Kinderwens maar geen zwangerschapswens
Mijn vriend en ik waren het er altijd over eens dat we het liefst twee kindjes zouden willen. Mijn eerste zwangerschap was behoorlijk zwaar en ik had letterlijk het idee dat ik 9 maanden lang mijn lichaam heb moeten opofferen. We hebben er een geweldige dochter voor terug gekregen en daar zijn we allebei intens gelukkig mee.
Inmiddels is ze twee jaar. Ik merk dat het bij mijn vriend al een paar maanden begint te kriebelen. Bij mij nog verre van en lang dacht ik dat dat nog wel zou komen.
Tot we deze week onveilige seks hebben gehad tijdens mijn vruchtbare dagen. Ik heb echt letterlijk direct opgezocht waar ik de morning after pil kon halen en daar schrik ik toch wel van. Een tweede kindje is namelijk heel welkom, maar de angst voor nog zo'n zwangerschap houd me enorm tegen. Ik begin me nu toch wel af te vragen of het over een tijdje de wens nog wel groter gaat worden dan de angst.
Ik heb uiteindelijk geen map genomen en hoop heel erg dat het niet raak is. Terwijl ik aan alles merk dat mijn vriend juist heel erg hoopt dat het wel raak is. We kunnen er gelukkig goed samen over praten, maar ik voel me er wel heel klote over.
Is er hier iemand die in dezelfde situatie zit of heeft gezeten?
Ja, hier was het ingewikkeld om ons eerste kindje te krijgen, zwangerschap verliep op zich goed maar ik moest ook veel inleveren voor mijn gevoel en had ook een zware bevalling.
De tweede kwam echter terwijl we er totaal niet me bezig waren.
Het was een heel andere zwangerschap (tot ik bekkenproblemen kreeg, dat was wel even rot en aanpassen) en een eitje van een bevalling.
Doordat ik beter wist wat me te wachten stond, keek ik anders naar de zwangerschap en had minder t gevoel veel te moeten opgeven.
voordeel was dat de tweede keer het in de Corona lockdown was en we toch sowieso weinig bijzondere activiteiten hadden, dat maakte het ‘inleveren’ een stuk minder en eenvoudiger
Wat is het specifiek wat je tegenstaat?
Is het bespreekbaar/ok als bij jou de wens niet groter wordt? Ik vind het altijd bijzonder dat mensen vooraf een bepaald idee hebben over een aantal kinderen en daar ondanks ervaringen aan vast proberen te houden.
Of wil je vooral zelf graag over je negatieve gevoelens voor een zwangerschap heen stappen?
Zou het je kunnen helpen om de reële kans in te schatten of een tweede zwangerschap fysiek op dezelfde manier zal verlopen? Of was het vooral een mentale kwestie, dat je je gewoon niet goed voelde over jezelf tijdens de zwangerschap? In het eerste geval, zou ik een afspraak maken bij de verloskundige/arts die de zwangerschap heeft begeleid om dit door te spreken. In het tweede geval zou ik naar de huisarts gaan, het verhaal vertellen en kijken of je daar hulp bij kan krijgen.
Ik merk dat het mij, als ik ergens tegenop zie, over het algemeen helpt om kleine stappen in een richting te zetten. Meestal wordt de berg dan op zijn minst wat kleiner en van wat er overblijft, denk ik dan vaak: we zien wel, ik kan het wel hebben. Maar je kan er heel open ingaan natuurlijk: echt niet meer zwanger (willen) worden is ook legitiem.
Patatje15 schreef op 09-11-2021 om 12:42:
Is het bespreekbaar/ok als bij jou de wens niet groter wordt? Ik vind het altijd bijzonder dat mensen vooraf een bepaald idee hebben over een aantal kinderen en daar ondanks ervaringen aan vast proberen te houden.
Of wil je vooral zelf graag over je negatieve gevoelens voor een zwangerschap heen stappen?
Ja dat is op zich wel bespreekbaar. Alleen vind ik het zelf ook een lastig idee dat dochter dan nooit een broertje of zusje zal hebben. Ik heb echt een goede band met mijn broer en zus en dat gun ik dochter ook.
Goede tips inderdaad. Ik heb inderdaad zelf al wel heel erg nagedacht over wat ik in een eventuele zwangerschap anders zou kunnen doen om het dragelijker te maken. Zoals bijvoorbeeld eerder medicatie en meer hulp vragen. De kans dat het opnieuw zo verloopt is redelijk groot. Maar er is geen medische reden om niet opnieuw zwanger te worden.
Wat ik wel extra lastig vind is dat we al een dochter hebben. De vorige keer kon ik wekenlang niet voor mezelf zorgen en was ik bedlegerig. Het idee dat ik niet voor mijn eigen dochter kan zorgen staat me nog het meest van alles tegen. Mijn vriend is een geweldige vader dus ze zal echt niks te kort komen, maar ik wil ook gewoon elke stap van dochter bewust meemaken. En zoals ik de vorige keer was is zelfs een boekje lezen op bed een te grote opgave.
Ik haal niet helemaal goed uit je post waar je probleem zit? Wil je heel graag een 2de kind en ben je bang voor een zwangerschap? Of heb je geen wens voor een 2de kind?
Als je angst hebt voor een 2de zwangerschap zou ik vooral veel gaan praten met deskundigen. Bijvoorbeeld met je verloskundige of de huisarts. Wat zijn de dingen waar je bang voor bent? Hoe kijken ze hier tegenaan? Is er een grote kans op herhaling? Misschien kun je daar dan iets mee.
Bij mij was de eerste bevalling extreem zwaar. Door erover te praten met de verloskundige en gynaecoloog heb ik het een plek kunnen geven en zij hebben mij geholpen om mijn angst te verkleinen. En inmiddels heb ik 2 dochters. (Tweede bevalling was een eitje, maar dat weet je natuurlijk niet van tevoren).
Herkenbaar. Mijn eerste zwangerschap is op zich zonder veel problemen verlopen maar ik vond het lichamelijk best zwaar. De wens voor een 2e kindje is erg groot maar oa. de gedachte om terug zwanger te zijn, zorgde ervoor dat ik twijfelde. Zeker tegen dat eerste, misselijkmakende, trimester zag ik immens op. Het heeft ook wat tijd nodig gehad vooraleer de kinderwens groot genoeg was om er opnieuw voor te willen gaan. Inmiddels ben ik 8 weken zwanger van onze tweede en zit ik middenin dat vreselijke eerste trimester 
Er zijn momenten waarop ik huilend op de bank lig en denk "wat hebben we gedaan".. Maar het lukt me wel om verder te kijken dan de zwangerschap op zich.
Begin er niet aan voor je voldoende zeker bent dat je echt een 2e wil. Neem je tijd hiervoor. Laat je niet onder druk zetten door bv. je leeftijd, je omgeving of zelfs door je vriend of door jezelf (bewust of onbewust). Probeer het grotere geheel te zien (zie je jezelf als moeder van 1 of meerdere kinderen, los van een zwangerschap) en hou jezelf voor dat een zwangerschap slechts tijdelijk is (ook al lijkt het op het moment zelf een eeuwigheid te duren 
) Maar weet ook, als er geen 2e kindje meer komt, dan is dat ook ok.
Eens met HumpieDumpie. Sterker nog, je hebt blijkbaar (?) je eerste zwangerschap en bevalling nog niet (goed genoeg) verwerkt. Dus je zou daar ook nog hulp bij kunnen zoeken. Naast het pad van praten met deskundigen over wat er de eerste keer allemaal gebeurd is, eventueel anders had gekund en vooral wat je nu zou kunnen doen om het anders te laten verlopen.
Voordeel is dat je nu wel weet wat je te wachten kán staan. En wat je zeker niet wilt. Daar kun je nu al over nadenken, dingen regelen, afspraken maken (organiseer je sociale netwerk; als die al van tevoren weten dat je wellicht een beroep op ze gaat doen zullen ze eerder ja zeggen denk ik). Alleen, elke zwangerschap en bevalling is anders. Dus je kunt zomaar van alles bedenken, dan blijkt het heel anders te verlopen. Dat kan natuurlijk zowel positief als negatief zijn!
Ik weet niet hoe oud je bent, dus of je wat dat betreft 'haast' hebt, maar ik zou hier zeker de tijd voor nemen. En bespreek alle emoties en twijfels met je vriend. Betrek hem er zoveel mogelijk bij, ook al omdat hij als het net zo zwaar wordt als de eerste keer erg aan de bak zal moeten! Niet alleen in het huishouden en het verzorgen van jullie kind, maar ook moet hij jou dan verzorgen en steunen. Ik hoop dat hij zich dat voldoende realiseert en daar ook mee kan dealen. NB: mijn man zei tegen mij toen ik bij de tweede 9 maanden lang moe was, dat je je over vermoeidheid zo af en toe gewoon heen moet zetten. Ik kan daar nog steeds boos over worden. Terwijl kind al zo ongeveer volwassen is 
Maar hoe dan ook, het zou toch eeuwig zonde zijn als jullie kinderwens niet doorgaat vanwege misschien wel onterechte angst!
Hier ook wat tegengeluid, al wil ik helemaal niet suggereren dat je er niet voor moet gaan.
Wij gaan er niet voor, ik heb dan geen helse zwangerschap gehad (lichamelijk). Maar wel een hels voortraject met veel ellende en een zware bevalling waar ik lichamelijk nog bijna dagelijks last van heb.
Ik gun mijn kind de wereld, een broer of zus, een echte beste vriend die altijd blijft, een fijne jeugd, een goede band met alle opa's & oma's, ooms & Tante's, neefjes & nichtjes, een fijne relatie later, een carriere, kinderen (of niet, wat kind wil). Maar ik besef me ook dat we niet alles in de hand hebben en wij vinden de emotionele last te veel om er nog een keer voor te gaan. Helemaal als het alleen om een broertje of zusje krijgen gaat. Maar mocht in de toekomst mijn eierstokken zo gaan klapperen dat ik heel graag nog een kind wil (dus niet voor kind zodat het een broer of zus heeft, maar voor onszelf), dan kan zijn dat het omslaat.
Jillz schreef op 09-11-2021 om 12:48:
[..]
Ja dat is op zich wel bespreekbaar. Alleen vind ik het zelf ook een lastig idee dat dochter dan nooit een broertje of zusje zal hebben. Ik heb echt een goede band met mijn broer en zus en dat gun ik dochter ook.
Snap ik, ik ga zelf ook door dit proces en loopt hier ook een topic over. Maar heb je echt een wens voor een 2e, of gun je vooral je huidige dochter een broertje/zusje? Ik krijg dat niet helder uit je verhaal en dat is denk ik wel cruciaal.
Jillz schreef op 09-11-2021 om 12:48:
[..]
Ja dat is op zich wel bespreekbaar. Alleen vind ik het zelf ook een lastig idee dat dochter dan nooit een broertje of zusje zal hebben. Ik heb echt een goede band met mijn broer en zus en dat gun ik dochter ook.
Als je “voor jezelf/ als partners” graag nog een kind willen, “moet je dat vooral doen ( bedoel het niet zo cru als dat het er staat) maar doe het niet met de intentie dat het “zo leuk zou zijn voor je dochter”.
Patatje15 schreef op 09-11-2021 om 14:10:
[..]
Snap ik, ik ga zelf ook door dit proces en loopt hier ook een topic over. Maar heb je echt een wens voor een 2e, of gun je vooral je huidige dochter een broertje/zusje? Ik krijg dat niet helder uit je verhaal en dat is denk ik wel cruciaal.
Aanvullend hierop, ik had ook moeite om voor mezelf helder te krijgen of ik nog een wens voor een 2e had, juist omdat ik ook met praktische bezwaren zat (2e keer ivf-traject, zware zwangerschap etc.) en ik merk dat de mensen met een hele sterke wens die bezwaren zo wegwuiven, terwijl bij mij daar de focus op ligt. Ik gun mijn dochter ook alles wat een broertje of zusje potentieel biedt, hoewel ik totaal geen speciale band met mijn sibling had. Maar zoals ook hierboven gezegd, dat weegt uiteindelijk niet zwaar genoeg om nog een kind op de wereld te brengen.
-Klaproos- schreef op 09-11-2021 om 13:12:
Herkenbaar. Mijn eerste zwangerschap is op zich zonder veel problemen verlopen maar ik vond het lichamelijk best zwaar. De wens voor een 2e kindje is erg groot maar oa. de gedachte om terug zwanger te zijn, zorgde ervoor dat ik twijfelde. Zeker tegen dat eerste, misselijkmakende, trimester zag ik immens op. Het heeft ook wat tijd nodig gehad vooraleer de kinderwens groot genoeg was om er opnieuw voor te willen gaan. Inmiddels ben ik 8 weken zwanger van onze tweede en zit ik middenin dat vreselijke eerste trimester
Begin er niet aan voor je voldoende zeker bent dat je echt een 2e wil. Neem je tijd hiervoor. Laat je niet onder druk zetten door bv. je leeftijd, je omgeving of zelfs door je vriend of door jezelf (bewust of onbewust). Probeer het grotere geheel te zien (zie je jezelf als moeder van 1 of meerdere kinderen, los van een zwangerschap) en hou jezelf voor dat een zwangerschap slechts tijdelijk is (ook al lijkt het op het moment zelf een eeuwigheid te duren
Wat een fijne reactie. Gefeliciteerd met je tweede zwangerschap. Wat balen dat je het nu zo zwaar hebt.
Ik kijk ook het meest op tegen het eerste trimester, omdat ik dus extreem veel last had van misselijkheid. Overigens ook na het eerste trimester, maar in het eerste trimester was elke dag een gevecht om niet uit te drogen en na het eerste trimester waren er gelukkig weer dagen dat ik een klein beetje eten verdroeg.
Misschien een te persoonlijke vraag, hoelang heeft het bij jou geduurd voordat de wens groot genoeg was.
HumpieDumpie schreef op 09-11-2021 om 13:02:
Ik haal niet helemaal goed uit je post waar je probleem zit? Wil je heel graag een 2de kind en ben je bang voor een zwangerschap? Of heb je geen wens voor een 2de kind?
Als je angst hebt voor een 2de zwangerschap zou ik vooral veel gaan praten met deskundigen. Bijvoorbeeld met je verloskundige of de huisarts. Wat zijn de dingen waar je bang voor bent? Hoe kijken ze hier tegenaan? Is er een grote kans op herhaling? Misschien kun je daar dan iets mee.
Bij mij was de eerste bevalling extreem zwaar. Door erover te praten met de verloskundige en gynaecoloog heb ik het een plek kunnen geven en zij hebben mij geholpen om mijn angst te verkleinen. En inmiddels heb ik 2 dochters. (Tweede bevalling was een eitje, maar dat weet je natuurlijk niet van tevoren).
Het probleem is puur de zwangerschap. Een tweede kindje zou enorm welkom zijn, want ik vind het moeder zijn enorm leuk.
Bij mij is het vooral de zwangerschap en dan vooral de extreme misselijkheid. Ik heb daarover wel gesprekken gehad met verloskundige, huisarts en gynaecoloog. Kans op herhaling is heel reëel. Ik kan wel eerder met medicatie starten in de hoop dat ik zolang mogelijk het spugen uitstel en meer reserves heb op het moment dat medicatie ook niet meer voldoende werkt. Vorige keer belandde ik in een vicieuze cirkel van misselijkheid en uitdroging.
Voor mij was de bevalling juist een hele fijne ervaring. Ook al liep het niet helemaal zoals zou moeten. Maar ik was dan ook gewoon heel blij dat de zwangerschap over was.
Jonagold schreef op 09-11-2021 om 13:15:
Eens met HumpieDumpie. Sterker nog, je hebt blijkbaar (?) je eerste zwangerschap en bevalling nog niet (goed genoeg) verwerkt. Dus je zou daar ook nog hulp bij kunnen zoeken. Naast het pad van praten met deskundigen over wat er de eerste keer allemaal gebeurd is, eventueel anders had gekund en vooral wat je nu zou kunnen doen om het anders te laten verlopen.
Voordeel is dat je nu wel weet wat je te wachten kán staan. En wat je zeker niet wilt. Daar kun je nu al over nadenken, dingen regelen, afspraken maken (organiseer je sociale netwerk; als die al van tevoren weten dat je wellicht een beroep op ze gaat doen zullen ze eerder ja zeggen denk ik). Alleen, elke zwangerschap en bevalling is anders. Dus je kunt zomaar van alles bedenken, dan blijkt het heel anders te verlopen. Dat kan natuurlijk zowel positief als negatief zijn!
Ik weet niet hoe oud je bent, dus of je wat dat betreft 'haast' hebt, maar ik zou hier zeker de tijd voor nemen. En bespreek alle emoties en twijfels met je vriend. Betrek hem er zoveel mogelijk bij, ook al omdat hij als het net zo zwaar wordt als de eerste keer erg aan de bak zal moeten! Niet alleen in het huishouden en het verzorgen van jullie kind, maar ook moet hij jou dan verzorgen en steunen. Ik hoop dat hij zich dat voldoende realiseert en daar ook mee kan dealen. NB: mijn man zei tegen mij toen ik bij de tweede 9 maanden lang moe was, dat je je over vermoeidheid zo af en toe gewoon heen moet zetten. Ik kan daar nog steeds boos over worden. Terwijl kind al zo ongeveer volwassen is
Maar hoe dan ook, het zou toch eeuwig zonde zijn als jullie kinderwens niet doorgaat vanwege misschien wel onterechte angst!
Deze reactie komt ook wel even binnen. Ik denk dat je gelijk hebt dat ik de vorige zwangerschap niet verwerkt heb. Daar ga ik wat mee doen.
