Verdrietig

Hart onder de riem

Je zwangerschapskansen kelderen inderdaad na je 35e. Ik heb het zelf ook ervaren, op mijn 25e in een oogwenk zwanger, toen ik op mijn 36e weer zwanger wilde worden gingen er 15 cycli overheen en vervolgens kreeg ik een miskraam. Maar vier maanden later was ik weer zwanger, en bleef ik het (inmiddels was ik 38). Toen ik 40 was wilden we nog een kind en toen was ik iedere keer na één of twee maanden zwanger. Helaas wel eerst weer twee miskramen voordat het goed ging, maar inmiddels is dat derde kind er toch nog gekomen.

Maar goed, op mijn 37e verjaardag was ik voor de 6e keer weer ongesteld geworden en heb ik op de wc zitten janken terwijl de huiskamer vol zat met verjaardagsbezoek. Ik herinner me mijn teleurstelling en opdoemende wanhoop nog goed.

Volgens mij kun je als je boven de 35 bent al relatief snel in aanmerking komen voor vruchtbaarheidsonderzoeken en -behandelingen trouwens. Je zou naar je huisarts kunnen gaan. Mocht je roken, dan heeft het absoluut zin daarmee te stoppen, want dat is erg slecht voor je vruchtbaarheid. Maar het belangrijkste is toch: blijven proberen. Met name in de week voor je eisprong (daar bestaan nog wel eens misverstanden over).

Bij mezelf vond ik het opvallend dat ik vooral zwanger werd als ik het niet verwachtte (in de maand waarin mijn man sperma had ingeleverd bij het lab, in de maand waarin ik eigenlijk niet in mijn vruchtbare periode had willen vrijen om me voor één keer eens niet te hoeven afvragen of ik zwanger was, vanaf mijn 40e toen ik ervan uitging dat de kans op zwangerschap sowieso minimaal was). En ik geloof dat dat te maken heeft met de spanning van het zwanger willen worden, die een negatief effect had op dat doel. Maar goed, het is ook een zinloos advies het maar los te laten en je er niet druk over te maken, dat weet ik als geen ander.

Sterkte en succes!

Tja

De eerste keer was ik 33 toen ik zwanger werd, en het ging zo snel dat ik gewoon niet verwacht had dat het nu ineens zo moeizaam zou zijn.

We hebben wel al besloten geen vruchtbaarheidsonderzoeken en -behandelingen te doen, om diverse redenen. Ik ben al zo'n 15 jaar niet meer aan de pil, omdat ik erg slecht reageer op hormonen van welke soort dan ook (depressies ed). Ik weet dat dat een heel zwaar traject kan zijn, en dat zie ik niet zitten - voor mezelf niet, maar ook voor manlief niet, die al heel wat met mij te verduren heeft gehad (burnout, drie jaar een gehandicapte vrouw). Ook vanwege die bekkenproblemen willen we maar gewoon kijken of het ons nog op natuurlijke wijze gegeven is. Dus we hebben besloten dat we gelukkig moeten zijn met ons prachtige, gezonde kind, en dat een tweede een mooie bonus zou zijn. Tja, rationeel klopt dat allemaal wel, maar emotioneel... Ik ben iedere maand weer erg verdrietig, en moet mezelf streng toespreken om rechtop te blijven. Ook voor mijn zoontje vind ik het verdrietig dat hij geen broertjes of zusjes heeft...

Het houdt me gewoon erg bezig. Twee weken per maand afwachten en hopen, en dan steeds die teleurstelling, bah. Ik weet wel dat een half jaar niet lang is, maar toch...

He bah

Ja, toen ik zwanger wilde worden was iedere ongesteldheid er eentje teveel, en iedere miskraam ook. Het enige advies wat ik je kan geven is niet alleen maar volgens de kalender te vrijen maar ook als je zin hebt en eens te kijken of je weer verliefd op je man kunt worden (schijnt de vruchtbaarheid enorm te bevorderen, en is aardig wat beter voor je relatie dan allerlei kunstgrepen in het ziekenhuis). Tsja, niet roken en geen/matig alcohol kende je al. Wat ik een keertje gedaan heb is een kookboek met allerlei soorten afrodisiacs uit de bieb geleend en eens een keertje met een hoop humor vanallerlei dingen uit dat boek op tafel gezet. We hadden toen al een peuter die mee-at en volop commentaar leverde, maar dat maakte het alleen maar leuker, we hebben echt met tranen van het lachen aan tafel gezeten en na het op bed brengen van peuterlief nog een hele gezellige avond gehad. Bij ons haalden dat soort dingen de spanning er een beetje vanaf en konden we er zelf nog lol in houden, is denk ik ook belangrijk.

Moeilijk

Een half jaar is misschien niet zo lang, maar je weet niet hoe lang het nog duurt en of het wel lukt, en dat is zo naar . En bovendien zit je natuurlijk al veel langer te wachten tot het eindelijk weer kon. Ik duim voor je dat het snel wel lukt!
Ik zou wel proberen om het niet te verdrietig te vinden voor je zoon, uit onderzoeken blijkt steeds weer dat enig kinderen net zo gelukkig zijn als kinderen met broers en zussen (maar goed ik heb makkelijk praten, ik zou het waarschijnlijk ook zo voelen in jouw geval).

Tja

Ik probeer 't over het algemeen ook wat luchtiger te zien, alleen als ik net ongesteld ben geworden is 't wat lastiger.. Hormonaal en dus verdrietig(er).

Het is inderdaad een lange weg geweest voordat we er over na konden denken het weer te proberen. Daarom is het ook zo zuur dat het nu nog langer duurt. Overigens leef ik heel gezond - nooit gerookt, sporten, gezond eten (nou ja, buiten m'n chocoladehabit dan). Ben niet heel slank, maar wel 9 kilo lichter dan voor mijn zwangerschap. Alleen ik slaap niet zoveel, daar probeer ik nu wat aan te doen. En man en ik zien elkaar ook te weinig, dus ik ben bezig op gezette tijden oppas te regelen zodat we samen vaker iets leuks kunnen doen.

Ach, misschien gaat 't in de zomer ineens wel, als we beiden minder werken en meer tijd voor elkaar hebben...

Ovulatietest

Misschien een open deur, want volgens mij is het tegenwoordig heel gebruikelijk, heb je al gemeten wanneer je vruchtbare dagen zijn?

Valkyre

Geen tips van mijn kant maar wel een heel groot hart onder je riem. Wat verdrietig zul je je voelen en wat zal het moeilijk zijn om toch vertrouwen te blijven houden. Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat je binnenkort echt een mooie wolk van een baby mag krijgen

Zo moeilijk, die ongesteldheid als je graag kinderen wilt

Ik herinner me ook zoiets. Ik heb op mijn 38e een kind (mijn 1ste) gekregen. Daarvoor had ik een miskraam en daarna duurde het nog een jaar voordat ik weer zwanger was. Was was dat moeilijk, ik werd vaak ongesteld op mijn werk. Tijdens mijn werk hield ik me in, maar op weg naar huis op de fiets moest ik vaak huilen.Echt bang dat ik nooit moeder zou worden. Uiteindelijk is het allemaal 'goed' gekomen en heb ik 2 kinderen gekregen.

Het verschil met jou Valkyre is dat ik vruchtbaarheidsbehandelingen nooit heb uitgesloten. Het gaf me juist rust, dat ik het uit handen kon geven aan dokters die er hun beroep van maken een kinderwens te vervullen zo van " dan heb ik alles er aan gedaan en kan ik me later niets verwijten"
En zodra ik wist dat we iui zouden krijgen was ik hup zwanger van de 1e(zonder medisch ingrijpen). En bij de 2e ging het ook zo.

Mijn verhaal

Ik werd plotsklaps zwanger van de oudste op mijn 29e van de oudste en op mijn 32e van de middelste. Dus gestopt met de pil, braaf een maandje gewacht en toen meteen zwanger.

Maar bij de 3e lukte dat opeens zomaar niet meer. Begonnen toen ik 36 was, 2 jaar later een miskraam gehad, daarna de medische molen ingestapt en toen al heel vlug zwanger van onze jongste, die geboren is net voordat ik 40 werd.

Ik heb vruchtbaarheidsbehandelingen ook nooit uitgesloten, maar zover is het bij ons dus niet eens gekomen. Vruchtbaarheidsbehandelingen beginnen niet meteen met hormonen en heftig gedoe. Dat begint met een hoop onderzoeken om een hoop dingen uit te sluiten. En tijdens een van die onderzoeken krijg je dus ook een hoop echo's om de groei van de follikel te meten. En dat is zo handig, daar kan geen ovulatietest tegen op.
Want tijdens dat onderzoek werd ik dus zwanger. Arts zei achteraf: dat onderzoek hadden we veel eerder moeten doen. Kon ik het natuurlijk alleen maar mee eens zijn

Wat ik dus wel zeggen is dat het best wel vaker voorkomt dat je na je 35e niet meer zo makkelijk zwanger wordt, maar dat dat nog niet wil zeggen dat het niet meer lukt. En ik wil zeggen: sluit de medische molen niet bij voorbaat al uit. Dat is veel meer dan hormonen en ingrijpende behandelingen. En je kunt op ieder moment voor jezelf bepalen of je stopt of doorgaat. Jij bent degene die aan het stuur zit.

Overigens gingen wij ook niet de medische molen in om zwanger te worden (nou ja ook wel), maar vooral ook omdat ik wilde weten of het er nog in zou zitten. Na 2 jaar proberen en een miskraam zag ik mijn leven beetje bij beetje in storten en ik wilde heel graag weten of het allemaal wel nut had waar we mee bezig waren. Ik was dus eigenlijk meer op zoek naar een antwoord op de vraag of zwanger worden er nog wel in zou zitten of dat de babyspullen de deur uit zouden moeten en ik me op iets anders zou moeten gaan richten. Het antwoord op die vraag kwam heel snel en heel duidelijk en scharrelt nu alweer een jaar of twee rond hier in huis.

Hmmm

Het is laat, maar ik heb stof tot nadenken. Dank.

Nog een verhaal, met happy end

ik hoorde eens verhaal een vriendin. Zij heeft een aangetrouwde Indonesische familie. Een stel daarvan probeerde al geruime tijd zwanger te worden. Ze gingen naar een dokter om te vragen hoe en wat. Maar kennelijk begrepen ze die man verkeerd of hij had het verkeerd uitgelegd, want ze vrijden alleen op en vanaf dag 14 van de cyclus (met de eisprong). mijn vriendin heeft zelf kinderen en legde uit dat je beter rond de dagen 8-13, dus voor de eisprong, zoveel mogelijk kunt vrijen (uitgaande van een cyclus van 28 dagen). Resultaat: kinderen en een happy end.

Volgens mij komen dit soort misverstanden vaker voor dan je denkt. Nu wil ik niet zeggen dat dat bij jou zo is Valkyre, maar voordat ik zelf aan kinderen begon had ik dit soort kennis niet paraat.

Wat rosase schrijft

zoiets wilde ik ook nog noemen: dat je eventueel ook alleen onderzoeken kunt laten doen als het lang niet lukt. Ook als het eerder wel lukte kan er toch iets veranderd zijn waardoor het nu niet meer (vanzelf) zou gaan, en dan weet je waar je aan toe bent.
Maar goed, aan de andere kant is de kans natuurlijk ook groot dat er niets uit komt, en is het bovendien vziw. vrij moeilijk om niet meegesleept te worden naar steeds een stapje verder met een volgend onderzoek of behandeling.

Wat verdrietig

oh ik herken jouw gevoel zo goed, oh het is zo verdrietig, elke keer krijg je weer een klap. Ik hoop voor je dat het snel wel lukt, dat kan gewoon namelijk heel goed zomaar wel, ook al lijkt dat nu zo onmogelijk ver weg.

Een half jaar valt ook nog wel mee, ook al zijn het 6 mislukte pogingen, het is een dobbelsteen op een gegeven moment valt hij wel goed. Ik zou willen dat je even vooruit in de tijd kon kijken, als je nu zou weten dat het over 2 maanden ofzo wel zou lukken dan zou je nu niet meer zo verdrietig zijn, pff ja ik hoop dat het gewoon volgende keer wel lukt en je dan snel die gedroomde baby krijgt.

Dank

Dank jullie wel! Ik heb, zoals jullie wel weten, deze week even andere dingen aan m'n hoofd gehad, dus ik was snel afgeleid van m'n verdriet. Het ergste is de eerste dag van de menstruatie; die teleurstelling.

Ik heb een maandje ovulatietesten geprobeerd, maar daar werd ik alleen maar nog meer gespannen van, dus daar heb ik even de brui aan gegeven. Sex moet wel leuk blijven! We proberen nu vanaf het eind van de menstruatie om de twee dagen te vrijen - voor zover dat lukt met onze verschillende werkritmes - en verder zien we wel. Ik ga denk ik nog wel een keertje naar de huisarts, gewoon om mezelf te laten doorlichten op vitaminegebrek en wat dies meer zij. Ben nogal moe de laatste tijd, dat kan toch ook niet bevorderlijk zijn, denk ik zo.

Nou ja, over ongeveer drie weken weer duimen dus...

Ja, duimen

dat ga ik zeker doen!!!

Ken het gevoel

Hoi,

Het is als of ik het zelf had kunnen schrijven. Ik heb het zelfde samen met mijn man. Ik ben dan 35 en heb geen bek kenprobleem maar wij proberen al 2 jaar zwanger te worden van een 2e kindje. Maar het mag tot nu toe nog steeds niet baten. Mijn zoontje is nu 5,5 en die zouden we graag een broertje of zusje geven. Ook ik begin hem te knijpen want de leeftijdsgrens die ik aan mij zelf stel om nog zwanger te worden komt steeds dichter bij. Iedere keer als ik ongesteld word kan ik wel een goeie pot gaan janken, weer mocht het niet lukken. lucht je hart maar lekker hier meis. hier zit je met lotgenoten . misschien kunnen we elkaar wat oppeppen. sterkte. xxxx

Peggy

Dank voor je lieve woorden, dat doet me goed. En ik herken zoveel in je verhaal, vooral ook dat van zoon een broertje of zusje willen geven. Zitten jullie trouwens in de medische molen?

Manlief had eigenlijk bedacht dat we op ons 38ste stoppen met proberen, maar dat is al over een paar maanden!! We hebben erover gepraat en besloten dat we 't nog minstens tot mijn 39ste geven, en dan bekijken of we nog door willen gaan of niet. Dan is die tijdsdruk er een beetje af.

Graag gedaan

graag gedaan hoor.xxx peg

Ook

Hier ook zo ontzettend verdrietig als ik ongesteld word. En voel me ontzettend aanstellerig ten opzichte van jullie want ik heb al 3 lieve kinderen. Maar in januari was ik ineens ongepland zwanger maar oh zo blij ermee, maar na 7 weken kreeg ik na een kloppend hartje te hebben gezien een miskraam. Verschrikkelijk maar nu wil ik dus dolgraag nog een kindje en nu alweer 2 keer ongesteld geweest en ik voel me dan zo rot. Ben er van overtuigd dat het niet meer gaat lukken, ben tenslotte net 38 geworden dus ook best ''oud''. Nu zijn mijn twee oudste al 13 en bijna 11 en mijn jongste is 2,5 dus daar zou ik ook wel een broertje of zusje voor willen ze is vaak alleen en toch andere behoeftes dan die andere twee. Maar misschien ben ik te hebberig snap dat het voor jullie misschien nog welmoeilijker is maar zou het toch fijn vinden als ik mee zou mogen praten en hopelijk zijn we snel allemaal zwanger! Groetjes Yonami

Yonami

De behoefte is er - ik denk niet dat het feit dat je al meer dan 1 kind hebt uitmaakt. Het gevoel is gewoon moeilijk weg te drukken.

Voor mij is 't ook moeilijk omdat ik zo lang heb moeten wachten voor man en ik er samen klaar voor waren (ik was voor onze relatie verloofd met een ander, en dacht eigenlijk voor m'n 30ste wel kinderen te hebben...). En ook mijn bekkenproblemen hebben behoorlijk wat tijd gekost. En nu ben ik dus bijna 38, en ik begin 'm behoorlijk te knijpen...

We zijn weer vol goede moed aan het "oefenen"...

Geen tijd

helaas bepaald een vrouwenlichaam zelf wanneer het klaar is voor een zwangerschap. De een hoeft een penis maar rechtop te zien staan en de ander doet er net zoals ik twee jaar over om zwanger te worden. Maar een ding weet ik zeker meiden, wij mogen ook door naar het stukje zwanger! Ik ben 35 en heb mij zelf tot mijn 36e gegeven en dus dringt de tijd ook voor mij. Maar ws zal ik de leeftijdsgrens ook wel gaan verschuiven.
Valkyre en alle andere meiden, we gaan er voor, sterkte!
xxx en liefs, peg

Valkyre en peggy

Een enorme dikke knuffel voor jullie!!!!
Zit niet in dezelfde situatie (eerste kwam na een jaar proberen, 2e en 3e na enkele maanden). Ik ken wel een mooi verhaal van mijn vriendin met 1% kans op natuurlijk zwanger worden: 1e IVF met slechts 15% kans op slagen was meteen gelukt, en nu zomaar spontan zwanger. Ze rekende nergens meer op, ook niet na alle signalen van misselijkheid en uitblijven van de menstruatie. Ze was het zo zat om steeds negatieve tests te zien. En toch is het nu echt raak.
Ik hoop het echt voor jullie, een knuffel omdat het gewoon heel erg zwaar en verdrietig moet zijn.
liefs Geerke

Knuffel doet goed

Hoi Geerke,

ik zit in spanning tot 10 april want dat is de dag dat ik nog ongesteld kan worden dan is het 14 dagen na de iui. 12 april kan ik eventueel een zwangerschapstest doen. ik zit net nog niet nagel te bijten van de spanning. Dus jouw knuffel doet mij zo wie zo goed. dank je wel meis! dikke x voor jou terug. xxx en liefs, peg

Nog een intieme tip

als hij het al deed dan moet hij stoppen met heet douchen, heet in bad, in de sauna. Verder het om de dag doen schijnt betere resultaten op te leveren dan elke dag.

Sperma wordt elke 3 maanden ververst, dus als hij 3 maanden geleden koorts heeft gehad dan zal het deze maand niet lukken. Zo werkt het.

Ik weet dat je niet het medische circuit in wil maar een simpel sperma onderzoekje doet geen pijn, even een bakje vullen en de resultaten afwachten als die goed zijn weet je iig zeker dat het niet bij hem ligt, als ze matig zijn een paar maanden wachten en opnieuw testen. Bij mijn man ging de kwaliteit van matig naar boven gemiddeld toen hij stopte met sauna en heet badderen.

Manda

Sauna en heet badderen doet hij niet, dus da's mooi. Wel griep gehad deze winter, maar ik denk dat dat al meer dan 3 maanden geleden is. En om de dag, inderdaad, we hebben erg ons best gedaan deze maand. Pffft wat een details weer! Nou ja, nu dus weer afwachten. De 21ste zou ik (hopelijk dus niet) ongesteld moeten worden. Dat is onze trouwdag, zou 't geluk brengen? Toch weer hoopvol...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Valkyre

Ik duim voor je deze week, en vooral donderdag!

Geluk

ja dat is het, echt ! Ik hoop het zo voor je en ik weet zeker dat het echt nog gaat lukken, zomaar opeens lukt het dan opeens wel.

Valkyre even laten weten

dat ik aan je gedacht heb en dat ik heel erg hoop dat het deze keer gelukt is. En ook voor alle anderen die nu in deze onzekere verdrietige tijd zitten, ik duim voor iedereen !

Dank

Ik ben nog niet ongesteld, maar dat zegt niks bij mij - dat kan ook ineens op dag 36 nog komen, daar is geen peil op te trekken. Wel al een paar dagen buikpijn, dus ik vrees het ergste...

Ook net slecht nieuws te verwerken gehad vwb werk, dus niet in opperbeste stemming, zal ik maar zeggen. En ik durf niet te testen... Ik denk dat ik nog een paar dagen wacht.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.