Hoe ga je elke maand met teleurstelling om ...

Hoe ik ermee omga

Hoi,

Wij zijn ook al een tijdje bezig met zwanger te raken. En oals jij moet ik het iedere maand met een teleurstelling bekopen.
Wat ik doe is mezelfop iets trakteren dat ik tijdens een zwangerschap niet kan doen. zoals een massage, mijn haren verfen, etc etc. Straks als je zwanger raakt dan kan dit allemaal niet. probeer jezelf besig te houden met vrienden en hobbies.
heb je trouwens je schildklierhormoon laten checken?

Sorry voor de spelfouten

mijn excuses voor de spelfouten.. Ik heb te snel zitten typen

bezig*
zoals*
mezelf op*

2 jaar

Ik ben 2 jaar bezig geweest om zwanger te raken. Ik zat vanaf het begin in het medische circuit. Elke maand was verschrikkelijk. Ik had een collega die nogal spontaan was in het uiten van haar gevoelens (en dan druk ik me zacht uit). Zij maakte hetzelfde mee, maar iedereen wist ervan en elke maand zat de hele lerarenkamer met haar mee te jammeren. Ik kon daar echt helemaal niet tegen.
Achteraf bedenk ik me dat gedeelde smart halve smart is. Ik ben niet zo makkelijk in het uiten van hoe ik me voel. Er waren een paar vrienden en één collega en mijn baas die hiervan wisten, verder niemand. Deze collega was natuurlijk weer het andere uiterste, dat weel ik wel
Ik heb toen ook gesprekken gehad met een psycholoog, maar zolang je elke maand allerlei medische capriolen moet uithalen om zwanger te raken is het moeilijk "loslaten" van de kinderwens. Ik geloof overigens helemaal niet dat je, als je er eenmaal niet meer mee bezig bent, spontaan zwanger raakt (maar dat is ook vast niet wat Celine bedoelt).
Wat mij hielp was af en toe een maand overslaan en veel afleiding zoeken. Ook: de weken tussen 1e dag ongesteldheid en ovulatie alles doen wat God de zwangere vrouw verboden heeft
Het was een rottijd voor mij. Ik ga alweer bijna huilen als ik eraan terugdenk, 17 jaar later. Voor mij de ultieme reden om geen tweede kind te willen. Ik wens je heel veel sterkte, wijsheid, geduld......

Nog iets

Het leven bestond in die twee jaar uit eicellen, zaadcellen, ovulaties en temperatuurcurves. Ik las er zoveel over, dat je je verbaast dat er zo af en toe nog eens iemand wél een kind krijgt.

Geen ervaring zelf

Wel in directe omgeving. Ik merk dat zodra verteld wordt dat het lastig is mensen juist minder ernaar vragen en voorzichtiger zijn. Toen ik niet wist bij familielid dat ze wel bezig waren maar het niet lukte werden er juist vaak toespelingen gemaakt en ontwijkend en luchtig geantwoord. Nu denken we eerder: als er zover is horen we het wel en vragen we (als het moment passend is) hoe het met diegene gaat.
ik zou het dus wel vertellen.

Wel over praten

Bij ons duurde het ook langer totdat we zwanger waren en op een gegeven moment hebben we het verteld aan familie en goede vrienden. Het lijkt ook alsof het bij anderen vanzelf gaat, juist omdat de meesten er niet over praten. Als iedereen het open en bloot zou vertellen als zij gestopt was met voorbehoedsmiddelen, zou je volgens mij veel vaker zien dat het bij lang niet iedereen zo makkelijk gaat.
Vertellen dus, dan kan je af en toe ook bij anderen je hart luchten.

Een paar in vertrouwen nemen

Maar zeker niet teveel mensen want dan sta je meer bloot aan de lompe reacties. Ik ben er te open over geweest en had iemand in mijn omgeving die allemaal toespelingen maakte waar ik echt niks mee kon en kwetsend vond. Baalde echt dat zij het wist. Goede vriendinnen die het wisten was juist fijn maar ik zou ze niet vertellen wat bv je cyclus is want anders voel je elke maand ook hun vraag in de lucht hangen en dat schiet niet op.

Bedenk goed wat je doet

Ik weet hoe het voelt, wij hebben er bijna 5 jaar over gedaan voor de eerste onderweg was. Heel veel sterkte gewenst met dit gedoe waar je doorheen gaat.
Pas na 3 jaar hebben wij de familie erover ingelicht. Aan mijn kant pakte dat goed uit, veel steun en medeleven, een zus (die in hetzelfde schuitje had gezeten) reed wel eens mee naar het ziekenhuis als er weer wens bloed geprikt moest worden. Echte steun, samen lachen en huilen en de schouders eronder.
Aan de kant van mijn man was er ook wel medeleven maar voornamelijk uit eigen belang, (schoon)moeder wilde zo graag oma worden die kon niet wachten zeg maar. Belde veel te vaak om te vragen "hoe het ging" Een soort verhulde "wordt ik al oma?" vraag en dan als we behoefte hadden aan logistieke ondersteuning waren ze niet thuis. Wij hadden en hebben maar 1 auto en als we dan samen naar artsen moesten vanuit het werk was OV niet altijd mogelijk.
Als ik het over zou moeten doen dan deed ik het anders zeg maar.

Jullie eigen beslissing

Vreselijk als je omgeving vragen stelt over het feit dat je nog niet zwanger bent. Ik heb nu een wolk van een dochter die bijna tweeënhalf is. Na ongeveer twee jaar lang proberen was ik eindelijk zwanger, maar ik heb het toch behoorlijk hard te verduren gekregen, vooral door de familie van mijn man. Het lukte niet meteen, dat maakte ons erg verdrietig en gefrustreerd en dan al die opmerkingen van vrienden en familie erbij... dat moet je dan echt niet hebben. Ik probeerde het, net als jij, dan over een andere boeg te gooien en heb telkens weer excuses uitgevonden: te drukke baan, nog even genieten van elkaar, lekker met zijn tweetjes op reis.... niet altijd makkelijk om je teleurstelling te verbergen, maar uiteindelijk is een zwangerschap een zaak van jullie beiden en daarbij heb je zeker de bemoeienissen van anderen niet bij nodig. Het blijft jullie eigen beslissing wie je daar al dan niet van op de hoogte wilt brengen. Veel sterkte en succes!