Terminaal ziek en kiezen voor een kind

Hier

Hier bekend met een gezin waarvan moeder al jong wist dat ze niet oud zou worden. Ouders hebben bewust 4 kinderen gekregen, het leven van het gezin draaide om het steeds zieker worden van de moeder. De kinderen waren tussen de 3 en 8 jaar oud toen hun moeder overleed.

Altijd waren de kinderen op zoek naar aandacht en genegenheid bij anderen thuis draaide het veel om rekening houden met moeder. Opa en oma ogen oud, ouder dan ze zijn, maar dragen nu veel van de zorgtaken. De kinderen hebben een zware tijd achter de rug.

Ik zou niet weten wat ik zelf zou doen als ik geweten had dat ik jong zou overlijden, want je gevoel en verstand zeggen andere dingen. Verstand is dat je als je nu al weet dat je je kinderen niet zult zien opgroeien het voor de kinderen beter kan zijn ze niet te krijgen. Gevoel zegt dat je ook een hummeltje.....of 4 hummeltjes voor jezelf wilt en de hoop dat je het toch langer volhoud als voorspeld is

Wat als kanker terugkomt tijdens zwangerschap?

Ik heb hier - gelukkig - geen ervaring mee in mijn omgeving. Maar de titelvraag is het eerste wat door mijn hoofd ging. Wat als ze zwanger raakt en tijdens de zwangerschap komt de ziekte terug? Behandelen tijdens een zwangerschap (chemo of bestraling) lijkt me een no-go. Dan houd je 2 opties over: een behandeling uitstellen met alle gevolgen van dien, of een abortus van een zeer gewenst en gezond kindje-in-wording.

Ik zou nooit voor zo'n duivels dilemma willen staan, maar weet natuurlijk ook niet hoe ik me in die omstandigheden zou voelen.

Verder moet de partner zich goed realiseren dat hij/zij binnen korte tijd alleenstaande ouder kan worden. En beiden dat het in dat geval ook realistisch is dat het kind vroeg of laat een stiefmoeder krijgt die het kind wél zal zien opgroeien en die het kind beter zal leren kennen dan de biologische moeder. Niet onoverkomelijk, dat gebeurt vaker, maar wel iets om goed met elkaar te bespreken. Ook over hoe om te gaan met schuldgevoel en spijt.

Bekend met

Dag Dees,

Fijn zo’n weloverwogen reactie. Dank je wel. Het is goed om ook de weerslag te lezen die het op de grootouders gehad heeft - haar en haar ouders kennende zouden haar ouders dat juist graag willen maar zij als stel echt niet. Wel hebben ze een stapel broers en zussen en vrienden die allicht wat veerkrachtiger zijn.

Vooral je laatste zin raakt me. Als ze blijkt genezen te zijn en niet voor kinderen kiest dan zal zij het hebben van kinderen zeker weten haar hele leven missen.

Bedankt, Thea

Als kanker terugkomt

Dag Koffie,

Het is een hele goede vraag waar geen heel duidelijk antwoord op is. Het is een type kanker dat eigenlijk het beste weg geopereerd kan worden wat dus de “minst” belastende optie is voor een zwangere vrouw en kind in wording maar je krijgt dan inderdaad nog grotere dilemma’s. De kans op terugkomst van de kanker blijft aanwezig dus er komt nooit een echt veilig moment voor een zwangerschap.

Ik denk dat vriendin en haar man goed samen kunnen praten en weet dat de vraag over alleen opvoeden, met familie opvoeden en met een eventuele nieuwe partner opvoeden op het moment goed doorgesproken wordt.

Bedankt voor het nogmaals aanstrepen van een heel belangrijk punt, Thea

Mijn rol

Hoi Rutiel,

Mijn vriendin wil graag weten wat ik er van vind, deels omdat we elkaar al lang goed kennen, deels omdat ik al half en half was aangewezen als peettante (in haar cultuur en de cultuur die deels de mijne is geworden een grotere rol dan in Nederland) en ook vanwege het vakgebied en geloof dat we delen.

Op het moment krijgt ze het gevoel vooral van artsen te horen dat ze haar leven maar een paar jaar op pauze moet zetten en dat ze daarna weer door kan, haar directe familie heeft net een jonge vader een redelijke miraculeuze genezing van een ander soort kanker zien doormaken dus ik probeer vooral ook door ervaringsverhalen en meningen van mensen die al enige tijd ouder zijn iets genuanceerdere informatie en meningen te geven.

Bedankt, Thea

Dilemma

Het kiezen voor kinderen is natuurlijk altijd een heel egoïstische daad, als je er goed over nadenkt. Toch doen hele volksstammen het (gelukkig maar) zonder er al teveel over na te denken. Jouw vriendin wordt nu gedwongen er heel erg goed over na te denken...
Ik denk dat het goed is als je vriendin zich om te beginnen realiseert dat er geen goed of fout is. Als ze kiest voor geen kinderen en toch genezen blijkt doet ze zichzelf (en haar man) misschien tekort. En ook haar ouders en broers en zussen, die nooit kleinkinderen/neefjes en nichtjes krijgen. Als ze kiest voor geen kinderen en niet geneest, blijft haar man alleen achter, en ook dan zal voor haar familie zij niet 'doorleven' in haar kinderen.
Als ze kiest voor wél kinderen en niet geneest, is dat een enorme belasting voor haar man en haar kinderen, maar (blijkbaar, gezien je opmerking over haar ouders die voor haar kinderen willen zorgen) ook een bron van mogelijke ruzie, haat en nijd tussen de schoonzoon en zijn schoonfamilie. En dan zijn de kinderen nog meer de dupe dan ze toch al zijn. Er zijn natuurlijk hopen nare scenario's denkbaar, waarvan ruzie in de familie misschien nog maar de minste is. Kinderen die zo jong al zo'n verlies meemaken houden daar vaak hun hele leven last van. Ik ken er verschillende, zo'n verlies vormt je echt fundamenteel, en je gehele volwassen leven kun je er last van houden. Wil je vriendin dat echt potentiële kinderen aan doen? En als ze kiest voor wel kinderen en ze blijft in leven heeft ze nog geen garanties... Haar man kan ziek worden en ze kan ook alsnog onder een auto lopen. Maar goed, garanties heb je natuurlijk nooit...

Ik kan me niet echt in haar verplaatsen, ik heb nooit zo'n overweldigende kinderwens gehad, en mijn man ook niet. Ik ben ook niet terminaal ziek. Voor mij zou de keus niet moeilijk zijn. Je wilt als ouder het beste voor je kinderen. Als je een gerede kans hebt al te overlijden als je kinderen nog heel jong zijn, lijkt me dat een heel goede reden om er niet aan te beginnen. Maar ja, als je wel (beiden) zo'n uitgesproken kinderwens hebt, die stop je niet even weg... En het is ook niet zo dat ze nog wel een paar jaar heeft. Tenminste, als je een grote kans hebt dat je overlijdt kan ik me zo voorstellen dat je graag wil dat je kinderen die last samen kunnen delen, dus dat je het niet bij eentje wil laten. Dus raad kan ik echt niet geven (en dat zou ik ook niet durven, in zo'n situatie). Alleen zou ik haar en haar man wel aanraden om, als ze inderdaad voor kinderen kiezen, dat snel te doen, en vooral te zorgen dat er vooraf goede afspraken zijn over wie er voor de kinderen gaat zorgen als zij overlijdt. En dat ze dat goed doorspreekt met haar ouders. Ik weet nog goed dat wij daar destijds met mijn schoonmoeder al hoogoplopende ruzie over hadden, toen wij iets voor de kinderen wilden regelen in ons testament...

Moeilijke beslissing, fijn dat jij er wilt zijn voor haar/hun, wat ze ook beslissen.

moois

Ik sprak jaren geleden een vrouw, die bewust voor een kind koos met haar terminaal zieke man. Ze was er zielsgelukkig mee.
Ik vind het wel iets heel moois hebben. Als de familie- en vriendenkring haar en haar man en het kind steunen, er kunnen goede afspraken over worden gemaakt.
Ze is nog niet dood, ze mag nu leven en ik denk dat de familie heel blij is om later, als ze er niet meer is, nog iets van haar te hebben. Maar wie weet lukt het niet om zwanger te worden.. Maar ik snap heel goed dat ze nu nog niet wil leven alsof ze dood gaat, maar gewoon wil leven!
Natuurlijk is het moeilijk voor het kind zelf om een moeder te verliezen, maar ouders kunnen altijd doodgaan.
Moeilijk advies te geven als vriendin, ze moeten hun eigen hart volgen, jij kan ze alleen maar volgen.

Punt is

dat zoiets een nu eenmaal een enorm duivelsdilemma is en dat iedereen als buitenstaander (ook de goede vriendin) nooit 100% kan invoelen. Het 'verstandige' advies is: niet doen. Maar dat is makkelijk praten.

Wat ook kan

Wat ook kan is dat de medische wetenschap de behandeling voor deze vorm van kanker verbetert of mogelijkheid van genezing verbetert in de loop van de tijd.
Wat als je je leven 'on hold' zet uit vrees voor wat kan gebeuren? Dat je géén kind krijgt en dat je toch oud wordt, zonder dat gewenste kind, omdat je niet durfde?

Ik vind

dat haar man de knoop moet doorhakken. Een vrouw beslist over abortus of niet maar hier vind ik dat haar man hier 100% achter de keuze moet staan. Nou ja zo zou ik er in staan. Zeker nu ik iets lees over dat opa en oma niet geschikt zijn...

Terminaal?????

Uit wat ik lees, lijkt de term ‘terminaal’ volledig misplaatst hier. Terminaal betekent dat het levenseinde er onafwendbaar aan komt. En dat lees ik niet uit wat je schrijft, Thea.

Als ik het goed begrijp is er bij je vriendin een agressieve vorm van kanker geconstateerd en is ze daarvoor behandeld. Ik lees dat -voor zover nu duidelijk- de kanker weg lijkt te zijn. En dat er bij de stand van zaken van nu een grote kans op terugkeer is. Maar ook een kans dat het niet terugkomt. Klopt dat?

Het maakt uit want ik kan me niet indenken dat je een zwangerschap zou overwegen als er een reële kans is dat je voor het einde ervan zelf zou overlijden (in de situatie terminaal). Dat lijkt me op alle fronten onmogelijk.

Als het perspectief is, zoals ik aanneem (hoge kans op terugkeer en uiteindelijk op overlijden maar ook een kans dat dat niet gebeurt en ze genezen is), dan zou voor mij in de afweging ook mee spelen wat tijdens een zwangerschap de opties zijn als de ziekte dan terug komt.
Kan de ziekte zonder al te veel gevaar voor de baby bestreden worden of juist niet? Als dat laatste het geval is, dan zou ik (denk ik vanuit mijn comfortabele positie van nu) denk ik niet durven kiezen voor een zwangerschap omdat je dan de kans groot is in de positie komt dat je zou moeten kiezen tussen de behandeling van jezelf en het leven van het kind dat je zo graag wilt. Als behandeling wel mogelijk zou zijn tijdens een zwangerschap zou dat het weer anders kunnen maken.

Als er reële kans is dat ik beter zou worden, zou ik denk ik de eerste anderhalf jaar afwachten en als dan die eerste kritieke periode voorbij is, kiezen voor het leven dat ik me voor ogen had.

Heel moeilijk

Ik sta er hetzelfde in als Triva, haar man moet hier een zware stem in hebben. Rekenen op grootouders zou ik niet doen, als daar hulp van komt is dat fijn maar die mensen zitten zelf ook in een kwetsbare levensfase, beetje afhankelijk van hun leeftijd natuurlijk.
Ik zelf zou er niet voor kiezen omdat ik uit zou gaan van het kind en daar een zo optimaal mogelijke start voor zou willen, dus met 2 ouders. Omdat ik heel lang geen man tegenkwam, herken ik het een beetje. Ik heb getwijfeld om alleen een kind te krijgen. Je wilt al zo lang en zo graag een kind en de angst dat het op een gegeven moment te laat is, dat is heftig.
Ik vraag me ook af of een zwangerschap en een bevalling niet een te zware aanslag zouden zijn op haar lichaam dat wellicht alle kracht nodig heeft voor haar ziekte. Wat een dilemma...

Staat een zwangerschap haar eigen gezondheid in de weg?

Stel dat ze door de zwangerschap geen behandeling kan ondergaan, dan brengt ze zichzelf én het kindje in gevaar, dus dat zou een afweging kunnen zijn om er niet aan te beginnen. Dat de vader moet beslissen, ja op zich ben ik het daar wel mee eens, maar ik denk (ben er gelukkig ook niet in thuis) dat een zwangerschap onder dit soort omstandigheden ook een staaltje hoop creëren is en een teken van 'wacht eens even ik ben nog niet dood hoor!" en je dat eigenlijk niet de grond in zou moeten boren. Door een zwangerschap heeft ze een doel, een kind op de wereld zetten. Maar het is misschien ook het idee dat ze dan wel zelf niet onsterfelijk is, maar wel leven door kan geven. Zeg dan maar eens dat ze verstandig moet doen en er van af moet zien. Ook als ik haar man zou zijn, zou ik haar die hoop en gedachte niet willen ontnemen en dus
zeggen dat voor alles een oplossing is, dus ook als ik alleen voor de zorg zou komen te staan.

Kaaskopje

Ja voor alles is een oplossing maar bedenk dat veel vrouwen best in hun eentje een kind willen maar er zijn maar weinig mannen die zover gaan.

Man moet dit willen en niet alleen zijn vrouw willen laten bewijzen dat ze onsterfelijk is en haar hoop willen geven. Door af te spreken dat ze 1,5 jaar wachten geef je haar ook hoop en kan haar lichaam herstellen.

Triva

Wat wij als buitenstaanders doen is een hypothetisch 'geval' bespreken, waar we hopelijk (ik zeker) nooit mee te maken zullen krijgen. (ik zeker omdat ik geen kinderen meer kan krijgen) En dan is het makkelijk om van alles te vinden. Wat ik wel geleerd heb, is dat als het even kan, je iemand die zo ziek is zoveel mogelijk hoop moet laten houden zodat de wil om het vol te houden een brandend vuurtje blijft. In dat kader zou ik denk ik ver meegaan in dit soort plannen. En dan maar zien waar het schip strandt. Misschien zou ik wel stiekem hopen dat de zieke het plan zelf weer afschiet, dat hangt af van wat het plan is. Dus nee, anderhalf jaar wachten, terwijl je helemaal niet weet of dat gaat lukken... ik zou het niet doen. Misschien een compromis, drie maanden om erachter te komen of ze dit echt wel wil.

Tja

Dit soort overwegingen kun je voor een ander niet maken. Ik denk dat alleen de personen in kwestie hierover kunnen beslissen. Als vriendin kun je denk ik voor je vriendin plus familie steunen bij hun beslissingen.

Wat een schrik overigens. Ik lees dat deze diagnose eigenlijk per ongeluk kwam, omdat er andere onderzoeken ivm de kinderwens plaatsvonden. Wat een drama lijkt me dat, en heel onwerkelijk, zeker in het begin.

Veel kracht ook voor jou...

Ik ken iemand

Ik ken iemand die in een adoptieprocedure de diagnose kanker kreeg. Haar eerste reactie was: we zetten de procedure gewoon door hoor! Maar dat ging natuurlijk niet. Gelukkig is ze genezen van kanker, maar de ziekte en nasleep had zon impact op de relatie dat ze uit elkaar zijn gegaan. Achteraf was ze daarom blij dat de adoptie niet is doorgegaan.

Ik zou een tijdje wachten met zwanger worden, tot alles weer een beetje is gesetteld en dan bekijken wat het beste lijkt.

Uitgezaaid

Bedankt voor alle bespiegelingen. Ze worden zeer op prijs gesteld. Excuus dat ik het reageren wat heb laten liggen.

Momenteel ligt mijn vriendin in her ziekenhuis voor biopt, portacath en morgen de eerste ronde chemo, de kanker is in drie maanden uitgezaaid naar haar longen. De vraag over kinderen doet er momenteel dus even niet toe en ik zal haar met andere soort gesprekken gaan steunen.

Nogmaals bedankt!

thea

Heel veel sterkte de komende tijd. Je bent een lieve vriendin!

Poeh

Heel veel sterkte!

Ooo wat akelig

Uitzaaiingen maken het perspectief zo naar anders. Sterkte voor haar en jou.