Na 8 jaar 2e? Man twijfelt en dit maakt me verdrietig.
Gewoon even om m'n hart te luchten, kan er niet echt open met anderen over praten.
We hebben een gezonde maar intensieve jongen van 8 jaar. Mijn kinderwens is altijd sterker geweest dan die van mijn man. Door ziekte en burnout geen behoefte gehad aan een 2e. Die wens is de laatste 2 jaar langzaamaan terug gekomen. Soort oermoeder gevoel. Voor de zomervakantie over gehad omdat m'n spiraal er de komende maand uit moet na 5 jaar. M'n man stond er redelijk open voor, wees het niet direct af waardoor ik wat hoop kreeg en we het na de vakantie weer zouden bespreken. Ook gezegd dat de wens van beiden moeten komen. Vd week over gehad en toen zei hij opeens: nah ik weet het nog niet, we hebben het er nog wel over. Heb zelf het idee dat het baby gebeuren weer een drama wordt en de gemakkelijkheid van 1 kind gaat missen.
Terwijl ik dan denk; zo bijzonder leven we niet, zijn niet actief en gaan niet vaak weg. Vandaag op terug gekomen en gevraagd of hij al een keuze had gemaakt. Nee nog niet, weet niet of ik er wel klaar voor ben. Gezegd dat spiraal er wel uit gaat binnenkort en ik de wens nog wel heb en niet langer wil wachten mocht het natuurlijk allemaal lukken, ben 33 maar langer wachten zie ik zelf niet zitten.
Pff bah weet dat ik echt heel dankbaar moet zijn met 1 gezonde jongen en dat ben ik ook enorm maar kon ik dat gevoel maar uitzetten en accepteren dat 1 ook goed genoeg is. Man wil het weekend over nadenken en er dan op terug komen.
Ondertussen ben ik best verdrietig en teleurgesteld.
Mona-xxx schreef op 07-09-2022 om 18:20:
Jonagold schreef op 07-09-2022 om 19:44:
[..]
Zeg, wil je woord ‘meid’ even aanpassen in je post? Dat ervaar ik als ontzettend denigrerend.
En natuurlijk is het een samenloop van omstandigheden, zonder haar ernstige ADHD was ze nooit zo uit de bocht gevlogen. Maar de komst van haar brus was wel degelijk een katalysator.
Wat is er mis met die meid, wat moet ik dan zeggen die mevrouw. En ik vind het gewoon niet juist om een kind de schuld te geven voor het gedrag van een ander kind. Ze is toch volwassen. Waarom leg je niet 1 procent van de verantwoordelijkheid bij haar neer.
Mona-xxx schreef op 07-09-2022 om 20:14:
[..]
[..]
Wat is er mis met die meid, wat moet ik dan zeggen die mevrouw. En ik vind het gewoon niet juist om een kind de schuld te geven voor het gedrag van een ander kind. Ze is toch volwassen. Waarom leg je niet 1 procent van de verantwoordelijkheid bij haar neer.
Uhh...dat meisje was nog lang niet volwassen toen het tweede kind geboren werd en haar ontsporing is natuurlijk niet de schuld van dat tweede kind. Maar door dat extra kind veranderden de verhoudingen in het gezin blijkbaar dusdanig dat het meisje in combinatie met de puberteit en heftige ADHD toch ontspoord is. Niet omdat ze dat zelf wilde, niet omdat haar ouders dat wilden, laat staan omdat het kleine brusje dat wilde.
MamaE schreef op 07-09-2022 om 20:39:
[..]
Uhh...dat meisje was nog lang niet volwassen toen het tweede kind geboren werd en haar ontsporing is natuurlijk niet de schuld van dat tweede kind. Maar door dat extra kind veranderden de verhoudingen in het gezin blijkbaar dusdanig dat het meisje in combinatie met de puberteit en heftige ADHD toch ontspoord is. Niet omdat ze dat zelf wilde, niet omdat haar ouders dat wilden, laat staan omdat het kleine brusje dat wilde.
Dank voor je uitleg MamaE.
Wat ik TO vooral mee wilde geven is dat een tweede kind naast een al bestaand ‘heftig’ kind onverwachte en onbedoelde (negatieve) effecten kan hebben.
Volgens mij is "meid" tegenwoordig een gewoon woord.
Meisje is als 'jongetje'.....
Mevrouw is te formeel.
Dan zeggen mijn jongvolwassenen kinderen dus meid, net als 'jongen'.
Mij klonk het eerst ook grof in de oren, maar nu snap ik het wel.
Meid is toch een heel normaal woord? Leuke meiden en jongens.
MMcGonagall schreef op 13-09-2022 om 20:46:
Meid is toch een heel normaal woord? Leuke meiden en jongens.
Het ligt eraan.hoe het woord meid gebruikt wordt.
