het volwassen leven. En vooral; de man. Wat ook helpt is als er kinderen komen in de omgeving. Vriendinnen die zwanger worden.

Onze situatie was trouwens ook niet ideaal, qua huisvesting en stabiele baan, maar dat was allemaal te overzien. Daarnaast; een zwangerschap duurt maanden dus dan heb je nog tijd om stappen te nemen. Bij ons kwam het Lot ertussen, wat er voor zorgde dat mijn zwangerschap en het leven met cq de zorg voor de baby heel anders liep dan gepland en verwacht. Uiteindelijk is alles wel op zn pootjes terecht gekomen; zowel die baby als zijn jongere broertje zijn uitgegroeid tot stabiele volwassenen.

Daarom ook mijn standpunt; je kunt plannen wat je wilt, maar zodra je kunt voldoen aan de basis van wat een kind nodig heeft (zie boven in dit draadje) hoef je je door praktische bezwaren niet te laten weerhouden.

En zin in gebroken nachten...?

Als ik eraan terugdenk, voel ik weer de machteloosheid en de vermoeidheid... een babietje waar je zoveel van houdt en die zoveel moet huilen. En jij kunt het niet wegnemen, hooguit verzachten door uren rond te lopen met je babietje. En dan zelf zó moe zijn overdag van het slaaptekort. En als je baby dan overdag óók niet goed slaapt... Daar is echt niets romantisch aan.

Gezellig nachtelijk getuttel zie je misschien voor je. Maar het kan er heel anders uit zien.

Nou ja , verheug je niet op een roze wolk, die kún je krijgen natuurlijk, maar het is géén zekerheid!

Echt?

'Maar als je het weet dan weet je het.'

Ik wist wel heel zeker dat ik kinderen wilde. Maar voor de rest had ik er echt niet zo'n beeld bij, hoor. De gebroken nachten, het snel overgeprikkeld zijn, de verantwoordelijkheid (kies ik wel de juiste school), dat was ik me vooraf niet bewust.

Vooraf

Als ik vooraf alles had geweten (ja ik ben wel gewaarschuwd) dan weet ik niet of ik wel aan kinderen was begonnen. Het is vaak leuk maar ook vaak heel zwaar en eisend, en dan niet een dagje eisend maar 18 jaar lang. Een dagje vrij nemen van het ouderschap lukt niet.
Maar gelukkig heb ik de waarschuwingen in de wind geslagen en mag ik nu 2 pubers aansturen. 🤩
Luister dus vooral wel naar je gerammel.

zin in gebroken nachten

dan heb je m.i. echt geen realistisch beeld van de situatie. De eerste nacht slaap je sowieso niet, dus dat is niet erg. De eerste week is het wel OK, als je dan na 10 weken weer aan het werk moet/mag wordt het al minder, na 10 maanden ben je er wel klaar mee en na een paar jaar... Nee, sorry... Die marathon op je tandvlees, niet leuk...

Maar verder, ik heb nooit last gehad van gerammel, wist als 20-jarige zeker dat ik geen kinderen wilde en heb nu 2 (ex)pubers. Als ik alles van tevoren had geweten... er zijn heel wat jaren geweest dat ik gedacht heb - dan was ik er nooit aan begonnen. Ondertussen kan ik er prima mee leven, soms ben ik zelfs echt blij mee, met de 2 koters. Het gaat gelukkig steeds vaker richting dat laatste
Maar halverwege die periode, mwah...
Wel heel leerzame tijd geweest

Ook niet altijd blij

Je hebt namelijk, zeker in het begin, nooit meer 'pauze'. Het is een niet aflatende verantwoordelijkheid. En ja, je krijgt er veel voor terug, maar je moet er ook veel voor laten. En bij periodes kost het meer, dan dat het opbrengt.

On topic: ik denk dat je er nooit klaar voor bent. En tegelijk ben je er áltijd klaar voor! Je hebt weinig meer nodig dan liefde, onderdak en enige inkomsten.

Alle varianten zijn mogelijk

Staar je niet blind op de mantra dat je het "heus wel zal voelen" als het klopt. Dat kan gebeuren, maar het kan ook anders lopen. Bijvoorbeeld dat je zwanger wordt terwijl je nog twijfelde, of juist toen je vond dat het helemaal niet klopte. Alles kan. Hoe goed je zwangerschap gaat en hoe het moederschap je gaat bevallen, heeft daar dan ook nog eens niets mee te maken. In alle gevallen kan het namelijk meevallen maar ook tegenvallen.

Kadotje

Wat krijg je er precies voor terug?

Phryne Fischer

'Wat krijg je er precies voor terug?'

Dat is wat ze altijd zeggen: je krijgt er zoveel voor terug. Ik vond bij tijden dat het me vooral veel kostte, zo had ik veel minder tijd voor mezelf en mijn werk, had ik veel minder rust, werden partner en ik meer 'gezinsmanagers' dan lovers en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus dat was altijd mijn gedachte bij 'je krijgt er zoveel voor terug'; ja, maar het kost je ook wat. Dus daar doelde ik met name op.

Maar, ja, inmiddels vind ik dat ik er ook veel voor terugkreeg/krijg. Om een aantal dingen te noemen: ik kreeg een veel zachtere kijk op de wereld, veel meer begrip voor andere ouders en de opvoedingsmoeilijkheden waar ouders tegen aan kunnen lopen: ik zal nooit meer zo snel oordelen.
Ook belangrijk vind ik dat ik via de kinderen weet wat er in hun generatie speelt.
En ik weet nu wat onvoorwaardelijke liefde is. En natuurlijk de vele fijne en leuke momenten die we samen beleven. De hobby's en sporten waarin ik betrokken wordt.

Nou ja, dit is natuurlijk totaal niet volledig en ik weet ook niet hoe serieus of cynisch je je vraag bedoelde. Maar dit is wat ik er wel over wil delen.

Groet,
Kadotje