kinderwens laten varen.....

Jeetje

Goh wat rot zeg, ik zou nu bijna het gevoel krijgen dat hij niet weet wat hij mist. Hij ziet kinderen van anderen, in een waarschijnlijk drukkere setting dan dat kinderen thuis zijn, plus hij heeft een burnout achter de rug. Ik denk dat hij op deze manier niet echt een juist beeld heeft van wat het is om een eigen kindje te krijgen, dat dat anders is, het kan ook druk zijn, maar daar groei je in mee, zo'n kindje is niet ineens 4 jaar en heel druk, en dan nog, het is je eigen kind, daar kan je veel meer van hebben.
Maar goed, daar heb jij niet veel aan, als je 10 jaar jonger was geweest, had je gewoon kunnen wachten tot je in wat rustiger vaarwater was gekomen.
Ik heb geen advies, ik snap heel goed waarom je je nu zo rot voelt.

Een kind van een ander is nooit zo leuk als van jezelf

Dat zegt bijna iedereen en dat is mijn ervaring ook. Je kunt andere kinderen geweldig leuk vinden, maar het is gewoon niet hetzelfde.

Om het even cru te stellen is jouw biologische houdbaarheidsdatum nog niet verstreken. Vraag je vriend of je er over een poosje op terug mag komen, zodat hij zonder druk alles op een rijtje kan zetten.

Net als voor jou, zou dat het voor mij in een eerdere periode in mijn leven ook reden zijn geweest om de relatie verbreken. Maar ja, stel dat je dat nu nog zou doen... een nieuwe relatie heb je niet zo 1, 2, 3 en wie zegt dat je een leeftijdsgenoot treft die er nog aan wil beginnen? Dus als het definitief 'nee' blijft is aandringen onverstandig en zul je afscheid moeten nemen van deze wens. Ik weet dat dat erg moeilijk kan zijn. Ik was er op mijn veertigste definitief klaar mee en kon ik er tot mijn opluchting een punt achter dat hoofdstuk zetten.

Veel specifieke vragen

Die niet beantwoord hoeven te worden op een publiek forum. Maar ik kan nog veel vragen bedenken. Bijvoorbeeld: uit je verhaal maak ik op dat je ex niet de vader van je kind is. Is er een reden waarom je met je ex geen kinderen hebt gekregen?
Aanvankelijk waren jullie het erover eens dat je kinderen wilde, maar blijkbaar hebben jullie tot nu toe de stap niet gezet. Was daar een reden voor?
Je vriend is 37, heeft hij eerdere relaties gehad, wellicht al een kind, of is de vraag naar kinderen ooit eerder in zijn leven aan de orde geweest? En hoe ging hij daarmee om?
Hij heeft gisteravond uitgesproken dat hij geen kind wil; in wat voor sfeer was dat gesprek?
Jij legt een verband tussen je activiteiten als kinderopvangmoeder en zijn wens om geen kinderen te krijgen. Is dat verband voor hem ook zo?
Straal je uit dat kinderen (te) druk zijn, is hij thuis als de kinderen er zijn, of is het huis nog vol met kinderspeelgoed als hij thuiskomt? Met andere woorden: waardoor heeft hij de notie opgedaan dat kinderen wel heel erg zijn?
Beseft hij ook dat de kans dat hij 4 kinderen in dezelfde leeftijdsgroep krijgt wel heel erg klein is?
En dat een eigen kind zo bijzonder is?
Heeft hij wellicht een broer of zus of een goede vriend waarmee hij dit soort dingen kan bespreken?
Nogmaals: het zijn vragen waar geen antwoord op hoeft te komen, maar ze komen wel bij me op naar aanleiding van je verhaal.

Tsjor

bedankt voor de reacties

Bedankt voor de reacties tot nu toe. Wat fijn!
Wat een goed idee werd daar geopperd om het er over een poos nog eens over te hebben, omdat mijn biologische houdbaarheidsdatum nog niet verstreken is. Dat is ook zo.
Ik denk ook dat hij iets heel moois kan gaan missen nml.

En ik wil best een paar vragen beantwoorden hoor. Mijn ex is idd niet de vader van mijn zoon. Mijn ex had een zware depressie en zat daarnaast tot zijn nek in de schulden, dus heb ik mijn kinderwens uitgesteld tot betere tijden. Alleen waren die nooit gekomen.

Voor mijn huidige vriend ben ik zijn eerste vaste relatie met samenwonen. Kinderen zijn voor hem nooit eerder ter sprake geweest. Hij zegt zelf dat hij het waarschijnlijk te veel geromantiseerd heeft. En ik ben niet degene die een verband legt met de gastkindjes, dat doet hij zelf. Als hij uit zijn werk komt wil hij niet tussen de kindjes zitten. Hij heeft boven een eigen kamer waar hij zich terugtrekt. Hij zegt zelf de kindjes niet leuk te vinden. Veel te druk.

Ik snap dat hij een heel verkeerd beeld heeft op deze manier van zelf een kindje krijgen. Dat voelt heel anders. Hij heeft 1 goede vriendin die met haar vriend net een baby gekregen heeft, verder kent hij niemand. Ik hoop idd dat hij eens met hen wil praten hoe het is om een eigen kindje te hebben. Maar ik wil hem niet langer onder druk zetten.

En tuurlijk ben ik bij hem vanwege het feit dat ik van hem hou, gek op hem ben en een fijn gevoel heb bij hem, maar dat neemt niet weg dat ik mijn kinderwens weg kan stoppen, omdat hij zegt niet te willen. Met deze intentie gingen wij de relatie aan. Samenwonen, een kindje en trouwen in de toekomst.

Oppaskindertjes

Lijken mij geen bron van motivatie om zelf naar een kind te verlangen. Een eigen kindje voelt anders dan kleintjes van een ander.

Toen jullie relatie begon, hoopten jullie allebei op een kind van jullie samen. Nadien heeft je vriend een burn-out gehad. Tja, Een klein kindje garandeert bijna altijd een periode van (lichamelijke ) vermoeidheid, zeker de eerste twee, drie jaar. Ik snap dat hij er daarom tegenop ziet - en dat jij erg verdrietig bent over wat hij je meldde.

De vragen die Tsjor stelt, lijken me heel geschikt om er nog eens rustig over na te denken.

Tja

Dit zou voor mij toch voelen als een soort van 'verraad'. Denk je dat je relatie inderdaad leuk genoeg is verder om te accepteren dat er geen kind meer komt?
En wat als de relatie toch nog op de klippen loopt en je huidige man begint een gezin met een ander? Want inmiddels genoeg uitgerust en een kind van jezelf is toch wel wat. Maar om onduidelijke redenen wil hij het niet met jou?
Ik snap dat het wat gecompliceerder ligt. Je hebt al een kind en alleen wil je echt niet meer. Dan blijft er maar een mogelijkheid over: rouw over je kinderwens.
Ik ben blij dat ik niet in jou schoenen sta, want het lijkt me echt een hele ongemakkelijke situatie die verdrietig is voor allebei.

bedankt voor het

meeleven en meedenken.
Mijn vriend en ik hebben het er nog over gehad en hebben besloten er over een jaar weer op terug te komen. Toch is hij ook hier een beetje bang dat dit hem druk heeft, omdat hij dan in zijn hoofd zit met over een jaar moet ik er weer op terugkomen....
Hij gaf toe dat hij momenteel een beetje depressief is en niet alles realistisch kan zien.
Ik hoop dat hij besluit naar een goede therapeut te gaan (hij gaat nu een jaar naar de praktijkondersteuner van de huisarts, maar daar is het nu wel klaar) en gaat werken aan zijn gemoedstoestand.
Voor zichzelf en voor mij en zijn zoon.

wil wel graag met je hierover praten

hoi

ik wil wel graag met je hierover praten, heb zelf ongeveer hetzelfde als jij hoewel verhalen natuurlijk nooit honderd procent hetzelfde zijn....

ik ben 39 en wil nog dolgraag een kindje, heb al een zoon van 9 die af en toe naar zijn vader gaat. heb geen relatie en wil geen kind met een donor.

lastige positie dus...maar zoek wel lieve vrouwen om hierover te praten dus hoop van je te horen

helemaal eens met kaaskopje

kinderen van een ander.. die zijn echt minder (of niet!) leuk..
dus eigen kinderen is compleet een ander verhaal.
l

V en voetnoot voor Cinderella

Je zou met je vriend kunnen overwegen om jullie aan te melden voor het pleegouderschap, of opvang bij ziekte. Pleegouder word je niet zomaar en ook niet met de insteek om na een jaar te stoppen, maar je kúnt wel stoppen als je tussen twee kinderen door de balans opmaakt en niet verder wilt. Je moet een cursus doen en ze komen thuis met je praten en rondkijken hoe je leeft. Wij zijn lang geleden naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest en hebben daarna besloten dat wij het niet moesten doen.

Dit geldt overigens ook voor jou Cinderella. Je hoeft niet getrouwd te zijn of überhaupt een partner te hebben voor pleegouderschap.

vvv

das lief, maar ik heb liever een kindje uti mijn eigen buik. en zolang ik nog niet de grens ben gepasseerd dat dat niet meer kan wil ik geen tijd meer verliezen met in slaap vallen.

spermadonor

hallo daar!

Ik heb een algemene vraag. Mijn man kan geen kinderen hebben, dus hij zoekt een spermadonor. Om eerlijk te zijn ben ik erg blij dat deze optie bij hem / haar past. Wat vraag ik me af? wil je getest worden? Is optiedonatie veiliger, omdat we er daarom een ​​hebben gevonden in [verwijderd door forumbeheer] Vragen omdat er geen ervaring mee is. bedankt

snap er niks van

wat bedoel je met de zin om eerlijk te zijn ben ik erg blij dat deze optie bij hem/haar past. wie is hem/haar is dat je man....dat is toch een hem of snap ik hetnou verkeerd, is het een transgender oid want ik snap e zin niet.

Cinderella

Krueger vraagt in een ander draadje iets over eiceldonatie. Slechte, google-achtige vertaling, staat in meerdere draadjes over kinderwens. Klinkt als spam. Ik snap niet helemaal waarom de forumbeheerder alleen de link heeft verwijderd en niet het hele bericht.

Beste Emma

Omdat wij nieuwe forumdeelnemers ook soms een klein beetje het voordeel van de twijfel willen geven. Het is ons niet altijd duidelijk of iets een vraag is of niet en ik dit geval was de twijfel groter dan normaal. Overigens stond er geen link maar een naam bedenk ik me nu.

Met vriendelijke groet
Forumbeheer Ouders Online

gewoon afwachten..

als jij Verder gek bent op je vriend en met hem oud wil worden zou ik voor deze relatie gaan, met of zonder Kind van jullie samen. Als je de relatie zou verbreken zou je nu op je 38e denk ik wanhopig op zoek gaan naar een potentiele Vader terwijl de relatie an sich het belangrijkste is. Ik snap je kinderwens, heb op mijn 23e een dochter gekregen en Meer kinderen zaten er helaas niet in. Ik heb ook een rouwperiode gehad, Maar toch vrij snel de knop om kunnen draaien en tevreden zijn met de gezonde dochter die ik al wel had. Natuurlijk is dat de eerste jaren moeilijk, zeker als om je heen andere mensen wel Meer kinderen krijgen. Maar toen mijn dochter wat ouder werd was het helemaal geen Thema Meer voor mij en was de wens er ook niet Meer. ik genoot juist van de vrijheden die ik kreeg en ook 1 dochter geeft veel voldoening. Ik zou zelf met 38 die wens laten varen, lekker van je vriend en je zoon genieten. Als je vriend die wens naar een Kind niet heeft, zou ik er niet aan beginnen. Ik heb het gezien bij mijn broertje, hij was een echte vrijbuiter..was 32 toen zijn vriendin zwanger werd en ik merk gewoon aan hem dat ook al houdt hij van zijn zoon, het gezinsleven toch niet echt wat voor hem is. Zeker nu je vriend ook al net herstellende is van een burntout lijkt me het echt niet verstandig.
Een kinderwens kan op een gegeven Moment echt een obsessie worden en je denkt dat je alleen dan gelukkig wordt als die wens in vervulling gaat. Ik ben van mening dat je ook met 1 Kind heeeel gelukkig kan zijn en als ik geen kinderen had gekregen ook wel. Ongelukkig word je als je dingen niet kunt accepteren en loslaten, gelukkig als je in Staat bent te genieten van wat je hebt.
Ik zeg niet dat iedereen het zo moet doen, Maar zo steek ik in elkaar en dat maakt het leven wel makkelijker.