Ineens toch de wens: een derde?

iets anders...

Ik wás die derde en vond er niets aan. Elke keer als ik in een fase kwam (naar de basisschool, naar de middelbare) zaten zij al weer in de volgende. Ik was echt het kleine zusje, wist nergens wat van en was gewoon onhandig (bij vakanties, naar de film etc). Overigens hebben mijn zus en broer nooit echt veel op mij gepast ofzo, ik kan me dat niet herinneren en dat vond ik wel prettig. Ik had niet gewild dat ik twee vaders en twee moeders kreeg.

Tegen jou zou ik zeggen: als je dat wil, gewoon doen maar overweeg dan ook nóg een vierde

klopt wel een beetje wat Barvaux zegt

Onze jongste wordt nu, nu de oudste twee op de middelbare school zitten, zo ongeveer enig kind. Tot nu toe ging zus nog wel eens mee als we ergens naar toe gaan, maar nu is het toch vaak vader en moeder met een kind. Hij vindt die exclusieve aandacht op zich wel fijn, maar ik merk ook dat het alleen zijn hem remt.
Waar we ook zijn (speelparadijs, speeltuin, zwembad), hij weet niet wat hij moet doen en hij weet niet met wie hij moet spelen. Dat vast ook wel kindspecifiek zijn (want ik geloof niet dat zijn zus daar ooit last van zou hebben, die maakt altijd wel contact), Het alleen zijn remt heel erg dus.

Toch geloof ik niet dat hij er echt niks aan vindt, nog niet in ieder geval, maar hij is ook pas 6. Het alleen spelen probeer ik nu vaak op te lossen met het meenemen van een vriendje of zijn grote zus, dus het is niet echt een wereldramp, maar ik denk dat het voor hem toch fijner was geweest als hij nog een broertje of zusje van zijn eigen leeftijd gehad zou hebben.

wil

Natuurlijk is dat zo, ik was gelukkig ook zeer welkom en kwam in een warm nest en was absoluut geen ongelukje (dat is nóg erger als iedereen dat weet). Mijn moeder had een late miskraam een paar jaar voor mij en durfde het een poosje niet meer aan.

Toch is het gewoon niet zo heel fijn over het algemeen, je hebt oude ouders en een broer/zus die in hele andere omstandigheden leven en waar ook steeds rekening mee moet worden gehouden (logisch) en dan ben je opeens 13 en zit je met oudere ouders thuis omdat de rest het huis al uit is. Je moet op vakantie met je oudere ouders en je bent gewoon niet gewend te functioneren als enig kind omdat je dat niet bent. Eigenlijk ben je dus opeens ergens rond je tiende enig kind geworden terwijl jouw kind dat al vanaf het begin was.

Ik moet er zelf ook overigens helemaal niet aan denken om weer opnieuw te beginnen, ik kéék mijn kinderen zowat naar de basisschool Ik vind kinderen gewoon leuker als ze wat ouder zijn.

Zelfde als Barvaux

Toen mijn man was geboren, waren zijn zussen 5 en 7. Hij was gepland en gewenst en is zeker niet liefdeloos of aandachtsloos opgegroeid. Hij heeft een prima band met zijn ouders, maar hij miste een echt 'klik' (met een van de zussen had hij dat wel).
Zeker als jongen met 2 grote zussen is het vaak niet leuk om het kleine broertje te zijn en omdat zijn zussen jong uit huis gingen, was hij vanaf zijn 10e 'enig kind' thuis.
Dat is de reden dat mijn man altijd gezegd heeft, ik wil geen nakomertje.
Hij vond het ook heel bijzonder dat onze kinderen gezamenlijk op de basisschool zaten, ik vond dat normaal .

Ik besef dat dit een ervaring is, die iemand tekent, er zijn ook genoeg nakomertjes waar het geweldig gaat allemaal (mijn broer heeft na 5 jaar na de 2e nog een 3e jongen gekregen). En een enig kind is ook niet per definitie zielig wil40, het scheelt ook, wat Barvaux zegt, dat je als in een groter gezin op groeit en als enige achter blijft.

Heb je enig idee hoe jullie dochters het zouden vinden? Bij mijn broer wilden de kinderen erg graag nog een broertje of zusje en dat is gelukkig niet veranderd sinds hij er is, hij wordt overal bij gehaald (inmiddels 3 jaar).

Perceptie

Hoe je je opvoeding ervaart is ook een wijze van perceptie.
Ik had vroeger met mijn eerste partner vaak het nakomertje uit zijn gezin te logeren. Die had alleen maar oudere broers en zusters, en wat minder gezonde ouders, zodat hij door de anderen vaak meegenomen werd. We gingen naar de film, we bezochten zijn muziekoptredens met school- en later universitair orkest en leefden mee met zijn eerste relaties.
Ik weet het niet natuurlijk maar ik had juist het idee dat hij wel genoot van al die volwassen aandacht. Op school en hobbies, en verder in de familie, had hij genoeg leeftijdgenoten.

Ook ik ben een nakomertje

en ik vond het dan weer stukken minder problematisch dan de meeste nakomers hier beschrijven. Het was echt niet alleen maar leuk, maar dat is het ook niet om in een rijtje met minder verschil op te groeien, volgens mij. Alles heeft eigen voor- en nadelen. Ik scheelde zelf trouwens meer dan 10 jaar met de eerstvolgende boven mij. Als ik al eens een probleem had met de situatie, dan speelden daar andere dingen een grotere rol dan het leeftijdsverschil op zich.
Mijn eigen ervaring was voor mij dan ook geen enkele belemmering om toe te geven aan het verlangen voor dat derde kind. Ik heb (nu ja, wij hebben) zelf dus ook een nakomertje, iets minder groot leeftijdsverschil, verschil van 6 en 8 jaar. Onze jongste kan heel leuk/goed zelf spelen, vindt het geweldig als ze door de groten op sleeptouw wordt genomen, maar redt zich ook alleen. Ik heb ook echt niet het gevoel dat jongste als een soort van enig kind functioneert vanaf het moment dat de oudere kinderen op het vo zitten. Bij ons geldt dat hè, geldt niet algemeen.

Maar als ik het zou vinden zoals jij beschrijft hoe jullie gezamenlijk verlangen is.... Zelf had ik sterk het gevoel dat ik eerder spijt zou krijgen als die derde er niet kwam, dan van de nadelen van dat nakomertje. Terwijl een boel mensen op een gegeven moment zeiden dat het vast wel tegen zou vallen dat we weer in een babyritme zouden moeten heb ik dat ook nooit ervaren als een stap terug... Het was/is gewoon heel fijn met nummer 3 erbij. Maar ja, da's ook weer puur eigen ervaring, geen algemeenheid!

Succes met afwegen!

Aagje

Overigens

Ik was 39 toen jongste hier geboren werd, voldoe in dat opzicht aan de categorie moeders waar jij ervaringen van wil horen. Groot verschil is wel dat jij na de zwangerschappen en geboortes van jouw kinderen down bent geweest en ik daar geen last van had. Ik weet niet of ik het dan nog gedurfd had, want zelf in balans zijn vind ik wel erg belangrijk. Ook had ik makkelijke zwangerschappen en bevallingen gehad, dat maakte ook dat ik daar niet tegen op zag. Voor afwijkingen was ik niet in het bijzonder bang, al hoopte ik natuurlijk enorm op een gezond kind. Ik kende wel de risico's, maar wist ook dat de kans op een gezond kind vele malen groter was dan een gehandicapt kind. En dat risico namen we.

Aagje

De zin die bij mij blijft hangen.

"Mijn man heeft hetzelfde gevoel".

Als je het samen heel graag wilt zou ik er op mijn 38e toch niet al te lang over nadenken. Zwanger worden moet ook nog maar lukken en de zwangerschap duurt ook 9 maanden

Je vraagt ook of de kans op afwijkingen reeel is. Ja, die kans zal groter zijn dan voor je 30e, maar dat weet je zelf ook.

bij ons

was het nakomertje er opeens. Ik was 39/40, oudste twee kinderen 7 en 9.
Het was even wennen, maar we genieten van ons derde kind. De oudste twee hebben examen gedaan en zijn bezig met studeren en het huis uitgaan, de jongste heeft net een keuze voor een middelbare school gemaakt. Ze zitten in heel verschillende fases van hun leven, maar zijn wel echt zussen en steunen elkaar als dat nodig is.

Ik ben blij met onze derde.

Geen 3e, maar

even vanuit het leeftijd verschil bekeken. Ons oudste zoon wordt bijna 11, de jongste is net 3. Soms heeft hij de jongste er inderdaad een 3e ouder bij, maar daar waken wij zelf voor en maken dan duidelijk dat hij net zo goed een papa en een mama heeft en...een grote broer. Dan snapt de oudste het wel weer even. Qua omgang vind ik het leeftijd verschil erg leuk. Hier iig weinig ruzie of ergernissen. Lastig wel is met dagjes uit iets bedenken wat voor beide leuk is, maar goed, dat doen we ook niet wekelijks dus altijd wel een mouw aan te passen.

Man komt uit een gezin van 3 met 2 half zussen daar nog boven. Oudste (half)zus is 64, daarna (half)zus van 62, volle zus van 54, volle broer van 50 en manlief is zelf 41. Een ongeplande nakomer (wel een goed gelukte vind ik hoor). Zijn moeder was 43 toen ze hem kreeg. Mijn collega bleek op haar 38e zwanger, haar 2 dochters waren 14 en 12....kind vind het heerlijk vertroeteld te worden door zijn inmiddels volwassen zussen en als ik kijk naar mijn man....die heeft er ook nooit problemen mee gehad.

Financieel zou het voor mij wel absoluut moeten kunnen. Ruimte e.d. zou een wat minder grote rol spelen, uiteindelijk schik je je wel in minder ruimte met een derde als je zo'n hummel in je armen hebt.

Onze derde

Wij hebben lang moeten wachten op onze derde. Tussen de oudste twee zit nog geen twee jaar. Tussen de middelste en de jongste bijna vijf jaar. Tuurlijk sloeg de twijfel wel eens toe of we niet gewoon dolgelukkig moesten zijn met twee gezonde kinderen. Dat waren we natuurlijk ook, maar juist daarom...

Onze jongste is de flierefluiter van het stel. Wordt op handen gedragen door haar twee broers. De oudste en de jongste (7 jaar verschil) zijn twee handen op een buik. Ze is apetrots op haar broers die haar van alles leren; yep ook wel eens kattekwaad.

Ja, zij is minder in kinderspeelparadijzen etc geweest dan haar jongere broers. Heeft ook heel wat uurtjes in de kinderwagen langs een voetbalveld gestaan. Zou ze er een trauma aan over houden? Maar hey, er is zijn weinig kinderen van zes die al vijf continenten hebben gezien. Zij had de mazzel dat haar ouders een stukje meer ervaren zijn en wat minder beren op de weg zien.

Ik zelf vindt het geweldig: Het ene kind naar brugklas, het andere kind naar groep drie. Het ene kind naar de tienerdisco en ons kleintje voor het eerst een hockeywedstrijd. Afscheidsmusical van de middelste en een zus die zo apetrots is op haar grote broer.

Ach en andere prioriteiten leggen in het leven. Stel je bent 85. Gelukkig gezegend met drie kinderen. Denk je dat je als oud vrouwtje denkt 'jeeh, voor die derde heb ik wel veel moeten laten'. Geloof er geen biet van.

Ja, een derde kind kan gehandicapt zijn. Je eerste en tweede kind trouwens oo. Laat ik het nog erger maken: dat kunnen ze morgen in een klap zijn. En toch; stel dat, je bent sterker dan je denkt.

Samen naar de film etc is misscien wat minder leuk, maar hey, wat is het leuk om 1 op 1 dagjes uit (willekeurig met welk kind) te gaan. Afgelopen weekend ben ik met dochter naar musical geweest inclusief pizza en volgende week gaat middelste met papa naar een speciaal museum en de oudste is op zeilkamp.

5 continenten?

Dat een kind van 6 al vijf continenten heeft gezien ligt niet aan het feit dat jullie geen beren op de weg zien maar dat je gewoon ontzettend veel geld over hebt.

Rick

Da's niks joh, ik heb er een van 5 die al 6 continenten heeft gezien

Joh Rick

Waarom kan het niet allebei zijn?

(nog) niet

Bij ons is de 2e vier jaar en gaat net naar school. Heerlijk! Voorlopig denk ik niet aan een 3e. Financieel zal het voor ons ook krap zijn vrees ik. Maar ik ben 32 dus ga het over 1 of 2 jaar nog een keer heroverwegen.